Μάνος Στεφανίδης
Kλεφτοπόλεμος«... Μυστήρια πακέτα. Οι συμπατριώται μας (όπως θα ’λεγε και ο Μεγαλειότατος). Αλλά και ο τρόπος που οδηγούν...»
Ο οποίος εμπίπτει μάλλον στη δικαιοδοσία του ψυχαναλυτή, παρά του τροχονόμου. (Ιδίως εκείνου του τροχονόμου με το φραπέ στην οροφή του υπηρεσιακού οχήματος και με το γλαρό μάτι απ’ τη βαριεστημάρα). Δε φταίμε εμείς, όμως, θα υποστήριζε η θεωρία του μπιχαβιορισμού. Αλλά η άναρχη τερατούπολη με το ελλιπέστατο οδικό δίκτυο επιβάλλει στους οδηγούς τρόπους οδήγησης εκτός τυπικής λογικής. Όμως, και ο ψυχισμός των Νεοελλήνων! ¶λλο αίνιγμα κι αυτό. Γιατί ΔΕ φοράμε ζώνες ασφάλειας; Μήπως φταίει το «πέταλο» του Μαλιακού ή η Τουρκοκρατία που ο χι μαλιάκας εκθέτει εαυτόν και αλλήλους σε τόσο ηλίθιο κίνδυνο; (Σημ.: λέγεται «πέταλο» το γνωστό φονικό σημείο, επειδή εκεί τινάζουν τινές τα πέταλα.) Πάντως, έχω μια ερμηνεία για το θέμα της ζώνης. Δεν τη φοράμε, ως... αντίσταση. Εναντίον του κράτους-εχθρού το οποίο μας επιβλήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις του 1821. Κι επειδή μεταξύ τροχο-μπάτσου και οδηγού μαίνεται αφίλιωτος ένας κλεφτοπόλεμος τόσο παλιός όσο και τα μουστάκια του Κατσαντώνη (ομού μετά της ομωνύμου παραστάσεως του θεάτρου σκιών). Σε θέατρο σκιών -και σκιαμάχων-, βέβαια, εξελίσσεται και ο νέος ΚΟΚ, που είναι δυσλεκτικός, δυσερμήνευτος και ελαφρώς... δυσκοίλιος. Και που, ευτυχώς, υπάρχει, παρ’ όλες τις ενστάσεις. Μόνο να... Θα μπορούσε να είναι εύληπτος, ευσύνοπτος και καλογραμμένος, ώστε να διδάσκεται στα δημοτικά και να αποτελεί ευχάριστο ανάγνωσμα για τα σχολιαρόπαιδα. Επειδή σ’ αυτήν την ηλικία χάνονται ή κερδίζονται τα πάντα.
Βλέπω τον ταξιτζή που με βλέπει με το φονικό βλέμμα από τη λαμαρινένια ειρκτή του. Εγώ βιάζομαι, γιατί έχω κάπου να πάω, εκείνος πάλι όχι. Θα μ’ αφήσει να τον προσπεράσω ή θα στυλώσει τ’ αλάρμ στη μέση του δρόμου, καθότι επαγγελματίας; ¶λλος κλεφτοπόλεμος αυτός. Αλλά και οι λοιποί συνοδηγοί που εφαρμόζουν σχολαστικά το νέο κώδικα για μόνο μία μέρα. Και που παραφυλάνε το μπλόκο, για να είναι σωστοί. Δει δη παιδείας, φίλτατοι. Και σαφώς λιγότερου ατομισμού. Ιδού το περίεργο: ενώ πεθαίνουμε κατά μόνας, ζούμε υποχρεωτικά σε ομάδες. Και ευτυχούμε και δυστυχούμε πάντα σε σχέση με τις ομάδες αυτές. Τι είναι ο νέος ΚΟΚ; Μια ακόμη κωδικοποίηση ομαδικών συμπεριφορών και όχι αφορμή για εθνική ψυχανάλυση.
ΥΓ: Με παντοδύναμο το γκέι καλλιτεχνικό κατεστημένο, είναι δυνατόν ένα αιδοίο να θεωρηθεί τέχνη;_ M. ΣT.