Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς
Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς δεν ενδιαφέρεται για το ποιος θα βάλει το πρώτο καλάθι σε έναν αγώνα μπάσκετ. Σκοπός του είναι η ομάδα του να κρατήσει δυνάμεις και να έχει καθαρό μυαλό έως το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε μια παρτίδα σκάκι.Ακόμα μία εξαντλητική προπόνηση για τους παίκτες του Παναθηναϊκού έχει ολοκληρωθεί. Ο «Ζέλικο», όπως τον αποκαλούν γνωστοί και φίλοι, προσπαθεί να... αποτινάξει τη συσσωρευμένη ένταση στο αγαπημένο του στέκι. Στο Daily, στο καφέ του φίλου του Γιώργου Ρεγγίνα, χώρο που επισκέπτεται «σχεδόν κάθε μέρα», όπως λέει ο ίδιος. Δε θα μπορούσαμε να βρούμε, άρα, ιδανικότερο μέρος για τη συνέντευξη με τον «πλέον επιτυχημένο Ευρωπαίο προπονητή μπάσκετ των τελευταίων δεκαετιών». Το σχόλιο δεν ανήκει σε εμάς, μας το υπαγορεύουν οι τίτλοι που έχει κατακτήσει με όσες ομάδες έχει συνεργαστεί. Μπορεί, λοιπόν, ο προπονητής να βρισκόταν στο δικό του γήπεδο, είναι όμως τόσο άμεσος και φιλικός, που σε κανένα σημείο της συνέντευξης δε νιώσαμε ότι παίζαμε... εκτός έδρας._ Κ. Μπ.
Στα κρίσιμα παιχνίδια κρατάτε κάποια χαρτιά κλειστά έως το τέλος;
Φυσικά, είναι κάτι που το κάνουν όλοι οι προπονητές. Σκοπός είναι να ξαφνιάσουμε την αντίπαλη ομάδα και να πετύχουμε κάποια εύκολα καλάθια.
Χρησιμοποιείτε δηλαδή τους παίκτες σαν πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι;
Όχι, γιατί στο μπάσκετ αυτοί που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα είναι οι παίκτες. Είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες του παιχνιδιού, και εγώ είμαι εκεί για να τους βοηθήσω καταστρώνοντας την κατάλληλη στρατηγική. Πρέπει να την ακολουθήσουν, αλλά όλα τα υπόλοιπα εξαρτώνται από αυτούς.
Η συνηθισμένη ερώτηση για κάποιον που βρίσκεται στην Ελλάδα επί δέκα συναπτά έτη είναι αν αισθάνεται έστω λίγο Έλληνας.
Έχω τους ίδιους φίλους επί δέκα χρόνια, ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το μπάσκετ. Έρχομαι στην ίδια καφετέρια σχεδόν κάθε μέρα, γιατί είμαι φίλος με τον ιδιοκτήτη, το Γιώργο. Συζητάμε και για άλλα θέματα, όχι μόνο για το μπάσκετ. Είναι κάτι που έχω ανάγκη. Σημαντικό είναι ότι υπάρχει καθημερινή απευθείας πτήση για το Βελιγράδι. Καμιά φορά παίρνω το αεροπλάνο το απόγευμα και επιστρέφω στην Ελλάδα το επόμενο πρωί. Όταν γυρίζω από το εξωτερικό στην Αθήνα, νιώθω ότι επιστρέφω στο σπίτι μου.
Δεν είναι στην Ελλάδα κάτι το σύνηθες να παραμένει ένας προπονητής στην ίδια ομάδα για τόσο μεγάλο διάστημα.
Το 1999, όταν ήρθα εδώ, ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι θα παραμείνω δέκα χρόνια, γιατί οι ομάδες αλλάζουν συχνά προπονητές. Την πρώτη χρονιά που ήρθα, κατακτήσαμε και το ελληνικό και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Έτσι, ήταν πιο εύκολο να ηρεμήσουν οι πάντες, να μιλήσω με την οικογένεια Γιαννακόπουλου και να έχουμε όλοι την ίδια φιλοσοφία. Για αυτό έχουμε άριστες σχέσεις, είμαστε σαν οικογένεια. Πρέπει να σέβεσαι τους άλλους, για να αξίζεις το σεβασμό τους.
