Χόρχε Λορένζο
Ο Χόρχε Λορένζο είναι μικρόσωμος, χαμογελαστός, με ευγενικά χαρακτηριστικά αλλά και βλέμμα βλοσυρό, που προδίδει αποφασιστικότητα και αυτοκυριαρχία. Τρομάζεις ίσως λίγο, αν σκεφτείς πως έχεις μπροστά σου ένα παιδί -μόλις- 23 ετών, αλλά πάλι δε θα περίμενες να μην είναι φτιαγμένος από το υλικό των πρωταθλητών: το μίγμα στο οποίο συνυπάρχουν ο άγγελος και ο διάβολος σε ποσότητες ισόποσες. Ακριβώς όπως στην αγωνιστική φόρμα του, όπου το πρώτο ψηφίο του νούμερού του, 99, αποτυπώνεται κόκκινο και με κέρατα και το δεύτερο λευκό με φωτοστέφανο. Ή, όπως το έθεσε ο δις πρωταθλητής των superbike, Τζέιμς Τόουζλαντ, «φορώντας το κράνος του ξεχειλίζει από αλαζονεία και υπεροψία, όταν το βγάλει αποκαλύπτεται ένα ντροπαλό, συνεσταλμένο παιδί, ένας ωραίος τύπος». Φανέρωσε για πρώτη φορά το ταλέντο του στα δίκυκλα στην τρυφερή ηλικία των 3, και ο πατέρας του άμεσα ξεκίνησε να τον προπονεί έτσι ώστε κάποια μέρα να βρεθεί στην κορυφή: Για να τον μάθει να φρενάρει πλαγιολισθαίνοντας, αφαίρεσε τα φρένα από τη μοτοσικλέτα του! Η συμμετοχή του στις τοπικές κατηγορίες minicross, minimoto και motocross junior ήταν το φυσικό επακόλουθο για τα επόμενα 10 χρόνια. Έκτοτε η εξέλιξή του είναι καταιγιστική: Κερδίζει το ισπανικό πρωτάθλημα των 50 κ.εκ., γίνεται ο νεότερος αναβάτης που κερδίζει αγώνα ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στα 125 κ.εκ. και το 2002 πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 125 κ.εκ., έχοντας χάσει τα ελεύθερα δοκιμαστικά της πρώτης ημέρας, καθώς συμπλήρωνε τη νόμιμη ηλικία συμμετοχής των 15 ετών την ημέρα του αγώνα! Το 2006 και το 2007 στέφεται πρωταθλητής της κατηγορίας των 250 κ.εκ., γεγονός που του εξασφαλίζει μία θέση στην αγωνιστική ομάδα της Yamaha στο ΜοtoGP για την επόμενη χρονιά. Μόλις στον τρίτο του αγώνα κατακτά την παρθενική του νίκη στη μεγάλη κατηγορία, όμως διάφορα ατυχήματα δεν του επιτρέπουν να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό. Δεν το βάζει, όμως, κάτω. Είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες όπου ο Χόρχε, αδυνατώντας να περπατήσει εξαιτίας των τραυματισμών του, μεταφέρεται σε αναπηρικό καροτσάκι μέχρι τη μοτοσικλέτα του ή υποβασταζόμενος στο πόντιουμ! Συνεχίζει να πολεμά, παρά τις αντιξοότητες, και το απίστευτο πείσμα του τον φέρνει τελικά στην 4η θέση της κατάταξης. Εξάλλου, όπως γράφει στην αυτοβιογραφία του, μπορεί να γεννήθηκε στη Μαγιόρκα, αλλά η ψυχή του είναι από τη Σπάρτη! Το 2009 καταφέρνει να απειλήσει τον Βαλεντίνο Ρόσι, τερματίζοντας στη 2η θέση του Πρωταθλήματος, ενώ φέτος, μετά τον αγώνα του Μουτζέλο και τον τραυματισμό του Βαλεντίνο Ρόσι, η διαφορά του από τον 2ο Ντάνι Πεντρόσα φτάνει τους 25 βαθμούς. Στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της Yamaha στην πίστα του Μουτζέλο μας περιμένει χωρίς κράνος, ευγενικός, και στην πορεία αποδεικνύεται αφοπλιστικά ευθύς, προσηλωμένος στο σκοπό του και λακωνικός. Αληθινός Σπαρτιάτης δηλαδή...