Χρήστος Μιχαηλίδης
Τι έγινε, ρε κορίτσια;«... Τι ανόητη αρσενικοποίηση των όποιων καταπιεστικών σας απωθημένων; Τι γραμμάτιο διαμαρτυρημένο;...»
Τα τελευταία χρόνια, έχω την εντύπωση ότι οι νεαρές γυναίκες οδηγοί έχουν ξεπεράσει εμάς, τους αρσενικούς επιβήτορες των 4 τροχών, σε όλα εκείνα τα «καλά στοιχεία» οδικής συμπεριφοράς που μας έχουν καταξιώσει, χρόνια τώρα, στην κορυφή της λίγκας των πιο αχρείων οδηγών της Ευρώπης.
Αναπτύσσουν φοβερές ταχύτητες, οδηγούν νευρικά και απρόσεκτα, μιλούν αδιάκοπα στο κινητό... Σπάνια σου δίνουν προτεραιότητα και ακόμα πιο σπάνια σε ευχαριστούν όταν παραχωρείς εσύ.
Τι έγινε, ρε κορίτσια; Εκδίκηση για τα τόσα χρόνια καταπίεσης;
Δε λέω. Περάσατε ζόρικες εποχές. Αλλά όχι ακριβώς εσείς, οι πιτσιρίκες, που τρέχετε σαν διαόλια στους δρόμους κι έχετε και ύφος τηλεοπτικά σαλταρισμένης μοντέλας. Οι μανάδες και οι γιαγιάδες σας είναι εκείνες που, όντως, υπέφεραν από την ανδρική κυριαρχία. Που ήταν πάντα «το διπλανό κάθισμα» και «μη μιλάς καθόλου». H επί χιλιετίες καταπίεση της γυναίκας σίγουρα έχει τους μετασεισμικούς κραδασμούς της.
Όμως, μπάστα ρε κορίτσια! Τι τουπέ είν’ αυτό; Τι ανόητη αρσενικοποίηση των όποιων καταπιεστικών σας απωθημένων; Τι ανόητα μαρσαρίσματα και πετάγματα; Τι γραμμάτιο διαμαρτυρημένο;
Ένα πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά μου, έμεινα άφωνος, όταν, κάνοντας πράγματι ένα λάθος στην οδήγηση («έκοψα» ταχύτητα χωρίς να βγάλω φλας, γιατί δεν πρόσεξα ότι είχα φτάσει στο στενό όπου έπρεπε να στρίψω), δέχτηκα το αμείλικτο κορνάρισμα του πίσω μου αυτοκινήτου, το οποίο οδηγούσε γυναίκα. Όταν με πλησίασε απειλητική (πού ξανακούστηκε;), φρόντισα να πω «με συγχωρείτε, ήμουν αφηρημένος».
Το υβρεολόγιο που δέχτηκα ως απάντηση δεν έχει περάσει από τη δική μου γλώσσα, ούτε και τις πιο άγριες μέρες της ατίθασης νιότης μου.
Μου είπε να πάω να γ... Με είπε παλιομα... Μου έβρισε τη μάνα, την οικογένεια και το Χριστό. Και πάτησε γκάζι κι έφυγε.
Έκανα 10 λεπτά να μετακινηθώ, επαναλαμβάνοντας, κάπως παρηγορητικά: «Hρέμησε, πρέπει να ’ναι τρελή».
Τρελή είναι. Αλλά δεν είναι η μόνη. Κυκλοφορούν πια πολλές εκεί έξω. Ίσως τόσες όσοι και οι άρρενες ομοιοπαθείς τους. Ίσες και περισσότερες. Το επόμενο που έμεινε να δούμε στους δρόμους ετούτης της πόλης είναι να κατεβαίνει η «τρελή» και να με δέρνει. Εμένα, τον παλιομ... Που γα...μαι. Και, και, και...
Χριστέ μου!_ X. M.