Dodge Challenger RT Classic
ΤεστοστερόνηΤο Challenger RT ζωντανεύει για τα καλά την εποχή των αμερικανικών muscle car. Βάζουμε φωτιά στα λάστιχά του στο Νιου Τζέρσι και το απολαμβάνουμε!
ΑΥΤΟ δεν είναι οδήγηση, είναι μαρτύριο. Ξέρεις τι είναι να έχεις κάτω από το δεξί σου πόδι 380 άλογα, και να κινείσαι με 6η και 65 μίλια την ώρα στον αυτοκινητόδρομο; Ε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα απαυδήσεις. Θα κατεβάσεις δύο σχέσεις από τον επιλογέα-πιστόλι, θα πατήσεις την «παντόφλα» στο τέρμα και, ενόσω απολαμβάνεις το μπάσο κροτάλισμα της εξάτμισης, επιτέλους θα νιώσεις την αστείρευτη, μπρουτάλ επιτάχυνση, που μόνο ένας αμερικάνικος V8 μπορεί να χαρίσει. Δε χρειάζεται να κοιτάξεις το στροφόμετρο με τέτοια ροπή, όμως καλό είναι να ρίξεις μια ματιά στο ταχύμετρο. 100 μίλια κιόλας; Ας ηρεμήσουμε καλύτερα, γιατί μας βλέπω και τους δύο κρατούμενους σε φυλακή υψίστης ασφαλείας της Νεβάδα...
Ταξιδεύουμε στον Palisades Parkway αναζητώντας όμορφες διαδρομές στο τιμόνι ενός Dodge Challenger RT Classic. Μιλάμε για τον πιο ειδυλλιακό αυτοκινητόδρομο του Νιου Τζέρσι. Διασχίζουμε έναν καταπράσινο δρυμό παράλληλα με τον ποταμό Χάντσον, ο οποίος χωρίζει την πολιτεία αυτήν από τη Νέα Υόρκη. Είναι απίστευτο το πόσο λίγη κίνηση έχει εδώ, μισή ώρα δρόμο από το Μανχάταν. Βρισκόμαστε σε ένα αυθεντικό, αμερικανικό muscle car, το οποίο επανεφηύρε η Dodge, σαράντα χρόνια μετά το αρχέτυπο. Όπως και το πρώτο Challenger του ’70, το καινούργιο είναι 2θυρο, 4θέσιο, με «αντρική» εμφάνιση και κινητήρα V8 Hemi, με ημισφαιρικό θάλαμο καύσης δηλαδή, ο οποίος διαθέτει δύο μπουζί ανά κύλινδρο και μεταβλητό χρονισμό βαλβίδων (συνολικά 16) σε αυτήν την πιο εξελιγμένη μορφή του.
Αμερικανικό όνειρο
Όταν πήγαμε το πρωί να παραλάβουμε το Challenger, ελάχιστα πράγματα γνωρίζαμε γι’ αυτό. Δύο μήνες στην Αμερική, έχουμε δει μόνο ένα να κυκλοφορεί, στην Γκρικτάουν, την ελληνική γειτονιά του Ντιτρόιτ. Ήταν εντυπωσιακό, αλλά αυτό που μας επιφύλασσαν για δοκιμή έβγαζε μάτια. Είναι η έκδοση RT Classic, όπου «RT» σημαίνει «Road & Track». Παρουσιάστηκε μόλις τον περασμένο Γενάρη -πού αλλού;- στο Σαλόνι του Ντιτρόιτ, και πάει πακέτο με 6τάχυτο κιβώτιο, μαύρες λωρίδες στο πλάι -που τις είχε και το παλιό RT- και επιχρωμιωμένες ζάντες 20 ιντσών. Μπορεί να φαντάζει λίγο παρωχημένο, όμως, για απροσδιόριστους λόγους, μου αρέσει. Μου θυμίζει μάλλον το «στρατηγό Λι» από τους Ντιουκς, το πορτοκαλί Dodge Charger με τον αριθμό «01» στις πόρτες, που πρωταγωνιστούσε στη γελοία -αλλά δημοφιλή- τηλεοπτική σειρά. Όσο το κοιτάζω, με πείθει ότι πρέπει να είναι μέγας μάστορας στα παντιλίκια, όπως κι εκείνο...
