Χρήστος Μιχαηλίδης
Στο ίδιο έργο θεατές«... Τίποτα ουσιώδες - έτσι θα συνεχιστεί κι έτσι θα παιχτεί έως το τέλος το παιχνίδι. Παραδοσιακά...»
Έχουμε μιαν όμορφη παράδοση εδώ στην Ελλάδα. Κάθε καλοκαίρι γλυκαίνουν οι νύχτες μας στα θερινά τα σινεμά («μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά», όπως τραγουδούσε ο Λουκιανός), βλέποντας τις ταινίες που χάσαμε το χειμώνα ή και πιο παλιές ακόμα.
Δυστυχώς, χρόνο με το χρόνο, αυτοί οι υπέροχοι υπαίθριοι κινηματογράφοι λιγοστεύουν, καθώς οι κληρονόμοι -συνήθως- των παλιών ιδιοκτητών προτιμούν να δώσουν τα οικόπεδά τους σε εργολάβους επί αντιπαροχή.
Κάποια θερινά σινεμά, όμως, αντέχουν ακόμα, κι έτσι η παράδοση ακόμα αντέχει...
Όπως αντέχουν κι άλλες, όχι τόσο ρομαντικές, ήσυχες και όμορφες.
Μια από αυτές ξεγύμνωσε πριν από ένα μήνα την Πάρνηθά μου, το βουνό που αντίκριζα κατάφυτο κάθε πρωί που άνοιγα τα παντζούρια να καλημερίσω το μικρό μου κόσμο.
Πυρκαγιές! Που δεν ξέρεις αν είναι αποτέλεσμα των δυνατών ανέμων, των απρόσεκτων Ελλήνων (που πετάνε τα τσιγάρα τους από τ’ αυτοκίνητο και τα σκουπίδια τους όπου λάχει), των απατεώνων Ελλήνων (που ονειρεύονται επαύλεις της παρανομίας) ή όλα μαζί.
¶λλο, σύνηθες, καλοκαιρινό έργο είναι η πλήρης παράλυση της κρατικής μηχανής και η ολοκληρωτική παράδοση των πολιτικών μας σε «χαλαρή διαχείριση» μόνο των απολύτως απαραιτήτων.
Ακόμα και τώρα, που μπήκαμε με τα χίλια σε προεκλογική περίοδο, η πολιτική αντιπαράθεση μοιάζει -και είναι- απελπιστικά άνυδρη. Λέγονται πολλά. Τίποτα ουσιώδες - έτσι θα συνεχιστεί κι έτσι θα παιχτεί έως το τέλος το παιχνίδι. Παραδοσιακά...
Όπως τα μπάνια του λαού. Οι ομπρέλες του, δηλαδή, οι ξαπλώστρες και τα σφηνάκια στη παραλία. Η θάλασσα, ορατή μόνο αν έχεις «πρώτη ξαπλώστρα πίστα», που, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην παραλία της Ψαρούς στη Μύκονο, προαγοράζεται για περίπου 5.000 ευρώ τη σεζόν από τους «τακτικούς θαμώνες» - αυτήν την... αιώνια ζημιά της Ελλάδας.
Ο καύσωνας, παραδοσιακά! Η υπερφόρτωση του δικτύου της ΔΕΗ, επίσης. Τα κλιματιστικά που εξαφανίστηκαν από την αγορά. Τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης για τους «αδίστακτους εμπρηστές» και για την κατανομή ευθυνών. Οι πελαγωμένοι μετεωρολόγοι...
Είναι αλήθεια πως η ζέστη είναι πολλή. Ποιος θέλει σκοτούρες με τόση θερμότητα; Ποιος δεν έχει ανάγκη την απόδραση από τα συνηθισμένα;
Ο λαός μπορεί να φεύγει. Παραδοσιακά. Και το δικαιούται. Ο πολιτικός όχι - το δήλωσε, όταν αποφάσισε να «εκτεθεί». Τώρα είν’ αργά. Κάποιος θα πρέπει να το φυλάει το σπίτι, ακόμα κι όταν οι μουσαφιραίοι λείπουν. Έτσι κρατούνται, παραδοσιακά, τα σοβαρά νοικοκυριά._ X. M.