Στα σέρβις του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ
45 λεπτά...... και ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω! Στη ζωή στα σέρβις του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, όπως μας επιβεβαιώνουν και αφηγούνται οι αφανείς ήρωες πίσω από τη χλιδή και την «γκλαμουριά»...
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΤΣΙΜΑΛΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΟΡΑ ΑΓΚΑΠΙ
ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 2007. Το αυτοκίνητο του Λεμπ μπαίνει στο σέρβις παρκ, ύστερα από μια πραγματικά εξοντωτική μέρα στα δύσκολα μονοπάτια του εθνικού μας αγώνα και στις ελληνικές πέτρες. Ο οδηγός, όμως, δε χρειάζεται πλέον να ανησυχεί για τίποτα!
Το «όπλο» του είναι στα έμπειρα χέρια της ομάδας των μηχανικών του. 45 λεπτά αργότερα, το αυτοκίνητο είναι σαν καινούργιο, έτοιμο για το πρώτο λουπ της επόμενης ημέρας. Οι μηχανικοί του, σε όλο αυτό το διάστημα, δούλεψαν σαν τα μυρμήγκια, χωρίς ανάσα... Μέλος της ομάδας της Citroen και ο Γάλλος Ολιβιέ ή «Χέσους» (Jesus), όπως είναι το παρατσούκλι του. Ο «Χέσους» δεν είναι κάποιος τυχαίος... Στα 34 χρόνια του έχει αρκετή εμπειρία ως μηχανικός. Σε αυτήν περιλαμβάνονται και τρία χρόνια στην ομάδα του Προστ στην F1, «ένα μεγάλο σχολείο», όπως μας λέει... Ο Ολιβιέ είναι ο ένας από τους τρεις υπευθύνους που επιβλέπουν την αρχική προετοιμασία των αυτοκινήτων, από τη στιγμή της γέννησής τους, εκεί, στη «βάση» της Citroen, στις Βερσαλίες. Και βέβαια γνωρίζει τη C4 απέξω και ανακατωτά... 15 μέρες νωρίτερα βρισκόταν μαζί με όλη την ομάδα στον προηγούμενο αγώνα του WRC, στη Σαρδηνία. «Τα τελευταία χρόνια δουλεύω με τον Σεμπαστιάν (Λεμπ). Μου αρέσει ως οδηγός! Σίγουρα προσέχει το αυτοκίνητο πολύ περισσότερο από άλλους. Ο Κάρλος (Σάινθ) ή ο Κόλιν (ΜακΡέι) έφερναν το αυτοκίνητο “κομμάτια” και πάντα είχαμε να αντιμετωπίσουμε περίπλοκα προβλήματα... Δουλεύω πάνω στη C4 όλη τη χρονιά και την αισθάνομαι σαν παιδί μου!» Λίγο πιο δίπλα, στην τέντα με τα μπλε-πράσινα χρώματα, βρίσκεται ο 22χρονος Νορβηγός Όλε, που είναι μηχανικός στο Ford του Γκρένχολμ. «Στα 15 μου ξυπνούσα στις 05:30, για να πιάσω δουλειά στις 06:00. Δούλευα μέχρι τις 08:00 και μετά έφευγα για το σχολείο. Στη συνέχεια επέστρεφα πάλι στο συνεργείο, στις 15:00, και δούλευα μέχρι τις 20:00 ή και ακόμα παραπάνω! Το εργαστήριο της Mitsubishi, και συγκεκριμένα της Ralliart, ήταν μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι μου. Κάθε τόσο ξέκλεβα λίγο χρόνο και πήγαινα εκεί! Με το που τελείωσα το σχολείο, δούλεψα μαζί τους για ένα χρόνο. Μετά έστειλα βιογραφικό στην ομάδα της Ford και από τότε είμαι μαζί τους. Φροντίζω το αυτοκίνητο του Μάρκους, σαν να έχει ζωή... Και πρέπει να έχει ζωή!»
