Χρήστος Μιχαηλίδης
Φτώχεια!«...μια ευμάρεια της κινητής τηλεφωνίας και της ποπ σαχλαμάρας μουσικής...»
Στο λιμάνι της Σύρου, περίμενα το πλοίο να γυρίσω στην Αθήνα. Εκείνο που πρόσεξα ήταν το πόσο καλά αυτοκίνητα οδηγούμε πια. Το παρατηρείς στους δρόμους κάθε μέρα, αλλά εκεί η εικόνα ήταν πιο δυνατή, πιο αποκαλυπτική της αλήθειας που δε θέλουμε πάντα να δούμε. Ότι, δηλαδή, η φτώχεια που επικαλούμαστε αφορά πολύ λίγους ανθρώπους και δεν είναι ίδιας κλίμακας με τη φτώχεια σε άλλες χώρες.
Δεν υποτιμώ τον πόνο εκείνων που υποφέρουν - θέλω απλώς να καταδείξω την υπερβολή όσων διαρκώς μεμψιμοιρούν ότι «δεν τα βγάζουμε πέρα» και που συνήθως είναι αυτοί που τα φέρνουν βόλτα πολύ καλύτερα από τους άλλους.
Οι άνθρωποι που έβγαιναν από τα πλοία δεν είναι πάμπλουτοι, αλλά ούτε και πάμφτωχοι. Έβγαιναν με αυτοκίνητα κάθε μάρκας, αλλά καινούργια, με πολλά κυβικά, δείγμα μιας χώρας που παρέχει τη δυνατότητα στον πολίτη της να αποκτά όσα υλικά αγαθά αποκτούν και οι άλλες προηγμένες χώρες και ο καθένας με τον τρόπο του να τα απολαμβάνει.
Δεν είναι η μειονότητα της Ελλάδας. Είναι Η Ελλαδα, όπου κάθε πολίτης μπορεί να έχει αυτοκίνητο, κινητό, τηλεόραση και όπου οι περισσότεροι μπορούν να πηγαίνουν διακοπές. Δε λέω ότι η ευμάρειά μας είναι υγιής. ΔΕΝ είναι. Είναι μια ευμάρεια της κινητής τηλεφωνίας και της ποπ σαχλαμάρας μουσικής, της παραλίας της Ψαρούς και της κοσμικής βλακείας που εκπέμπουν οι ειδήσεις του Star.
Αν υπάρχει φτώχεια στην Ελλάδα, είναι ποιότητας, ήθους και αισθητικής. Ταπεινότητας, μόρφωσης και πολιτισμού. Πολιτικών ικανών και εγγράμματων, που θα εμπνεύσουν τον κόσμο. Φτώχεια νέων ιδεών, αλλά και ευκαιριών να τις αναπτύξει ένας άνθρωπος που η δημιουργικότητά του βρίσκεται σε ηλικία άνθησης. Ειλικρίνειας και συνέπειας.
Για μια τέτοια Ελλάδα, ναι, να γκρινιάξω και εν ανάγκη να τα σπάσω κιόλας. Όχι, όμως, για την Ελλάδα που οδηγεί με ύφος το Cayenne της και κάθεται στην ουρά να βάλει τη φθηνότερη βενζίνη, μεμψιμοιρώντας για την ακρίβεια. Δεν υπολογίζεις, ρε κερατά, τη βενζίνη, αν κρατάς Cayenne - ηλίθιε!
Από την άλλη, οι άνθρωποι που πραγματικά τα βγάζουν δύσκολα πέρα, και δεν είναι λίγοι, τη δυστυχία τους δεν τη φωνάζουν. Την παλεύουν και την υπομένουν._ Χ. Μ.