Γιάννης Ευσταθιάδης
Αναστολή εργασιών«... Γιατί, ως συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται “στη μέση”!...»
Δεν πρόκειται περί οριστικής διαλύσεως, η οποία επικυρώνεται, μάλιστα, και με απόφαση Προέδρου Πρωτοδικών. Δεν πρόκειται, ομοίως, περί κατεδαφίσεως -ελπίζω-, μολονότι ο γράφων αισθάνεται κατά στιγμές ερείπιο.
Πρόκειται -ελπίζω και πάλι- για μια τρίμηνη αναστολή (συγγραφικών) εργασιών, καθώς ο συντάκτης της στήλης (ο φερόμενος ως συντάκτης της στήλης, όπως θα ήταν politically correct να ισχυριστούμε) ζήτησε τρίμηνη άδεια από τον αγαπημένο του Κώστα Καββαθά, μετά των συναισθηματικών, όμως, αποδοχών που η παλαιά φιλία και εκτίμηση επιβάλλει.
Πράγματι, συνειδητοποιώ τώρα κι εγώ πως ετούτη η στήλη κοντεύει να εορτάσει τα δέκα της χρόνια και αυτή η συνεργασία (και η διάρκειά της) αποτελεί για μένα αδιατίμητο τίτλο τιμής.
Αγάπησα από νέος τους «4Τροχούς», παρακινημένος από την αγάπη μου για το αυτοκίνητο (αλλά, εντέλει, τους αγάπησα περισσότερο από τα ίδια τα αυτοκίνητα). Αγάπησα, όμως, πιο πολύ τον εκδότη τους γι’ αυτήν την εμπύρετη αφοσίωση, την παθιασμένη μονομέρεια, όχι στις μηχανές απλώς, αλλά στη διαρκή τελειοθηρία που, εντέλει, αποτελεί έναν ύμνο στη ζωή.
Αισθάνομαι αμήχανος, σχεδόν λιποτάκτης, που θα εγκαταλείψω έστω και προσωρινά το υπέροχο κοινό με το οποίο μας ενώνουν κοινές ανησυχίες, κοινά ενδιαφέροντα και συγκινήσεις, αλλά και η παρανομία του καλού γούστου που επέβαλλε τόσα χρόνια τώρα το περιοδικό (είναι πράγματι «παρανομία» το καλό γούστο, σε μια αντιαισθητική ελληνική πραγματικότητα).
«Γιατί αδειούχος;» θα ρωτήσει ο ανυποψίαστος αναγνώστης. Γιατί, ως συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται «στη μέση»!
Πράγματι, εδώ και καιρό υποφέρω από έντονους πόνους στη μέση, που δεν υποχωρούν, παρά τα αντιφλεγμονώδη, τους βελονισμούς, αλλά και τις προσπάθειες της γοητευτικής φυσικοθεραπεύτριάς μου.
Για πρώτη φορά καταλαβαίνω τη φριχτή επίδραση του σωματικού πόνου στο ψυχολογικό οικοδόμημα και τη μελαγχολική επιβάρυνση της διάθεσης σε ότι κι αν κάνεις.
Ειδικά δε όταν γράφεις μια στήλη ευρύτερης κοινωνικής κριτικής, επιβάλλεται να έχεις ψυχραιμία και νηφαλιότητα, αλλιώς το κείμενο μοιραία θα αποκτήσει εξωγενή εμπάθεια.
Στους αμφιβάλλοντες υπενθυμίζω πως οι ψυχογραφικοί χαρακτηρισμοί «ζοχάδας» και «δυσκοίλιος» κατάγονται από σωματικά κουσούρια.
«Καλά, με τη μέση γράφεις;» θα ρωτήσει και πάλι ο ανυποψίαστος αναγνώστης. «Γιατί όχι, αγαπητέ φίλε;» θα απαντήσω. «Εδώ τόσοι και τόσοι δημοσιογραφούντες γράφουν με τα πόδια!»_ Γ. E.