Κοσμάς Βίδος
Μια συνηθισμένη ημέρα... στην KόλασηΥπάρχουν μερικές ημέρες που, με το που ανοίγεις τα μάτια σου, καταλαβαίνεις ότι θα ζήσεις ένα μικρό γολγοθά - και μεγάλο ενίοτε. Ο δικός μου γολγοθάς τις προάλλες ξεκίνησε από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας. Γύρω στις εννέα, οπότε κι επέστρεψα κατάκοπος από το γραφείο, βρήκα να με περιμένει στο ασανσέρ ένα σημείωμα, το οποίο -μπροστά στα κουρασμένα μου μάτια- έμοιαζε να ανοίγει τις επτά -και δέκα, και έντεκα, και ούτε εγώ ξέρω πόσες- Πύλες της Κολάσεως. «Έχω γενέθλια και κάνω πάρτι! Ζητώ από τώρα συγγνώμη, αν κάνω λίγο περισσότερη φασαρία. Είστε καλεσμένοι όλοι! Γιώργος από τον 3ο.» «Να ζήσεις, Γιωργάκη, και χρόνια πολλά...» σκέφτηκα και προσπέρασα, χωρίς να έχω απόλυτη επίγνωση της απειλής που είχε αναρτήσει ο νεαρός. Όπως κι αν έχει, μέχρι τις έντεκα, οπότε και ξάπλωσα, τα πράγματα ήταν ήσυχα. Τόσο ήσυχα, που είχα αρχίσει να κάνω διάφορες υποτιμητικές σκέψεις για τη νέα γενιά που «δεν ξέρει να διασκεδάζει», που «είναι ψόφια», που «εμείς στη θέση της θα είχαμε τινάξει την πολυκατοικία στον αέρα»... Δεν τα είχα υπολογίσει καλά, γιατί, αν εμείς είχαμε τινάξει την πολυκατοικία στον αέρα γύρω στις δέκα το βράδυ, ο... ψόφιος Γιωργάκης και οι φίλοι του -πιο προχωρημένα άτομα με πιο προχωρημένα ωράρια- ξεκίνησαν την «ανατίναξη» γύρω στα μεσάνυχτα. Και οι εχθροπραξίες διήρκεσαν μέχρι την έκτη πρωινή (!), με εμένα να μετρώ ξάγρυπνος όχι προβατάκια, ως είθισται, αλλά... ντεσιμπέλ. Χιλιάδες, εκατομμύρια, τρισεκατομμύρια ντεσιμπέλ τρύπωσαν στο κεφάλι μου, χαρίζοντάς μου έναν πονοκέφαλο που με συνόδευε όλη την υπόλοιπη ημέρα. Και η Kόλαση συνεχίστηκε: όταν σύρθηκα -ίδιος ζωντανός νεκρός- στο ντουλάπι της κουζίνας για να φτιάξω έναν καφέ, μπας και στυλωθώ στα πόδια μου, και διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει να αγοράσω καφέ. Δε θα πιστέψετε τι έκανα, ο απελπισμένος άνθρωπος. Xρησιμοποίησα το φίλτρο με τα ξεραμένα υπολείμματα της προηγούμενης ημέρας, του έριξα πάλι βραστό νερό και πήρα ένα απροσδιόριστο μέλανα ζωμό, τον οποίο και ήπια, οικτίροντας τη μοίρα μου. Εκείνη τη στιγμή τηλεφώνησε ο φοροτεχνικός: «Έλα τώρα αμέσως! Είμαι στην Eφορία κι έχω βρει ένα δικό μου άνθρωπο που θα ξεμπερδέψει τα χαρτιά σου μια και καλή». Ποιος δεν ονειρεύεται, με το που θα ξυπνήσει, να βρεθεί στην Eφορία; Εγώ έκανα το όνειρο πραγματικότητα. Πήγα και πέρασα εκεί τρεις ώρες, γιατί ο δικός μας άνθρωπος και αργός αποδείχτηκε και όχι τόσο δικός μας όσο νομίζαμε. Τέλος πάντων, με τα πολλά, βοήθησε όχι να τελειώσουμε, αλλά να προχωρήσουμε κάποιες εκκρεμότητες. Aφού ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επομένη -δεύτερο συνεχές πρωινό στην Eφορία;-, έφυγα σαν τον τρελό για: να βγάλω το σκύλο που περίμενε από το βράδυ της προηγουμένης, να πάω σουπερμάρκετ, να πληρώσω κάτι