Είσαι επικεφαλής της κατάταξης του MotoGP. Ποια είναι τα συναισθήματά σου;
Φυσικά, είμαι πολύ ευτυχισμένος που ηγούμαι του Πρωταθλήματος, και μάλιστα με διαφορά 9 βαθμών (σ.σ.: πριν από τον αγώνα του Μουτζέλο). Πέρυσι προηγήθηκα κάποια στιγμή με μόλις 1 βαθμό, πρόπερσι δε βρέθηκα ποτέ στην κορυφή. Και, αν σκεφτείς πως είναι η πρώτη φορά που κερδίζω και δύο αγώνες στη σειρά, σίγουρα είναι μεγάλη η ευχαρίστηση. Από την άλλη, δεν ξεχνώ πως υπολείπονται ακόμα 15 αγώνες μέχρι το τέλος, ο δρόμος είναι λοιπόν ακόμα μακρύς.
¶λλαξε κάτι σε σχέση με την περσινή χρονιά, που σε βοήθησε να βρίσκεσαι τώρα σε αυτήν τη θέση;
Η επίδοσή μας στην πίστα βελτιώθηκε, όχι θεαματικά, αλλά βελτιώθηκε, είμαστε ταχύτεροι, αλλά το βασικότερο: πλέον είμαι πιο υπομονετικός. Προσέχω περισσότερο, κάνω λιγότερα λάθη, δεν έχω πτώσεις. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, γιατί δεν κατακτάς το Πρωτάθλημα απλώς κερδίζοντας αγώνες. Το κατακτάς βγαίνοντας και 2ος, 3ος, ακόμα και 4ος. Και η εμπειρία αυτή έχει να κάνει με τη γνώση των ορίων σου, των ορίων της μηχανής, πράγμα που μαθαίνεις μόνο με την πάροδο του χρόνου.
Την πρώτη χρονιά είχες μεγάλα ατυχήματα, ένιωσες πολύ πόνο. Πώς αντιμετώπισες αυτήν την κατάσταση;
Η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης έχει να κάνει με την προσωπικότητα του ανθρώπου. Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: Ο δυνατός χαρακτήρας, που γίνεται δυνατότερος ύστερα από μια κακή εμπειρία, και ο πιο αδύναμος, που καταρρακώνεται από τις δυσκολίες. Πιστεύω πως ανήκω στο πρώτο είδος, και πάντα προσπαθώ να μαθαίνω από κάθε δυσκολία, από κάθε μου ατύχημα.
Παίζει ρόλο ότι, παρ’ ότι γεννήθηκες στη Μαγιόρκα, η ψυχή σου κατάγεται, όπως έχεις γράψει στην αυτοβιογραφία σου, από τη Σπάρτη;
Οι πραγματικοί Σπαρτιάτες ζούσαν μια δύσκολη ζωή. Η δική μου ζωή είναι καλή, με αρκετή πολυτέλεια μάλιστα. Πάντα, όμως, έχω στο μυαλό μου ότι, για να προχωρήσω, πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά, να προσπαθώ να βελτιώνομαι κάθε μέρα. Δεν αρκούμαι σε αυτά που έχω, θέλω πάντα να βελτιώνομαι.
Αυτό σημαίνει πως είσαι ένας πολύ πειθαρχημένος άνθρωπος, άρα και πολύ κοντά στους αρχαίους Σπαρτιάτες...