Το RT Classic δεν είναι η κορυφαία έκδοση της γκάμας. Υπάρχει και το SRT8 των 6,1 λίτρων με τα 425 άλογα, αλλά ας μη γελιόμαστε: Κάθε φορά που το δεξί πόδι χαϊδεύει το γκάζι, καταλαβαίνεις ότι δε χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω. Η ατόφια δύναμη και ο ήχος αυτού του V8 αρκούν. Αυτές ήταν ανέκαθεν οι αρετές των αμερικανικών pony car. Μιλάμε για την κατηγορία των λαϊκών, σπορ αυτοκινήτων, που δημιουργήθηκε το ’64 με το Ford Mustang, άνθησε μέχρι τις αρχές του ’70 με τα Chevrolet Camaro, Pontiac Firebird και Dodge Challenger και θάφτηκε με τη ενεργειακή κρίση του ’73. Κάποια μοντέλα έμειναν αργότερα με το ίδιο όνομα (βλ. Mustang, Camaro), όμως δεν είχαν την τεστοστερόνη των πρώτων γενεών, των αυθεντικών δηλαδή muscle car που ενσάρκωναν τα τετράτροχα όνειρα -ή απωθημένα;- του μέσου Αμερικανού: με μικρές διαστάσεις (προσοχή: για τα αμερικανικά δεδομένα...), αλλά μεγάλους κινητήρες, με απλή τεχνολογία, αλλά πολύ γκάζι και με μέτρια συμπεριφορά, αλλά αντρίκειο χαρακτήρα. Τα αυτοκίνητα αυτά ήταν φτηνά, καθότι βασίζονταν σε ήδη υπάρχουσες πλατφόρμες του Ντιτρόιτ. Με τρία χιλιάρικα δολάρια έπαιρνες ένα. Αυτό ακριβώς το δόγμα ακολουθεί -μεταφρασμένο βέβαια στις ανάγκες της εποχής μας- το Dodge Challenger, που παρουσίασε ως πρωτότυπο η Chrysler το 2006, και δύο χρόνια αργότερα τόλμησε να το βγάλει στην παραγωγή, παρά τη δυσμενή οικονομική της κατάσταση. Κάτω από το RT υπάρχει η έκδοση SE με 6κύλινδρο κινητήρα 3,5 λίτρων και 250 ίππους και... το καλύτερο; Η τιμή βάσης ξεκινά -στη χώρα του πάντα- από τα 22.000 δολάρια! Το RT Classic ξεκινά από τα 35.000 και οριακά ξεπερνά τα 40.000 στην πλουσιότερη έκδοση. Ούτε 30.000 ευρώ, δηλαδή! Μπορεί το Challenger να φαίνεται σ’ εμάς φθηνό, όμως στην Αμερική είναι ένα ειδικό μοντέλο για λίγους. Εξάλλου, πρόκειται για παιχνίδι...
Αντρικά πράγματα
Ομολογώ ότι ελάχιστη σχέση έχω με αμερικανικά αυτοκίνητα, λόγω ηλικίας, καταγωγής και γούστου. Γι’ αυτό και αντιμετώπισα με αρκετή καχυποψία αυτό το φανταχτερό muscle car. Τι λόγο ύπαρξης έχει; Είναι μόνο για τις ευθείες ή στρίβει κιόλας; Και σε ποιον απευθύνεται; ¶ρχισα, όμως, να το εκτιμώ, όταν έκλεισα τη βαριά πόρτα και βολεύτηκα στο χαμηλό, δερμάτινο κάθισμα. Είναι λίγο κλειστοφοβικό το περιβάλλον -λες και είσαι σε πολεμίστρα-, αλλά αποπνέει ποιότητα, σοβαρότητα και νοσταλγία. Το τιμόνι, τα τέσσερα όργανα (που εν μέρει κρύβονται από αυτό) και ο σχεδιασμός των καθισμάτων είναι στοιχεία εμπνευσμένα από το παλιό Challenger. Από την άλλη, η κεντρική κονσόλα με την carbon επικάλυψη, η έγχρωμη οθόνη, το GPS, το δορυφορικό ραδιόφωνο αλλά και τα πλήκτρα στο τιμόνι, το ενσωματωμένο κινητό και η θύρα USB είναι πράγματα που σε επαναφέρουν στο σήμερα.
