Με Toyota iQ στην Κωνσταντινούπολη
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 11-14 Αυγούστου
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Toyota iQ
ΟΔΗΓΟΙ: Μιχάλης Σταυρόπουλος, Θάνος Ηλιόπουλος
ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Αθήνα-Κωνσταντινούπολη-Αθήνα
ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΧΛΜ.: 2.450
ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ: 9,4 λτ./100 χλμ.
Midnight Express
Οδηγούμε μέρα και νύχτα πίσω από το τιμόνι του iQ σε ένα ταξίδι αστραπή στην Κωνσταντινούπολη και πίσω.
ΑΝ κάτι μας ξάφνιασε όταν οδηγήσαμε για πρώτη φορά το iQ ήταν ότι, παρά τις ψαλιδισμένες διαστάσεις του, δεν κουβαλάει τους αναμενόμενους συμβιβασμούς - όχι μόνο στον τομέα της άνεσης με την οποία φιλοξενεί τους επιβάτες του, αλλά και σε εκείνον της οδικής συμπεριφοράς. Με τις καθημερινές μετακινήσεις μας να περιλαμβάνουν διαδρομές στην Αττική Οδό, συμβιώνοντας με το iQ, σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι όσο «έξυπνο» είναι για τη διαδρομή Ομόνοια-Κολιάτσου, άλλο τόσο εξυπηρετικό θα μπορούσε να αποδειχθεί εκτός πόλης.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, να το υποβάλουμε στην απόλυτη δοκιμασία: ένα μακρινό ταξίδι με στάση πρακτικά μόνο για φαγητό και ύπνο. Φυσικά, στην ουσία, η δοκιμασία δε θα αφορούσε το αυτοκίνητο, που, ένεκα και της ιαπωνικής προέλευσής του, δεν επρόκειτο να διαμαρτυρηθεί, αλλά τους επιβάτες, που θα περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μέσα σ’ αυτήν την «αστική κάψουλα».
Από την πόλη στην Πόλη!
Το σχέδιο ήταν απλό: Αθήνα-Κωνσταντινούπολη-Αθήνα μέσα σε 3,5 μέρες... «Piece of cake» συμφώνησαν οι δύο συντελεστές του οδοιπορικού, και νά ’μαστε έτοιμοι να κατακτήσουμε την Πόλη!
Ρίχνουμε την πλάτη από τα μικρά πίσω καθίσματα και αποκαλύπτεται ένα μεγάλος χώρος αποσκευών, ικανός να φιλοξενήσει με το παραπάνω τις λιγοστές αποσκευές μας και, βέβαια, τον απαραίτητο φωτογραφικό εξοπλισμό. Μια ηλιοπροστασία επιστρατεύεται για να προφυλάξει τα τιμαλφή μας από τα αδιάκριτα βλέμματα, φουλάρουμε το μικρό ρεζερβουάρ των 32 λίτρων και ξεκινάμε μέσα Αυγούστου με στόχο να περάσουμε την πρώτη μας βραδιά στην Αλεξανδρούπολη. Με δεδομένο ότι το κάποτε απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής, αυτό μετά τη Θεσσαλονίκη, καλύπτεται πλέον από το νέο αυτοκινητόδρομο της Εγνατίας Οδού, δεν πρόκειται για κάποιο δύσκολο στόχο, τουλάχιστον με ένα κανονικό αυτοκίνητο. Το iQ, άραγε, θα κουράσει τους δύο επιβάτες του;
Καθώς ανηφορίζουμε και συναντάμε το έναν σταθμό διοδίων μετά τον άλλο στον ακόμη ημιτελή αυτοκινητόδρομο, αναρωτιόμαστε πώς ένα τόσο απαιτητικό έργο σαν αυτό της Εγνατίας ολοκληρώθηκε τόσο σύντομα, και τον εθνικό δρόμο που συνδέει τις δύο μεγάλες πόλεις μας παλεύουμε να τον φαρδύνουμε εδώ και σχεδόν 25 χρόνια. Με το φόβο των ραντάρ, κρατάμε την ταχύτητα κοντά στα όρια ταχύτητας, και το 1.000άρι iQ επιτυγχάνει στο ξεκίνημα τη χαμηλότερη