Αλληλογραφία
30 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝΤα αίτια και οι συνέπειες των τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα ήταν το θέμα της μεγάλης έρευνας του περιοδικού το Μάρτιο του 1977, χαρακτηρίζοντας και το εξώφυλλό του, το οποίο ήταν το πιο σκληρό στην ιστορία των 4Τροχών: ένα φέρετρο, με ριγμένη επάνω του την ελληνική σημαία. Πέραν αυτού, οι σελίδες εκείνου του τεύχους φιλοξενούσαν την παρουσίαση του Rover 3500, τη δοκιμή του Seat 124 κι ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τους 2χρονους κινητήρες. Τέλος, οι «Περιπλανήσεις στο παρελθόν» ήταν αφιερωμένες στο μεγάλο Αργεντινό πρωταθλητή της F1 Χουάν Μανουέλ Φάντζιο.
20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Το άρθρο «Αυτοκίνητο και ρύπανση, μια ολοκληρωμένη άποψη του προβλήματος», θέμα επίκαιρο τότε και ακόμη περισσότερο τώρα, ήταν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εκείνου του τεύχους. Η Lancia Delta 1.5 και το Suzuki Swift 1.3 είχαν την τιμητική τους στις δοκιμές του μήνα, ενώ η πιο δυναμική «Γνωριμία» του Μαρτίου 1987 ήταν εκείνη του Στράτη Χατζηπαναγιώτου με το Ford Sierra RS Cosworth που μόλις είχε φέρει στην Ελλάδα ο Λεωνίδας Κύρκος. Στις αγωνιστικές σελίδες οι αναγνώστες των 4Τροχών μπορούσαν να ενημερωθούν για τα τεκταινόμενα στο Παρίσι-Ντακάρ και το ράλλυ Μόντε Κάρλο, αλλά και να διαβάσουν τη συνέντευξη του πρωταθλητή της F1 Aλέν Προστ.
10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Το νέο μικρό Seat Arosa καταλάμβανε το εξώφυλλο του τεύχους 318, ενώ το θέμα με το μεγαλύτερο ίσως ενδιαφέρον αφορούσε το «πόσο ασφαλή είναι τα αυτοκίνητα των 1.400 κ.εκ.», τα οποία υποβλήθηκαν από τους συντάκτες του περιοδικού στη δοκιμασία του φρεναρίσματος, της επιτάχυνσης και της αλλαγής τροχιάς με πλήρες φορτίο. Οι Alfa Romeo 145 και 146, όπως και το Audi A8 συμπεριλαμβάνονταν στα τεστ του μήνα, ενώ στις «Γνωριμίες» υπήρχε η κορυφαία έκδοση του Nissan Primera, με τον κινητήρα των 150 ίππων. Στα τεχνικά ζητήματα, μια ανάλυση των συστημάτων τετρακίνησης έλυνε αρκετές απορίες και ερωτήματα...
MESSAGE IN A BOTTLE
ANAΔHMOΣIEYΣH AΠO TO TEYXOΣ 342
03/1999
KOMMATI TOY ΣYΓXPONOY EΛΛHNIKOY ΠOΛITIΣMOY
O λόγος που σου γράφω είναι απλώς για να εκφράσω ένα ειλικρινέστατο «ευχαριστώ» για την παιδεία και τον πολιτισμό που μου έχεις προσφέρει μέσω των 4Tροχών τα τελευταία 15+ χρόνια.
Δυστυχώς, οι ρυθμοί στους οποίους ζούμε δε μας επιτρέπουν τη συχνή αξιολόγηση κι απόλαυση των μεγάλων στιγμών της ζωής. Xρειάζονται ώρες διαλείμματος (όπως η ολιγοήμερη άδεια στη διάρκεια της οποίας γράφω), για να ανατρέξουμε εποικοδομητικά σε μνήμες, συναισθήματα και υλικό που ανυψώνει το πνεύμα και ξεκαθαρίζει τη σκέψη.
Xρειάζονται επίσης στιγμές ζωής υψηλής ποιότητας (όπως μια πολύ πρόσφατη T.Δ. Aργαλαστή-Tρίκερι στο N. Πήλιο με Alfa 146 Junior) για να εκτιμηθούν ουσιαστικά οι καθοριστικοί παράγοντες που έχουν διαμορφώσει τις καλύτερες πλευρές του εαυτού μας. Δεν έχουμε συναντηθεί προσωπικά, αλλά τα τελευταία κείμενα και η εν γένει δημοσιογραφική σου παρουσία έχουν υπάρξει για μένα η καλύτερη συντροφιά, διαπαιδαγώγηση, γνώση, διασκέδαση, αυτοεπίγνωση.
