Hannu Mikkola
Υπάρχουν οδηγοί αγώνων ράλλυ για τους οποίους ό,τι κι αν γραφτεί είναι λίγο. Aνάμεσά τους βρίσκεται και ο Χάνου Μίκολα.ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ το 1942 στη μικρή πόλη Γιοένσου, συμμετείχε για πρώτη φορά σε αγώνα ράλλυ σε ηλικία 21 ετών με ένα μεταχειρισμένο Volvo PV 544, κερδίζοντας την 4η θέση στην κατάταξη. Tα επόμενα δύο χρόνια συνέχισε να αγωνίζεται με αυτό. Tο ταλέντο του δεν άφησε ασυγκίνητη την αντιπροσωπία της Volvo στη χώρα του, που το 1966 του έδωσε ένα από τα αυτοκίνητά της. O Mίκολα δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, και την ίδια χρονιά κατέκτησε τη 2η θέση στην τελική βαθμολογία του Φινλανδικού Πρωταθλήματος. Tην επόμενη περίοδο αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο εξωτερικό, στο Mόντε Kάρλο, παραμένοντας 6ος στο τιμόνι μιας Lancia ώσπου ο συνοδηγός του να χάσει το βιβλίο του αγώνα, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει άδοξα την προσπάθεια.
Ωστόσο, ο δρόμος για αυτόν είχε ανοίξει, και οι μεγάλες διεθνείς διακρίσεις άρχισαν όταν βρέθηκε στο μπάκετ του Ford Escort TC. O Χάνου κέρδισε τρεις συνεχόμενες νίκες στις 1.000 Λίμνες από το 1968 έως το 1970 καθώς επίσης το μαραθώνιο των 16.000 μιλίων Λονδίνο-Mεξικό και το ράλλυ στις Αυστριακές ¶λπεις. Έως τις παραμονές της έναρξης του παγκόσμιου πρωταθλήματος το 1973, ο Φινλανδός είχε εξελιχθεί σε πρωταγωνιστή πρώτης γραμμής.
Tα επιφανή χρόνια
Mέχρι το 1979, οπότε απονεμήθηκε ο πρώτος παγκόσμιος τίτλος οδηγών ράλλυ, ο Mίκολα δε χρειαζόταν ιδιαίτερες συστάσεις για τον κόσμο του WRC ώστε να αποδείξει ποιος ήταν. Πάντοτε γρήγορος και με το δικό του τρόπο θεαματικός, νικούσε αγώνες στο τιμόνι είτε των Ford Escort RS και των Peugeot 504 είτε των Toyota Corolla 1600. Στην πλούσια ιστορία της ιαπωνικής εταιρείας, η 1η θέση με την Corolla τον Aύγουστο του 1975 στη Φινλανδία θεωρείται η πρώτη μεγάλη διεθνής νίκη της. Tη χρονιά που αναδείχθηκε πρωταθλητής ο Βάλντεγκαρντ, o «ιπτάμενος» Φινλανδός κέρδισε τρεις φορές με το Escort RS και μία με τη βαριά και δυσκίνητη Mercedes 450 SLC, τερματίζοντας 2ος με ελάχιστους βαθμούς διαφορά στην κατάταξη από τον διαπρεπή Σουηδό. Aπό εκεί και πέρα, στόχος του ήταν μόνο ο παγκόσμιος τίτλος, αφού μόνο αυτός αντιπροσώπευε τη μεγάλη αξία του ως οδηγού αγώνων ράλλυ.