κατανάλωση του ταξιδιού: 7,7 λίτρα. Θα περίμενε κανείς ακόμα καλύτερη επίδοση στον τομέα της οικονομίας από τον 3κύλινδρο κινητήρα των 68 ίππων, που κάτω από το καπό του Aygo διαπρέπει. Το μερίδιο της ευθύνης μοιράζονται το τύπου CVT κιβώτιο Multidrive του αυτοκινήτου και η μεγάλη μετωπική επιφάνεια του αμαξώματος, Ωστόσο, είναι ακριβώς αυτό το διευρυμένο πλάτος και το ικανό ύψος του iQ που χαρίζουν στην καμπίνα των επιβατών μια μοναδική αίσθηση άνεσης, με τους δύο μπροστινούς επιβάτες να απέχουν μεταξύ τους 50 χλστ. περισσότερο από ό,τι στο Yaris! Συνυπολογίστε το βαθύ ταμπλό με το παρμπρίζ να χάνεται μακριά σου, όπως σε ένα πολυμορφικό όχημα, και, αν... απαγόρευες στον οδηγό να κοιτάξει πίσω του, θα νόμιζε ότι οδηγεί μια Verso. Και δεν είναι μόνο η διαμόρφωση του εσωτερικού που σε κάνει να νιώθεις ότι ταξιδεύεις με ένα πολύ μεγαλύτερο αυτοκίνητο. Η άνεση της ανάρτησης και η ευθυβολία του iQ, παρά το μεταξόνιο των μόλις 2 μ., συντελούν στο άνετο ταξίδι. Μόνο στο φρενάρισμα δείχνει νευρικό, με το σύστημα αντιμπλοκαρίσματος σε άσφαλτο με ανωμαλίες να θυμίζει ABS προηγούμενων γενιών. Στα θετικά θα πρέπει να συμπεριλάβουμε την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στον τομέα της ηχομόνωσης, με αποτέλεσμα σε ταχύτητες 120 με 140 χλμ./ώρα ο συνήθως ενοχλητικός θόρυβος των 3κύλινδρων συνόλων να μην εισχωρεί στο εσωτερικό της καμπίνας. Έντονο θόρυβο προκαλεί ακόμα και το παραμικρό άνοιγμα των παραθύρων. Τα κρατάμε κλειστά, προκειμένου να απολαύσουμε λίγη μουσική, επιδεικνύοντας υπομονή με το άβολο χειριστήριο του ηχοσυστήματος στο αριστερό μέρος του τιμονιού.
Μπαίνοντας στην Εγνατία, ανεβάζουμε ρυθμούς, με την ένδειξη του κοντέρ να ξεπερνά συχνά την εργοστασιακή τελική των 150 χλμ./ώρα, και πάλι χωρίς αυτό να αγχώνει ή να κουράζει το πλήρωμα, αλλά κάνοντας ύστερα από λίγο επιτακτικότερη την αναζήτηση πρατηρίου για ανεφοδιασμό. Μάταια! Πάνω στην Εγνατία δεν υπάρχουν ακόμη σταθμοί εξυπηρέτησης, γι’ αυτό πρέπει να προνοήσετε, αλλιώς θα χρειαστεί να βγείτε σε κάποια από τις εξόδους του αυτοκινητόδρομου - και να εύχεστε η παράκαμψη να είναι μικρή. Χωρίς αυτό να αναιρεί τη σημαντικότητα και την ποιότητα του έργου, περίεργο είναι το γεγονός ότι απουσιάζουν και οι χώροι στάθμευσης. Από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αλεξανδρούπολη μετρήσαμε μόνο δύο και συναντήσαμε άλλους τόσους υπό κατασκευή. Ευτυχώς που φτάνεις στον προορισμό σου ατσαλάκωτος, κάτι στο οποίο συντελούν η προς το παρόν σχεδόν μηδενική κίνηση και το παράδοξο της απουσίας φορτηγών, και δε χρειάστηκαν ενδιάμεσες στάσεις. Ταξιδεύοντας στην Εγνατία, η θέα είναι μοναδική, καθώς ο δρόμος περνά μέσα από παρθένα τοπία, και δε συναντάς τις γνωστές ελληνικές παρεμβάσεις (αυθαίρετα, μάντρες, κολόνες, διαφημιστικές πινακίδες κτλ.). Φυσικά, η καφρίλα κάποιων ανεγκέφαλων δε χρειάστηκε πολύ και έχει αφήσει ήδη το στίγμα της πάνω σε σχεδόν όλες τις πινακίδες του αυτοκινητοδρόμου.
