The World Offroad
Σαχάρα!Ανάμεσα στον 30ό και τον 20ό παράλληλο, μεταξύ Μαρόκου και Μαυριτανίας, δηλαδή, η απόλυτη έρημος του πλανήτη σε κυριεύει...
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Α.Τ., ΒOYΛA ΝΕΤΟΥ
Καθισμένος στο ειδυλλιακό κάμπινγκ Ocean, έξω από το Σεν Λουί της Σενεγάλης, την πρώτη πόλη όπου αποίκησαν οι Γάλλοι στην Αφρική το 1659, με τα κύματα του Ατλαντικού να χτυπούν αδυσώπητα την ακτή από τη μια και τον ποταμό Σενεγάλη να εκβάλλει από την άλλη, συλλογίζομαι πόσα συνέβησαν στη ζωή μας τον τελευταίο μήνα. Από τη στιγμή που αφήσαμε πίσω μας το Ραμπάτ, κάναμε 6.000 χλμ., από τα οποία τα 4.000 ήταν στη Σαχάρα. Θα μπορούσαν να είναι περισσότερα, αλλά έχουμε καιρό. Μετά το καλοκαίρι, λέμε να διασχίσουμε την υπόλοιπη Σαχάρα, από την Αίγυπτο μέχρι την Τυνησία. Ήδη, όμως, στο μυαλό μας κυριαρχούν οι εικόνες που ζήσαμε και όχι εκείνες που θα έρθουν. Kάποιες, βέβαια, δεν είναι εύκολο να βγουν στην επιφάνεια...
Με δυσκολία μπορούμε τώρα να θυμηθούμε τη Φεζ, την πόλη με τη μεγαλύτερη Μεδίνα στο Μαρόκο. Κι όμως, για ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο χαθήκαμε αρκετές φορές στην απίστευτη ρυμοτομία των στενών της. Τη Μεκνές δεν τη ζήσαμε για πολύ, αφού μας συνεπήρε η γειτονική Μουλάι Ιντρίς, η ιερή πόλη που φέρει το όνομα του απογόνου του Μωάμεθ που εγκαταστάθηκε εκεί τον 8ο αιώνα, για να ιδρύσει την πρώτη δυναστεία του Μαρόκου ή -καλύτερα- το ίδιο το Μαρόκο. Σε ένα μέρος που θυμίζει -πολύ- Ελλάδα γνωρίσαμε το Μωχάμεντ, έναν ξερακιανό 50άρη που μας ξενάγησε με θέρμη στην ιστορία του τόπου του. Οι μνήμες καθαρίζουν από τη μέρα που σκαρφαλώσαμε το Mέσο ¶τλαντα, όπως και το ίδιο το τοπίο της περιοχής. Aλπικό, σκληρό, επιβλητικό. Από τη Μιντέλτ κατηφορίζαμε προς Ερασίντια, θυμάμαι, όταν σε μια κωμόπολη -πώς τη λέγανε... Ρις (;)- συναντήσαμε άλλον ένα Μωχάμεντ (οι μισοί έτσι λέγονται στη χώρα), που επίσης μας άλλαξε όλο το πρόγραμμα. Μας έστειλε πάνω στον ¶τλαντα πάλι, στο βερβερικό χωριό Ιμιλσίλ (πάνω από τα 2.300 μ.), όπου οι γυναίκες βγαίνουν παγανιά για να βρουν άντρα κάθε Σεπτέμβριο. Ξοδέψαμε δύο μέρες και μπόλικο πετρέλαιο, για να βγούμε από τα 3.000 μ. υψόμετρο στην άσφαλτο, και συγκεκριμένα στο φαράγγι Νταντές. Ένα περιβάλλον τόσο ελληνικό (σαν την Ευρυτανία κάτι), που μας κράτησε μόνο μία νύχτα. Αντί για πεζοπορία στο φαράγγι, κινήσαμε προς τα ανατολικά, προς το Ερφούντ. Θυμάστε την ταινία Βαβέλ; Εκεί όπου έφαγε τη σφαίρα η Μπλάνσετ... εκεί, στα σύνορα με την Αλγερία, ξεκινά Σαχάρα. Κι εμείς είχαμε το μυαλό μας μόνο σ’ αυτήν...