Ο Βρετανός ¶λεξ είναι επίσης 22 χρόνων κι εργάζεται στην ομάδα της Subaru-Prodrive. Ταυτόχρονα, είναι οδηγός των μεγάλων φορτηγών της ομάδας και, έτσι, είναι ο πρώτος που πηγαίνει σε κάθε αγώνα του WRC, αφού ένα από τα καθήκοντά του είναι να φροντίσει για το «στήσιμο» του χώρου εργασίας της ομάδας.
«Τέσσερα χρόνια στη Subaru, τα έχω δει όλα! Πρέπει στ’ αλήθεια να έχεις πάθος γι’ αυτήν τη δουλειά!» Τελικά, είναι δουλειά, διασκέδαση ή κάτι ανάμεσα; «Δουλειά!», απαντούν χωρίς δισταγμό και οι τρεις τους! «Ξυπνάς πολύ νωρίς και τελειώνεις πολύ αργά. Τις περισσότερες φορές το μόνο που βλέπεις από τις χώρες που επισκέπτεσαι είναι το αεροδρόμιο και το... σέρβις παρκ. Μόνο όταν ο αγώνας είναι πολύ μακριά από την Ευρώπη, όπως, για παράδειγμα, στην Αυστραλία, έχεις την ευκαιρία να καθίσεις μία ή δύο ημέρες παραπάνω. Αυτό είναι το μοναδικό μας μπόνους!», συμπληρώνει ο Ολιβιέ. «Είμαστε 12 μηχανικοί που δουλεύουμε όλο το χρόνο πάνω στα δύο αυτοκίνητα της BP Ford. Τα ακολουθούμε και στους 16 αγώνες του πρωταθλήματος. Αν υπάρχει αρκετός χρόνος ενδιάμεσα σε δύο αγώνες, επιστρέφουμε πίσω στη βάση και ανακατασκευάζουμε πλήρως τα αυτοκίνητα. Αλλιώς, τα συντηρούμε καθ’ οδόν για τον επόμενο αγώνα» μας λέει ο Όλε.
«Μου μένουν περίπου 25 ημέρες το χρόνο ελεύθερες και αυτές όχι όλες μαζί. Όπως καταλαβαίνεις, δύσκολα πηγαίνω σπίτι. Τα πράγματα, όμως, είναι ακόμα πιο δύσκολα γι’ αυτούς που έχουν οικογένεια πίσω», ολοκληρώνει ο νεαρός Νορβηγός.
«Κάθε μηχανικός στην ομάδα της Subaru κάνει 12 από τους 16 αγώνες της χρονιάς» μας λέει ο ¶λεξ και συνεχίζει: «Γι’ αυτό πρέπει να έχεις πάθος γι’ αυτήν τη δουλειά!» Κάπου εκεί εμφανίζεται και η... γαλλική σκοπιά. «Εμείς μάλλον είμαστε οι πιο τυχεροί» λέει ο Ολιβιέ, ακούγοντας τους συναδέλφους του. «Η Citroen έχει δύο ομάδες μηχανικών, που αποτελούνται από 12 άτομα. Καθεμία κάνει 8 αγώνες και, έτσι, υπάρχει χρόνος για να δούμε λίγο περισσότερο το σπίτι μας! Όμως, ακόμα και έτσι, ο ελεύθερος χρόνος είναι ελάχιστος!»