Ολοκληρώνοντας το πρώτο σκέλος της διαδρομής, απολαμβάνουμε το απόγευμα στην όμορφη παραλιακή περατζάδα της Αλεξανδρούπολης και σπεύδουμε να μαζέψουμε δυνάμεις, γιατί η επόμενη ημέρα προβλέπεται πολύ μεγάλη.
Εις την Πόλιν
Διανύουμε τα τελευταία από τα 60 χλμ. που μας χωρίζουν από την Τουρκία, έχοντας κάνει ακόμα μία παράκαμψη για ανεφοδιασμό - μη γνωρίζοντας την ύπαρξη πρατηρίου στα σύνορα. Υπολογίστε 300 με 330 χλμ. κατά μέσο όρο ανάμεσα στα φουλαρίσματα του iQ, μια διαδικασία που καλό είναι να αποφεύγετε όσο μπορείτε στην Τουρκία, καθώς εκεί η βενζίνη είναι έως και 40% ακριβότερη.
Από τα 230 χλμ. που μας χωρίζουν από την Πόλη, μόνο τα τελευταία 60 είναι κανονικός αυτοκινητόδρομος. Το πρώτο τμήμα είναι μια ατελείωτη ευθεία που ανηφοροκατηφορίζει, ακολουθώντας το ανάγλυφο του τοπίου, όπως ανάγλυφη είναι και η ποιότητα της ασφάλτου, που βρίθει από μπαλώματα. Η κίνηση είναι περιορισμένη, με αποτέλεσμα να διατηρούμε ικανοποιητικό ρυθμό, επιβραδύνοντας μόνο στις πόλεις που συναντάμε στην πορεία μας.
Με τον πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης να πλησιάζει τους 12 εκατ. (οι κάτοικοι τριπλασιάστηκαν στην περίοδο 1980-2005), δε μας ξαφνιάζει που τα περίχωρα απλώνονται για πολλά χιλιόμετρα πριν από την είσοδο της πόλης, με νεόχτιστες συνοικίες γεμάτες ομοιόμορφα, πολυώροφα κτίρια. Παρά την πληθυσμιακή υπερσυγκέντρωση, η μητρόπολη αυτή, που γεφυρώνει τόσο γεωγραφικά όσο και από πολιτισμική άποψη την Ευρώπη με την Ασία, καταφέρνει να διατηρεί έναν έντονα ανθρώπινο χαρακτήρα, κάτι που ίσως οφείλει τόσο στην πολύχρονη ιστορία της όσο και στο γεγονός ότι το υγρό στοιχείο την περιβάλλει και την κατακερματίζει, χωρίζοντάς τη σε γειτονιές και οριοθετώντας τις περιοχές όπου συγκεντρώνονται τα περισσότερα μνημεία της. Τόσο ο Βόσπορος, που διαχωρίζει το ευρωπαϊκό τμήμα της πόλης (όπου βρίσκεται και το 70% των κατοίκων της) και το ασιατικό, όσο και ο Κεράτιος Κόλπος, μια σφήνα υδάτινου όγκου που εισχωρεί βαθιά στη στεριά, διαμορφώνουν αυτό το ιδιαίτερο τοπίο. Γέφυρες συνδέουν το ένα κομμάτι γης με το άλλο, αλλά και δεκάδες καραβάκια, δημιουργώντας ένα κομφούζιο ανάλογο με εκείνο που συναντά κανείς στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Αυτοκίνητα που κινούνται νευρικά και αλλάζουν συνεχώς κατεύθυνση, ταξί με ακόμα πιο άναρχη συμπεριφορά και το σάουντρακ από τις κόρνες να καλύπτει την ατμόσφαιρα.
