Final Cut

Mια ποικιλία, παρακαλώ

Σε αντίθεση με το παρελθόν, η μαζική παραγωγή σήμερα μπορεί να εξασφαλίσει έντονα διαφοροποιημένα προϊόντα.

Καταντά αστείο πλέον. Κάθε τρεις και λίγο προκύπτει ένα καινούργιο όχημα, το οποίο συνήθως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα περίεργο αμάλγαμα από ήδη υπάρχουσες φόρμες. Διόλου απίθανο, λοιπόν, να δούμε οσονούπω ένα SUV πόλης ή ένα pick-up με μεταλλική ανοιγόμενη οροφή! Γελάτε; Σας πληροφορούμε ότι το τελευταίο όντως βγήκε στην παραγωγή. Όχι για πολύ καιρό, βέβαια, μιας και το αμερικανικής έμπνευσης και υλοποίησης Chevrolet SSR δεν εκτιμήθηκε δεόντως από το αγοραστικό κοινό...
Έτσι, κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέτοιο φαινόμενο, δεν μπορούμε παρά να προβληματιζόμαστε. Ωστόσο, θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι του μάρκετινγκ, στους οποίους οι εταιρείες εναποθέτουν το μέλλον τους, όλο και κάτι παραπάνω γνωρίζουν. Εκεί, πάντως, όπου έχουν εστιάσει το ενδιαφέρον τους τα τελευταία χρόνια είναι στο να ικανοποιούν πιο εξειδικευμένες κατηγορίες αγοραστών. Κάθε αυτοκίνητο στοχεύει σε ένα κοινό με συγκεκριμένη ηλικία, σπουδές, οικονομική κατάσταση, ακόμα και χόμπι ή συνήθειες. Σε λίγο καιρό φοβόμαστε ότι, για να επιλέξουμε ένα μοντέλο, θα πρέπει να προσκομίζουμε βιογραφικό και πιστοποιητικό σπουδών! Γιατί όλα αυτά; Τα τελευταία χρόνια το αγοραστικό κοινό έχει έντονη την ανάγκη της διαφοροποίησης και, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες, τις αναζητήσεις ή την αισθητική του, μπορεί να το αυτό πετυχαίνει επιλέγοντας ένα πιο ξεχωριστό μοντέλο ή -στη χειρότερη- μια «φτερούγα» και κάποια after market φανάρια.
Στην αλλαγή που βιώνουμε συμπαραστάτη έχουμε και την τεχνολογία. Από τη μια, εξελίσσονται κοινά δάπεδα πάνω στα οποία μπορούν με αρκετή ευκολία να προσαρμόζονται διαφορετικής φιλοσοφίας αμαξώματα και, από την άλλη, αυτοματοποιείται η παραγωγή, κάτι που δίνει τη δυνατότητα, για παράδειγμα, σε μια Μ3 να παράγεται δίπλα σε μια «3άρα» κάμπριο χωρίς σημαντική επιβάρυνση στο κόστος κατασκευής. Να, λοιπόν, που ανατράπηκε η βασική φιλοσοφία της μαζικής παραγωγής που εισήγαγε ο Χένρι Φορντ με το Model T, το οποίο, σύμφωνα με το δημιουργό του, «μπορούσες να το αποκτήσεις σε οποιοδήποτε χρώμα, αρκεί να ήταν μαύρο...». Ο σημερινός αγοραστής, παράλληλα, πέρα από μια πληθώρα χρωμάτων και στοιχείων εξοπλισμού, έχει στη διάθεσή του μια πολύ μεγαλύτερη γκάμα μοντέλων, σε σχέση με το παρελθόν. Σκεφθείτε, για παράδειγμα, ότι πριν από 25 χρόνια μια εταιρεία όπως η Mercedes εκπροσωπούνταν μόνο σε 5 βασικές κατηγορίες, ενώ σήμερα τη συναντάμε σε 18!
Ας αφήσουμε, όμως, προς στιγμή τον κόσμο του αυτοκινήτου και ας μεταφερθούμε στο τμήμα ένδυσης ενός πολυκαταστήματος. Αν, αντίστοιχα, πριν από 25 χρόνια ήθελες να αγοράσεις τζιν, υπήρχε ένας τύπος παντελονιού που ακολουθούσε περισσότερο τη μόδα (μπάγκι, σωλήνας, πράσινο τζιν ή «μούχλα») και, από την άλλη, κάποιος σε πιο κλασική γραμμή, όπως το «501» της Levi’s. Έχετε περάσει πρόσφατα από «τζινάδικο»; Τα παντελόνια των εργατών και των ανθρακωρύχων του 19ου αιώνα, της επαναστατημένης γενιάς του ’50 ή των χίπις του ’60 σήμερα δεν εκπροσωπούνται μόνο από τις παραδοσιακές εταιρείες· τα βρίσκουμε σε μια ατελείωτη ποικιλία σχεδίων, χρωμάτων, σχισιμάτων και μπαλωμάτων! Ακόμα και το «501» παράγεται σε 8 αποχρώσεις!
Τώρα, τι σχέση έχουν τα ρούχα με τα αυτοκίνητα; Και τα δύο εξυπηρετούν εν μέρει κάποιον πρακτικό σκοπό (τα ρούχα -σε πρώτη φάση- της προστασίας από το κρύο...), αλλά συνάμα ικανοποιούν τη ματαιόδοξη πλευρά μας. Θέλουμε η εικόνα που βγάζουμε, όταν τα «φοράμε», να είναι εκείνη που μας εκφράζει, και βέβαια να νιώθουμε ωραία στον «καθρέφτη». Ε! Kι αν οι γονείς μας περιφέρονται ακόμα στο σπίτι με τα «501» τους, να μπορούμε να επιλέξουμε κάτι πιο «προχώ»!_ Μ. Σ.