Με Volvo XC60 D5 στο Ράλλυ Βουλγαρίας
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 6-12 Ιουλίου
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Volvo XC60 D5
ΠΛΗΡΩΜΑ: Θάνος Ηλιόπουλος, Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης
ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Αθήνα-Προμαχώνας-Μπόροβετς-Ντόλνα Μπάνια
ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ: 2.350
Στα απομεινάρια ενός... κόσμου
Η Βουλγαρία «πήρε» αγώνα του WRC, και εμείς ταξιδέψαμε μέχρι το Μπόροβετς, όπου και γνωρίσαμε τη γειτονική χώρα στη σύγχρονη εποχή...
ΒΑΡΥΣ τίτλος; Ίσως ναι, ίσως και όχι! Όσοι έχετε βρεθεί στη Βουλγαρία, αναμφίβολα, θα έχετε διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν τι ακριβώς επέφεραν -ή άφησαν πίσω τους- ο κομμουνισμός και όλες του οι προεκτάσεις. Λογικά θα αναρωτηθείτε ο καπιταλισμός είναι καλύτερος; Όχι! Δεν είναι αυτό, όμως, το καταλληλότερο βήμα για να ανοίξει κανείς μια τέτοιου είδους συζήτηση. Περί πολιτικής, ιδεολογιών και κατά πόσο εντέλει μπορούν να εφαρμοστούν ιδανικά στη σημερινή εποχή. Προχωράμε, λοιπόν, και μετά τις απαραίτητες περί πεποιθήσεων εξηγήσεις, επιστρέφουμε στη Βουλγαρία.
Η γειτονική χώρα κατάφερε πριν από περίπου ένα χρόνο να εξασφαλίσει έναν αγώνα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ. Ο λόγος; Μα, φυσικά, το γεγονός ότι πρόκειται για μια αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια χώρα, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από τα τμήματα Μάρκετινγκ των εταιρειών που συμμετέχουν στο θεσμό. Όπως και να έχει, οι γείτονές μας πήραν το πράσινο φως, και μάλιστα το διαφήμισαν, πρόβαλαν και στήριξαν με την αίγλη και τη σημασία που του αρμόζει. Μη βλέπετε που στην Ελλάδα κάποιοι μέχρι και σήμερα δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ένας αγώνας του WRC είναι ένα ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, το οποίο έχουμε την τύχη να λαμβάνει συστηματικά χώρα στην πατρίδα μας, και, αντί να κάνουν ό,τι μπορούν να το προφυλάξουν ως κόρην οφθαλμού, φροντίζουν να το αγνοούν.
Και αφού ξεφύγαμε για δεύτερη φορά από το θέμα μας, επιστρέφουμε και πάλι στους φίλους μας τους Βούλγαρους, οι οποίοι, θέλοντας να αποδείξουν ότι αποτελούν μια σύγχρονη και αναπτυσσόμενη κοινωνία, διεκδίκησαν και «κέρδισαν» έναν αγώνα του WRC, και μαζί όλα τα βλέμματα της υφηλίου για ένα τριήμερο. Φυσικά, δε χάσαμε την ευκαιρία, και με οδηγό μας το νέο Volvo XC60 D5 ταξιδέψαμε μέχρι το Μπόροβετς. Το χειμερινό θέρετρο 70 χλμ. μακριά από τη Σόφια όπου για περισσότερες από τρεις ημέρες χτυπούσε η καρδιά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ.
Στο δρόμο για την... πόλη!