Τι σας αρέσει και τι όχι στην Ελλάδα;
Πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι πανέμορφη χώρα και έχει ανθρώπους που απολαμβάνουν τη ζωή. Αγαπάω τους ειλικρινείς ανθρώπους και οι φίλοι μου εδώ είναι ειλικρινείς. Στην ψυχολογία βοηθά, βέβαια, και ο καιρός. Από τις 365 μέρες του χρόνου, οι 300 είναι ηλιόλουστες. Αυτό είναι κάτι το μοναδικό. Όπως στη Σερβία, έτσι και στην Ελλάδα οι άνθρωποι ενθουσιάζονται και απογοητεύονται εύκολα. Στον αθλητισμό όλοι πιστεύουν ότι είσαι τόσο καλός όσο παρουσιάστηκες στο τελευταίο παιχνίδι σου. Η αλήθεια βρίσκεται, όμως, κάπου στη μέση.
Σκεφτήκατε ποτέ να μείνετε εδώ για πάντα;
Όλοι κάνουμε όνειρα για το πώς θα είναι η ζωή μας στο μέλλον. Το δικό μου όνειρο είναι να μοιράζω το χρόνο μου ανάμεσα στο Βελιγράδι και στην Αθήνα.
Θα χαρακτηρίζατε τον Παναθηναϊκό ως την ομάδα στην οποία κάθε προπονητής θα ήθελε να εργαστεί;
Σίγουρα. Προσπαθούμε κάθε μέρα να κάνουμε την ομάδα ακόμα καλύτερη. Όλοι αναγνωρίζουν την προσπάθεια των αδελφών Γιαννακόπουλου να διατηρήσουν την ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Πριν από μερικά χρόνια με είχαν ρωτήσει για τους τίτλους που κατακτήσαμε στον Παναθηναϊκό. Προσωπικά πιστεύω ότι το πιο σημαντικό από όλα είναι το γεγονός πως στα ευρωπαϊκά παιχνίδια γεμίζει το γήπεδο. Αν με ρωτήσει κάποιος τι πραγματικά θέλω, είναι να βλέπω το ΟΑΚΑ γεμάτο σε κάθε αγώνα. Χωρίς αυτήν τη σχέση μεταξύ φιλάθλων και ομάδας, θα ήταν αδύνατο να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα.
Ποια είναι η καλύτερη ομάδα στην οποία έχετε εργαστεί;
Είμαι 18 χρόνια προπονητής και περισσότερα από τα μισά βρίσκομαι στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Τα συναισθήματά μου για αυτόν είναι, λοιπόν, πολύ δυνατά. Το ίδιο ισχύει και για την Παρτιζάν, την ομάδα μου στη Σερβία. Από όλες τις ομάδες, πάντως, έχω κρατήσει τις καλές στιγμές.
Ποιος είναι ο παίκτης που ακολούθησε πιο πιστά τις οδηγίες σας;
Έχω συνεργαστεί με πολλούς μεγάλους παίκτες. Πίστευαν σε μένα και εγώ πίστευα σε αυτούς. Αρκούσε ένα βλέμμα μέσα στον αγώνα για να συνεννοηθούμε. Είναι σημαντικό να διαθέτεις έναν παίκτη που μέσα στο παρκέ σκέφτεται σαν προπονητής. Συνήθως αυτός είναι ο πλέι μέικερ. Όπως ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και ο Γιασικεβίτσιους σήμερα ή ο Τζόρτζεβιτς στην Παρτιζάν.
Ποιος είναι ο πιο σημαντικός στόχος;
Το να νικάς είναι σημαντικό, χωρίς αμφιβολία. Μεγαλύτερη αξία έχει, ωστόσο, να ξυπνάς το πρωί, να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη σου και να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου.
Πόσο εύκολο είναι να παίρνεις το 100% από όλους τους παίκτες, και τους άπειρους αλλά και τους σουπερστάρ;
Είναι δύσκολο, αλλά είναι μέρος της δουλειάς μου. Είμαι τυχερός, γιατί έχω παίκτες που αγαπούν το μπάσκετ και δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους. Έχω 15 παίκτες με διαφορετικό χαρακτήρα. Πρέπει να μιλάω σε όλους μαζί και σε καθέναν ξεχωριστά. Να τους καταλαβαίνω αλλά και να τους προκαλώ. Να είμαι ο καλύτερος φίλος τους αλλά και να τους επιτίθεμαι. Δεν είναι εύκολο, αλλά οφείλω να το κάνω.
