Στην Πάρο με Alfa Romeo Brera 2.2
White balance**Εξισορρόπηση λευκού
Κατάλευκα σπίτια, γυμνοί λόφοι, ασβεστωμένα καλντερίμια, ξερολιθιές. Αυτή είναι η αντίθεση στο τοπίο των περισσότερων κυκλαδίτικων νησιών. Η Πάρος, ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα του συμπλέγματος, ακροβατεί ανάμεσα στο -συνήθως- ξερό τοπίο και στο λευκό της οικιστικής της ανάπτυξης.
Λες και κάποιος «έκλεισε» το νησί και πέταξε το κλειδί στη θάλασσα φεύγοντας. Τόσο άδεια είναι η Πάρος, με τους σχεδόν 13.000 μόνιμους κατοίκους, αρχές φθινοπώρου που την επισκεπτόμαστε. Και να αναλογιστεί κανείς ότι, λίγες ημέρες πριν, το τρίτο μεγαλύτερο -μετά τη Νάξο και την ¶νδρο- από τα 32 νησιά των Κυκλάδων και ένα από τα πιο κοσμοπολίτικα -μαζί με τη Μύκονο και τη Σαντορίνη- βούλιαζε από κόσμο. Ποια οικονομική κρίση; Λίγο ο αέρας, που δεν έλεγε να καταλαγιάσει όλο τον Αύγουστο, με αποτέλεσμα οι τουρίστες να... σβήνουν τη δίψα τους για μπάνιο στις ταβέρνες, λίγο οι τιμές των καταλυμάτων, που δέχτηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους πια, και τελικά με όποιον επιχειρηματία κι αν μιλήσεις είναι ικανοποιημένος από την κίνηση της σεζόν. Είναι ωραίοι οι Παριανοί. Κάθε άλλο παρά γκρινιάζουν για το τίποτα. Αντί να κλαίγονται που έφυγε το καλοκαίρι, λένε: «Πάλι καλά. Όλα πήγαν καλά φέτος, και τώρα ξεκούραση και διακοπές».
Χρώμα στο χώμα
Επισκεπτόμαστε την Πάρο με μια λευκή Alfa Romeo Brera 2.2, η οποία δε χρειάζεται να απομακρυνθεί πολύ από το Blue Star Paros, που δένει στο λιμάνι και πρωτεύουσα του νησιού, την Παροικιά, για να διαπιστώσεις ότι δε θα δυσκολευτεί στο νησιωτικό οδικό δίκτυο. Οι δρόμοι είναι φαρδείς και καλοστρωμένοι, και αυτό είναι ευχάριστη είδηση για τη βαριά Ιταλίδα, που «πετυχαίνει» το νησί σε κατάσταση ανάπαυλας, και άρα μπορεί να κινηθεί σβέλτα. Η Παροικιά μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν το άντρο των απανταχού τουριστών. Την ημέρα «κοιμόταν» και υποδεχόταν πλοία ή και τουρίστες που έφταναν με μικροτραύματα από πτώσεις με νοικιάρικα παπάκια στο Ιατρικό Κέντρο, και τη νύχτα ζούσε στο ρυθμό των ροκάδικων -ως επί το πλείστον- μπαρ, τα οποία γέμιζαν ασφυκτικά με όσους θεωρούσαν τη Νάουσα πολύ κοσμική. Πλέον, η ζωή στην πόλη έχει αναβαθμιστεί, το ιστορικό της κέντρο έχει αποκτήσει πιο... ποιοτικό αέρα, ενώ τη θέση των ξαπλωμένων στα σοκάκια μεθυσμένων τουριστών έχουν πάρει εμπορικά καταστήματα. Επίσης, χάρη σε προσπάθειες των ντόπιων, δεν είναι λίγοι εκείνοι που με έναν τουριστικό οδηγό στο χέρι ψάχνουν να βρουν το παλιό Βενετσιάνικο Κάστρο του 13ου αι. μ.Χ., το σπίτι της Μαντώς Μαυρογένους, το Φραγκομονάστηρο και άλλα, τα οποία ο δήμος φροντίζει να βρίσκονται πάντα σε καλή κατάσταση. Με τουριστικό οδηγό ή άνευ, είναι αδύνατον να μην πέσεις πάνω στην Παναγιά την Εκατονταπυλιανή, που δεσπόζει επιβλητικά στην πόλη. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό μνημείο της Ελλάδας, χτισμένο από την Αγία Ελένη το 326 μ.Χ. Όπως υποδηλώνει το όνομά του, ο ναός έχει 100 πύλες. Οι 99 έχουν βρεθεί. Η μία που απομένει θα αποκαλυφθεί, σύμφωνα με το θρύλο, όταν η Κωνσταντινούπολη γίνει και πάλι ελληνική...