Off road με καμήλες και Discovery3...
Στη Μερζούγκα μάς ανέλαβε ο Αμπντελάγιε, ένας 30άρης με κινητό, που μιλούσε πέντε γλώσσες και σε αγόραζε και σε πουλούσε μέχρι να πιεις το τσάι μέντας στη σκηνή του. Πήραμε κάτι καμήλες και χαθήκαμε για δύο ώρες στους πανύψηλους αμμολόφους, που γίνονται κόκκινοι πριν από το ηλιοβασίλεμα. Αξέχαστη βραδιά στη βερβερική σκηνή, με ταζίν κοτόπουλο (το φαγητό σήμα κατατεθέν του Μαρόκου) και τον τυπάκο να παίζει στο ταμπούρλο μπλουζ της Σαχάρας.
Ανήσυχοι να εξερευνήσουμε με το δικό μας τρόπο -τετρακίνητα, δηλαδή- τις παρυφές της ερήμου, βάλαμε στο GPS τα waypoints που βρήκαμε στο Sahara Overland (www.sahara-overland.com) και χαράξαμε πορεία 240 χλμ. προς το Ταγκουνίτ. Εκεί φτάνουν μόνο κάτι τρελαμένοι Ισπανοί με 4x4. Το ίδιο βράδυ, κάπου στα μισά, διανυκτερεύσαμε για πρώτη φορά στη Maggiolina, τη σκηνάρα μας, στην αγκαλιά δύο αμμολόφων. Αυτή η νύχτα δεν ξεχνιέται, ούτε και τα δύο αδέρφια -Βέρβεροι κι αυτοί- που συντηρούν το Auberge Marabout στη μέση του πουθενά. Κουρασμένοι, φτάσαμε την επομένη στο Εμχαμίντ, ένα χωριό σαν τη Μερζούγκα στο νοτιοανατολικό άκρο της χώρας, εκεί όπου τελειώνει ο δρόμος και ξεκινούν άλλοι αμμόλοφοι. Πήγαμε για μερικές φωτογραφίες, αλλά ο Αλί, ένας 22χρονος ιδιοκτήτης κάμπινγκ της φυλής Σαχράουι, μας κράτησε δύο μέρες κοντά του. Το βράδυ, το δικό του ταζίν το συνόδευε ένα ολόκληρο γκρουπ με κιθάρες και κρουστά. Ακόμα μια βραδιά που θα μείνει για πάντα στο «σκληρό δίσκο». Κάπου εκεί το πήραμε απόφαση: στο εξής θα βάζαμε πρόγραμμα μόνο και μόνο για να το ανατρέπουμε...
Κρησφύγετο στο Μαρακές
Δε θέλεις να αφήσεις την έρημο, όταν κολλήσει για τα καλά η άμμος στο ιδρωμένο δέρμα σου. Είναι αλλιώς και η ίδια και οι άνθρωποί της, οι οποίοι δε μασούν σε τίποτα και πουθενά και έχουν άπλετο χρόνο να σκεφτούν, να μάθουν μουσική και ξένες γλώσσες (τελικά, όλοι μιλούν άπταιστα μέχρι και γιαπωνέζικα!) και, προπάντων, να επικοινωνήσουν. Πόσο μακρινός μάς φάνηκε, αλήθεια, ο γλυκύτατος Αλί (που, παρεμπιπτόντως, έχει μεγάλο σουξέ στις Ευρωπαίες τουρίστριες) από τους χαρακτήρες της πλατείας Τζαμά ελ Φνα στο Μαρακές, όπου βρεθήκαμε δύο μέρες μετά... Και λέμε χαρακτήρες, γιατί εδώ είναι το μεγαλύτερο θέατρο του παραλόγου, μια πλατεία που γεμίζει κάθε απόγευμα από εκατοντάδες γητευτές φιδιών ή μαϊμούδων, παραμυθάδες, τραβεστί χορευτές της κοιλιάς, τατουέζ χένας, σουβλατζήδες και μικροπωλητές μπαχαριών, σκευών, βοτάνων ή... δοντιών! Όλοι θέλουν να σου πουλήσουν κάτι με το έτσι θέλω και, αν δεν έχεις τις απαραίτητες αντοχές και μεγάλη δόση χιούμορ, δεν τη βγάζεις καθαρή. Το Μαρακές με την απέραντη Μεδίνα του μπορεί είτε να το λατρέψεις είτε να το μισήσεις - ή, μάλλον, και τα δύο μαζί. Το αντίδοτο στην τρέλα του είναι ένα ριάντ όπως το εκπληκτικό Bel Baraka (www.riadelbaraka.com). Εκεί φιλοξενηθήκαμε και βγάλαμε την άμμο από πάνω μας για δύο βράδια, ύστερα από πρόσκληση της Σαρλότ, της γλυκύτατης Θεσσαλονικιάς που κάποτε δούλευε εκεί και σήμερα διευθύνει το περιβόητο εστιατόριο Chez Dimitri της Ουαρζαζάτ, το οποίο ανήκει στον Πέτρο Κατρακάζο, ακόμα έναν υπέροχο Έλληνα του Μαρόκου.