Ο V8 ζωντανεύει από το πλήκτρο Start χωρίς να βγάλεις το χειριστήριο από την τσέπη και γεμίζει το χώρο με ένα βαθύ βρυχηθμό από το ρελαντί. Ο συμπλέκτης είναι απότομος και με μεγάλη διαδρομή, και το κιβώτιο πολύ ακριβές και με σφιχτή αίσθηση. Με τέτοια μοτερούκλα, ξεκινάς άνετα με 2η (το συστήνουμε στο βρεγμένο), ακόμα και με 3η. Μιλάμε για τόση ροπή! Στις ανηφόρες ανακαλύπτουμε ότι διαθέτει και λειτουργία Hill Assist, που δεν αφήνει το αυτοκίνητο να τσουλήσει προς τα πίσω, όταν πατάς το συμπλέκτη. Δουλεύει με κάποια χρονοκαθυστέρηση, αλλά το σύστημα θα εκτιμηθεί από τους Αμερικανούς, που παραδοσιακά δεν έχουν ιδέα από μηχανικά κιβώτια και συμπλέκτες. Καθότι μπουνταλάδες ως οδηγοί, η Dodge φρόντισε να εφοδιάσει το Challenger με ESP, το οποίο απενεργοποιείται τελείως. Το δοκίμασα στο βρεγμένο και παίρνω πίσω αυτό που μόλις έγραψα: με τόση ροπή, ακόμα και σε σγουρή άσφαλτο, το σύστημα είναι σωτήριο, αφού με λίγο αδέξιο πάτημα του γκαζιού οι τροχοί σπινάρουν σαν να πατάνε σε σαπούνι.
Περνάμε στην απέναντι όχθη του Χάντσον και κατευθυνόμαστε πίσω στη Νέα Υόρκη από τον Bear Mountain, ένα δρομάκο γεμάτο στροφές, αλλά με αρκετή κίνηση. Το τιμόνι έχει αίσθηση, αλλά αντιδρά λίγο βαριεστημένα στους απότομους ελιγμούς. Η αίσθηση της ανάρτησης είναι ιδανική: σφιχτή χωρίς να κουράζει. Πιέζοντας σε μία, δύο στροφές με πολύ γκάζι στην έξοδο, αντιλαμβάνομαι ότι ο πίσω άξονας είναι λίγο αποκομμένος. Ακόμη σκέφτομαι ευρωπαϊκά... Μα τι λέμε τώρα, ποιος θα ασχοληθεί να στρίψει με αυτό το πράμα; Το Challenger δε φτιάχτηκε για ειδικές διαδρομές. Στρίβει τίμια, προβλέψιμα, λίγο αδιάφορα, και τίποτε άλλο. Κανένας δε θα το κρίνει για την ακρίβεια στις αντιδράσεις του, για το «yaw rate» (το πόσο εύκολα αλλάζει κατεύθυνση) ή για την αίσθηση του τιμονιού. Στην Αμερική βρισκόμαστε. Εδώ η μούρη του και μόνο, το βαθύ πορτοκαλί και τα χρώμια ξετρελαίνουν τον κόσμο. Ξέρετε πόσοι μας έκαναν thumbs up στα φανάρια; Οι σημερινοί πενηντάρηδες, που μεγάλωσαν με Challenger, θα το πάρουν μόνο και μόνο ως φόρο τιμής στον πατέρα τους. Μετά είναι ο ήχος από τις διπλές εξατμίσεις. Βαρύς, βαθύς, γεμάτος δονήσεις. Δε χρειάζεται να δουλεύεις τον V8 στον κόφτη (μόλις 5800 σ.α.λ.) για να αισθανθείς τις αρμονικές του. Ακόμα και στο «πάτα-άφηνε» με 1.500 στροφές είναι τενόρος πραγματικός. Όσο για τη δύναμη; Δε σου σηκώνει την τρίχα, όμως, με όποια σχέση στο κιβώτιο, σε κολλάει στο κάθισμα.