Θεωρείστε ίσως ο καλύτερος Ευρωπαίος προπονητής όλων των εποχών. Πώς αισθάνεστε;
Δε μου αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός. Ευχαριστώ τους παίκτες μου για τους τίτλους που κατακτήσαμε μαζί. Προτιμώ να επικεντρώνομαι στο σήμερα.
Θα θέλατε να εργαστείτε σε ομάδα του ΝΒΑ; Πολλοί λένε ότι εκεί παίζεται το καλύτερο μπάσκετ.
Αρκετοί προπονητές στην Ευρώπη δε θα είχαν κανένα πρόβλημα να πάνε στο ΝΒΑ. Είναι ένα σόου με πολλά λεφτά και, αναμφίβολα, οι καλύτεροι παίκτες αγωνίζονται εκεί. Η ομοιότητα με την Ευρώπη έχει να κάνει με τα πλέι οφ. Τότε αρχίζουν τα πραγματικά παιχνίδια. Μου αρέσει το μπάσκετ και η ζωή στην Ευρώπη, όπως και να παρακολουθώ τα πλέι οφ του ΝΒΑ στην τηλεόραση.
Το συμβόλαιό σας με τον Παναθηναϊκό λήγει σε ένα χρόνο. Τι θα κάνετε μετά;
Ποιος ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή; Αν μου έλεγε κάποιος το 1999 ότι θα παραμείνω στον Παναθηναϊκό για μία δεκαετία, θα του απαντούσα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο.
Ποιον θεωρείτε δάσκαλό σας;
Δύο ανθρώπους. Ο ένας είναι ο Αλεξάντερ Νίκολιτς, που για δύο χρόνια στην Παρτιζάν ήταν ο επιτηρητής μου. Ο άλλος είναι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο κουμπάρος μου. Είναι σαν το μεγάλο μου αδελφό. Επίσης σημαντικός για μένα είναι ο Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, ένας από τους καλύτερους παίκτες στη Σερβία και την Ευρώπη.
Ποιο θα ήταν το επάγγελμά σας, αν δεν ήσασταν προπονητής;
Αν και ακόμα και όταν ήμουν παίκτης προπονούσα μικρά παιδιά, δε θεωρούσα ότι το μπάσκετ θα ήταν η δουλειά μου. Ένα βράδυ μου τηλεφώνησαν από την Παρτιζάν και μου ζήτησαν να εγκαταλείψω την ενεργό δράση και να αναλάβω την προπονητική της καθοδήγηση. Κανείς δεν πίστευε τότε ότι ήταν η σωστή απόφαση για μένα. Πιστεύω, όμως, ότι όλοι μας πρέπει να ρισκάρουμε κάποια στιγμή.
Πότε πιστεύετε ότι θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να ολοκληρώσετε την καριέρα σας;
Νιώθω ότι έχω ακόμα ενέργεια μέσα μου. Απολαμβάνω την καθημερινή προπόνηση. Θα έρθει, παρ’ όλα αυτά, εκείνη η ημέρα που θα αντιληφθώ ότι τα πράγματα δεν είναι πια το ίδιο όμορφα. Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή να σταματήσεις κάτι, όταν δεν το απολαμβάνεις πλέον.
Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζετε τη ζωή του προπονητή με αυτήν του συζύγου και του πατέρα δύο παιδιών;
Ως παίκτης και ως προπονητής λείπω συχνά από το σπίτι. Πολλές φορές μετά την προπόνηση ή τον αγώνα επιστρέφω στους δικούς μου γεμάτος νεύρα. Οφείλω στην οικογένειά μου ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί με καταλαβαίνουν και με βοηθούν. Στους αγώνες υποφέρω από στρες και πριν από λίγα χρόνια αντιμετώπισα πρόβλημα με την πίεση αίματος. Πλέον προσέχω την υγεία μου. Στο φάιναλ φορ της Αθήνας, το 2007, όταν ο γιος μου ήταν 8 ετών, αποφασίσαμε να μην έρθει στο γήπεδο. Τον ρώτησα αν θα δει το ματς στην τηλεόραση και μου απάντησε ότι δε θέλει, γιατί δεν αντέχει την αγωνία. Φαντάζεστε, λοιπόν, πώς νιώθει ένα μικρό παιδί. Του είπα ότι δε θα συμβεί τίποτα, ακόμα και αν χάσουμε. Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι το σημαντικό δεν είναι να κερδίζεις, αλλά να απολαμβάνεις τον αγώνα.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έξαρση στα φαινόμενα βίας, όχι μόνο μέσα στα γήπεδα, αλλά και στην κοινωνία.
Καμιά φορά, για να ξεσπάσει η βία, αρκεί ένας ανόητος λόγος. Σε όλη μου τη ζωή προσπαθώ να την καταπολεμήσω. Έχουμε παραδείγματα χωρών που προσπάθησαν και κατάφεραν να σταματήσουν τη βία. Γνωρίζουμε πώς λειτουργεί η ψυχολογία του όχλου. Η πρόληψη είναι πάντα καλύτερη και πιο αποτελεσματική από την καταστολή. Συνέχεια ζητώ από τους οπαδούς μας να μην κάνουν επεισόδια. Στον πρόσφατο τελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό επετράπη η παρουσία ελάχιστων οπαδών των δύο ομάδων στο γήπεδο, αλλά το μέτρο απέδωσε και δεν έγινε τίποτα. Ας το θεωρήσουμε ένα καλό πρώτο βήμα και ας προσπαθήσουμε όλοι να βελτιωθούμε.
Ποια είναι η γνώμη σας για τις «οπαδικές» εφημερίδες που υποστηρίζουν συγκεκριμένες ομάδες;
Ειλικρινά, ένας από τους λόγους που δε μιλώ ελληνικά είναι για να μην καταλαβαίνω τι γράφουν οι εφημερίδες. Στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από δέκα αθλητικές εφημερίδες. Καμιά φορά διαβάζω μόνο τα στατιστικά. Αυτό δε σημαίνει ότι δε σέβομαι τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους. Είναι μέρος της δουλειάς μου. Αλλά, σοβαρά, δε με ενδιαφέρει η άποψή τους. Κοιτάζουν τα πράγματα από έξω. Είμαι δέκα χρόνια μαζί με τους παίκτες μου. Ποιος, λοιπόν, γνωρίζει καλύτερα από εμένα τι συμβαίνει;
Ποια είναι η γνώμη σας για την οικονομική κρίση;
Όλοι για αυτό μιλάνε, σε κάθε χώρα. Θεωρώ ότι όλοι αξίζουν μια φυσιολογική ζωή. Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν η μεσαία και η χαμηλή τάξη. Για όσους έχουν λεφτά δεν υπάρχει κρίση. Πάντα έτσι ήταν η ζωή και πάντα έτσι θα είναι.
Πολλοί παίκτες και προπονητές αμείβονται πλουσιοπάροχα. Πιστεύετε ότι αυτό προκαλεί τον απλό κόσμο;
Πρέπει να καταλάβετε ότι ένας παίκτης παίζει μπάσκετ υψηλού επιπέδου και έχει καλό συμβόλαιο για περίπου 8-10 χρόνια. Πόσοι προπονητές έχουν την ευκαιρία να συνάψουν ένα καλό συμβόλαιο; Παίρνουμε τόσα χρήματα, γιατί κάποιος μας τα δίνει. Δεν έβαλα το όπλο στο κεφάλι του Γιαννακόπουλου. Αυτός με κάλεσε, και είναι ευχαριστημένος από τη δουλειά μου. Όλα μετρούν στη ζωή, αλλά στη δική μου ποτέ τα λεφτά δεν ήταν το πιο σημαντικό. Είχα την ευκαιρία να φύγω και να πάρω περισσότερα χρήματα από άλλη ομάδα. Προτίμησα να μείνω εδώ, γιατί είμαι ευτυχισμένος. Έρχομαι επί δέκα χρόνια στην ίδια καφετέρια. Δεν πιστεύω ότι είναι η καλύτερη στην Αθήνα ή η πιο γνωστή. Έχω, όμως, φυσιολογική ζωή και αυτήν απολαμβάνω.