Eίμαι βέβαιος ότι το μέλλον επιφυλάσσει τα καλύτερα για όλους. Ωστόσο, τα 15+ τελευταία χρόνια ήταν αναμφισβήτητα τα σημαντικότερα στη διαμόρφωση της σημερινής μου υπόστασης, και θεωρώ ότι τα κείμενά σου, Kώστα Kαββαθά, ήταν η σπουδαιότερη παράμετρος της εν λόγω διαμόρφωσης.
Kαι για το λόγο αυτό, σε ευχαριστώ.
Γ. Γ.
(Όνομα και διεύθυνση στους 4T)
AΠANTHΣH GOODYEAR ΓIA AΠEPΓIEΣ
Στο τεύχος με αριθ. 436 (Iανουαρίου 2007) των 4Tροχών δημοσιεύτηκε ένα άρθρο (σελ. 190-192) που αφορούσε την απεργία στα εργοστάσια της Goodyear στις HΠA καθώς και τη διακοπή της λειτουργίας του εργοστασίου της εταιρείας μας στη Θεσσαλονίκη.
Σε μέρη του παραπάνω άρθρου υπάρχουν αναφορές για «μειωμένη ασφάλεια» των προϊόντων Goodyear καθώς και μια προσπάθεια να συνδεθεί η απεργία στα εργοστάσια της εταιρείας με τα θανατηφόρα δυστυχήματα που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, «προκλήθηκαν» από τα ελαστικά της Firestone, τα οποία κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια μιας απεργίας στα εργοστάσιά της. Eπίσης, ισχυρίζεστε ότι η Goodyear παραβίασε την ελληνική εργατική νομοθεσία σε ισχύ κατά την ημερομηνία διακοπής λειτουργίας του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης.
Mας προκαλεί απογοήτευση το γεγονός ότι, κατά την αναζήτηση των πηγών πληροφοριών για το εν λόγω άρθρο, δε συμπεριλάβατε σε αυτές και την εταιρεία μας. Kάτι τέτοιο θα είχε αποσοβήσει ορισμένα λάθη που έγιναν κατά την περιγραφή των γεγονότων και ακριβώς αυτά τα λάθη επιθυμούμε να διορθώσουμε με την παρούσα επιστολή.
Όπως ήδη γνωρίζετε, η απεργία έληξε το Δεκέμβριο και αντιλαμβανόμαστε ότι θα αναφέρετε αυτό το γεγονός στην επόμενη έκδοση των 4Tροχών. Σας παρακαλούμε να συμπεριλάβετε επίσης και τις ακόλουθες παρατηρήσεις μας στην έκδοση αυτή ή, αν αυτό δεν είναι δυνατόν, λόγω των χρόνων εκτύπωσης, τότε στο τεύχος Mαρτίου του περιοδικού σας.
H Goodyear δεσμεύεται για την παραγωγή και διάθεση στους πελάτες της των καλύτερων ποιοτικά προϊόντων. H εταιρεία εφαρμόζει τις πλέον αυστηρές διεθνείς προδιαγραφές καθώς και ένα εσωτερικό σύστημα εκτεταμένων διαδικασιών ελέγχων για τη διασφάλιση της ποιότητας των ελαστικών που κατασκευάζει και αυτό το σύστημα εφαρμοζόταν και κατά ολόκληρη τη διάρκεια της απεργίας. Aπόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι δεν αναφέρθηκαν ατυχήματα ή οποιοδήποτε θέμα μη επαρκούς ασφάλειας των προϊόντων, εξαιτίας της απεργίας στα εργοστάσια των HΠA.
Aναφορικά με τη διακοπή λειτουργίας του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης, η Goodyear εφάρμοσε πλήρως τη σχετική ελληνική νομοθεσία εν ισχύι την περίοδο εκείνη και όλοι οι εργαζόμενοι έλαβαν τις αποζημιώσεις που τους αναλογούσαν. Tο Eυρωπαϊκό Δικαστήριο πρόσφατα γνωμοδότησε ότι οι «διαβουλεύσεις με τους εργαζομένους», σύμφωνα με τα οριζόμενα στη σχετική οδηγία (75/129/EOK) για μαζικές απολύσεις, έπρεπε να ήταν εν ισχύι κατά την ημερομηνία διακοπής λειτουργίας του εργοστασίου και ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν ενσωμάτωσε την περίοδο που έπρεπε τις σχετικές διατάξεις της οδηγίας στο ελληνικό δίκαιο.
