Μάνος Στεφανίδης
Λιάπης!«... Που πάντα τη σπάει στους σοβαροφανείς και ελαφρώς κρυόκωλους ομολόγους του...»
Ο Yπουργός Συγκοινωνιών μού είναι πολύ συμπαθής. Κυρίως γιατί εκφράζει μια light εκδοχή του καραμανλισμού και καταφέρνει να διαφοροποιείται από το σκληρό ιδεολογικό πυρήνα της ΝΔ, όντας ο ίδιος φανατικά «Oλυμπιακός». Ζώντας, εγώ, ένας ποδηλάτης, σ’ έναν κόσμο αδίστακτων τετράτροχων και επιθετικών δικύκλων, βρίσκω στον κ. Λιάπη ένα καταφύγιο. Γιατί είναι παρηγοριά να λες στον πρωθυπουργό «φόρα τη ζώνη σου» ή στον Μπομπ Βουλγαράκη «φόρα το κράνος σου». Αντιλαμβάνεσαι αμέσως πως υπάρχει ένα κάποιο ελάχιστο κράτος στο βάθος του χάους όπου ζούμε και που οι οικονομολόγοι και οι ποιητές ονομάζουν «καθημερινότητα».
Ο κ. Λιάπης μού είναι επίσης συμπαθής γιατί, από ένα καπρίτσιο της τύχης και της βιογενετικής, λέγεται Λιάπης και όχι Καραμανλής. Αυτό αντιλαμβάνεστε πως σφράγισε αμετάκλητα την πολιτική του σταδιοδρομία. Φαντάζεστε, για παράδειγμα, ο Γιώργος Παπανδρέου να λεγόταν «Ανδρέας Παπαγεωργίου»; Τα ύστερα του κόσμου! Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας θα ήταν ριζικά διαφορετική. Παρ’ όλα αυτά, ο υπουργός μας δε χάνει το χιούμορ του. Είναι κομψός με τα κοτλέ σακάκια -πάντα με δύο σκισίματα, όπως επιτάσσει παλαιά κοινοβουλευτική παράδοση της οικογένειάς του- και με το νεάζον στιλ του. Που πάντα τη σπάει στους σοβαροφανείς και ελαφρώς κρυόκωλους ομολόγους του.
Ο κ. Λιάπης έχει το μοναδικό ταλέντο να μου φτιάχνει το κέφι. Εκεί που παραφρονώ από τα χάλια του κυκλοφοριακού και την ασυδοσία των δίποδων που οδηγούν τετράτροχα, έρχονται οι νέες, πάντα αυστηρότερες, διατάξεις και τα πρόστιμα του ΚΟΚ, για να δημιουργήσουν μια χαραμάδα ελπίδας. Όλο ακριβότερα, όλο σκληρότερα, όλο αποφασιστικότερα. Βέβαια, ο παράδεισος ισχύει μόλις μία μέρα. Έπειτα τα ερυθρά σήματα ξαναπαραβιάζονται κατά το ειωθός, τα κινητά μένουν κολλημένα στο νοητό άξονα που ενώνει το λεβιέ με το χέρι και το αυτί του μερακλή, η προτεραιότητα ισχύει μόνο για τους θρασείς, τα πεζοδρόμια είναι τα φυσικά λίκνα πάσης φύσεως λαμαρινών κτλ.
Θα μου πείτε ο κ. Λιάπης έκανε το καθήκον του. Τι άλλο να κάνει; Να κόψει μόνος του τις κλήσεις; Ή να πλακώσει στα χαστούκια τους απείθαρχους; Ή, τέλος, να τραβήξει το αυτί στα ράθυμα όργανα που βλέπουν ράθυμα τον πανικό γύρω τους, πίνοντας το φραπέ τους; Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ένας απλός ποδηλάτης είμαι._ M. ΣT.
ΠOIOΣ EINAI
O Mάνος Στεφανίδης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1954. Ήταν επί 20 χρόνια επιμελητής στην Eθνική Πινακοθήκη και σήμερα διδάσκει Iστορία της Tέχνης στο Πανεπιστήμιο της Aθήνας. Πιο σημαντικό του βιβλίο είναι το δίτομο «Eλληνομουσείον», εκδ. Mίλητος, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το «Γυάλινο Mάτι», οι συνεργασίες του, δηλαδή, με την Eλευθεροτυπία. ¶λλα περιοδικά: «Aντί», «Δένδρο», «Pεύματα», «(δέ)κατα».