Όχι την Κωνσταντινούπολη, αλλά το Μπόροβετς φυσικά. Η διαδρομή μέχρι τον Προμαχώνα, όπου και βρίσκεται το πέρασμα για τη Βουλγαρία, είναι γνωστή. Τα χιλιόμετρα μέχρι το χειμερινό θέρετρο αγγίζουν τα 850 από το κέντρο της Αθήνας, αριθμό διόλου ευκαταφρόνητο, ειδικά αν η απόσταση πρέπει να καλυφθεί σε μία ολόκληρη ημέρα. Ευτυχώς, όμως, σύντροφός μας στο ταξίδι ήταν το τελευταίας γενιάς Volvo XC60 με τον πετρελαιοκινητήρα των 185 ίππων και των 40,8 χλγμ. ροπής, διαθέσιμων μάλιστα από τις 2.000 σ.α.λ.! Το σημαντικότερο πλεονέκτημα που είχε, όμως, για ένα road trip σαν το δικό μας; Η ποιότητα κύλισης που το διακρίνει από τη στιγμή που θα βρεθείς στο εσωτερικό του. Το ταξίδι είναι πραγματικά ξεκούραστο, και το μεγάλο SUV καταφέρνει να «καταπίνει» με χαρακτηριστική ευκολία τα χιλιόμετρα, την ώρα που η ανάρτηση με τη μεγάλη διαδρομή και την εξαιρετική απόσβεση δεν περνά στο θάλαμο των επιβατών τις κακοτεχνίες των ελληνικών δρόμων. Κάπως έτσι, και με αρκετή συζήτηση στο αυτοκίνητο για το τι θα συναντήσουμε στη βαλκανική χώρα, εξελίχθηκε το ταξίδι μέχρι τα σύνορα. Βλέπετε, μπορεί αυτήν τη στιγμή το πολίτευμα στη Βουλγαρία να είναι δημοκρατικό, αλλά μέχρι το 1990 οι γείτονές μας ζούσαν υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι για πρώτη φορά εκλογές έλαβαν χώρα το 1990, όντας οι πρώτες ύστερα από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από εκείνο το χρονικό σημείο και έπειτα ξεκίνησε μια προσπάθεια ανάτασης της χώρας σε επίπεδο τόσο δημοκρατίας όσο και ελευθερίας της αγοράς. Μάλιστα, το 2004 η Βουλγαρία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ το 2007 εντάχθηκε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς βέβαια ακόμη να κάνουν χρήση του ευρώ. Η ανάπτυξη που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια η Βουλγαρία είναι σημαντική, αγγίζοντας την τετραετία 2004-2008 το 6%, ιδιαίτερα λόγω των ξένων επενδύσεων στην περιοχή. Βέβαια, και οι Βούλγαροι έχουν τα προβλήματά τους, τα οποία δεν απέχουν σημαντικά από τα δικά μας. Τι εννοούμε; Η διαφθορά στο Δημόσιο και το πολιτικό σύστημα, η ανεργία, ο πληθωρισμός αλλά και το αδύναμο δικαστικό σύστημα είναι μερικές από τις σημαντικότερες πληγές που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Ποια είναι ακόμα μεγαλύτερη; Το οργανωμένο έγκλημα, το οποίο και έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Δεν είναι λίγοι, μάλιστα, εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η σχετική μαφία είναι αυτή που κινεί τα νήματα στη βουλγάρικη κοινωνία... Συγκεκριμένα, μαζί με την Τουρκία, θεωρείται από τα πλέον κομβικά σημεία της ευρωπαϊκής ηπείρου από όπου και διακινούνται τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών προς την Ασία, όπως και ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Όταν στη συνέχεια συναντήσαμε, δε, διαφημιστικές πινακίδες που προέτρεπαν τους νέους να «μη μείνουν στη σκιά της εγκληματικότητας», συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος του προβλήματος.
Добре дошъл (Καλώς ήλθατε)!