H Goodyear θεωρεί ότι είναι εντελώς άδικες οι ενδεχόμενες οικονομικές κυρώσεις προς μια εταιρεία για ενέργειες που θα έπρεπε να έχουν γίνει από την ελληνική κυβέρνηση. H εταιρεία μας θα συνεχίσει να υποστηρίζει τη θέση της, ότι, δηλαδή, ενήργησε καλοπροαίρετα και σύμφωνα με το ισχύον ελληνικό νομικό πλαίσιο κατά την ημερομηνία διακοπής λειτουργίας του εργοστασίου.
H διακοπή λειτουργίας του εργοστασίου, είτε αυτό βρίσκεται στην Eλλάδα είτε αλλού, δεν είναι μια εύκολη απόφαση και αντιλαμβανόμαστε απόλυτα τις επιπτώσεις στους ανθρώπους και στις τοπικές κοινωνίες. H Goodyear έκλεισε μικρές μονάδες παραγωγής (ως προς τα τεμάχια παραγόμενου προϊόντος), στις οποίες δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν σημαντικές οικονομίες κλίμακας σε διάφορες χώρες. Aπό την πλευρά του καταναλωτή (οδηγού), οι περισσότεροι επιθυμούν αξιόπιστα ελαστικά, με καλές επιδόσεις, στη χαμηλότερη δυνατή τιμή, προκειμένου να του προσφέρουν τη μέγιστη αξία.
O αυξανόμενος αριθμός πωλήσεων των προϊόντων της Goodyear στην Eλλάδα αποδεικνύει ότι είμαστε στη σωστή κατεύθυνση.
Mε τιμή,
GOODYEAR DUNLOP EΛAΣTIKA EΛΛAΣ ABEE
Peter Platje
Διευθύνων σύμβουλος
Goodyear Dunlop Eλαστικά Eλλάς
Σημ.: Στο τεύχος Φεβρουαρίου δημοσιεύτηκε η είδηση για τη λήξη της απεργίας.
ΜΕ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ
Στα «στροφιλίκια» του Δομοκού ρίγη δυσαρέσκειας με διαπερνούν, όταν συναντώ ουρές από αυτοκίνητα που κινούνται με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 30 χλμ./ώρα! Οδηγοί που δε γνωρίζουν τις δυνατότητες των αυτοκινήτων τους και που ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να μάθουν τις δικές τους, που δε γνωρίζουν πότε πρέπει να αλλάξουν ταχύτητα, πότε και πώς να φρενάρουν, πώς να αξιολογούν το οδόστρωμα και τις κλίσεις των στροφών. Απόδειξη της πορείας τους σε λανθασμένες γραμμές είναι σε κάθε έξοδο στροφής να… υπάρχουν μερικά εικονοστάσια.
Όσο χρόνο έχασαν σε αυτόν τον «παλιόδρομο» τον κερδίζουν στην απείρου κάλλους εθνική οδό, οδηγώντας με το γκάζι στο πάτωμα. Βεβαίως υπάρχουν και οι «άρχοντες» του δρόμου, που έχουν κάνει θρόνο τους την αριστερή λωρίδα και κινούνται με 70 χλμ./ώρα, νιώθοντας περήφανοι για τον εαυτό τους και, φυσικά, για το αυτοκίνητό τους.
Κάποιους τους ξαναβλέπεις, πίσω σου αυτήν τη φορά (στις στάσεις χάνεται χρόνος), ανάβουν φώτα, κάνεις δεξιά χαμογελώντας, σε αντίθεση με αυτούς που έβριζαν με τις χειρονομίες τους, όταν τους προσπερνούσες στα «στροφιλίκια». Στη συνέχεια χάνεσαι, αφήνοντας το δρόμο να ξεδιπλώνεται σαν κινηματογραφική ταινία.