Αναζητούμε το Πέραν, μια συνοικία στα βόρεια του Κεράτιου Κόλπου που επί αιώνες φιλοξενούσε τους ξένους κατοίκους της Πόλης. Σήμερα εκεί υπάρχουν και αρκετά ξενοδοχεία, όπως και το δικό μας, μιας και η περιοχή βρίσκεται σε απόσταση βολής από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα. Δεν έχουμε ώρα που εγκαταλείψαμε τον αυτοκινητόδρομο, κατευθυνόμενοι προς το κέντρο, και ήδη έχουμε χαθεί... Η θάλασσα και οι γέφυρες μας βοηθούν να προσανατολιστούμε εκ νέου. Ύστερα από μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο, συνεχίζουμε την περιήγησή μας. Έχουμε 24 ώρες πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, και θα πρέπει μέσα σε αυτό το διάστημα να «ξεναγηθούμε» στα πιο χαρακτηριστικά σημεία της πόλης, για να ποζάρει το iQ μπροστά τους. Είχαμε υπολογίσει ότι απέναντι σε αυτήν την προσπάθειά μας θα είχαμε αντίπαλο μόνο την κίνηση. Προστέθηκε άλλη μία παράμετρος: σε σχεδόν κανένα σημείο από αυτά που είχαμε στο μυαλό μας από προηγούμενες επισκέψεις μας δεν επιτρέπεται πλέον η είσοδος των αυτοκινήτων. Σε κάποιες περιπτώσεις ζητάμε άδεια, μας αφήνουν, για να έρθει κάποιος άλλος «υπεύθυνος» και να μας απομακρύνει πριν καλά καλά ξεκινήσουμε τη δουλειά μας. Κάποιες άλλες φορές μας ζητούν, χωρίς καμία διακριτικότητα, μπαξίσι για τα «στραβά μάτια». Δεν μπαίνουμε σ’ αυτήν τη λογική, και φεύγουμε, αναζητώντας μια διαφορετική τοποθεσία. Παρ’ ότι τέτοιες συμπεριφορές, ή το επιβεβλημένο παζάρι στις αγορές, αποτελούν στοιχεία τυπικά ανατολίτικα, χρόνο με το χρόνο η Κωνσταντινούπολη εξευρωπαΐζεται, χωρίς όμως να χάνει την ταυτότητά της.
Η πόλη είναι αρκετά καθαρή, η έντονη παρουσία της αστυνομίας δημιουργεί στους αμέτρητους επισκέπτες της ένα αίσθημα ασφάλειας, και βέβαια εντύπωση προξενεί το πόσο ευλαβικά τηρούν οι Τούρκοι την πρόσφατα επιβληθείσα απαγόρευση του καπνίσματος. Κατευθυνόμαστε προς την Αγιά Σοφιά και το Μπλε Τζαμί. Δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να κοντοσταθούμε έστω και για ένα πρόχειρο φωτογραφικό στιγμιότυπο. Εγκαταλείπουμε και πιάνουμε τα παράλια, όπου τα αρχοντικά με φόντο τη γέφυρα του Βόσπορου θα αποτελούσαν ένα πρώτης τάξεως άνοιγμα για το οδοιπορικό μας, αλλά πουθενά δεν υπάρχει πρόσβαση για τα αυτοκίνητα προς τη θάλασσα. Παρά τις δυσκολίες, ο Θάνος όλο και κάποιες γωνιές εντοπίζει που να αποπνέουν την ατμόσφαιρα της αγαπημένης του πόλης.
Κατευθυνόμαστε προς το Μπεμπέκ, μια αρχοντική γειτονιά σκαρφαλωμένη σε έναν απόκρημνο λόφο δίπλα στη θάλασσα. Η ανηφορική διαδρομή είναι ιδιαίτερα απότομη και... ατελείωτη. Το iQ σε κάποιο σημείο μοιάζει ότι δε θα τα βγάλει πέρα μέχρι την κορυφή, γεγονός που, παρά τη δυσφορία κινητήρα και μετάδοσης, ευτυχώς δεν επιβεβαιώνεται. Εντούτοις, το αυτόματο κιβώτιο αποδεικνύεται μοναδικός σύμμαχός μας απέναντι στο μόνιμο μποτιλιάρισμα. Ίσως σε μια άλλου τύπου εξόρμηση σε ορεινές διαδρομές, με ανάγκη για συνεχή προσπεράσματα, τα 15 δλ. για το «0-100» της έκδοσης Multidrive να μας περιόριζαν και η επιλογή της χειροκίνητης εκδοχής να ήταν πιο λογική.