Προς το Νότο
Αποφασίζουμε να κάνουμε το γύρο του νησιού αριστερόστροφα, με πρώτη στάση στην Πούντα. Όχι στην παραλία που έγινε γνωστή χάρη στο ομώνυμο κλαμπ, αλλά στην «άλλη» Πούντα, όπου και το μικρό λιμάνι απ’ όπου μέσα σε δέκα λεπτά μπορείς να περάσεις στην Αντίπαρο. Εκεί για πρώτη φορά φέτος διοργανώθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Kitesurfing και, λαμβάνοντας υπόψη ότι το καλοκαίρι το στενό Πάρου-Αντιπάρου είναι πραγματικά απροσπέλαστο λόγω των εκατοντάδων μαθητευόμενων ή πιο έμπειρων kiteboarder, λέμε να μην το χάσουμε.
Λίγο πριν από το σημείο όπου η GKRA (Ελληνική Ένωση Kiteboarders και ο πρόεδρός της, Λευτέρης Μανιαδάκης - βλέπε ανεξάρτητο πλαίσιο) έχει στήσει τις υδάτινες πίστες για τη διοργάνωση, πέφτουμε σε πινακίδες προς Πεταλούδες. Αν μιλήσεις με ντόπιο, θα σου πει για μια καταπράσινη κοιλάδα με τρεχούμενα νερά, όπου ζει σε αφθονία ένα σπάνιο είδος πεταλούδας. Η Brera στριμώχνεται στον ανηφορικό δρόμο που οριοθετείται από ξερολιθιές, αλλά, χάρη στη ροπή της, δεν... καταλαβαίνει τίποτα. Ξερόχορτα από τη μία, φραγκόσυκα και καπαριές από την άλλη, πού είναι η κοιλάδα; Οέο; Οπ! Στη μέση του πουθενά, όντως, ανακαλύπτουμε ένα τσουλούφι παρθένου δάσους! Ότι θα βλέπαμε πλατάνια και ποταμάκια σε νησί των Κυκλάδων ούτε που το φανταζόμασταν. Όντως, οι πεταλούδες είναι αμέτρητες. Καφέ στην εξωτερική πλευρά των φτερών τους και πορτοκαλί στο εσωτερικό, καλύπτουν τους κορμούς και τα φυλλώματα των δέντρων. Σε εμάς τους αστούς περισσότερη εντύπωση έκανε η έκπληξη των τουριστών για το είδος, παρά το είδος αυτό καθαυτό...
Πάρος, όμως, δεν είναι ούτε τα μνημεία ούτε τα αξιοθέατα. Να είσαι σε τέτοιο Κυκλαδονήσι, να είναι μεσημέρι, να έχει ήλιο και να ψάχνεις πεταλούδες στους κισσούς, αντί να πίνεις ούζα σε κάποια παραλία, ε, κάποιο πρόβλημα θα ’χεις... Η διαδρομή μέχρι το Πίσω Λιβάδι, πρώην ψαροχώρι και νυν σικ στέκι για μεσημεριανές -κυρίως- συναντήσεις συνοδεία ψαρομεζέδων, περνά από την Αλυκή και την Αγκαιριά, δύο χωριά που αντιστέκονται μεν στην ανάπτυξη, παρ’ όλα αυτά σε τραβάνε και κοντά τους. Ακολουθούν οι απάνεμες, καταπληκτικές παραλίες του Φάραγγα, της Τρυπητής, του Λωλαντώνη, και όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής από τον περιφερειακό δρόμο του νησιού, όπου η Brera βγάζει με άνεση τη δύναμή της στην άσφαλτο, λες και βιάζεται για τον επόμενο προορισμό. Ο «πολιτισμός» ξαναρχίζει στο Δρυό, ένα χωριό με περισσότερα καταλύματα απ’ όσα είναι τα σπίτια, αφού προέκτασή του αποτελεί η τεράστια παραλία της Χρυσής Ακτής, που κατακαλόκαιρο σφύζει από κόσμο και σερφ. Εκεί από το 1993 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε διοργανωνόταν με απόλυτη επιτυχία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ιστιοσανίδας.
Το Πίσω Λιβάδι είναι ένας παραθαλάσσιος οικισμός χτισμένος γύρω από ένα μικρό λιμανάκι, με τα ψαροκάικα να δίνουν τη δική τους νότα στην περιοχή και τις ψαροταβέρνες του είναι από τις καλύτερες του νησιού.