Αναγνώστης σας από το 1982, από αυτούς που μελέτησαν το «Οδηγώντας» του Κώστα Καββαθά. Αυτήν την επιστολή την έγραψα το καλοκαίρι του ’86, με σκοπό να τη στείλω στους 4Τροχούς. Ανασύρθηκε τυχαία από αντίστοιχο τεύχος των 4Τ. Νιώθω ότι ποτέ δεν είναι αργά, έστω και έπειτα από 20 και πλέον χρόνια! Έτσι κι αλλιώς, ακόμη και σήμερα τα ίδια συμβαίνουν στους ελληνικούς δρόμους. Τα αυτοκίνητα μεταμορφώθηκαν, οι δρόμοι βελτιώθηκαν, μα τα ανθρωποειδή παραμένουν ίδια.
Τότε χαιρόμουν την οδήγηση με ένα XR3 (μετατροπή!), τώρα με ένα Volvo με το χαρακτηριστικό T5 πίσω, και άντε με υγεία σε όλους μας!
Καλή συνέχεια στην ομάδα, σ’ αυτούς των οποίων τα ονόματα μου είναι οικεία, 24 και πλέον χρόνια, και σε όλους τους νεότερους.
Κώστας Μπαϊράμης
Air Traffic Controller
N. Αρτάκη
AYTOKINHΣH KAI ΠNEYMATIKH ΔIAYΓEIA
Οι παρακλήσεις προς τον πατέρα μου να αποκτήσω οτιδήποτε είχε τέσσερις ρόδες είχαν ξεκινήσει από τότε που μπόρεσα να αρθρώσω λέξεις διαφορετικές από «μαμά» και «μπαμπά». Στην αρχή επρόκειτο για μινιατούρες, στη συνέχεια για αυτοκινητάκια με πετάλια και, αφού μπόρεσα να μάθω να διαβάζω χωρίς βοήθεια, για τους 4Τ μαζί με τον Αστερίξ και τον Λούκι (Λάκι η σωστή προφορά) Λουκ. Όταν πλέον τα πόδια μου ήταν αρκετά μεγάλα ώστε να είμαι ο ψηλότερος στην τάξη και να μπορώ να πατάω εντελώς το συμπλέκτη, ο πατέρας μου με έβαλε στη θέση του οδηγού. Το τετράτροχο που είχα την τύχη (και την Τιμή) να οδηγήσω, μην έχοντας οδηγήσει ποτέ πριν αυτοκίνητο, ήταν ένα Honda Civic VTEC με το ηρωικό και πασίγνωστο πλέον μοτέρ Β16Α1 με τους 150 ατμοσφαιρικούς ίππους από 1.600 κυβικά. Αν και η ηλικία μου δε μου επέτρεπε να μπορέσω να συνειδητοποιήσω περί τίνος τεχνολογικού επιτεύγματος επρόκειτο και οι γνώσεις μου στη μηχανολογία είχαν μόλις αρχίσει να συσσωρεύονται μέσα μου από το περιοδικό με το κόκκινο 4 και το μεγάλο λευκό Τ, ήξερα πως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο δεν ήταν ίδιο με τα υπόλοιπα. Βλέποντας, εξάλλου, τα αυτοκίνητα τα οποία έφερναν τους φίλους μου στα φροντιστήρια και στο σχολείο, ήξερα πως το «δικό» μου ήταν διαφορετικό, με κόφτη στις 8.500 στροφές. Είχα βιώσει, άλλωστε, από πρώτο χέρι πώς είναι να δείχνει η βελόνα του ταχυμέτρου το «μαγικό» τελευταίο τυπωμένο νούμερο, το 250, την ώθηση και το ουρλιαχτό του VTEC, ήχο παρόμοιο με εκείνον που άκουγα μόνο κάθε δεύτερη Κυριακή από το μονοθέσιο που στα πλάγια έγραφε «powered by HONDA». Φτάνοντας, όμως, στην ηλικία των 23, που είμαι σήμερα, διαπιστώνω πως εκείνο το αυτοκίνητο ήταν πολύ περισσότερα, σήμαινε κυρίως πολύ περισσότερα για εμένα, για τον πατέρα μου και για τη μεταξύ μας σχέση. Η αγάπη του πατέρα μου για την Aυτοκίνηση, και συγκεκριμένα για τα εξ Aνατολής αγωνιστικά με πινακίδες δρόμου Honda, μεταλαμπαδεύτηκε σε εμένα με μεράκι και στοργή και άλλοτε με φωνές και καυγάδες. Η αγάπη αυτή του πατέρα μου για το χόμπι του έδειξε σε εμένα τον τρόπο να ηρεμώ, να ξεφεύγω από τα «πρέπει», από την ίδια την πραγματικότητα. Σήμερα, εξακολουθώντας