Χρήστος Μιχαηλίδης
Παιδεία πάσχουσα«...Προσχηματικός διάλογος. Απροσχημάτιστο ξύλο. Αποσπασματικές δηλώσεις ανθρώπων με ελλιπές ήθος...»
Προσχηματικός διάλογος. Απροσχημάτιστο ξύλο. Αποσπασματικές δηλώσεις ανθρώπων με ελλιπές ήθος και Παιδεία πάσχουσα. Κάποτε, θα πρέπει να ξεσηκωθούν οι «απέξω». Αυτοί που κατηγορούνται ως «βολεμένοι» ή «νοικοκυραίοι», οι κατά συνείδηση και επιλογή «αναποφάσιστοι» και «δε γνωρίζω, δεν απαντώ», δηλαδή οι «υποσημειώσεις» των δημοσκοπήσεων, που τελικά αποδεικνύεται ότι έχουν περισσότερα κότσια, περισσότερη επαναστατικότητα και ότι είναι πιο μέσα στη ζωή και στη κοινωνία από εκείνους που πρωταγωνιστούν, όλον τον τελευταίο καιρό, σ’ όλο αυτό το παράλογο πράγμα που γίνεται γύρω από τον χώρο της Εκπαίδευσης.
Πώς τα καταφέραμε πάλι, ακόμα και τούτο το θέμα της Παιδείας να το μετατρέψουμε σε ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού
Στα τηλεοπτικά δελτία, οι ατάκες των ξεσηκωμένων φοιτητών είναι απελπιστικά πανομοιότυπες. Κατηγορούν όσους τους επικρίνουν ότι «εξαπολύουν εκστρατεία κατασυκοφάντησης του φοιτητικού κινήματος», παρακινημένοι, τάχα, από ιδιοτελείς σκέψεις και σκοτεινά συμφέροντα.
Μου τη δίνει που η φράση «φοιτητικό κίνημα» εκφράζεται και από πολλούς ερμηνεύεται περίπου ως... ιερό κειμήλιο που είναι «μεγάλη αμαρτία» ακόμα και αν το ακουμπήσουμε απλώς.
Προσωπικά, παρεμπιπτόντως, θεωρώ χειρότερους εχθρούς των φοιτητών εκείνους που σήμερα τους «παραχαϊδεύουν» και αύριο είναι βέβαιον ότι θα βρουν άλλο μετερίζι για να εξαργυρώσουν την προβολή τους. Ο νοών, νοείτο...!
Όλα αυτά τα χρόνια, κάποιοι απουσίασαν εμφανέστατα από τη σκληρή καθημερινότητα των πανεπιστημίων μας. Εκεί όπου, εκτός από «ωραίους αγώνες», όπως συνηθίσαμε να λέμε, τα παιδιά, οι φοιτητές, σπουδάζουν σε άθλια αμφιθέατρα, μένουν σε παραμελημένες φοιτητικές εστίες, δεν ξέρουν τι πάει να πει αθλητισμός (η μόνη χώρα στον κόσμο η Ελλάς που έχει περίπου 450.000 φοιτητές αγύμναστους!), αντιγράφουν αβέρτα, ακόμα και στη Σχολή Καλών Τεχνών (στο μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης γίνεται χαμός!), διώχνουν και προσβάλλουν τους επιμελητές που τολμούν να τους ζητήσουν να δείξουν ταυτότητα. Για να μην πιάσουμε την ουσία των σπουδών, που είναι το πιο πονεμένο κεφάλαιο. Tίποτ’ από όλα αυτά δεν απασχόλησε τόσο καιρό τους σημερινούς υπερασπιστές «των παιδιών».
Γιατί εδώ είναι το δύσκολο. Εδώ χρειάζεται ομαδική ψυχοθεραπεία. Να μιλήσουμε όλοι ανοικτά, όσο και αν μας πληγώνει. Να σκαλίσουμε τα όνειρά μας, όπως λένε οι φροϊδιστές. Να προσπαθήσουμε να τα ερμηνεύσουμε. Μόνο έτσι υπάρχει θεραπεία.
Και όχι καλύπτοντας τις πληγές με στρώματα από σκουριασμένα οράματα και ατέλειωτες ψευδαισθήσεις..._ X. M.