Benetton B194
Τhe controversial **Η αμφιλεγόμενη
Η Benetton B194 αποτέλεσε το μονοθέσιο με το οποίο ο Μίκαελ Σουμάχερ κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο. Αντί μιας τεχνικής ανάλυσής της, όμως, προτιμήσαμε να εξετάσουμε εις βάθος τα γεγονότα της πιο ταραχώδους σεζόν της F1 στη σύγχρονη ιστορία της.
ΤΟ 1994 αποτέλεσε μια σημαδιακή χρονιά για τη Formula 1, αφού χαρακτηρίστηκε από μεγάλες τραγωδίες και έντονες διαμάχες... Σε μια προσπάθεια επιστροφής στις ρίζες της, η FIA απαγόρευσε για το 1994 τη χρήση ηλεκτρονικών βοηθημάτων (ενεργητικές αναρτήσεις, traction control, ABS, drive by wire, αυτόματα κιβώτια, CVT, συστήματα στρέψης πίσω τροχών), που είχαν αρχίσει να διαδίδονται επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια, υποβαθμίζοντας το ρόλο του οδηγού. Επίσης, έκαναν την επανεμφάνισή τους οι ανεφοδιασμοί. Το αποτέλεσμα, όμως, οδήγησε σε ένα επικίνδυνο και, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, τραγικό, μονοπάτι, αναγκάζοντας περαιτέρω -εσπευσμένες- τροποποιήσεις των κανονισμών, για τη βελτίωση της ασφάλειας. Η Williams είχε μονοπωλήσει την ηλεκτρονική εποχή και θεωρούνταν το φαβορί και για το 1994, με τον ¶ιρτον Σένα να έχει μεταγραφεί σε αυτήν, όντας ο μοναδικός εν ενεργεία πρωταθλητής. Η Benetton, από την πλευρά της, ήταν το αουτσάιντερ, με καλύτερες πιθανότητες από τη McLaren και τη Ferrari, αλλά με έναν κινητήρα που υπολειπόταν 2 ή ακόμα και 4 κυλίνδρους από αυτούς του ανταγωνισμού. Η βασιζόμενη στην Αγγλία ιταλική ομάδα είχε βρει στο πρόσωπο του Μίκαελ Σουμάχερ τον οδηγό-ηγέτη της, και ο Φλάβιο Μπριατόρε, στην πέμπτη του χρονιά στη διοίκησή της, την είχε κτίσει γύρω από τον 25χρονο τότε Γερμανό. Η Formula 1 προετοιμαζόταν για μια επική μάχη μεταξύ Σένα και Σουμάχερ. Ωστόσο, στον τρίτο αγώνα της σεζόν, στο Σαν Μαρίνο, η τραγωδία χτύπησε ξανά το θεσμό έπειτα από πολλά χρόνια με τους θανάτους του Ρόλαντ Ράτζενμπεργκερ και του ¶ιρτον Σένα... Ο Σουμάχερ μετατράπηκε αυτομάτως στο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, και ο μόνος που θα μπορούσε να ανακόψει την πορεία του Γερμανού χρίστηκε -εξ ανάγκης- ο έτερος οδηγός της Williams, Ντέιμον Χιλ. Ωστόσο, τα πράγματα δε ήταν τόσο απλά...