Στην καρδιά του χάρτη
Ανηφορίζοντας από το Πίσω Λιβάδι, περνάμε από τη Μάρπησσα -για την οποία αξίζει να ξαναβρεθούμε στο νησί το Πάσχα-, τα Μάρμαρα και τον Πρόδρομο. Μετά, για περίπου 7 χλμ. αρχίζει και πάλι μια «άγονη γραμμή», αρχικά flat και αδιάφορη για την Brera, και από το μέσον και μετά ανηφορική και με διαδοχικές, πατημένες στροφές. Δεξιά βουνό και αριστερά μια ρηχή χαράδρα, που οι ντόπιοι ονομάζουν «Χοιρόλακα». Οι μπαριέρες στα αριστερά του δρόμου επιβεβαιώνουν την αίσθηση: Το κομμάτι αυτό θα μπορούσε να γίνει μια συμπαθέστατη ανάβαση. Πολλοί ντόπιοι και ακόμα περισσότεροι τουρίστες «τό ’χουν χάσει» σε κάποια από τις στροφές του. Η Brera βράχος! Στην κορυφή του δρόμου, στους πρόποδες του βουνού Στρούμπουλας, στα 250 μ. υψόμετρο, βρίσκονται οι Λεύκες. Κατά πολλούς, το ομορφότερο χωριό του νησιού - παλιότερα ονομαζόταν «Υρία». Ευκαιρία για διάλειμμα για την Brera, η οποία με μόλις 50 χλμ. έχει καλύψει το μισό νησί. Ο λόγος είναι ότι στις Λεύκες απαγορεύονται παντός είδους τροχοφόρα, μιας που, έτσι κι αλλιώς, δε χωράνε στα γραφικότατα καλντερίμια. Ο επισκέπτης, πάντως, αποζημιώνεται με μια βόλτα στο χωριό, που είναι όχι απλώς το πιο παραδοσιακό στην Πάρο, αλλά και ένα από τα πιο όμορφα που έχουμε επισκεφθεί, αφού καταφέρνει να διατηρεί το καθαρό, κυκλαδίτικο χρώμα του αναλλοίωτο από την επιδρομή του τουρισμού. Χαρακτηριστικά κάτασπρα σπίτια, ασβεστωμένες πεζούλες και πεντακάθαρα, μαρμαροστρωμένα σοκάκια. Το όνομά του κατά πολλούς προήλθε από τα πολλά ομώνυμα δέντρα που φύονται στο κάτω άκρο του, κατ’ άλλους από το εκτυφλωτικό λευκό χρώμα του ασβέστη και των μαρμάρων των σπιτιών του. Στις Λεύκες υπάρχουν καταλύματα και, κυρίως, κάποιες από τις καλύτερες ταβέρνες του νησιού, κάτι που σημαίνει ότι μπορούν εύκολα να αποτελέσουν ένα πρώτης τάξεως ορμητήριο για τον επισκέπτη, ο οποίος εδώ θα φάει καραβόλους (τα σαλιγκάρια στην τοπική διάλεκτο), αμπελοφάσουλα με σκορδαλιά, ρεβιθάδα φούρνου και θα πιει σούμα (τοπικό τσίπουρο) βρασμένη στο καζάνι του μετρ του είδους, του ιδιοκτήτη της ταβέρνας «Κλαρίνος».
Must
Αρκετά πιο μακριά -τηρουμένων των αναλογιών, αφού μιλάμε για Κυκλαδονήσι- βρίσκεται η Νάουσα. Το να ταξιδέψεις μέχρι την Πάρο και να μη διασκεδάσεις στη Νάουσα είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό μετά την πρωτεύουσα μπορεί να... ξεχείλισε από ξενοδοχεία, όμως παραμένει πάντα το ίδιο γραφικό και όμορφο. Για τους ντόπιους η Νάουσα είναι το παραδοσιακό τους ψαροχώρι, με το μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στις Κυκλάδες.
Η καρδιά της χτυπάει στο μικρό λιμάνι με τα δεκάδες ψαροκάικα και με φόντο το ενετικό κάστρο του 14ου αι. μ.Χ. Όλα αυτά που επισκεπτόμαστε εμείς σήμερα, είτε πρόκειται για τις ταβέρνες είτε για τα δεκάδες μπαράκια, κάποτε ήταν αποθήκες των ψαράδων. Εκείνο που κάνει τη Νάουσα μοναδική είναι πως, παρά το σημερινό, κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της, δεν έχει χάσει τίποτα από τη φυσική ομορφιά της. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που κανείς δε φεύγει από το νησί, αν δεν την επισκεφθεί μία, δύο, τρεις...
Και, βέβαια, δεν είναι ανάγκη να πάει κανείς αποκλειστικά το βράδυ, αφού στη γύρω περιοχή υπάρχουν κάποιες από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού, όπως το Μοναστήρι, οι Κολυμπήθρες με τους βράχους από γρανίτη, η Σάντα Μαρία κ.ά.
