Στο Δέλτα του Δούναβη με Alfa Romeo 159 1750 TBi
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Alfa Romeo 159 1750 TBiΠΛΗΡΩΜΑ: Σπύρος Χατήρας, Κώστας Πίσπας
ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Αθήνα-Ορμένιο-Κονστάντσα-Τουλτσέα-Βάρνα-Μπουργκάς-Μάλκο Τάρνοβο-Αδριανούπολη-Καστανιές-Αθήνα
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 2-6 Φεβρουαρίου 2010
ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ: Χιόνι, πάγος, βροχή
ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ: Από -6 έως 2° C
ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΧΛΜ.: 3.649
ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΛΙΤΡΑ ΒΕΝΖΙΝΗΣ: 398,17
ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ: 10,91 λτ./100 χλμ.
Ο υδάτινος κόσμος...
Ταξίδι στο αχανές υδάτινο περιβάλλον των εκβολών του Δούναβη μέσα στο καταχείμωνο, με συντροφιά μια φινετσάτη και ιδιαίτερα δυναμική Ιταλίδα «κυρία».
H Toυλτσέα, τελικός προορισμός της ολιγοήμερης περιήγησής μας από την Αθήνα έως το Δέλτα του Δούναβη, είναι μια σύγχρονη ρουμανική πόλη 50.000 κατοίκων. Απέχει μόλις 5 χλμ. από τα σύνορα με την Ουκρανία, και εδώ και αιώνες αποτελεί το μεγαλύτερο λιμάνι του διάσημου ποταμού στις εκβολές του προς τη Μαύρη Θάλασσα. Η ιστορία της αρχίζει από πολύ παλιά, από τους ρωμαϊκούς χρόνους, καθώς η περιοχή στην οποία εκτείνεται ήταν το φυσικό όριο της Αυτοκρατορίας προς το Βορρά. Οι λιμενικές της εγκαταστάσεις εξυπηρετούν τόσο τη μεταφορά εμπορευμάτων όσο και την ακτοπλοϊκή επικοινωνία με την πόλη Σουλινάς, που βρίσκεται απομονωμένη στο τέλος του ποταμού και στην ένωσή του με το πέλαγος, συγκοινωνώντας με την ξηρά μόνο με πλωτά μέσα. Τα τελευταία χρόνια στην περιοχή έχει αναπτυχθεί έντονη τουριστική κίνηση, από ανθρώπους που έρχονται να θαυμάσουν ένα από τα πιο όμορφα παραποτάμια τοπία στον κόσμο: σπάνια αποδημητικά πουλιά, τεράστια δέντρα που οι κορμοί τους χάνονται μέσα στο νερό, εκατοντάδες δασωμένες νησίδες που σχηματίζονται από τις προσχώσεις του Δούναβη. Αφού πρώτα κλείσαμε δωμάτιο σε πολύ καλή τιμή σε ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα της δυτικής Ευρώπης, αναζητήσαμε και εμείς τρόπο να επισκεφθούμε το υπέροχο περιβάλλον του Δέλτα. Βρήκαμε ένα ταχύπλοο που θα μπορούσε σε τέσσερις ώρες να μας μεταφέρει στην περιοχή και να μας γυρίσει πίσω, όμως, παρά την υψηλή αμοιβή που προσφέραμε, ο κυβερνήτης του αρνήθηκε ευγενικά: «Κύριοι, η θερμοκρασία στα ενδότερα ξεπερνά αυτήν τη στιγμή τους 15 βαθμούς υπό το μηδέν, ενώ υπάρχει και σκληρός πάγος σε σημεία που είναι αδύνατο να εντοπίσουμε έγκαιρα. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος». Ύστερα από αυτό, αρκεστήκαμε να κινηθούμε παντού όπου υπήρχε δρόμος παρακείμενος στο Δέλτα, όσο δύσκολος κι αν ήταν. Ήταν μια μοναδική εμπειρία: Eίδαμε δεκάδες σπάνια πτηνά, συναντήσαμε έμπειρους ψαράδες που έβγαιναν με τις βάρκες τους για το μεροκάματο και περπατήσαμε στην παγωμένη κοίτη μίας από τις εκατοντάδες μικρές λίμνες που σχημάτιζε το Δέλτα.