να έχω την τύχη και την Τιμή να οδηγώ αυτοκίνητο με το big «H» στη μάσκα του, ένα Civic Type-R, τις στιγμές που η βελόνα του στροφομέτρου βάζει πλώρη για εκείνο το νούμερο που είναι βυθισμένο μέσα στα κόκκινα, κάπου μετά το 8.500, εκείνες τις στιγμές που τα λάστιχα παραδίδουν το πνεύμα και η πρόσφυση αποτελεί παρελθόν, εκείνες τις στιγμές που υπάρχω μόνο εγώ, το αυτοκίνητο και ο Δρόμος, εκείνες είναι οι στιγμές που είμαι πραγματικά ελεύθερος. Οι γονείς μου, όπως άλλωστε όλοι οι γονείς, διδάσκουν στα παιδιά τους Αξίες, Αρχές, Ιδανικά και στάσεις ζωής. Εγώ, πέραν αυτών, διδάχτηκα πώς να ανακαλύπτω τον ίδιο μου τον εαυτό και ότι, τελικά, οι όποιες προσπάθειες και ο όποιος αγώνας για την καθημερινή επιβίωση μπορούν να ευοδωθούν και να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα, μόνο όταν υπάρχει μια πόρτα διαφυγής, ένα καταφύγιο, όπου το άγχος και η πίεση για κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση πνίγονται μέσα στους καπνούς λιωμένων ελαστικών, όπου οι απαιτήσεις της κοινωνίας, οι οποίες καταστρέφουν και την παραμικρή υποψία έμπνευσης, διαλύονται με μια σπίθα, βενζίνη και αέρα. Τελικά, αυτό είναι σημαντικότερο από οτιδήποτε άλλο. Για αυτόν και μόνο το λόγο, κάθε φορά που αντικρίζω το κόκκινο «H» στο τιμόνι και κάθε φορά που εμπλέκεται το VTEC, σκέφτομαι τον πατέρα μου και το πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξε όχι μόνο στο να γίνω αυτός που είμαι, αλλά στο να καταφέρω να διατηρώ την πνευματική μου διαύγεια. Γι’ αυτό, όπως και για όλα, τον ευχαριστώ.
Με Τιμή,
Νίκος Γ. Παρδάλης
[email protected]
ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ
Από το 1978 αγοράζω τους 4Τ σχεδόν ανελλιπώς, και, έπειτα από σχεδόν μια γενιά αναγνωστών, βλέπω το περιοδικό σας να μένει αναλλοίωτο σε φιλοσοφία, και ερωτώ:
Γιατί ταλαιπωρείστε τόσο και δε βλέπετε όλα τα άλλα περιοδικά; Η συνταγή είναι απλή και απορώ που δεν την καταλάβατε ακόμη:
1. Πάρτε ως αξίωμα πως οι αναγνώστες σας έχουν χαμηλό δείκτη νοημοσύνης (αυτό είναι απαραίτητο, διότι αλλιώς τα επόμενα βήματα δεν πετυχαίνουν...)
2. Σταματήστε όλα αυτά τα συγκριτικά τεστ με καταναλώσεις, πλευρικές επιταχύνσεις, χρονόμετρα, δοκιμές σε πίστες, δοκιμές ελαστικών, δοκιμές βελτιώσεων, δυναμόμετρα. Πάρτε απλώς τον πίνακα χαρακτηριστικών που σας δίνει ο αντιπρόσωπος και βάλτε τον σε μια γωνία. Είναι δυνατόν να μην είναι σωστά αυτά που δίνει ο κατασκευαστής;
3. Επικεντρωθείτε στις ποτηροθήκες, στα καθρεπτάκια, στο πόσο λεπτή είναι η κονσόλα, στο αν ο προφυλακτήρας είναι στο χρώμα του αμαξώματος κτλ. Δεν ξέρει ο κατασκευαστής, που στην αναβάθμιση του μοντέλου, αντί να τοποθετήσει ESP, αλλάζει το ταμπλό και τους προφυλακτήρες;
4. Σταματήστε τις φωτογραφίσεις με τα αυτοκόλλητα του περιοδικού. Μαζί με τον πίνακα χαρακτηριστικών, οι κατασκευαστές δίνουν και έτοιμες φωτογραφίες, και μάλιστα επεξεργασμένες σε υπολογιστή. ¶σε που μπορείς να τις βρεις και έτοιμες στο Διαδίκτυο: τις κοτσάρεις και δεν παιδεύεσαι καθόλου.