Όπως και να έχει, πάντως, ο επισκέπτης δύσκολα θα βιώσει άμεσα κάτι από τα παραπάνω. Περνώντας από τον Προμαχώνα σε βουλγάρικο έδαφος, με την πρώτη επαφή δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά. Καταρχήν, το ελληνικό στοιχείο είναι έντονο, αφού αρκετά μαγαζιά κοντά στα σύνορα έχουν πινακίδες στη γλώσσα μας. Την ίδια ώρα, το φυσικό τοπίο θυμίζει Ελλάδα, αν και όσο προχωράς προς την ενδοχώρα το πράσινο χρώμα γίνεται εντονότερο! Όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Θ.Η.: «Οι άνθρωποι απλώς αγαπούν τη χώρα τους και την προστατεύουν, δε φροντίζουν να την καταστρέφουν, όπως εμείς!». Αυτό είναι αλήθεια. Σε όλο το ταξίδι δεν είδαμε την παραμικρή καμένη έκταση, με τη βλάστηση να είναι -με όλη τη σημασία της λέξης- πυκνή κατά μήκος του αυτοκινητοδρόμου στο δρόμο προς τη Σόφια. Συγγνώμη! Αυτοκινητόδρομο είπαμε; Σημειώστε λάθος! Η κεντρική αρτηρία που συνδέει τον Προμαχώνα με τη Σόφια, τουλάχιστον μέχρι τη Ντουπνίτσα, όπου και αρχίσαμε να κινούμαστε ανατολικά προς Σαμόκοφ και Μπόροβετς, θυμίζει περισσότερο το δρόμο των Τεμπών, παρά σύγχρονη εθνική οδό. Μία λωρίδα σε κάθε μεριά, με εξαίρεση πολύ μικρές αποστάσεις έξω από μεγάλες πόλεις, όπως το Μπλαγκόεφγκραντ, όπου υπάρχουν δύο λωρίδες σε κάθε πλευρά με νησίδα στη μέση του δρόμου. Αν συνυπολογίσετε ότι από το συγκεκριμένο δρόμο περνούν οι περισσότερες από τις νταλίκες που διασχίζουν τις δύο χώρες, θα καταλάβετε ότι δεν πρόκειται για ταξίδι που μπορεί να καλυφθεί με άνεση και σε μικρό χρονικό διάστημα, αλλά για εφιάλτη στο δρόμο με τα φορτηγά! Τι μας έκανε εντύπωση, όμως; Η σχετικά διακριτική παρουσία της αστυνομίας, ειδικά από τη στιγμή που είχαμε ακούσει το αντίθετο. Μάλιστα, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, οι έλεγχοι είναι συχνοί, ενώ αντίστοιχα σύνηθες φαινόμενο είναι και η δωροδοκία, την οποία με ευκολία δέχονται -ή, ακόμα καλύτερα, επιβάλλουν οι ίδιοι- για να σου επιτρέψουν να συνεχίσεις το ταξίδι σου χωρίς να υποστείς κάθε είδους ταλαιπωρία ή πρόστιμο. Ίσως η εικόνα του XC60 με τα σκούρα τζάμια να τους έφερε στο μυαλό «περίεργους» συνειρμούς που έχουν να κάνουν με τη μαφία, και να μην ήθελαν πολλά μπλεξίματα μαζί μας...
Παρθένα γη!