Πριν χάσει τη ζωή του, ο Σένα υποπτευόταν ήδη ότι η Benetton χρησιμοποιούσε παράνομα traction control, ενώ και τα ταχύτατα pit stop της είχαν εγείρει υποψίες. Έπειτα από το GP του Σαν Μαρίνο, η FIA είχε ζητήσει από τις ομάδες που είχαν τερματίσει στις τρεις πρώτες θέσεις (Benetton, Ferrari και McLaren) να καταθέσουν σε αυτήν αντίγραφο του συστήματος διαχείρισης των κινητήρων τους, για να διαπιστωθεί αν υπήρχε παράνομη χρήση συστημάτων traction control. Η Benetton έκανε τρεις εβδομάδες να ανταποκριθεί στο αίτημα, γεγονός που της επέτρεπε να έχει τροποποιήσει στο μεταξύ το εν λόγω σύστημα. Στο μεσοδιάστημα αυτό διεξήχθη το GP του Μονακό, όπου ο Σουμάχερ κατέκτησε την τέταρτη νίκη του σε ισάριθμους αγώνες. Ο πρώην team mate του στη Mercedes (στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Πρωτότυπων), Καρλ Βέντλινγκερ, είχε στις ελεύθερες δοκιμές ένα ατύχημα που τον άφησε σε κώμα για δύο εβδομάδες. Τα πολλαπλά ατυχήματα οδήγησαν τους πιλότους να ανασυστήσουν το σύνδεσμό τους, το GPDA (Grand Prix Drivers Association - που λειτουργεί μέχρι σήμερα), που ζήτησε από τη FIA άμεσες αλλαγές στους κανονισμούς για τη βελτίωση της ασφάλειας. Η FIA ανταποκρίθηκε, και ανακοίνωσε ότι από τον επόμενο αγώνα, το Ισπανικό GP, θα μειωνόταν το μέγεθος των διαχυτών και αμφότερων των αεροτομών, ενώ επιβλήθηκε ανώτατο όριο ταχύτητας εντός του pit lane. Παράλληλα, για το Καναδικό GP (τον 6ο γύρο εκείνης της σεζόν) η FIA ανακοίνωσε ότι τα μονοθέσια έπρεπε να φέρουν στο πάτωμά τους μια ξύλινη σανίδα πάχους 10 χλστ., η οποία δεν έπρεπε να έχει φθαρεί περισσότερο από 1 χλστ. μέχρι το τέλος του αγώνα. Η αλλαγή αυτή αποσκοπούσε στην αύξηση της απόστασης των μονοθεσίων από το έδαφος, μειώνοντας την αεροδυναμική τους απόδοση. Επίσης, αυξήθηκαν για λόγους ασφάλειας το μήκος του ανοίγματος των κόκπιτ όπως και το ύψος των πλαϊνών τους. Τα ψαλίδια της εμπρός ανάρτησης ενισχύθηκαν, για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να αποκολληθούν και να χτυπήσουν τον οδηγό (καθώς αυτή ήταν η αιτία του θανάτου του Σένα), και επιβλήθηκε η χρήση καυσίμου που ήταν σχεδόν πανομοιότυπο με αυτά που χρησιμοποιούνται στο εμπόριο, ενώ ανοίχτηκαν οπές στους αεραγωγούς των κινητήρων, για να μειωθεί περαιτέρω η παραγόμενη ισχύς. Τέλος, το ελάχιστο βάρος των μονοθεσίων αυξήθηκε κατά 15 κιλά.
Στο Ισπανικό GP (όπου είχε τοποθετηθεί ένα προσωρινό -και επικίνδυνο...- σικέιν από στοίβες ελαστικών στη στροφή Nissan της πίστας της Καταλονίας) ο Ντέιμον Χιλ κατέκτησε την πρώτη του νίκη για το 1994, καθώς το κιβώτιο της Benetton του Σουμάχερ είχε κολλήσει στην 5η σχέση για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Παρά ταύτα, ο Γερμανός τερμάτισε στη 2η θέση, μόλις 24 δλ. πίσω από τον Βρετανό, έχοντας προσαρμόσει ανάλογα το οδηγικό του στιλ, εφευρίσκοντας νέες γραμμές για να διατηρήσει σε υψηλά επίπεδα τις στροφές του κινητήρα, χρησιμοποιώντας την εμπειρία του από τους αγώνες αντοχής. Πριν από τον αγώνα είχαν προηγηθεί διαμάχες για τις προαναφερθείσες αλλαγές κανονισμών, με τον Μπριατόρε να κατηγορεί τον πρόεδρο της FIA, Μαξ Μόσλεϊ, για απερίσκεπτες και εσπευσμένες αποφάσεις. Ο Ιταλός ισχυρίστηκε στη συνάντηση των εκπροσώπων των ομάδων με τη FIA την Πέμπτη πριν από τον αγώνα ότι δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια των οδηγών του, και ο Μόσλεϊ τον έδιωξε από την αίθουσα! Ωστόσο, μέχρι το Σάββατο τα πνεύματα είχαν κοπάσει.