Να πώς χάσαμε -ή κερδίσαμε;- άλλη μία μέρα...
No man’s land!
Έτσι λένε τη δυτική Σαχάρα, μια λωρίδα ερήμου μήκους 2.000x500 χλμ. από το Ταν Ταν μέχρι τα σύνορα της Μαυριτανίας. Μέχρι το ’74 την έλεγχε η Ισπανία. Σήμερα την ελέγχει το Μαρόκο (υπό την επιτήρηση του ΟΗΕ), έπειτα από πολυετείς συρράξεις με το λαϊκό μέτωπο Πολισάριο, που δρούσε από τα τέλη του ’60 στην περιοχή, για την αυτονομία των περίπου 100.000 κατοίκων της φυλής Σαχράουι. Ακόμη αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν ένα δημοψήφισμα για να βρουν το δίκιο τους, αλλά το μαροκινό κράτος δε διατίθεται να κάνει πίσω, φτιάχνοντας υποδομές και προσφέροντας φοροαπαλλαγές, για να εγκαταστήσει κόσμο εκεί. Στις μέρες μας επικρατεί φαινομενική ηρεμία, αλλά, όταν περνάς από εκεί, σφίγγεται το στομάχι σου. Σε κάθε πόλη βρίσκεις τουλάχιστον δύο αστυνομικά μπλόκα, ενώ μετά την Ντάχλα το έδαφος είναι σπαρμένο με εκατομμύρια νάρκες. Δεν είναι δα και η πιο φιλόξενη περιοχή του πλανήτη, γι’ αυτό κι εμείς τη διασχίσαμε σε δύο μέρες -όλη μια ατέλειωτη ευθεία είναι, εξάλλου- και μπήκαμε στη Μαυριτανία.
Στη Νουαντιμπού μάς υποδέχτηκε ακόμα ένας Έλληνας, ο 30χρονος Νικόλας Γεωργιάδης, που ασχολείται με το εμπόριο ψαριών. Μαζί του μάθαμε τα πάντα για την αλιεία της χώρας και γευτήκαμε το καλύτερο χταπόδι, τον πιο ωραίο αστακό και τη νοστιμότερη τσιπούρα της ζωής μας. Δύο μέρες αργότερα, με πόνο ψυχής τον αφήσαμε, για να μπούμε βαθιά μέσα στην έρημο. Θέλοντας να φτάσουμε στο ¶ταρ, ή θα κάναμε 900 χλμ. από άσφαλτο μέσω Νουακσότ ή θα ακολουθούσαμε το μονοπάτι των 540 χλμ. κολλητά στα ναρκοθετημένα σύνορα του Μαρόκου και στη γραμμή του μεγαλύτερου τρένου του κόσμου - μήκους 2,5 χλμ., παρακαλώ! Φυσικά, προτιμήσαμε τη δεύτερη λύση. Όχι μόνοι, αλλά παρέα με τον Κριστόφ Μπάνγκερτ, φωτογράφο των New York Times, ο οποίος μας περίμενε με το παλιό, καλό Defender του για μέρες στη Νουαντιμπού. Ποτέ δε μένεις μόνος σου στην Αφρική...