Από αυτήν την άποψη, σίγουρα. Οι Σπαρτιάτες σκληραγωγούνταν από τη στιγμή της γέννησής τους, διδάσκονταν πειθαρχία και, όταν πια ενηλικιώνονταν, ήταν πραγματικοί πολεμιστές. Λίγο πολύ, η δική μου πορεία είναι αντίστοιχη. Από 3 ετών οδηγούσα σχεδόν καθημερινά μοτοσικλέτα, πάντα με το χρονόμετρο, δούλευα πάνω στην τεχνική μου, οπότε, ναι, από αυτήν την άποψη έχω μεγάλη ομοιότητα με τους αρχαίους Σπαρτιάτες.
Πώς διαμορφώθηκε ύστερα από τόση εκπαίδευση το οδηγικό σου στιλ;
Στα pit το αποκαλούμε «στιλ του βούτυρου»! Όπως όταν παίρνεις το μαχαίρι και αλείφεις το βούτυρο στο ψωμί με πολύ ήπιες κινήσεις.
Σου προσφέρει κάποιο προτέρημα σε σχέση με τους υπόλοιπους αναβάτες;
Κάθε στιλ έχει τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά του, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στην εντέλεια. Αν οδηγείς επιθετικά, μπορείς να κερδίσεις μέτρα στο φρενάρισμα. Αν συνηθίσεις να μειώνεις προοδευτικά την ταχύτητα, είναι λογικό να έχεις μεγαλύτερη ταχύτητα στη στροφή, και αυτό ακριβώς είναι το δικό μου στιλ. Είμαι πολύ γρήγορος στο μέσον της στροφής, όμως σε σχέση με τον Βαλεντίνο, για παράδειγμα, πρέπει να προσπαθήσω πολύ περισσότερο κατά την επιβράδυνση.
Την πρώτη σου χρονιά ήσουν ο φέρελπις νέος οδηγός, τώρα είσαι ήδη ένας από τους πρωταγωνιστές. Έχει αυτή η εξέλιξη επηρεάσει τη σχέση σου με τον team mate σου, τον Βαλεντίνο Ρόσι;
Η σχέση μας δεν ήταν ποτέ σχέση φιλίας. Είμαστε και οι δύο χαρακτήρες νικητή, και είναι δύσκολο να χτίσεις πάνω σε δύο τόσο παρεμφερείς χαρακτήρες μια σχέση πραγματικής φιλίας. Πέρα από αυτό, όμως, δείχνουμε στον κόσμο και στον Τύπο το σεβασμό που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον, και αυτό είναι προς το παρόν το σημαντικό. Ίσως κάποια μέρα, αν πέσει ο ένας πάνω στον άλλο κατά τη διάρκεια κάποιου αγώνα, τα πράγματα να αλλάξουν άρδην. Προς το παρόν, πάντως, η σχέση μας είναι καλή.
Τώρα που χρησιμοποιείτε και οι δύο τα ίδια ελαστικά, υπάρχει συνεργασία μεταξύ των ομάδων (σ.σ.: η προτίμηση του Ρόσι στα ελαστικά Bridgestone είχε αποτελέσει το 2008 αφορμή για το χωρισμό της ομάδας σε δύο υποομάδες);
Αυτό είναι ένα θέμα που κατά τη γνώμη μου δεν είναι σημαντικό. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να μοιραστούμε πληροφορίες και δεδομένα, αφού κάθε οδηγός μπορεί να επιλέξει και να κρίνει τι είναι καλύτερο για τον εαυτό του.
Έχοντας τρέξει και νικήσει στις κατηγορίες των 125, 250 κ.εκ. και τώρα στο motoGP, ποιες θα έλεγες πως είναι οι οδηγικές διαφορές μεταξύ των μοτοσικλετών κάθε κατηγορίας;
Κάθε φορά που ανεβαίνεις κατηγορία βρίσκεις μια μεγαλύτερη μοτοσικλέτα, βαρύτερη αλλά και δυνατότερη. Η αλλαγή κατεύθυνσης απαιτεί μεγαλύτερο κόπο και χρόνο, μόλις όμως φτάνει η ευθεία, έχεις όλη την ισχύ στη διάθεσή σου. Ειδικά στην περίπτωση των motoGP, είναι εκπληκτικό το πώς αυτή η δύναμη περνά στο δρόμο.