Στον 8ο γύρο της σεζόν, στο Σίλβερστοουν, ο Σουμάχερ προσπέρασε παράνομα στον αναγνωριστικό γύρο τον poleman Χιλ. Στο 13ο γύρο, 27 λεπτά αργότερα δηλαδή, οι αγωνοδίκες επέβαλαν στο Γερμανό ποινή στάσης 5 δλ. στα pit, την οποία ο οδηγός της Benetton δεν εξέτισε εντός του νόμιμου περιθωρίου των 7 γύρων. Στον 21ο γύρο οι αγωνοδίκες έδειξαν μαύρη σημαία στον Σουμάχερ, ο οποίος όμως συνέχισε να αγωνίζεται, και στον 27ο γύρο εξέτισε την ποινή 5 δλ., για να τερματίσει εντέλει 2ος. Η Benetton ισχυρίστηκε ότι οι αγωνοδίκες θα έπρεπε, σύμφωνα με τους κανονισμούς, να την έχουν ενημερώσει για την ποινή του Σουμάχερ εντός 15 λεπτών από την παράβαση. Η FIA επέβαλε πρόστιμο 25.000 δολαρίων στην Benetton και στον Σουμάχερ και ξεκίνησε έρευνα για το ζήτημα. Δεκαέξι ημέρες μετά τον αγώνα (στις 26/7), ο Γερμανός αποκλείστηκε από τα αποτελέσματα και του επιβλήθηκε ποινή αποκλεισμού από δύο αγώνες. Επίσης, επιβλήθηκε πρόστιμο 500.000 δολαρίων στην ομάδα για την ανυπακοή της στο Σίλβερστοουν και 100.000 δολαρίων για την καθυστέρηση της κατάθεσης του συστήματος διαχείρισης του κινητήρα της μετά το GP του Σαν Μαρίνο. Η FIA βρήκε ένα παράνομο σύστημα (μονάχα στο μονοθέσιο του Σουμάχερ), το οποίο ενεργοποιούνταν από το τιμόνι με την «Επιλογή 13». Η FIA, όμως, δεν μπορούσε να αποδείξει ότι αυτή η επιλογή είχε χρησιμοποιηθεί σε αγώνα. Η Benetton άσκησε έφεση για τον αποκλεισμό του Σουμάχερ από δύο GP, κάτι που του επέτρεψε να συμμετάσχει στον αγώνα της πατρίδας του πέντε ημέρες αργότερα. Εκεί, η Benetton βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο των διαμαχών, όταν ξέσπασε πυρκαγιά κατά τον ανεφοδιασμό του Γιος Φερστάπεν. Ο Ολλανδός οδηγός καθώς και τέσσερις μηχανικοί υπέστησαν ελαφρά εγκαύματα, και στην έρευνα που ακολούθησε διαπιστώθηκε ότι έλειπε από την αντλία ανεφοδιασμού ένα φίλτρο ασφάλειας χωρίς το οποίο το καύσιμο έρρεε 12,5% ταχύτερα, εξοικονομώντας ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο κατά τη διάρκεια των pit stop. Η Intertechnique, η εταιρεία που προμήθευε όλες τις ομάδες με τον εξοπλισμό ανεφοδιασμού, ανακοίνωσε ότι δεν υπήρξε αίτημα από την Benetton προς την ίδια να αφαιρέσει το εν λόγω φίλτρο και ότι ποτέ δε θα επέτρεπε εν γνώσει της κάτι τέτοιο. Η Benetton ισχυρίστηκε στη συνέχεια ότι ο εξοπλισμός της Intertechnique παρουσίασε βλάβη.