Έχετε ακούσει για το Τσινγκέτι;
Aκόμα δύο διανυκτερεύσεις στην έρημο -με μια ξαστεριά που δεν έχουμε ξαναντικρίσει στη ζωή μας- και να ’μαστε στο ¶ταρ. Είχα μείνει εκεί κάποιες μέρες κατά τη διάρκεια του Pάλλυ Ντακάρ και ήξερα ότι δε λέει πολλά. Έτσι, μετά τον ανεφοδιασμό, κινήσαμε προς Τσινγκέτι, 90 χλμ. βορειοανατολικά. Το χωριό αυτό των 3.500 κατοίκων έχει μεγάλη ιστορία και βρίσκεται κρυμμένο σε μια όαση ανάμεσα σε χιλιάδες αμμολόφους. Δύο μέρες ήταν αρκετές για να γίνουμε φίλοι με τον Αχμέντ, το μοναχικό ξεναγό μας εδώ, αλλά και για να παίξουμε στους αμμολόφους με τα Land Rover. Δύο μέρες που θα μπορούσαν να είναι μία βδομάδα, αν παίρναμε απόφαση να πάμε ακόμα πιο βαθιά στη Σαχάρα, στο Ουαντάν και στην Τιτζικτζά. Όμως, ας μην είμαστε πλεονέκτες, με τέτοιο ρυθμό δε θα βγούμε ποτέ από την Αφρική. Χαλαρά, περπατήσαμε στο χωριό, ήπιαμε βαρύ μαυριτανικό τσάι (ολόκληρη ιεροτελεστία το σερβίρισμά του), μας γνώρισαν όλοι στο χωριό, είδαμε τα χειρόγραφα του Ισλάμ από το 12ο αιώνα (χύμα όλα!) και μάθαμε ότι τότε η χώρα αυτή λεγόταν Τσινγκέτι (το όνομα Μαυριτανία είναι γαλλική επινόηση). Από εδώ ξεκινούσαν καραβάνια με χιλιάδες καμήλες φορτωμένες αλάτι, με προορισμό το σημερινό Μαρόκο, το Νίγηρα ή την Αλγερία, όπου το αντάλλασσαν με υφάσματα. Σήμερα, το Τσινγκέτι προσπαθεί να αναβιώσει ύστερα από αιώνες παρακμής, βασιζόμενο στον τουρισμό. Θυμηθείτε με, θα χαλάσει έτσι. Μόλις που προλαβαίνετε να το ζήσετε αφτιασίδωτο, αυθεντικό, αφού μέχρι και αεροδιάδρομο έχουν φτιάξει λίγο πιο έξω. Δε χρειάζεται, μάλιστα, να ξεσκονίσετε τη μισή Σαχάρα, για να το βρείτε, όπως εμείς. Αρκεί μια πτήση από το Παρίσι προς το ¶ταρ. Τα υπόλοιπα θα τα βρείτε εκεί, όπως κι εμείς. Και -πιστέψτε με- το μυαλό μας είναι ακόμη εκεί, παρ’ ότι ήδη έχουμε περάσει από την έρημο στη Σαχέλ (ξηρή σαβάνα) της Σενεγάλης και μένει να τη γυρίσουμε και τούτη την υπέροχη χώρα. Στ’ αλήθεια, ονειρευόμαστε Τσινγκέτι ακόμη, αν και στη συνέχεια μάς περιμένει το Μάλι, η Μπουρκίνα Φάσο, ο Νίγηρας και το Καμερούν, που θα είναι η γειτονιά μας για τον επόμενο μήνα..._ Α. Τ.
ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
Η Σαχάρα δεν αστειεύεται, γι’ αυτό, πριν την εξερευνήσετε, ακολουθήστε τις παρακάτω οδηγίες:
1. Ποτέ μην ταξιδεύετε μόνοι.