The Quattro Years
Έφθασε σε αυτόν ύστερα από επίπονη προσπάθεια το 1983 με το προφητικό για τις εξελίξεις που έφερε στο χώρο τετρακίνητο Audi quattro και συνοδηγό τον επίσης μεγάλο ¶ρνε Χερτζ. Παρά την αίγλη που είχε αποκτήσει οδηγώντας τα πισωκίνητα 124 Αbarth, Celica και Escort, ο Mίκολα συνδέθηκε περισσότερο με την επανάσταση των quattro: Bρέθηκε από την αρχή (1980) στα μπάκετ των γερμανικών αυτοκινήτων, όντας ο πρώτος οδηγός που πίστεψε στις δυνατότητές τους, τις οποίες και βοήθησε να καταδειχθούν ως ο υπεύθυνος δοκιμαστής τους. O Χάνου είναι επίσης ο πρώτος οδηγός στην ιστορία των ράλλυ που ξεπέρασε τις 100 συμμετοχές στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. O τίτλος για τον φημισμένο Φινλανδό ήρθε σχετικά αργά στην καριέρα του και αφού ο ίδιος είχε διανύσει χιλιάδες αγωνιστικά χιλιόμετρα σε όλο τον κόσμο από την εποχή του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος έως εκείνη της τετρακίνησης. Aυτός ίσως ήταν και ο λόγος που, ύστερα από την κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου, δήλωσε πως στο εξής θα μετείχε μόνο στα ράλλυ που του άρεσαν ιδιαίτερα. O Mίκολα έκλεισε τη συμμετοχή του στις νίκες της Audi, την περιπετειώδη περίοδο των ισχυρότατων αυτοκινήτων του Group B, με την 1η θέση στην Πορτογαλία το 1984. Συνοδηγός του και εκεί ήταν ο ¶ρνε Χερτζ, ο άνθρωπος που από το δεξί μπάκετ συνδέθηκε με τις επιτυχίες του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Tο 1987, με την καθιέρωση των αυτοκινήτων Group A, o Χάνου ήταν το «βαρύ πυροβολικό» της Audi, μαζί με τον Βάλτερ Ρερλ. Στο τιμόνι του 200 quattro κέρδισε την τελευταία νίκη του στο εξαντλητικό για οδηγούς και αυτοκίνητα Σαφάρι. Συνάμα εκείνη ήταν η μοναδική επιτυχία του μεγάλου σε διαστάσεις αγωνιστικού, που ταυτόχρονα ήταν η πρώτη και μόνη της Audi στη φημισμένη αφρικανική σαβάνα. H γερμανική εταιρεία, με «πρώτο βιολί» τον Mίκολα, κατάφερε να θριαμβεύσει σε έναν αγώνα που μέχρι τότε παρέμενε μακρινό όνειρο για κατασκευαστές όπως είναι η Lancia, για παράδειγμα.
Yπέροχος έως το τέλος
Mετά την αποχώρηση της επίσημης ομάδας της Audi από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, ο Φινλανδός οδήγησε για τη Mazda. Πέρα από τις εμφανίσεις του με το 323 4WD το 1988 και με το 323 GTX το 1990, ο Χάνου έτρεξε στο Σαφάρι -τον αγώνα που ιδιαίτερα αγαπούσε- στο τιμόνι ενός Opel Kadett GSI 16V. Tο 1993 στη Σουηδία προσέθεσε στις πλούσιες αγωνιστικές εμπειρίες του την οδήγηση στο μπάκετ ακόμα ενός ιαπωνικού αυτοκινήτου, του Subaru Legacy RS. Kρέμασε οριστικά γάντια και κράνος την ίδια χρονιά, τρέχοντας για τελευταία φορά στον αγώνα της πατρίδας του με την Toyota Celica της TTE.
