Κοσμάς Βίδος
Ο άγριος κόσμος τους...«... Και όταν το θύμα τους είναι ήδη νεκρό, κανένα πρόβλημα, σκοτώνουν την υστεροφημία του...»
Τα παρακολούθησα όλα, με μεγάλη προσοχή. Σαν να έβλεπα ερωτικό θρίλερ, σίριαλ. Ποια ώρα, που πήγε, τι έκανε, τι του έκαναν... Ο λόγος για την ιστορία (με την τραγική κατάληξη) του διοικητή του ΙΚΑ. Τα παρακολούθησα όλα από τηλεοράσεως, μέσα από δεκάδες αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, αποκαλυπτικές συζητήσεις, αποκαλυπτικά... γενικώς. Μπούχτισα αποκαλύψεις, καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου και παρακολουθώντας την προσωπική ζωή ενός (και δύο, και τριών ανθρώπων...) να γίνεται φύλλο και φτερό. Μιλάμε για μεγάλη ξεφτίλα! Πώς το έλεγαν κάποτε, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει η χρόνος; Ε, σήμερα, όσα φέρνει η τηλεόραση δεν τα φέρνει ούτε η πιο κακιά η ώρα. Γιατί η μικρή οθόνη την παίρνει την κακιά την ώρα και την κάνει χειρότερη. Τον περιλαβαίνει τον εξευτελισμένο και τον εξευτελίζει ακόμη περισσότερο. Και, αν η κακούργα η μοίρα του του έχει δώσει μια σφαλιάρα, εκείνη, η κακούργα η τηλεόραση, του δίνει την τελειωτική βολή. Όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί πολλάκις στο παρελθόν. Αυτήν τη φορά, όμως, στην υπόθεση Βαρθολομαίου, όπου είχαμε και ένα νεκρό, το όλο... σόου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Το διαρκές αναμάσημα (πικάντικων;) λεπτομερειών που τίποτε δεν προσέθεταν στην ενημέρωσή μας, παρά εξευτέλιζαν ακόμη περισσότερο τους πρωταγωνιστές του δράματος, και τα πονηρά, υπαινικτικά γελάκια των αναλυτών έκαναν για άλλη μια φορά εμφανές κάτι που θα έπρεπε να γνωρίζουμε πολύ καλά. Ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος από το να πέσεις στα νύχια, έστω... στις κάμερες, της τηλεόρασης. Γιατί δε σέβονται και δε λυπούνται τίποτα και κανέναν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να στήνουν το δικό τους σόου, το δικό τους χορό του θανάτου. Στο όνομα της τηλεθέασης, τα κανάλια σκοτώνουν. Σκοτώνουν τις υπολήψεις των ανθρώπων. Και όταν το θύμα τους είναι ήδη νεκρό, κανένα πρόβλημα, σκοτώνουν την υστεροφημία του. ¶γριος κόσμος ο κόσμος τους, ο κόσμος μας..._ K. B.