5. Μη γράφετε τίποτα κακό για κανένα αυτοκίνητο. Αν έχει πολλά κουσούρια, απλώς δεν τα αναφέρετε και γράφετε άρες μάρες κουκουνάρες. Μην ξεχνάτε ότι τα έσοδα του περιοδικού έρχονται κυρίως από τις διαφημίσεις και όχι από τους αναγνώστες. Και μην ξεχνάτε την παράγραφο (1).
6. Σε κάθε δοκιμή βάλτε και μια ολοσέλιδη φωτογραφία του συνεργάτη σας που το οδήγησε. Αυτό δεν ξέρω πώς λειτουργεί, ίσως την κόβουν οι φαντάροι και την βάζουν στο φοριαμό.
7. Καλά αρχίσατε κάποτε και βάζατε και κολόνιες στο τεύχος. Τώρα βάλτε πιο χοντρό χαρτόνι και χοντρό πλαστικό περιτύλιγμα και προσθέστε σάλτσες για μακαρόνια, κανένα κομμάτι τυρί από αυτό που μειώνει τη χοληστερίνη και μπόλικο διαφημιστικό υλικό. Μην ακούτε ότι γέμισαν οι χωματερές με άχρηστα υλικά. Παραμύθια είναι, για να μας τρομάξουν...
8. Και μην ξεχνάτε ποτέ την παράγραφο (1).
Γιώργος Νάνος
Θεσσαλονίκη
EYXAPIΣTIEΣ KAI ΠPOTAΣEIΣ
Γεια σας και πάλι. Oμολογώ ότι αυτό το τεύχος σας με εξέπληξε θετικά, ειδικά το άρθρο του κ. Νικολάου Κουνίτη, στον οποίο και οφείλω πολλά συγχαρητήρια για το τρομερό άρθρο του σχετικά με το υδρογόνο. Αυτό εννοούσα όταν μιλούσα για παραπάνω τεχνικά θέματα. Επί του άρθρου, τώρα, πολύ σωστά οι ενεργειακές κυψέλες όντως δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε ακραίες συνθήκες και το κόστος τους, λόγω ειδικών μετάλλων, είναι δυσθεώρητο. Όμως, η καύση του υδρογόνου σε ΜΕΚ δεν είναι απολύτως απαλλαγμένη από ρύπους. Σημαντικός είναι το μονοξείδιο του άνθρακα, το οποίο υπάρχει λόγω της καύσης του ορυκτελαίου που περνάει στο θάλαμο καύσης και, λόγω υψηλών θερμοκρασιών, κατά την καύση του καίγεται και προκαλεί τον ρύπο. Για να μην πούμε ότι τα μπουζί, λάδια, φίλτρα κτλ. απαιτούν ποσά ενέργειας για να κατασκευαστούν. Τέλος, πολλά συγχαρητήρια για την έρευνα σας για τις αντιπροσωπείες. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να επαναλάβετε ένα DVD τύπου οδικής συμπεριφοράς, το οποίο και κάνατε στο παρελθόν, αλλά με πράγματα που αφορούν τον καθημερινό οδηγό, όπως τη ρύθμιση καθίσματος, τους ελέγχους πριν από ταξίδι κτλ. Σας ευχαριστώ για όλα.
Δημήτρης Μεταξάς
[email protected]
OΛA ΓIA TA XPHMATA
Γεια σας, φίλοι μου!
Είμαι οδηγός πολλά χρόνια και αναγνώστης του περιοδικού σας. Ευτυχώς που υπάρχετε κι εσείς και μπορούμε να εκφραστούμε, με τα παρατράγουδα του τόπου μας. Είμαι από Καβάλα και θέλω να πω ότι για το βωμό του χρήματος έχει καταπατηθεί το άρΘρο 34 του ΚΟΚ περί στάσης και στάθμευσης.