λογαριασμούς που μου είχαν αφήσει οι γονείς μου και οσονούπω θα έληγαν, να στρωθώ για να γράψω αυτό που διαβάζετε σήμερα... Στη δύσκολη μέρα, βέβαια, όλα δύσκολα γίνονται. Tο σκυλί είχε κατουρήσει στη σάλα, στο σουπερμάρκετ κόλλησε η ταμειακή και αναγκάστηκα να περιμένω κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, ώσπου να την ξεκολλήσουν, ο ένας λογαριασμός είχε ήδη λήξει, οπότε αναγκάστηκα να πάω στα κεντρικά του ΟΤΕ... Το μόνο που έλειπε ήταν να μην ανοίγει το κομπιούτερ μου, πράγμα που είχε συμβεί μερικές φορές τελευταία. ¶νοιξε! Για να κλείσει, όμως, μόνο του, μία ώρα μετά, χωρίς να με ρωτήσει, ενώ είχα γράψει τη μισή στήλη. Είχα γράψει τη μισή, έχασα τη μισή της μισής... Έμεινα, λοιπόν, μπροστά στο ένα τέταρτο της έμπνευσής μου, προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα ήταν προτιμότερο: να πέσω από το μπαλκόνι αγκαλιά με το κομπιούτερ ή να δολοφονήσω τον τεχνικό που του είχε κάνει πρόσφατα σέρβις και είχε αποφανθεί «κανόνι!»; Το ξεπέρασα, όμως, κι αυτό, ο ήρωας. Ξεπέρασα κι ένα δύσκολο απόγευμα στο γραφείο, κάνοντας μόνο δύο καυγάδες, ένα για το κλιματιστικό που... έσκαγε πάνω μου και που «αν δεν το κλείσετε, θα γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες, γιατί δεν μπορώ να φεύγω κάθε βράδυ πιασμένος» κι ένα με τη Ρούλα που «σου ’χω πει δε θέλω να αφήνεις τις εφημερίδες σου πάνω στο γραφείο μου!». Κάπου έπρεπε να ξεσπάσω τα νεύρα μου, τα ξέσπασα στους καλούς συναδέλφους. Ακολούθως, ξεκίνησα για το σπίτι. Πεζός, γιατί, όση ώρα κι αν περίμενα στη Βασιλίσσης, ουρλιάζοντας «Γκύζη! Γκύζη! Γκύζηηη!», δε βρέθηκε ταξιτζής επαρκώς φιλάνθρωπος, ώστε να με συνδράμει. Κι εκεί, γύρω στις εννέα και δέκα, με το που έβαλα κατάκοπος το κλειδί στην πόρτα, χτύπησε το κινητό. «Μα, πού είσαι;» η φωνή του Αλέξανδρου. «Νομίζω στην Kόλαση». «Παιδάκι μου, σε περιμένω στο Ηρώδειο εδώ και μία ώρα. Πού είσαι;» Μέσα σε όλα είχα ξεχάσει τη συναυλία για τη Μαρία Κάλλας που περίμενα πώς και πώς! Μπήκα στο σπίτι, έβαλα το air condition, έπεσα στο κρεβάτι κι έφερα στο μυαλό μου το ποίημα του Καρυωτάκη με τον αυτόχειρα που αποφασίζει να κρεμαστεί και λέει: «Έτσι, με πλαίσιο το ταβάνι, πολύ θ’ αρέσω...» Έτσι, με τόσο αισιόδοξες σκέψεις, κοιμήθηκα έως την επόμενη συνηθισμένη ημέρα της συνηθισμένης ζωής ενός συνηθισμένου ανθρώπου...
(Το πρωί της επομένης χάλασε το air condition.)
Λόγια σοφά...
... περί ποτού
Τόμας Φούλερ, ιστορικός-ιεροκήρυκας: «Ο Διόνυσος έχει πνίξει περισσότερους ανθρώπους απ’ ό,τι ο Ποσειδώνας.»
Χένρι Γιάνγκμαν, κωμικός: «Όταν διάβασα για τα κακά του ποτού, έκοψα το διάβασμα.»
Βενιαμίν Φρανκλίνος, πολιτικός: «Το κρασί είναι η μόνιμη απόδειξη ότι ο Θεός μάς αγαπά και θέλει την ευτυχία μας.»
Τζορτζ Μπέρναντ Σο, λογοτέχνης: «Το αλκοόλ είναι η αναισθησία που χρησιμοποιούμε για να αντέξουμε την εγχείρηση της ζωής.»