Ποια είναι, αλήθεια, η αγαπημένη σου πίστα;
Μου αρέσει η πίστα του ¶σεν, έχω κερδίσει αρκετούς αγώνες εκεί, ενώ βρίσκεται και σε ένα πανέμορφο μέρος. Αλλά θα έλεγα πως δεν έχω μια αγαπημένη πίστα ή ένα συγκεκριμένο είδος χάραξης που προτιμώ, και σίγουρα δεν απεχθάνομαι καμία πίστα του motoGP.
Πώς εξηγείς την «παραγωγή» τόσων νέων ταλέντων στη χώρα σου;
Στην Ισπανία υπάρχει η δυνατότητα να τρέξεις από πολύ μικρή ηλικία σε περίπου 20 πρωταθλήματα υψηλού επιπέδου! Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που κάθε χρόνο «βγαίνουν» όλο και περισσότεροι Ισπανοί αναβάτες. Θα ήθελα και εύχομαι να συμβεί το ίδιο στη Βρετανία, στην Αμερική και στην Ελλάδα. Για να συμβεί αυτό, απαιτείται οργάνωση πρωταθλημάτων για όλες τις ηλικίες αναβατών.
Ποια συμβουλή θα έδινες σε κάποιο νέο παιδί που θέλει να γίνει μεγάλος αναβάτης;
Δε νομίζω πως είμαι καλό παράδειγμα για να δώσω οποιαδήποτε συμβουλή. Εγκατέλειψα το σχολείο στα 15 μου και είχα την τύχη να είμαι καλός αναβάτης, να λύσω το θέμα του βιοπορισμού. Δε φτάνουν, όμως, όλοι στην κορυφή, άρα θεωρώ προτιμότερο να τελειώσει κανείς το σχολείο και παράλληλα να εξασκείται συνέχεια με τη μοτοσικλέτα.
Εσύ ως παιδί θαύμαζες κάποιον από τους παλιούς αναβάτες;
Μου αρέσει ο αγαπημένος του Γουίλκο, ο Μαξ Μπιάτζι (σ.σ: Γουίλκο Ζίλενμπεργκ, πρώην αναβάτης και νυν team manager του Λορένζο). Όχι, πλάκα κάνω. Ο Γουίλκο δεν τον πάει καθόλου. Αλλά όταν άρχισα να βλέπω motoGP το 1995 στα 8 μου θυμάμαι πως σηκώθηκα στις 6 το πρωί για να παρακολουθήσω το Γκραν Πρι της Ινδονησίας και είδα τον Μπιάτζι να μάχεται με τον Αράδα. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι σήμερα που είναι στα supebike παρακολουθώ την πορεία του. Μου αρέσει ιδιαίτερα το οδηγικό του στιλ, που είναι παρόμοιο με το δικό μου.
Ποια η σχέση σου με τα αυτοκίνητα;
Μου αρέσουν, όχι βέβαια όσο οι μοτοσικλέτες, αλλά ευχαριστιέμαι την οδήγηση αυτοκινήτων. Έχω ένα Fiat 500, αλλά μου αρέσουν οι Ferrari και οι Aston Martin... (Εδώ το λόγο παίρνει ο Γουίλκο Ζίλενμπεργκ, ανταποδίδοντας τα περί Μπιάτζι λεγόμενα: «δεν του αρέσει όμως να ξοδεύει λεφτά, γι’ αυτό και περιμένει να του χαρίσουν μια Ferrari!»)
Πώς βλέπεις, εντέλει, το φετινό πρωτάθλημα;
Γεμάτο μεγάλες συγκινήσεις! Είναι η πρώτη φορά που ο άλλος αναβάτης της ομάδας θα πιέσει τον Βαλεντίνο. Και είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό, αφού είναι ήδη ένας θρύλος και για πολλούς ο καλύτερος αναβάτης στην ιστορία_ Ν. Κ.