Ξεμυτίζουμε στη γέφυρα του σουλτάνου Φατίχ και περνάμε στο ασιατικό κομμάτι, διατρέχοντας τα απέναντι παράλια. Ένα διαλυτήριο πλοίων πάνω στο δρόμο(!) προκαλεί ακόμα μία στάση για φωτογράφιση, πριν πάρουμε το φέρι λίγο πιο κάτω, που θα μας γλιτώσει αρκετή ώρα οδήγησης. Η επάνοδός μας στην Αγιά Σοφιά αποδεικνύεται αυτήν τη φορά πιο επιτυχημένη, μιας και η κίνηση έχει σπάσει.
Λίγο πριν νυχτώσει κινούμαστε προς το Ταξίμ, μια έντονα τουριστική περιοχή που θυμίζει Πλάκα. Στα τριγύρω στενά το iQ ελίσσεται με άνεση, κάτι στο οποίο βοηθάει ιδιαίτερα η πολύ μικρή ακτίνα στροφής των 3,9 μ. Σταθμεύουμε σε ένα από τα πολυάριθμα πάρκινγκ της πόλης και περιδιαβαίνουμε με τα πόδια τον κεντρικό πεζόδρομο. Είμαστε ήδη κουρασμένοι και κάνουμε το σφάλμα να καταφύγουμε σε ένα από τα «παραδοσιακά» εστιατόρια της περιοχής, που αποδεικνύεται δεόντως τουριστικό, και στην ποιότητα του φαγητού και στην τιμή...
Κοντεύουν μεσάνυχτα. Βρίσκουμε τη δύναμη για μια τελευταία αποστολή... αυτοκτονίας. Βάζουμε πλώρη για τη γέφυρα Γαλατά στον Κεράτιο, πάνω στην οποία σταθμεύουμε το iQ για ένα νυχτερινό στιγμιότυπο, προσευχόμενοι στον Αλλάχ να μην πέσει κάποιος πάνω μας, αφού η φρενήρης κίνηση συνεχίζεται, παρά το προχωρημένο της ώρας. Πάνω που ο Θάνος ολοκληρώνει την προσπάθεια, ένα περιπολικό εμφανίζεται και μας προτρέπει από τα μεγάφωνα να πάρουμε δρόμο... Δύσκολο να περάσεις απαρατήρητος με τέτοιες συμπεριφορές, με τα φλας του φωτογράφου να αστράφτουν πάνω σου μέσα στη νύχτα. Πόσω μάλλον αν οδηγείς ένα αυτοκίνητο που, παραδόξως, δεν κυκλοφορεί στην Κωνσταντινούπολη, και συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα.
Την επόμενη μέρα μια σύντομη βόλτα στη Μεγάλη Αγορά και μερικές συμπληρωματικές φωτογραφίες είναι τα μόνα που απομένουν στο πλάνο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, με την Ξάνθη ενδιάμεσο σταθμό για την τρίτη μας διανυκτέρευση. Οι εικόνες και οι σκέψεις από αυτό το ταξίδι είναι τόσο πολλές, και έχουν περάσει μόλις δύο ημέρες από τότε που ξεκινήσαμε... Εκεί που ο κόσμος πάει στην Αράχωβα -άντε, στο Πήλιο για... long weekend-, εμείς αποτολμήσαμε ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, και αναμφίβολα επιλέξαμε το ιδανικό αυτοκίνητο, αφού το iQ μπορεί να αναλάβει δύο τόσο αντιφατικούς ρόλους, αυτόν του απόλυτου αυτοκινήτου πόλης και εκείνον του... grand turismo._ Μ. Σ.