Βασίλης Βασιλικός
Καλοκαίρι στην πόλη«... Πώς τη βγάλαμε τον Αύγουστο στην πανέμορφη (γιατί έρημη) Αθήνα;...»
Πριν πούμε το πώς, μια παρατήρηση είναι απαραίτητη για το πώς οδηγούν οι Έλληνες το καλοκαίρι: με το χέρι κρεμασμένο έξω από το παράθυρο (ατσίγαρο ή εντσίγαρο, δεν έχει σημασία), αλλά ως συγγραφέας οφείλω το κομμένο αυτό χέρι να το περιγράψω. Αποτελεί κομμάτι του ντανταϊσμού, όταν βλέπεις ένα κομμάτι κρέας με ωλένη και δάχτυλα που, μάλιστα, τις περισσότερες φορές χτυπούν τα πλήκτρα ενός αόρατου, κατά τα άλλα, πιάνου, έξω από τις λαμαρίνες ενός τετρατρόχου.
Αναρωτιέσαι σε ποιο είδος του ζωικού βασιλείου ανήκει αυτή η κρεάτινη προέκταση και διαπορείς πώς δεν αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος του ζωντανού στο οποίο ανήκει ότι έτσι εκτίθεται σε αποκεφαλισμό. Πλησιάζεις, σε κάποιο φανάρι πέφτει δίπλα σου και τότε μόνο διαπιστώνεις το «χαλαρό» του οδηγού. Η φτερούγα που βγαίνει έξω από το ανοιχτό παράθυρο ανήκει στο είδος του πουλιού που λέγεται «γλάρος ο Μη-ωνάθαν» Του λες: «Βάλε το χέρι σου μέσα» κι αυτός απαθής, γιατί με το άλλο, καθώς είναι εν στάσει, κρατά το κινητό συνομιλώντας με την γκόμενα, που βρίσκεται εν στύσει. Αφήνει το τηλέφωνο μόλις ξεκινά, βάζει το αριστερό στο τιμόνι, συνεχίζει να συνομιλεί με το κινητό και, όταν η συνδιάλεξη τελειώνει, πετά πάλι την τριχωτή χερούκλα του έξω και συνεχίζει να οδηγεί με το δεξί.
Ο νέος ΚΟΚ, για τον οποίο τόσα γράφτηκαν, δε συμπεριλαμβάνει την οδηγία αρ. 22/181/19 της ΕΕ που αφορά το χέρι. Μόνο την έξοδο των ποδιών του συνοδηγού απ’ το άλλο παράθυρο απαγορεύει.
Αλλά από αλλού ξεκινήσαμε. Εμείς, λοιπόν, που μείναμε Αύγουστο στην Αθήνα χαρήκαμε την οδήγηση πάνω στο πράσινο κύμα των φαναριών που είναι ρυθμισμένα για κυκλοφορία του 1/10 των αμαξιών που υπάρχουν στο κλεινόν άστυ. Και κολυμπήσαμε στα βραχάκια της Βουλιαγμένης, εκεί όπου βρίσκεται ο όμιλος χειμερινών κολυμβητών, ο «Ποσειδών», κάτω ακριβώς από την καφετέρια «Αγνάντι». Από τα βραχάκια αυτά μπορείς με λίγη αυτοσυγκέντρωση να βρεθείς σε όποιο νησί της φαντασίας σου επιθυμείς. Διαλέγεις μια συγκεκριμένη «λήψη» (οπτική γωνία) και λές μέσα σου: είμαι στην Αστυπάλαια, στη Σίφνο, στις Οινούσσες, στον Αϊ-Στράτη.
Κι απ’ το «Αγνάντι» μετά, με ένα ουζάκι, μπορείς να χαρείς την ομορφιά της θάλασσας και της στεριάς, με ωραία μουσική από ταλαντούχο DJ, ή τον καφέ ή ένα ωραίο πιάτο. Και ξαναγίνεται η πρωτεύουσα «διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι»._Β. Β.