Και οι τρεις αγαπούν τα ράλλυ, κάτι που αποτελεί και το βασικό τους κίνητρο για να βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις. «Όλοι θα φαντάζονται ότι είναι υπέροχο να είσαι μηχανικός σε μια τέτοια ομάδα και ότι πρέπει να περνάμε όμορφα! Ναι, είναι ωραία δουλειά, αλλά -μη με παρεξηγήσετε- δεν παύει να είναι μια δουλειά, και μάλιστα όχι συνηθισμένη, με ωράριο. Πρέπει να δουλεύεις μέχρι να τελειώσεις -όποτε γίνει αυτό-, με αποτέλεσμα να μην περισσεύει χρόνος. Μου αρέσει μεν, αλλά σίγουρα δεν είναι διασκέδαση!» μας λέει ο ¶λεξ, ενώ δε διστάζει με απόλυτη ειλικρίνεια να συμπληρώσει: «Επίσης, θα πρέπει κάποιος να μην έχει ισχυρούς δεσμούς πίσω του, στην πατρίδα του. Οικογένεια, υποχρεώσεις κτλ. Για σύντροφο ούτε κουβέντα. Ποια θα άντεχε τόσο καιρό μακριά;» Τη σκυτάλη παίρνει ο Όλε, που, από την πλευρά του, συμφωνεί ότι δεν παύει να είναι μια δουλειά, όσο σαγηνευτική κι αν μοιάζει. «Κοίτα, από μικρός είχα τρέλα με τα αυτοκίνητα. Κάθε βήμα μου, από τότε που θυμάμαι, το έκανα για να βρεθώ κοντά τους. Έχω τρέξει κι εγώ σε αγώνες στην πατρίδα μου, είτε ως οδηγός είτε ως συνοδηγός. Μου αρέσει η δουλειά μου κι έχω την ευκαιρία να είμαι μηχανικός σε μια από τις καλύτερες ομάδες του WRC. Όμως, από ένα σημείο και πέρα, δεν παύει να είναι μια εργασία, και μάλιστα με πολύ περισσότερες υποχρεώσεις και τρελό ωράριο! Το δυσκολότερο είναι ότι δεν μπορείς να έχεις μια σχέση. Είμαι μόνος και δεν έχω κάποια φίλη. Είναι σαν να είσαι στο στρατό σε κάποια ξένη χώρα...» μας λέει, φανερώνοντας μια πτυχή που δύσκολα φαντάζεται κανείς.
«Δεσμό; Ούτε συζήτηση!» συμφωνεί και ο Ολιβιέ, ο μεγαλύτερος από τους τρεις, και συνεχίζει: «Oπωσδήποτε δεν είναι διασκέδαση. Δουλεύεις χωρίς ωράριο και τις περισσότερες φορές κάτω από αντίξοες συνθήκες». Όμως, οι λάτρεις αυτής της δουλειάς μόνο λίγοι δεν είναι και για τους περισσότερους από αυτούς μια τέτοια ευκαιρία είναι αυτό που λέμε... ευκαιρία ολόκληρης ζωής. «Σε κάποιον που θα ήθελε να γίνει μηχανικός σε μια κορυφαία ομάδα θα έλεγα ότι δεν είναι και πολύ εύκολο... Αρχικά γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτήν τη δουλειά είναι Bρετανοί και είναι δύσκολο να έρθεις σε επαφή μαζί τους» μας λέει ο Νορβηγός Όλε, εκφράζοντας, προφανώς, και προσωπικά βιώματα, και συνεχίζει: «Πρέπει να βρίσκεσαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή, ενώ, φυσικά, απαραίτητες είναι και οι ανάλογες γνωριμίες. Στη συνέχεια, εργάζεσαι κάτω από συνθήκες εξαιρετικής πίεσης και πρέπει να είσαι αρκετά σκληρός χαρακτήρας για να αντέξεις...» Ο ¶λεξ, από την πλευρά του, δείχνει να έχει ταυτιστεί με τη δουλειά. «Δεν εκνευρίζεσαι κατά τη διάρκεια της δουλειάς. Όντας τόσο καιρό με τους ίδιους ανθρώπους, πλέον γνωρίζεις τα πάντα γι’ αυτούς και για τον τρόπο που δουλεύουν. Όλα γίνονται αυτόματα! Σίγουρα κάποιες στιγμές πίεσης γίνεσαι πιο γρήγορος, αλλά δεν υπάρχει εκνευρισμός». Eνώ ο Ολιβιέ -μαθημένος στη Citroen, βεβαίως- συμπληρώνει: «Στην ομάδα δεν υπάρχει η πολυτέλεια του εκνευρισμού». Και, όπως όλα δείχνουν, δεν υπάρχουν γενικότερα πολυτέλειες σε αυτήν τη δουλειά, ως είθισται σε όσες γίνονται πίσω από τη σκηνή, που είναι εντέλει οι πιο δύσκολες και οι πλέον επίπονες..._ Σ. Κατσ.