Στον 11ο γύρο της σεζόν, στο GP Βελγίου (28/8), ο Σουμάχερ αποκλείστηκε από το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα, επειδή η ξύλινη σανίδα του μονοθεσίου του είχε φθαρεί 1,6 χλστ. παραπάνω από το επιτρεπτό στο μεγαλύτερο μέρος της. Η Benetton άσκησε και πάλι έφεση, που θα εκδικαζόταν μαζί με αυτήν για τα γεγονότα του Γερμανικού GP στις 7/9. Την προηγούμενη ημέρα από την εκδίκαση της έφεσης, η ομάδα της Larrousse ενημέρωσε τη FIA ότι η Intertechnique είχε ειδοποιήσει τις ομάδες το Μάιο ότι μπορούν να αφαιρέσουν από την αντλία ανεφοδιασμού το εν λόγω φίλτρο. Ο Μπριατόρε είχε ισχυριστεί ότι 10 από τις 14 ομάδες είχαν αφαιρέσει αυτό το φίλτρο από την αντλία ανεφοδιασμού. Η Benetton βρέθηκε ένοχη, ωστόσο δεν τιμωρήθηκε, λόγω της εγκυρότητας των ισχυρισμών της. Η ομάδα έχασε, όμως, την έφεση σχετικά με το GP Βελγίου, με τον αποκλεισμό του Σουμάχερ από το αποτέλεσμα του αγώνα να επικυρώνεται, ενώ η έφεση για τον αποκλεισμό του Γερμανού από δύο GP απορρίφθηκε. Συνεπώς, ο Σουμάχερ δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στο Ιταλικό και το Πορτογαλικό GP. Έχοντας χάσει 4 από τα 15 GP, ουσιαστικά ο Σουμάχερ κατευθύνθηκε στο φινάλε της σεζόν, στην Αυστραλία, με προβάδισμα μόλις 1 βαθμού από τον Χιλ. Οι δυο τους, με τον Γερμανό επικεφαλής, ξεκίνησαν μια σκληρή μάχη, με τη διαφορά μεταξύ τους να παραμένει σταθερή στο 1 δλ. Ωστόσο, στον 35ο γύρο ο Σουμάχερ είχε μια στιγμιαία έξοδο στην East Terrace, επιτρέποντας στον Χιλ να του πάρει την εσωτερική για την επόμενη στροφή. Ο Σουμάχερ έκλεισε την πόρτα, προκαλώντας τη σύγκρουση μεταξύ τους. Η Benetton απογειώθηκε και προσέκρουσε στα προστατευτικά ελαστικά, εγκαταλείποντας επιτόπου. Ο Χιλ κατευθύνθηκε προς τα pit, όπου διαπιστώθηκε ότι τα ψαλίδια στην αριστερή πλευρά της εμπρός ανάρτησης είχαν υποστεί ζημιές που δεν του επέτρεπαν να συνεχίσει τον αγώνα. Ο Σουμάχερ είχε κατακτήσει τον τίτλο. Με αμφισβητήσιμο όμως τρόπο, καθώς πολλοί τον κατηγόρησαν ότι έπεσε επίτηδες επάνω στη Williams του Χιλ..._ Φ. Λ.
Μίκαελ Σουμάχερ
Πριν από τη δόξα
Η πορεία του Μίκαελ Σουμάχερ στη Formula 1 είναι λίγο πολύ γνωστή, και σίγουρα δεν μπορεί να περιγραφεί σε τόσο μικρό χώρο. Αντ’ αυτού, στο παρόν κείμενο θα εξετάσουμε την πορεία του Γερμανού μέχρι τη Formula. 1. O Σουμάχερ οδήγησε για πρώτη φορά καρτ όταν ήταν 4 ετών και ο πατέρας του, Ρολφ, τοποθέτησε στο αυτοκινητάκι με πετάλια ένα μικρό κινητήρα μοτοσικλέτας. Έπειτα από μια πρόσκρουση σε μια κολόνα του πάρκινγκ όπου συνήθιζε να οδηγεί, ο Ρολφ τον πήγε στις πίστες. Με ένα συναρμολογημένο από πεταμένα εξαρτήματα καρτ, ο Σουμάχερ έγινε Πρωταθλητής του τοπικού κλαμπ στα 6 του χρόνια. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας, ο Μίκαελ κατάφερε να συνεχίσει την πορεία του με οικονομική βοήθεια από ντόπιους επιχειρηματίες. Απέκτησε αγωνιστική άδεια καρτ στα 12 του από το Λουξεμβούργο, καθώς στη Γερμανία θα έπρεπε να περιμένει έως τα 14, και κατέκτησε το Γερμανικό Πρωτάθλημα Junior στα Καρτ το 1984 και το 1985, ενώ ήρθε 2ος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το 1987 κατέκτησε το Γερμανικό και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη μεγαλύτερη κατηγορία και το 1988 έκανε το ντεμπούτο του στα μονοθέσια, κατακτώντας τον τίτλο στη Formula Konig (με 9 νίκες σε 10 αγώνες) και συμμετέχοντας στο Πρωτάθλημα Formula Ford (6ος). Οι επιδόσεις του προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του Βίλι Βέμπερ, ο οποίος τον προσέλαβε στην ομάδα Formula 3 που είχε (WTS) και το 1990 χρίστηκε Πρωταθλητής Γερμανίας στην κατηγορία. Στο τέλος του 1990 έγινε μέλος της τζούνιορ ομάδας της Mercedes στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Πρωτότυπων, κερδίζοντας στο φινάλε της σεζόν στο Μεξικό. Το 1991 συνέχισε να αγωνίζεται με τα χρώματα της Mercedes, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε αρκετούς αγώνες του DTM καθώς και σε έναν του Ιαπωνικού Πρωταθλήματος Formula 3000. To 1991 ήρθε και η ευκαιρία να κάνει το ντεμπούτο του στη Formula 1, όταν ο Έντι Τζόρνταν έψαχνε για το GP Βελγίου αντικαταστάτη για τον Μπερτράν Γκασό, ο οποίος είχε φυλακιστεί αφού είχε επιτεθεί σε έναν οδηγό ταξί με δακρυγόνο σπρέι. Η Mercedes κατέβαλε στην Jordan 150.000 δολάρια για να κάνει ο οδηγός της το ντεμπούτο του με αυτήν, ενώ ο Βέμπερ είπε ψέματα στον Τζόρνταν ότι ο Σουμάχερ γνώριζε την πίστα του Σπα, την οποία έμαθε εντέλει με το... ποδήλατό του. Ωστόσο, στις κατατακτήριες δοκιμές ήρθε 7ος, ισοφαρίζοντας την καλύτερη θέση εκκίνησης της Jordan για εκείνη τη χρονιά, αλλά ο αγώνας του διήρκεσε μόλις 500 μ., λόγω ενός προβληματικού συμπλέκτη. Ο Μπριατόρε, όμως, διέκρινε το ταλέντο του, και έσπευσε να τον αποσπάσει από την Jordan και να τον φέρει στην Benetton. H δουλειά του Ιταλού έγινε εύκολη από το γεγονός ότι ο Τζόρνταν δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον Σουμάχερ, αλλά μονάχα συμφωνία επί της αρχής. Ο Τζόρνταν κατέφυγε στα αγγλικά δικαστήρια, αλλά έχασε την υπόθεση, και ο Σουμάχερ ολοκλήρωσε τη σεζόν με την Benetton επισκιάζοντας τον τρεις φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή Νέλσον Πικέ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...
Benetton B194-Ford
Χρονιά συμμετοχής: 1994
Συμμετοχές σε GP: 16
Παγκόσμια Πρωταθλήματα Οδηγών: 1 (1994 - Μίκαελ Σουμάχερ)
Παγκόσμια Πρωταθλήματα Κατασκευαστών: -
Νίκες: 8
Pole position: 6
Ταχύτεροι γύροι: 8
Αγωνιστικά χιλιόμετρα: 7.156
Γύροι επικεφαλής: 646
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Μεταξόνιο: 2.880 χλστ.
Βάρος: 515 κιλά
Κινητήρας: Ford Zetec-R
Κυβισμός: 3.494 κ.εκ.
Κύλινδροι: 8 σε διάταξη V με περιεχόμενη γωνία 75ο
Ιπποδύναμη: 760 ίπποι στις 14.500 σ.α.λ.
Κιβώτιο: Benetton ημιαυτόματο, 6 σχέσεων