Φεύγοντας από την περιοχή προς τα πίσω είχαμε μελαγχολική διάθεση, νιώθοντας πως έπρεπε να διαθέσουμε περισσότερο χρόνο εκεί, ωστόσο αυτό δε μας εμπόδισε να σταματήσουμε σε ένα από τα παγωμένα κανάλια του Δούναβη, ακούγοντας τον επιβλητικό ήχο του πάγου που έσπαζε στη διέλευση των ποταμόπλοιων.
Πλάι στη Μαύρη Θάλασσα
Η ξαφνική επιδείνωση του καιρού άλλαξε τα σχέδιά μας, τόσο στην άνοδο όσο και στην κάθοδο, αφού αρχικά θέλαμε να μπούμε σε παράλιες πόλεις και χωριά της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Ωστόσο, οι νταλίκες που είχαν «διπλώσει» γλιστρώντας στο χιόνι είχαν αποκλείσει τις διόδους. Η 159 1750 TBi που οδηγούσαμε θα μπορούσε να περάσει ανάμεσά τους αν ήταν σίγουρο πως θα έβρισκε ελεύθερο χώρο, αλλά ήταν αδύνατο ύστερα από τις δοκιμασίες στις οποίες την είχαμε υποβάλει τις προηγούμενες ημέρες να της ζητήσουμε να κινηθεί και εκτός δρόμου! Από εκεί και έπειτα, η κύρια διαδρομή μας προς το Νότο δεν είχε ιδιαίτερη γοητεία, ενώ σε λίγα σημεία της ακολουθούσε την ακτογραμμή. Παράλληλα, τα χωριά και οι πόλεις απ’ όπου περάσαμε δεν είχαν αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, όντας αδιάφορα και μάλλον άσχημα. Το μοτίβο γύρω μας παρέμεινε ίδιο όσο βρισκόμασταν στους πολύ κακούς δρόμους της Ρουμανίας, χωρίς να αλλάξει ούτε όταν φτάσαμε στο πολύ καλύτερο και με υψηλής ποιότητας σήμανση, πλην όμως στενό οδικό δίκτυο της Βουλγαρίας. Στην περιοχή της Βάρνας κάναμε μια παράκαμψη στο Ζλάτνι Πιάσιτσι, για να δούμε από κοντά ένα από τα δημοφιλέστερα τουριστικά θέρετρα των Βαλκανίων, στην πλευρά της Μαύρης Θάλασσας. Η αμμώδης παραλία του ήταν πραγματικά φανταστική, ακόμα και το χειμώνα, πλην όμως ελάχιστες φορές στη ζωή μας έχουμε συναντήσει τόσο πολλά κιτς κτίσματα σε ένα μόνο μέρος. Συνεχίζοντας και λίγο πριν φτάσουμε στο Μπουργκάς, συναντήσαμε για πρώτη φορά ένα αυτοκίνητο ίδιου τύπου με το δικό μας. Ο οδηγός του, καταχαρούμενος, μας προσκάλεσε με τον τρόπο του σε μιας μορφής «άμιλλα». Εμείς, ωστόσο, αρνηθήκαμε ευγενικά και, αφού τον χαιρετήσαμε, τον παρακολουθήσαμε να επιταχύνει και να εξαφανίζεται στο βάθος της ευθείας. Προς το βράδυ και προσεγγίζοντας τα βουλγαρο-τουρκικά σύνορα, το τοπίο γύρω έγινε ορεινό, με καλαίσθητα και γραφικά χωριά. Αν δεν περνούσαμε νύχτα το χιονισμένο Μάλκο Τάρνοβο, όπου βρίσκεται η διάβαση προς την Τουρκία, θα είχαμε σίγουρα φέρει στην Ελλάδα μερικές ακόμα όμορφες φωτογραφίες.