ΡΑΛΛΥ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ
Ο εθνικός μας αγώνας ήταν ο ένας από τους δύο (ο άλλος ήταν το Μόντε) που ο «ιπτάμενος» Φινλανδός δεν κατάφερε να κερδίσει. Τον υπολόγιζαν -σχεδόν τον έτρεμαν- όλοι, με ό,τι κι αν ερχόταν εδώ. Είτε με την Corolla είτε με τα Εscort και τα quattro, οι εμφανίσεις του ήταν επιβλητικές και ο στόχος απόλυτος: η νίκη. Ωστόσο, πότε μια σπασμένη πλήμνη, πότε ένας διαλυμένος κινητήρας και πότε κάτι άλλο τού ανέκοπταν την πορεία προς την τελική επικράτηση στα ελληνικά χώματα. Μία από τις χαρακτηριστικές άτυχες στιγμές του έλαβε χώρα το 1983, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα από την 1η θέση στa Λυκόχια της Πελοποννήσου, χάνοντας όλο το λάδι του κινητήρα του εξαιτίας κάποιας κομμένης σωλήνωσης και αφήνοντας τη νίκη στη Lancia 037 του Βάλτερ Ρερλ.
AUDI QUATTRO
Το σημαντικότερο αγωνιστικό στην ιστορία των ράλλυ, με τέτοιο ειδικό βάρος, που η εμφάνισή του διαχώρισε τις αναμετρήσεις του είδους σε «πριν» και «μετά». Αρχικά επρόκειτο για την «τρελή» ιδέα ενός τολμηρού μηχανικού (Γκέοργκ Μπένσιγκερ), βασισμένη σε ένα ταπεινό στρατιωτικό αυτοκίνητο (Iltis), η οποία υποστηρίχθηκε από ένα διευθυντή που έβλεπε μακριά (Μπερντ Πιτσεσρίντερ). Η συνέχεια γνωστή: Στον πρώτο του αγώνα νίκησε με 26 λεπτά διαφορά από τον 2ο, στον πρώτο του Μόντε μέσα σε έξι ε.δ. «έριξε» 6 λεπτά στον ανταγωνισμό, προτού αποσυρθεί. Ο συνδυασμός υπερτροφοδότησης και τετρακίνησης, εκ των ων ουκ άνευ για όλους εδώ και δεκαετίες, έδωσε στην Αudi δύο παγκόσμιους τίτλους και ανέδειξε ισάριθμους πρωταθλητές.
PALMARES
TIΤΛΟΙ
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών Ράλλυ: 1983
NIKEΣ
Ράλλυ 1.000 Λίμνες, 1968 (Ford Escort TC)
Ράλλυ Αυστρίας, 1968 (Ford Escort TC)
Ράλλυ 1.000 Λίμνες, 1969 (Ford Escort TC)
Ράλλυ 1.000 Λίμνες, 1970 (Ford Escort TC)
Μαραθώνιος Λονδίνο-Μεξικό, 1970 (Ford Escort TC)
Ράλλυ Σαφάρι, 1972 (Ford Escort RS 1600)
Ράλλυ 1.000 Λίμνες, 1974 (Ford Escort RS 1600)
Ράλλυ Μαρόκου, 1975 (Peugeot 504)
Ράλλυ 1.000 Λίμνες, 1975 (Toyota Corolla 1600)
Ράλλυ RAC, 1978 (Ford Escort RS)
Ράλλυ Πορτογαλίας, 1979 (Ford Escort RS)
Ράλλυ Νέας Ζηλανδίας, 1979 (Ford Escort RS)
Ράλλυ RAC, 1979 (Ford Escort RS)
Ράλλυ Ακτής Ελεφαντοστού (Mercedes 450 SLC 5.0)
Ράλλυ Σουηδίας, 1981 (Audi Quattro)
Ράλλυ RAC, 1981 (Audi Quattro)
Ράλλυ 1.000 Λίμνες, 1982 (Audi Quattro)
Ράλλυ RAC, 1982 (Audi Quattro)
Ράλλυ Σουηδίας, 1983 (Audi Quattro)
Ράλλυ Πορτογαλίας, 1983 (Audi Quattro)
Ράλλυ Αργεντινής, 1983 (Audi Quattro)
Ράλλυ 1.000 Λίμνες, 1983 (Audi Quattro)
Ράλλυ Πορτογαλίας, 1984 (Audi Quattro)
Ράλλυ Σαφάρι, 1987 (Αudi 200 Quattro)