Τσαρλς Μπουκόφσκι, ποιητής-συγγραφέας: «Το αλκοόλ είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που εμφανίστηκαν στη Γη.»
Γουίλιαμ Κλoντ Φιλντς, ηθοποιός: «Μια γυναίκα με οδήγησε στο ποτό και δε βρήκα ποτέ την ευκαιρία να την ευχαριστήσω!»
Τζόε Λιούις, κωμικός: «¶ρχισα δίαιτα, σταμάτησα να πίνω και σε δεκατέσσερις μέρες έχασα δύο εβδομάδες!»
Απλές, καθημερινές ερωτήσεις...
Γιατί επινοήθηκαν οι γραβάτες; Πότε βρεχόμαστε πιο πολύ, όταν περπατάμε ή όταν τρέχουμε στη βροχή; Γιατί τα λεωφορεία έρχονται συχνά τρία τρία; Πότε ξεκίνησε το παιχνίδι «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί»; Γιατί έχουμε αμυγδαλές; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ κουνελιού και λαγού; Γιατί οι άντρες νυστάζουν μετά το σεξ; Γιατί οι μπάλες του γκολφ έχουν λακκάκια; Είναι αλήθεια ότι το σώμα μας χρειάζεται επτά χρόνια για να χωνέψει μια τσίχλα; Γιατί ορισμένες φορές βλέπουμε αστεράκια; Γιατί ο ήχος του ξυσίματος των νυχιών πάνω σε επιφάνειες είναι τόσο ανατριχιαστικός; Απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις που -ποτέ δε- σκεφτήκατε να ρωτήσετε θα βρείτε στο εξαιρετικά έξυπνο «Γιατί;» του ¶ντριου Τόμσον (εκδόσεις IntroBooks). Αντιγράφω την απάντηση σε μια απορία που μπορεί και να... απορήσετε που μέχρι σήμερα δεν είχατε διατυπώσει. Γιατί οι πιπεριέρες έχουν περισσότερες τρύπες από τις αλατιέρες; Απάντηση: Αυτό συμβαίνει γιατί οι κόκκοι του αλατιού είναι βαρύτεροι και πέφτουν πιο γρήγορα, σε σχέση με εκείνους του πιπεριού. Βάζοντας το αλάτι σε θήκες με λιγότερες τρύπες, η ταχύτητα με την οποία πέφτει το αλατοπίπερο εξισορροπείται. Τι μαθαίνει ο άνθρωπος!
Ψηφίζω Ζιζέλ!
Η Χίλαρι Κλίντον βγήκε και δήλωσε ότι ξεπέρασε την απιστία του Μπιλ της. (Θυμάστε; Μόνικα Λουίνσκι, λεκές στο φουστάνι...). Kι αυτό, χάρη στην πίστη της και τις προσευχές των φίλων της. Την ίδια στιγμή, ο Μάικ Χάκαμπι, πρώην κυβερνήτης του Αρκάνσας, δήλωνε ότι όποιος αμφιβάλλει για το ότι ο Θεός έπλασε πρώτα τον Oυρανό και τη Γη είναι άθεος. Ο δε γερουσιαστής Σαμ Μπράουνμπακ διαβεβαίωνε τους... πιστούς του ότι «ο Θεός τού σύμπαντος υπάρχει και μας αγαπάει πολύ!». Για να το λέει ο Σαμ... Βέβαια, και άλλοι πολλοί Σαμ λένε παρόμοια πράγματα· είναι γεμάτη από αγγελιοφόρους του Κυρίου η Αμερική. Όπως δεν είναι λίγοι και οι πολιτικοί που χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού στις προεκλογικές εκστρατείες τους για την «αλιεία» περισσότερων ψηφοφόρων. Ο νεοσυντηρητισμός καλά κρατεί - και τρομάζει, γιατί, εκεί που νομίζεις ότι έγινε στάχτη και μπούρμπερη, αναζωπυρώνεται και κυκλώνει ξανά τους ανθρώπους, βάζοντας φωτιά σε συνειδήσεις, όνειρα, επιθυμίες, καίγοντας καθετί εύφορο και μετατρέποντάς το σε κρανίου τόπο. Μέσα σε αυτόν τον άνυδρο τόπο, όμως, ξαφνικά, κάτι που έχει ξεφύγει από τη φωτιά προβάλλει και ξαναδίνει ελπίδα. Μέσα σε αυτήν την Kόλαση κάποιος τολμά να κάνει επανάσταση. Όχι απαραίτητα κάποιος πολυδιαβασμένος πολιτικός ή λογοτέχνης. Αυτήν τη φορά, για παράδειγμα, εκείνη που όρθωσε το ανάστημά της -και τι ανάστημα!