Ποιον θεωρείτε υπεύθυνο για τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας;
Χρειάζεται να περάσουν ακόμα λίγα χρόνια ώστε να είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε ανοιχτά για αυτό το θέμα. Ήταν μια εξαιρετική και πανέμορφη χώρα, αλλά κανείς δεν κλαίει πια για αυτήν. Το χειρότερο είναι ότι πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Ο πόλεμος είναι ό,τι πιο ηλίθιο υπάρχει στον κόσμο. Πίσω από αυτό, βέβαια, κρύβονταν πράγματα που όλοι αντιλαμβάνονται.
Ποια είναι η γνώμη σας για τις ΗΠΑ και η επιρροή τους στα Βαλκάνια;
Κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι η παγκόσμια αστυνομία. Όλοι το γνωρίζουν, δεν είναι μυστικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναμφίβολα πολλά καλά πράγματα, αλλά όλο μιλάνε για δημοκρατία, και δεν την δείχνουν στην πράξη. Πιστεύω ότι είναι καλό να υπάρχει ισορροπία στον κόσμο. Να υπάρχει δηλαδή μια χώρα που δεν ενδιαφέρεται για το τι λένε. Όπως η Κίνα αλλά και η Ρωσία, που δείχνει ότι αποκτά και πάλι δύναμη. Όλοι σήμερα θεωρούν ότι ο Ομπάμα είναι διαφορετικός από ό,τι είχαμε συνηθίσει.
Είστε υπέρ της ένταξης της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Θα είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη Σερβία, να μπει στην ΕΕ. Δεν μπορούμε να είμαστε ένα απομονωμένο «νησί» στην Ευρώπη. Κάθε χώρα πρέπει, όμως, να κρατήσει κάποια πράγματα για τα οποία θα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Με τσαντίζει πραγματικά η συζήτηση περί παγκοσμιοποίησης.
Πώς προέκυψε η διαφήμιση για το Honda CR-V;
Ήταν μια καλή εμπειρία, αν και τα γυρίσματα κράτησαν από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ. Όταν με κάλεσαν να πρωταγωνιστήσω στη διαφήμιση, δεν είχα καταλάβει ότι θα έπρεπε να οδηγήσω πραγματικά. Στο δρόμο μού έλεγαν πότε να πατήσω γκάζι και πότε να φρενάρω. Οι υπόλοιποι οδηγοί, ωστόσο, δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε. Οπότε περνούσαν από δίπλα μου και με έβριζαν!
Θα λαμβάνατε μέρος σε εκστρατεία για την οδική ασφάλεια;
Ναι, θα το έκανα. Κάθε φορά που οδηγείς, ξέρεις ότι πολλά εξαρτώνται από σένα αλλά και από τους υπολοίπους. Πρέπει όλοι να το καταλάβουν και να είναι πραγματικά προσεκτικοί. Λείπω από τη Σερβία 16 χρόνια. Κάθε φορά που επιστρέφω δεν οδηγώ, γιατί, ακόμα και δύο ποτά να πιω, θα είναι επικίνδυνο να οδηγήσω. Όταν η κόρη μου πήρε το δίπλωμα, της είπα ότι, αν την πιάσω έστω μία φορά να πίνει πριν οδηγήσει, θα της το πάρω αμέσως. Πρέπει να νοιαζόμαστε για μας αλλά και για όλους τους υπολοίπους.
ΥΓ: Ευχαριστούμε τον αναγνώστη μας και παλιό αγωνιζόμενο κ. ¶κη Παναγιωταρά, φυσιοθεραπευτή της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, και τον ιδιοκτήτη του Daily Cafe (Ξενοκράτους 47, Κολωνάκι), κ. Γιώργο Ρεγγίνα, που βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να πραγματοποιηθεί η συνέντευξη. (Σ.Χ.: Έτσι απλά! Κάποιοι τα φοράνε τα παντελόνια τους και, φυσικά, κερδίζουν!)
ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ...