Όπου και αν βρεθούμε υπάρχει ελεγχόμενη στάθμευση, ενώ υπάρχει και η αντίστοιχη πινακίδα που την απαγορεύει! Δεν υπάρχουν καν σε ορισμένους δρόμους με δύο λωρίδες η μία από αυτές. Όταν είναι ώρες καταστημάτων και πληρώσεις το αντίστοιχο τίμημα, είσαι νόμιμος, γιατί σε ώρες λειτουργίας καταστημάτων πληρώνεις. Τώρα, στον αντίποδα, όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά και δεν ισχύει η ελεγχόμενη στάθμευση, ισχύει ο ΚΟΚ και σε γράφουν για παράνομο παρκάρισμα εκεί όπου ήταν νόμιμο, όταν το πλήρωνες. Μήπως, τελικά, πρέπει να παίρνουμε λίγο σοβαρά τη δουλειά μας κάποιοι εκ των καρεκλοκενταύρων; Ευχαριστώ πολύ και συνεχίστε την καλή δουλειά.
Σοφιανός Kριμιώτης
Καβάλα
ΠONOΣ AΛΛA KAI OPΓH
Συγχαρητήρια για την καλή δουλειά και την πολύτιμη προσφορά και συντροφιά σας όλα αυτά τα χρόνια. Tο παρακάτω άρθρο μου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Πάτρας FRESH, στο τεύχος Δεκεμβρίου. κ. Καββαθά, ευχαριστώ πολύ, γιατί με το μοναχικό δρόμο που ακολουθείτε όλα αυτά τα χρόνια δείχνετε το δρόμο σε όλους εμάς, που, πιστέψτε με, είμαστε πολύ περισσότεροι από όσους νομίζουν οι κατά καιρούς διαχειριστές της ζωής μας. Ευχαριστώ πολύ.
«Ήμουν μικρούλης. Είχα πάει κι εγώ με τους γονείς μου ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Ήταν Χριστούγεννα και τα πάντα ήταν στολισμένα. Μπήκαμε στο ίδιο μεγάλο εμπορικό κέντρο που μπήκε και ο φίλος μου ο Χρήστος, στο οποίο μπορούσες να βρεις τα πάντα. Δεν του έδωσα πολλή σημασία, μάλλον γιατί διαισθανόμουν ότι στο μέλλον θα είχαμε πάρα πολλά να μοιράσουμε και να περάσουμε μαζί. Αφού επέμενα τόσο πολύ να καθίσω στα παιχνίδια, οι γονείς μου με άφησαν εκεί και μου είπαν να μη φύγω μέχρι να γυρίσουν. Το ενδιαφέρον μου για τα παιχνίδια δεν τελείωσε τόσο σύντομα όσο του Χρήστου. Η διαφορά μας ήταν ότι είχα βρει πολύ ενδιαφέρουσα τη συλλογή των παικτών της Γιουβέντους με τον Μισέλ Πλατινί να ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα κουκλάκια-παικτάκια. Αυτό, όμως, που με καθήλωσε και με έκανε να κλαίω επί ώρες μέχρι να το αποκτήσω δεν ήταν άλλο από μια κατακόκκινη Ferrari F1, αγωνιστικό μοντέλο με την υπογραφή του ήρωα των παιδικών μου χρόνων, του μελαγχολικού δανδή Ricardo Patrese. Ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω τι ήταν αυτό που με έκανε να μαγευτώ τόσο από τις ιδανικές γραμμές αυτού του πρωτοτύπου που στη φαντασία μου έσκιζε τις πίστες της Monza και του Silverstone και κατατρόπωνε τις μισητές Williams και MacLaren δίνοντας νίκες στη ομάδα με το αλογάκι. Από τότε πέρασαν χρόνια και η αγάπη μου για το αυτοκίνητο γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Μέσα από τον Προστ, τον Βάτανεν, τις θρυλικές Lancia Delta, το Ακρόπολις και τις ειδικές στους Βωξίτες, τα κόμικ του Μισέλ Βαγιάν στο Μπλεκ και τον Ιαβέρη, έπλασα στο μυαλό μου το μαγικό κόσμο της αυτοκίνησης και τον ανέδειξα ως το μοναδικό χώρο στον οποίο μπορούσα να φύγω από την καθημερινότητα και τα προβλήματά μου και να ταξιδεύσω στις ομορφιές της χώρας μου, συντροφιά με καλούς φίλους ή και μόνος μου, ακούγοντας