- στο νεοσκοταδισμό ήταν η Ζιζέλ. H οποία, έπειτα από επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου στην πατρίδα της, τη Βραζιλία, και αφού τον άκουσε να επαναλαμβάνει τις γνωστές θέσεις της Καθολικής Εκκλησίας κατά της χρήσης του προφυλακτικού και των εκτρώσεων, άστραψε και βρόντηξε, λέγοντας: «Aυτά είναι γελοία πράγματα, οι κανόνες της Εκκλησίας είναι παρωχημένοι». Δεν είναι; Σε μια εποχή που το AIDS θερίζει, αποτρέπουν τον κόσμο από τη μοναδική προστασία απέναντι στην ασθένεια; Ακολούθως και αφού στόλισε δεόντως τον Πάπα, η Ζιζέλ αντιπρότεινε η χρήση των προφυλακτικών να είναι υποχρεωτική στη χώρα της και υποστήριξε το δικαίωμα των γυναικών να αποφασίζουν οι ίδιες αν θέλουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί ή όχι. Και μετά λένε ότι τα μοντέλα είναι ανεγκέφαλα. Αν και -εδώ που τα λέμε- Ζιζέλ είναι μόνο μία. Γι’ αυτό εγώ ψηφίζω Ζιζέλ!
Ρατσιστής σκύλος
Βέλγος επιχειρηματίας διαγράφηκε από τους καταλόγους ενός γραφείου ευρέσεως εργασίας, επειδή δήλωσε ότι ο σκύλος του δεν μπορεί να αντέξει τους μαύρους! «Εγώ δεν είμαι καθόλου ρατσιστής, ο σκύλος μου είναι» δήλωσε με επιστολή που ταχυδρόμησε στο γραφείο, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούσε να προσλάβει το Νιγηριανό που του είχαν στείλει. Ο δε Νιγηριανός ακόμα τρέχει, όπως μαθαίνω. Βλέπετε, με το που παρουσιάστηκε μπροστά στον επιχειρηματία με τις συστατικές επιστολές του ανά χείρας, βρέθηκε αντιμέτωπος με το χαριτωμένο σκύλο. Το τετράποδο έγινε θηρίο και ο υποψήφιος υπάλληλος Λούης. Τι να πεις τώρα; Δε μας φτάνει ο δικός μας, ο προσωπικός μας ρατσισμός, τα ζώα ρατσιστές μάς έλειπαν!
Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες...
Κάθε φορά που στρέφω το κεφάλι μου πάνω και παρατηρώ τα μπαλκόνια στις γύρω πολυκατοικίες, σκέφτομαι πόσο υποκριτικός είναι ο πόνος μας για το καμένο πράσινο της Πάρνηθας ή όποιου άλλου βουνού έπεσε κι εφέτος θύμα της κρατικής αναλγησίας. Αυτό, γιατί δεν έχω δει σε καμία πόλη της Ευρώπης πιο άδεια, πιο ξερά, πιο εγκαταλειμμένα μπαλκόνια. Σε μια περιοχή όπως η Αττική, το κλίμα της οποίας είναι ιδανικό για την ανάπτυξη εκατοντάδων φυτών και λουλουδιών, δε θα έπρεπε τα παράθυρα, οι ακάλυπτοι και τα μπαλκόνια να έχουν μετατραπεί σε δάση; Πόσο πολύ θα άλλαζε τότε η θλιβερή εικόνα μας! Μια, όμως, βαριόμαστε να ποτίζουμε, μια «τα φυτά τραβάνε κουνούπια και κατσαρίδες» (κι αυτό το έχω ακούσει!)... Κατά τ’ άλλα, σπαράζουμε όποτε ένας πνεύμονας πρασίνου -για να χρησιμοποιήσω την... επίσημη έκφραση- γίνεται στάχτη.
(Είδα τις προάλλες ένα μπαλκόνι γεμάτο γλάστρες και λουλούδια. Τόσο πολλά και χρωματιστά λουλούδια, που μου φάνηκαν αφύσικα μέσα στο καυτό καλοκαίρι. Πλησίασα, κοίταξα καλύτερα... Ήταν όλα πλαστικά!)