ΑΘΛΗΤΙΚΑ
Παναθηναϊκός: Σπίτι
Ολυμπιακός: Σεβασμός
Εθνική Ελλάδας: Της εύχομαι το καλύτερο
Εθνική Γιουγκοσλαβίας: Καλές αναμνήσεις
Dream Team: Η καλύτερη όλων των εποχών
Καλύτερος Έλληνας παίκτης: Παλαιότερα Γκάλης, Γιαννάκης, σήμερα Διαμαντίδης
Καλύτερος ξένος: Παλαιότερα Σαμπόνις, σήμερα όσοι αγωνίστηκαν για μένα στην Ελλάδα
Γκάλης: Σταρ
Γιαννάκης, Καζλάουσκας, Ιωαννίδης: Τους σέβομαι πολύ
Διαιτητές: Η δουλειά τους δεν είναι εύκολη
Αθλητικό στοίχημα: Δε μου αρέσει
Αφοί Γιαννακόπουλου: Είναι σαν γονείς μου
Όνειρο: Να συμμετάσχω στο επόμενο φάιναλ φορ
ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ
Αυτοκίνητο: Οδηγώ ένα Honda CR-V
Αγαπημένη διαδρομή: Από το σπίτι στην προπόνηση και πάλι πίσω
Φαγητό: Ψάρι
Ποτό: Αναψυκτικό με λίγες θερμίδες
Προορισμός: Στην Ελλάδα Σαντορίνη, στον υπόλοιπο κόσμο Ρίο ντε Τζανέιρο
Μουσική: Όλα τα είδη
Ταινία: Όλων των ειδών, από το σέρβικο κινηματογράφο
Τηλεόραση: Δε μου αρέσει
Ραδιόφωνο: Μουσική
Βιβλίο: Το πιο πρόσφατο που διάβασα είναι του Αφγανού συγγραφέα Καλέντ Χοσεϊνί, ο οποίος ζει στην Αμερική
Οικογένεια: Τα πάντα
Φίλοι: Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει ζωή
Θρησκεία: Είμαι περήφανος που είμαι ορθόδοξος
Χόμπι: Το ψάρεμα και να είμαι με τους φίλους μου
Προσωπική επιθυμία: Υγεία στην οικογένειά μου και στους φίλους μου
Ποιος είναι
Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1960 στην πόλη Τσάτσακ της Σερβίας. Πρώτη του ομάδα ήταν η τοπική Μπόρατς, στην οποία αγωνίστηκε έως το 1986. Εκείνη τη χρονιά πήρε μεταγραφή για την πρωτεύουσα και την Παρτιζάν, όπου συνάντησε τους Βλάντε Ντίβατς, Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς και Ζάρκο Πάσπαλι. Έπειτα από σειρά επιτυχιών σε συλλογικό επίπεδο, η μεγάλη στιγμή για τον Ομπράντοβιτς με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας έφθασε το 1990 στην Αργεντινή, όπου, υπό την καθοδήγηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς, στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου. Το καλοκαίρι του 1991 αποδέχθηκε την πρόταση της Παρτιζάν να εγκαταλείψει την ενεργό δράση και να καθίσει στον πάγκο της ομάδας. Οι επιτυχίες ήρθαν άμεσα, με αποκορύφωμα το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1992 στην Κων/πολη. Η καριέρα και οι ευρωπαϊκοί τίτλοι συνεχίστηκαν για τον Ζέλικο στην Μπανταλόνα, τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπενετόν Τρεβίζο. Το καλοκαίρι του 1999 οι αδελφοί Γιαννακόπουλου έκαναν την εξυπνότερη και πιο επιτυχημένη κίνηση, φέρνοντάς τον στην Αθήνα. Απολογισμός: 17 τίτλοι: Τρεις κατακτήσεις της Ευρωλίγκα (2000, 2002, 2007), οκτώ του ελληνικού πρωταθλήματος και έξι του Κυπέλλου. Ο Ομπράντοβιτς τα κατάφερε, όμως, και ως προπονητής της Εθνικής Σερβίας, με το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1998 στην Αθήνα να ξεχωρίζει.
«Η Γιουγκοσλαβία ήταν μια εξαιρετική και πανέμορφη χώρα, αλλά κανείς δεν κλαίει πια για αυτήν.»