Μάνος Στεφανίδης
Τι ντροπη...«... να πρέπει -πάλι- ν’ αποφασίσουμε ανάμεσα σ’ έναν ακόμα Καραμανλή κι έναν Παπανδρέου, με τη Θυγατέρα Μητσοτάκη στο βάθος...»
Όπως και πενήντα χρόνια πριν. Λες και δεν έχει αλλάξει τίποτε ούτε στον τόπο αυτό ούτε στον κόσμο ολόκληρο. Αλλά και να στείλουμε στη βουλή των άβουλων και αστείων εκπροσώπων τα παιδιά ή τα εγγόνια των μπαμπάδων τους. Στη πιο κωμικοτραγική, δηλαδή, κοινοβουλευτική βασιλεία της Ευρώπης. Ελλάς, ένα ακόμα σουλτανάτο, όχι στην Aραβική Θάλασσα αλλά στο Αιγαίο. Το οποίο Αιγαίο, ως γνωστόν, ανήκει εξ ημισείας και στα τουρκικά F-16, εφόσον τα ζωτικά συμφέροντα της γείτονος αναγνώρισε ο πρώην πρωθυπουργός με τη Συνθήκη της Μαδρίτης. Υιός κι αυτός του υπουργού του Βουνού, Γ. Σημίτη, και βαφτισιμιός των Ανακτόρων. Όπως και ο Πάγκαλος, ο εγγονός του στρατηγού-δικτάτορα, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ο υιός του Γιάννη! Μόνο ο Ευ. Βενιζέλος δεν έχει συγγένεια με τον Ελευθέριο, αλλά «ψώνισε» το κατάλληλο επώνυμο εγκαίρως για να κάνει καριέρα στο λαό εκείνο που ενημερώνεται από τον Τράγκα και τον Κακαουνάκη. Έπειτα, όλα τα υπόλοιπα εξηγούνται πολύ εύκολα. Οδυνηρά απλά. Η «επανίδρυση» του κράτους από τη «Νέα Διακυβέρνηση», η επιστροφή του Λαλιώτη σε ρόλο πρωταγωνιστή, το αυτεπίστροφο των ύβρεων του τύπου «δεν έχετε τσίπα», η βαθιά, πλέον, μελαγχολία του Κωστάκη, το έντρομο, κατά βάθος, μάτι του Πολύδωρα, τ’ αμήχανα χέρια του Γιωργάκη, το «διεισδυτικό» βλέμμα του Σιούφα, η διακριτική εξαφάνιση του Θοδωρή, του συζύγου της Μάρας, που αθώα εξακολουθεί να λέει ειδήσεις για τα έργα, τις ημέρες και -κυρίως- τις νύχτες της κυβέρνησης την οποία κανοναρχεί ο σύζυγός της. Ευτυχώς, πάντως, που δεν κάηκε το Καπανδρίτι. Τελικά, υπάρχει κράτος - τι τα θέλετε; Οι εμπρησμοί είναι ζωτικός κρίκος στην παραγωγική αλυσίδα, το απαραίτητο στάδιο της οικονομικής μας ανάπτυξης. Είναι το φως που θα φωτίσει τη μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού. Το ψημένο ελαφάκι Bambi είναι μοιραίο να διαδεχθούν ο Μπάμπης, ο εργολάβος, και ο Λάμπης, ο πολιτικός του πάτρωνας. Ανεβαίνω τη Συγγρού και βλέπω την από δεκαετίες καμένη και ξεκοιλιασμένη Πεντέλη. Τι μακάβριο θέαμα! Την Πάρνηθα δεν την βλέπω. ¶ρα, είναι σαν να μη συνέβη το κακό. Και σκέφτομαι, αφού δεν κάηκαν οι χασαποταβέρνες της Χασιάς και το Καζίνο, η ζωή θα ξαναβρεί το δρόμο της. Το σύστημα θα υπερισχύσει του οικοσυστήματος (χειροκροτήματα)._ M. ΣT.