Με αρωγό την Brera, μπορείς να γυρνάς ξανά και ξανά το νησί μέσα σε μόλις μία μέρα. Η φυσική ομορφιά του είναι ο πρώτος λόγος να μην κουράζεσαι, οι δρόμοι του ο δεύτερος για να ανακαλύπτεις οικισμούς και παραλίες. Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι ίδια την περίοδο που η Πάρος ανοίγει τις πόρτες της στον τουρισμό, όμως οι φιλόξενοι ντόπιοι λένε πως το νησί τους χωράει όλους όσοι θέλουν να το επισκεφθούν.
Au revoir
Προσοχή! Μη φύγετε από την Πάρο, αν δεν έχετε:
- Φάει γούνα. Είναι κολιός ανοιγμένος στη μέση, λιαστός και ψημένος στη σχάρα.
- Κάνει λασπόλουτρα με άργιλο στην παραλία Καλόγερος.
- Δει το ηλιοβασίλεμα από τον ¶γιο Φωκά, στην είσοδο του λιμανιού.
- Περπατήσει έστω για λίγο στο βυζαντινό μονοπάτι, που με μήκος 3 χλμ. ενώνει τις Λεύκες με τον Πρόδρομο.
- Επισκεφθεί το αρχαίο λατομείο στο Μαράθι. Από τα μάρμαρά του φτιάχτηκαν η Αφροδίτη της Μήλου, ο Ερμής του Πραξιτέλη, ο Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο κ.ά.
- Φάει τυρόπιτα στο Χανιώτη, αριστερά από την αστυνομία στην Παροικιά, λίγο πριν μπείτε στο πλοίο για την επιστροφή._ Ε. Ξ.
Paros Kite
Παλιότερα ήταν η Χρυσή Ακτή και οι surfer. Τα τελευταία χρόνια η μόδα μετακόμισε στην Πούντα, απέναντι από την Αντίπαρο, και η παραλία γέμισε με kite surf. O συνήθης ύποπτος, Λευτέρης Μανιαδάκης, που έχει «σπουδάσει» στο νησί, έφαγε κάμποσες τούμπες μέχρι να σηκώσει το πανί αυτού του νέου σπορ, αλλά τα κατάφερε. Πρόεδρος σήμερα της Ελληνικής Ένωσης Kiteboarders και ιδιοκτήτης της εταιρείας X-dream, με αντικείμενο ό,τι... event μπορεί να ζητήσει κανείς, ανέλαβε τη διοργάνωση του Paros PKRA World Cup 2009, ενός γύρου του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Kitesurfing, από τις 8 μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου.
Συνολικά 11 αγώνες διεξήχθησαν, με τη Γερμανίδα Κριστίν Μπέζε να επικρατεί στις γυναίκες, 2η την Ελληνίδα Φελίτσια Κωνσταντοπούλου και 3η τη Μαρία Καμπά. Στους άνδρες το φαβορί κατά τους ειδικούς, ο Γάλλος Μπρουνό Σροκά, κέρδισε και τις 11 κούρσες που διεξήχθησαν, ακολουθούμενος από τον Γερμανό Ντιρκ Χάνελ και το συμπατριώτη του Ζιλιάν Κερνέρ.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που διεξήχθη στην Πάρο αγώνας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Kitesurfing, ωστόσο, με δεδομένη την προϊστορία του νησιού σε αγώνες σερφ, αλλά και χάρη στη φετινή επιτυχή διεξαγωγή, μάλλον και αυτό το σπορ βρήκε την έδρα του.
Διαμονή:
Agia Irini Villas, Αγ. Ειρήνη, τηλ.: 22840.22470, www.agiairini-villas.com
Archipelagos Resort, Νάουσα, τηλ.: 22840.24176, www.archipelagosresort.com
Astir of Paros, Νάουσα, τηλ.: 22840.51976, www.astirofparos.gr
Lefkes Village, Λεύκες, τηλ.: 22840.41827, www.lefkesvillage.com
Πού θα φάτε:
Αγνάντιο, Λεύκες, τηλ.: 22840.43089
Αποστόλης, Λιβάδια - Παροικιά, τηλ.: 22840.24264
Κλαρίνος, Λεύκες, τηλ.: 22840.41608
Mario, Νάουσα τηλ.: 22840.51047
Μπαρμπαρόσας, Νάουσα, τηλ.: 22840.51391
Τσαχπίνης, Νάουσα, τηλ.: 22840.51662
Φλώρα, Λεύκες, τηλ.: 22840.43130
Χάλαρης, Πίσω Λιβάδι, τηλ.: 22840.43257
Χρήστος, Νάουσα, τηλ.: 22840.51442
Χρήσιμα τηλέφωνα:
Αστυνομία 22840.23333
Δήμος Πάρου 22840.21200
Λιμεναρχείο 22840.21240
Κέντρο Υγείας 22840.22500
Τμήμα Συγκοινωνιών 22840.28142