Μάνος Στεφανίδης
Α-νομία«...Το θέμα είναι αν εμείς θέλουμε να πραγματοποιήσουμε την ατομική επανάστασή μας...»
Αύγουστος, μπαρόκ φως που αντιστέκεται μέσα στο Σεπτέμβριο. Και μελτέμια που, αν δεν αναζωπυρώνουν φωτιές, δροσίζουν τον Homo neopasokodemocraticus, που ξιφουλκεί ακόμα στα νησιά. Μεταφέροντας εκεί τη νεύρωση της πρωτεύουσας. Τη διάθεση αρπαγής μιας φέτας γης για να καταστεί βίλα, τουτέστιν ατομικός παράδεισος. Έστω κι αν η γύρω φύση υποβαθμίζεται ανεπανόρθωτα από την εισβολή. Και το κάλλος, όπως το έχτισε η συλλογική προσπάθεια, προσβάλλεται ανεπίτρεπτα. ¶νδρος, Τήνος, Πάρος, Νάξος, Μήλος γίνονται όλο και πιο πολύ Μύκονος. Η οποία, πάλι, έχει γίνει Γλυφάδα, Λούτσα και ολίγον από Εκάλη, χωρίς όμως τα δέντρα. Εξάλλου, τι να τα κάνεις τα δέντρα; Ούτως ή άλλως, κάποτε θα καούν. Είναι θέμα χρόνου και κυβερνητικής πολιτικής. ¶σε που είναι καύσιμο απαραίτητο για τους νεοπασοκοδημοκράτες, ώστε να πάρουν τα πάνω τους. Να ανοίξουν οι δουλειές, δηλαδή, πριν ανοίξουν οι κρουνοί τ’ ουρανού και αρχίσουν οι πλημμύρες των αναρχοαυθαίρετων, πλην πολυτελών, νέων συνοικιών. Εφόσον όλα και όλοι στην Ελλάδα διαβιώνουν στο κρίσιμο όριο ανάμεσα στο Νόμο και, προσέξτε, όχι την παρανομία, αλλά τη μη εφαρμογή ή την αναστολή του Νόμου λόγω ανωτέρας (;) βίας. Θα ονόμαζα την κατάσταση αυτή α-νομία και θα την όριζα ως το ουτοπικό εκείνο σημείο όπου νόμος, διατάξεις, υποχρεώσεις και ευθύνες αρχίζουν ακριβώς ένα μέτρο μετά από μας. Ούτως ή άλλως, ο Έλλην έχει το πατροπαράδοτο δικαίωμα πριν να εφαρμόζει το νόμο να τον κρίνει πρώτα και, αν δεν τον βολεύει, να τον απορρίπτει, στηριζόμενος στην ισχύ ετέρου νόμου -και «εταίρας» διάταξης- που λέγεται «ωχαδερφετώρα» ή «δεβαριεσαιποιοςμαςβλέπει» και υπάγεται στο συνταγματικώς κατοχυρωμένο αξίωμα του «Σταρχιδισμού» και του «Δεγαμιέταιτώρα». Ούτως εχόντων των πραγμάτων, που θα έλεγαν ο γίγας της σκέψης Αβραμό ή ο τιτάνας Ευθυμίου -τον αναφέρω για να ευθυμήσουμε λίγο-, η κατάσταση είναι άκρως κωλοστριμωχτή (ο σχετικός πολιτικός όρος ανήκει στη μακαρίτισσα τη μανούλα μου). Που θα πει πως θα ξαναειπωθούν οι ίδιες ουρανομήκεις ανοησίες απ’ τα μπαλκόνια ή τηλεπαράθυρα, ενώ οι ίδιοι βαρετοί και ανερωτικοί τύποι θα ζητήσουν την ψήφο μας για να πραγματοποιήσουν, επιτέλους, το λειψανέβατο και αναιμικό από την αμαρτία του ανέμπνευστου εργολαβικό όραμά τους. Το θέμα είναι αν εμείς θέλουμε να πραγματοποιήσουμε την ατομική επανάστασή μας. Περιφρονώντας τους νεοπασοκοδημοκράτες, το πελατειακό κράτος που εκπροσωπούν και το κράτος που θέλουν να μας κάνουν._Μ. ΣΤ.