Η γοητεία της Ανατολής
Στα περίπου 115 χλμ. που διανύσαμε ώσπου να φθάσουμε στην Αδριανούπολη συναντήσαμε αρκετές πόλεις και χωριά, στα οποία κυριαρχούσε η έντονη μυρωδιά του καυσόξυλου από τα τζάκια των σπιτιών. Μπαίνοντας στο Εντιρνέ -όπως είναι η ονομασία της στα τουρκικά-, εντυπωσιαστήκαμε από τους φωτισμένους μιναρέδες των τριών μεγάλων τζαμιών της δεύτερης πιο πυκνοκατοικημένης πόλης της Ευρωπαϊκής Τουρκίας. ¶λλο κλίμα εκεί και πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα, στην οποία αμέσως νιώσαμε φιλικά, βρίσκοντας φιλόξενο κατάλυμα με 40 ευρώ στο ιστορικό της κέντρο (και εδώ, όπως παντού στο ταξίδι μας, βρήκαμε ελεύθερο ασύρματο Ίντερνετ, δίχως κωδικούς πρόσβασης). Το επόμενο πρωινό είχε ζωηρό ενδιαφέρον, καθώς επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο από τα τζαμιά και το παρακείμενο μουσείο του, ψωνίσαμε μπαχαρικά στο παζάρι και ήπιαμε κόκκινο τσάι σε ένα από τα πάμπολλα παραδοσιακά καφενεία της Αδριανούπολης. Εκείνο που έλειπε αυτήν τη φορά ήταν τα αλλεπάλληλα κορναρίσματα των Τούρκων οδηγών, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σε όλες τις μεγάλες πόλεις της γειτονικής χώρας. Να είναι άραγε παρελθόν αυτή η συνήθεια ή να μην την παρατηρήσαμε επειδή ήταν Σάββατο και η κίνηση στους δρόμους μειωμένη; Αργά το μεσημέρι, ήρθε η ώρα για την επιστροφή στην Ελλάδα. Τα σύνορα με τη χώρα μας απέχουν από εκεί μόλις 8 χλμ. και στο τελευταίο βενζινάδικο πριν από τις δύο μεγάλες και ιστορικού ενδιαφέροντος γέφυρες προς τη Δύση ξοδέψαμε τα τελευταία μας τούρκικα νομίσματα, με τα οποία καταφέραμε να βάλουμε μόλις 3 λίτρα αμόλυβδης (δηλαδή 1,85 ευρώ το λίτρο, πανάκριβη σε κάθε περίπτωση!). Λίγα λεπτά αργότερα, αντικρίσαμε το ελληνικό φυλάκιο στις Καστανιές, όπου ουσιαστικά το οδοιπορικό μας έλαβε τέλος. Εκεί, σε προσωπικό επίπεδο, δεν έλειψε η συναισθηματική φόρτιση, καθώς πριν από 26 χρόνια σε εκείνη ακριβώς τη σκοπιά φυλούσαμε τα σύνορα, εκπληρώνοντας τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις προς την πατρίδα.
ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ
Όσο και να προσπαθήσεις, είναι αδύνατο να διακρίνεις την άλλη πλευρά, καθώς η Μαύρη Θάλασσα -ο Εύξεινος Πόντος των αρχαίων Ελλήνων- είναι τεράστια. Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Ουκρανοί, Ρώσοι, Γεωργιανοί και Τούρκοι μεταφέρουν σήμερα μέσω αυτής τα εμπορεύματά τους και ευεργετούνται υπέρμετρα από την πλούσια αλιεία της. Παλαιότερα, άλλοι λαοί έκαναν για χιλιάδες χρόνια το ίδιο. Τα σύνορα ανάμεσα στη μυθολογία και την ιστορία χάνονται στο απέραντο ανάγλυφό της. Oι Αργοναύτες, το Χρυσόμαλλο Δέρας, η Κολχίδα, η Φιλική Εταιρεία στην Οδησσό, ο Ιωσήφ Στάλιν, η Συμφωνία της Γιάλτας και ο Ποντιακός Ελληνισμός έχουν ως κοινή αναφορά τους τα σκουρόχρωμα -λόγω του μεγάλου βάθους- νερά της.
ΤΟ ΕΞΠΡΕΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
Μέσα σε λίγες ώρες, ο πενθήμερος περίπατός μας μεταβλήθηκε, λόγω της ταχύτατης επιδείνωσης των καιρικών συνθηκών, σε σκληρή δοκιμασία άγριας ομορφιάς για ανθρώπους και αυτοκίνητο. Τότε αναρωτηθήκαμε αν η «φινετσάτη κυρία» θα κατόρθωνε να ανταποκριθεί σε όσα δύσκολα θα ακολουθούσαν. Οι φόβοι μας, όμως, αποδείχθηκαν αβάσιμοι: Στα περισσότερα από 400 συνεχόμενα χλμ. που κινήθηκε με αντιολισθητικές αλυσίδες, ούτε μία καλωδίωση δε χαλάρωσε έστω και στο ελάχιστο κάτω από το εμπρός καπό, παρά τους αφόρητους κραδασμούς. Στη συνέχεια και στα περίπου 200 χλμ. πορείας με πάγο σε όλο το πλάτος του οδοστρώματος, το μόνο που ζήτησε ήταν να είσαι προσηλωμένος στην οδήγηση. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε εκείνη, ενεργοποιώντας το ESP ελάχιστες φορές, όσες τα δάχτυλα του ενός χεριού. Όσο για την ανάρτηση, συμπεριφέρθηκε άψογα, βοηθώντας τη να «μαζεύει» χιλιόμετρα στην κακής ποιότητας άσφαλτο της Ρουμανίας, με τις αναρίθμητες και αλλεπάλληλες εγκάρσιες ανωμαλίες. Από εκεί και πέρα, την εμπιστευτήκαμε απόλυτα και δε μας απασχολούσε πια τι υπήρχε κάτω από τους τροχούς της. ¶λλωστε, ανακαλύψαμε ακόμα μία πτυχή στο χαρακτήρα της Αlfa Romeo 159, η οποία με τον υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα των 1.742 κ.εκ. μπορεί ανά πάσα στιγμή να μεταβληθεί από premium μοντέλο της μεσαίας κατηγορίας σε επιτυχημένο cruiser μεγάλων αποστάσεων.
ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟΙ
Aθήνα: 57,46 λτ.
Λάρισα: 55,61 λτ.
Φέρες: 65,90 λτ.
Βάρνα: 51,28 λτ.
Τουλτσέα: 17,89 λτ.
Βάρνα: 60,61 λτ.
Αδριανούπολη: 3 λτ.
Ξάνθη: 66,42 λτ.
Λαμία: 20 λτ.
ALFA ROMEO 159 1750 TBi
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Κινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά
Κυβισμός: 1.742 κ.εκ.
Ισχύς: 200 ίπποι/5.000 σ.α.λ.
Ροπή: 32,7 χλγμ./1.400 σ.α.λ.
Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 6 σχέσεων
Μετάδοση κίνησης: Στους εμπρός τροχούς
0-100 χλμ./ώρα: 7,7 δλ.
Τελική ταχύτητα: 235 χλμ./ώρα
ΜxΠxY: 4.660x1.828x1.417 χλστ.
Μεταξόνιο: 2.700 χλστ.
Βάρος: 1.480 κιλά
Εκπομπές CO2: 189 γρ./χλμ.