τον αγαπημένο μου Πορτοκάλογλου ή το Χάρη και τον Πάνο. Νόμιζα πως ήμουν μεγάλος λάτρης του αυτοκινήτου και του ταξιδιού. Ποτέ δεν είχα κουραστεί στο τιμόνι, ακόμα κι αν γυρνούσα αμίλητος από το Καραϊσκάκη ύστερα από ήττα. Στην πορεία των χρόνων, όμως, συνειδητοποιώ ότι το καταφύγιό μου αυτό έχει προδοθεί. Ότι δεν έχω καμία διάθεση να ταξιδέψω και να χαρώ αυτό που λαχταρούσα. Ότι διαρκώς κάποιο νεοελληνικό υβρίδιο (αντιγράφοντας τον όρο από τον Κώστα Καββαθά των 4Tροχών) με το χέρι έξω από το παράθυρο και το Μακρόπουλο να στριγκλίζει από τα γούφερ του χαμηλωμένου Celica, θα με κάνει να αισθάνομαι σαν παράσιτο του δρόμου, επειδή δεν έκανα γρήγορα δεξιά, δηλώνοντας υποταγή στο νταηλίκι του. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι το αισθητικό μέρος, που, στο τέλος τέλος, είναι και υποκειμενικό θέμα του καθενός και δε μου πέφτει λόγος να σχολιάσω το φιμέ τζάμι και το μπουρί στην εξάτμιση, αλλά ο φόβος και η ανασφάλεια που νιώθω πλέον κινούμενος στους ελληνικούς δρόμους. Τις ημέρες αυτές νιώθω το συναίσθημα της απώλειας ανθρώπων της γενιάς μου, φίλων μου που σε ένα δευτερόλεπτο κόπηκε το νήμα της ζωής τους στο δρόμο, πιο έντονο από ποτέ. Και νιώθω πόνο, γιατί μου λείπουν, αλλά και γιατί δεν πρόλαβαν να ζήσουν τα όνειρά τους, διότι κάποιοι δε θεώρησαν ποτέ σκόπιμο να ασχοληθούν με το ζήτημα αυτό όσο θα έπρεπε. Νιώθω πόνο, αλλά πιο πολύ οργίζομαι. Οργίζομαι, γιατί ποτέ κανείς δε θεώρησε σκόπιμο να βρει τον τρόπο να αποκτήσουμε οδηγική παιδεία από τα χρόνια του σχολείου. Οργίζομαι, γιατί ποτέ κανείς δε λογοδότησε για τους δρόμους-νεκροταφεία που έχουμε τριπλοπληρώσει και είμαστε αναγκασμένοι να διατρέχουμε καθημερινά στην Ελλάδα του 2006. Οργίζομαι, γιατί ποτέ κανείς δε μας εξήγησε πώς γίνεται να αποκτούν δίπλωμα άνθρωποι που δεν ξέρουν ούτε να διαβάσουν και υπάλληλοι του Υπουργείου Μεταφορών ή των ΚΤΕΟ να διαθέτουν βίλες εκατομμυρίων. Οργίζομαι, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την νεοελληνική μαγκιά του να εξαπατούμε αυτόν που θέλει να μας προστατεύσει την ίδια τη ζωή (φορώντας τιράντες, αντί για ζώνη) αλλά και την εισπρακτική νοοτροπία του κράτους, που αρκείται στο πρόστιμο μετά τον έλεγχο, αλλά όχι στην πρόληψη. Κυρίως, όμως, οργίζομαι με αυτούς που αρκούνται σε λόγια συγκατάβασης και στατιστικές θεωρίες και δεν αναδεικνύουν το πρόβλημα ως το σημαντικότερο για τη γενιά μας, το πιο δημιουργικό κομμάτι της οποίας είναι αυτό που κινδυνεύει περισσότερο. Αυτές τις γιορτινές μέρες ζητώ σαν δώρο να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος και μέσα από τη μελαγχολία που προκαλεί να προσπαθήσουμε ώστε να πάψει να πληγώνει τη γενιά μας. Να πιέσουμε αυτούς που πρέπει να ασχοληθούν και να δώσουν λύσεις. Και να ανακαλύψουμε ξανά τη χαρά του ταξιδιού. Παίρνω το Fiat μου και ξεκινάω. Φώτα, στολίδια και ατμόσφαιρα γιορτινή. Στο μυαλό μου έρχεται ο Νικόλας, ο Ηλίας, η Πέγκυ, φίλοι που μου λείπουν και που δεν πρόλαβαν να ζήσουν όσα ονειρεύτηκαν. Δεν τους ξεχνάω και προσπαθώ να «μη συνηθίσω την απουσία τους».
Γιώργος Τσίρης
[email protected]