Τα muscle car φτιάχτηκαν από ένα λαό που βρίσκει τη χαρά σε απλά πράγματα: ένα ζουμερό χάμπουργκερ, ένα τεράστιο ποτήρι Coca Cola, δύο πλούσια στήθη ή μια ντουζίνα ντόνατς. Αντίστοιχα απλά αντιμετωπίζει την οδήγηση ο Αμερικανός. Σε καθημερινή βάση είναι στον αυτόματο: Cruise Control, ραδιόφωνο και καφές από το βενζινάδικο. ¶ρα τι χρειάζεται για να ξεσπαθώσει; Μία αλάνα και τίποτε άλλο, για ατέλειωτα burn out, μεγαλοπρεπή παντιλίκια και ντόνατς με το ένα χέρι έξω απ’ το παράθυρο. Πράγματα που βοήθησαν τη γενιά του ’60 να απενοχοποιηθεί, απαγορεύτηκαν διά ροπάλου όταν επικράτησε το δόγμα της ασφάλειας και της πολιτικής ορθότητας, και να που επανέρχονται τώρα μέσα από το τελευταίας γενιάς Challenger και τους αντιπάλους του. Έπειτα από τόσα χρόνια Μπους, ένα είναι σίγουρο: Οι Αμερικανοί ξανατρελάθηκαν!_ Α. Τ.
ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ
Το Challenger ήταν η απάντηση της Dodge στα Mustang και Camaro. Βασισμένο στο Plymouth Barracuda, φόρεσε σχεδόν όλη τη διαθέσιμη γκάμα κινητήρων της Chrysler: 6κύλινδρους 3.2 και 3,7 λίτρων και έξι 8κύλινδρους από 5,2 μέχρι 7,2 λίτρα, που απέδιδαν από 230 έως 425 άλογα για το κορυφαίο SRT8! Τα κιβώτια ήταν 4τάχυτα χειροκίνητα ή 3τάχυτα αυτόματα, ενώ υπήρχαν και ανοιχτές εκδόσεις. Από το 1970 έως το 1974 κατασκευάστηκαν συνολικά 165.000 Challenger. Σήμερα τα καλύτερα διατηρημένα -όπως του τηλεοπτικού αστέρα Τζέι Λένο- πιάνουν τιμή πάνω από 150.000 δολάρια.
Αυστηρό, σκοτεινό και όσο πρέπει νοσταλγικό το εσωτερικό του Challenger.
Gentleman, start your engine!
Τι κι αν έχει 1ΕΕΚ και δύο βαλβίδες ανά κύλινδρο, με τόσα αποθέματα ροπής και... χαρακτήρα;
Σήμα κατατεθέν της Chrysler o ημισφαιρικός θάλαμος καύσης, γι’ αυτό μισό αιώνα μετά τον διατυμπανίζει σε διάφορα μοντέλα της.
Ευανάγνωστη η έγχρωμη οθόνη, αλλά το GPS είναι σπαζοκεφαλιά στη χρήση του.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ 8κύλινδρος V90
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 5.654 κ.εκ.
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 376 ίπποι/5.150 σ.α.λ.
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 56,7 χλγμ./4.300 σ.α.λ.
ΜΕΤΑΔΟΣΗ
ΚΙΝΗΣΗ Πίσω/ελεγχόμενο διαφορικό
ΚΙΒΩΤΙΟ Χειροκίνητο 6 σχέσεων Tremec
ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ Διπλά ψαλίδια/αντιστρεπτική ράβδος
ΠΙΣΩ Πολλαπλών συνδέσμων
ΦΡΕΝΑ
ΕΜΠΡΟΣ Αεριζόμενοι δίσκοι 345 χλστ./2πίστονες δαγκάνες
ΠΙΣΩ Αεριζόμενοι δίσκοι 320 χλστ.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΜΗΚ.xΠΛ.xΥΨ. 5.023x1.923x1.449 χλστ.
METAΞONIO 2.946 χλστ.
ΒΑΡΟΣ 1.833 κιλά
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ*
0-100 χλμ./ώρα 6,0 δλ.
*ΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