2. Πριν ξεκινήσετε, πληροφορηθείτε από οδηγούς και Ίντερνετ. Μετά, ρωτήστε και τους ντόπιους, αν και στα τουριστικά μέρη θα σας αποκαρδιώσουν, ώστε να τους πληρώσετε για συνοδούς.
3. Στην άμμο είναι απαραίτητες οι κοντές σχέσεις.
4. Eπίσης, GPS και waypoints απαραίτητα.
5. Εξοπλισμός: δύο ρεζέρβες, κομπρεσεράκι αέρα, ιμάντας, εργάτης, sand ladders, GPS, γρύλος και καύσιμο για τουλάχιστον 1.000 χλμ.
6. Ιδανική πίεση: στο χώμα κανονική, στην άμμο μέχρι 50% (1,2-1,5 bar).
7. Mη σκαρφαλώνετε σε ψηλούς αμμολόφους χωρίς να τους έχετε περπατήσει.
8. Τα χειρότερα κολλήματα γίνονται σε επίπεδο έδαφος. Αν κολλήσετε, κάθε δευτερόλεπτο σπιναρίσματος ισούται με ένα λεπτό σκαψίματος...
9. Η άμμος θέλει «διάβασμα». Όταν επιβραδύνει το αυτοκίνητο, χρειάζεστε φόρα και στροφές κινητήρα στο φάσμα ροπής. H άμμος βουλιάζει περισσότερο το απόγευμα απ’ ό,τι το πρωί, το ίδιο και οι ροδιές, σε σύγκριση με τα απάτητα σημεία.
10. Τα εμπόδια στο δρόμο (λακκούβες κτλ.) δε διακρίνονται, όταν ο ήλιος είναι ψηλά.
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ DISCOVERY
Συνολικά χλμ.: 6.032
Λίτρα ντίζελ: 798
Λίτρα/100 χλμ.: 13,2
Επισκευές: Αλλαγή λαδιών και φίλτρου λαδιού (Ντακάρ) και καθαρισμός φίλτρου αέρα (Νουακσότ) και φίλτρου πετρελαίου (Ντακάρ). Παρατηρήσεις: O συμπλέκτης είχε ασταθή αίσθηση μετά την επισκευή, αλλά έστρωσε στη συνέχεια. Εκτός δρόμου οι αναρτήσεις επέδειξαν μεγάλη ενδοτικότητα και δεν κουράστηκαν ποτέ. Τα πίσω αμορτισέρ της Jam Sport θα μπορούσαν, όμως, να είναι πιο σκληρά. Κανένα πρόβλημα με την ποιότητα του ντίζελ (πάντα Total) μέχρι στιγμής.
FAQ
Κόστος βίζας για Μαυριτανία; 250 ντιρχάμ στην Καζαμπλάνκα
Mία νύχτα με καμήλες στην έρημο; 500 ντιρχάμ το άτομο
Kόστος ντίζελ στη δυτική Σαχάρα; 6,2 ντιρχάμ (0,6 ευρώ) το Gasoil350, 4,2 ντιρχάμ το απλό πετρέλαιο
Aσφάλεια αυτοκινήτου στη Μαυριτανία; 20 ευρώ/μήνα
Aσφάλεια αυτοκινήτου στις χώρες της δυτικής Αφρικής; 30 ευρώ/μήνα
Πού τη βρίσκεις; Σε όλα τα σύνορα!
Tο χαράτσι στα σύνορα Μαυριτανίας-Σενεγάλης; 10 ευρώ στον τελώνη... συν 10 στον αστυνομικό
Πού βρέθηκαν τόσες Mercedes στη Μαυριτανία; Kλεμμένες είναι οι περισσότερες!
Πόσο κοστίζει μια κάρτα κινητού; 50 ντιρχάμ στο Μαρόκο (5 ευρώ), 3.500 ουγκίγιες στη Μαυριτανία και 4.000 CFA στη Σενεγάλη
Ισοτιμίες: 1 ευρώ=11 ντιρχάμ=340 ουγκίγιες=650 CFA
ΧΑΡΤΗΣ
(INFO
Πού βρίσκεται τώρα το Discovery της αποστολής μας; Πληκτρολογήστε www.theworldoffroad.com!