Στην Ντουπνίτσα, η οποία με μια γρήγορη ματιά περισσότερο με βιομηχανική περιοχή μοιάζει, αφήσαμε τον «αυτοκινητόδρομο» και περάσαμε στον επαρχιακό δρόμο που θα μας οδηγούσε στο Σαμόκοφ και από εκεί στο Μπόροβετς. Ουσιαστική διαφορά; Απολύτως καμία, αν εξαιρέσεις τη σαφώς πιο αραιή ροή της κυκλοφορίας. Το Μπόροβετς, σαν θέρετρο που είναι, βρίσκεται σε βουνό, και συγκεκριμένα στην οροσειρά Ρίλα. Σύμφωνα με ερευνητές, πρόκειται για μία από τις αρχαιότερες του κόσμου. Όσο πλησιάζαμε στον προορισμό μας και ο δρόμος άρχιζε να γίνεται πιο ανηφορικός, τόσο περισσότερο η χάραξή του -τουλάχιστον-άρχιζε να θυμίζει WRC. Βέβαια, μέχρι τότε τίποτα δε μαρτυρούσε ότι στη συγκεκριμένη περιοχή γινόταν αγώνας, αλλά όσο πιο κοντά στον τελικό μας στόχο ήμασταν, τόσο περισσότερο ελπίζαμε! Την ίδια στιγμή, η διαδρομή με τις διαδοχικές στροφές και τις ανάποδες κλίσεις σε συνδυασμό με την καλής ποιότητας άσφαλτο (ακόμα και οι Βούλγαροι έχουν καλύτερο ασφαλτοτάπητα από εμάς!) σε παρασύρουν να πιέσεις. Ο δρόμος προσφέρεται για γρήγορη οδήγηση, δημιουργώντας εξαιρετικό ρυθμό, και ιδού ο λόγος που το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ βρέθηκε εκεί! Ευτυχώς, το Volvo XC60 με τη θηριώδη ροπή σου επιτρέπει να ευχαριστηθείς τη «δική σου ε.δ.», αν και το αυτόματο κιβώτιο (ακόμα και στη χειροκίνητη λειτουργία) μοιάζει με παραφωνία στην προσπάθεια για «πυροβολισμούς». Εκτός από τον κινητήρα, όμως, την κατάσταση σώζει και η ανάρτηση, η οποία περιορίζει τις κλίσεις και προσφέρει υψηλά περιθώρια πρόσφυσης, σε συνδυασμό πάντα με το σύστημα τετρακίνησης AWD. Βέβαια, το σύστημα διεύθυνσης δεν είναι αντίστοιχο με αυτό που θα χρειαζόσουν σε μια τέτοιου είδους διαδρομή, αλλά εντέλει δεν προβληματίζει.
Ύστερα από λίγη ώρα που αισθανθήκαμε... Κρουμ Ντόντσεφ (Βούλγαρος Πρωταθλητής Ράλλυ) κάναμε και την πρώτη στάση για βενζίνη. Η τιμή του λίτρου για την αμόλυβδη είναι λίγο λιγότερη από 1 ευρώ, την ώρα που ελάχιστα ξεπερνά το φράγμα του 1 εκείνη του πετρελαίου. Χαμογελάσαμε, αλλά μόλις αποφασίσαμε να προμηθευτούμε εφόδια από το μάρκετ του βενζινάδικου μείναμε έκπληκτοι! Οι τιμές είναι απίστευτα χαμηλές εν συγκρίσει με τα ελληνικά δεδομένα, και ο Θ.Η. φρόντισε -και πάλι- να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: «Αυτή είναι η πραγματική αξία των προϊόντων»! Και είχε δίκιο. Για την ιστορία, ένα πλήρες γεύμα για τρία άτομα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό όταν στην παρέα είναι οι Π.Τ., Θ.Η. και Νίκος Γενεράλης, κόστισε μόλις 39 ευρώ! Το συγκεκριμένο τραπέζι στην Ελλάδα θα είχε ξεπεράσει σε ταβέρνα, και όχι σε εστιατόριο, κατά πολύ τα 120... Βέβαια, ο βασικός μισθός στη Βουλγαρία τοποθετείται κοντά στα 400 ευρώ και κάτι λιγότερο, αλλά, όπως και να έχει, η διαφορά είναι μεγάλη. Και φυσικά μην αναρωτιόμαστε για τους λόγους που αρκετοί παραθεριστές (χειμώνα ή καλοκαίρι) γυρνούν την πλάτη στη χώρα μας. Όπως επίσης μην εκπλαγείτε όταν μάθετε ότι πολλοί συνταξιούχοι από τη βόρεια Ελλάδα έχουν μετακομίσει στη Βουλγαρία και ουσιαστικά περνούν τα σύνορα και έρχονται στη χώρα μας για επίσκεψη ή για να παραλάβουν τη σύνταξή τους...
Στη μηχανή του χρόνου... και πάλι
Η παραπάνω έκφραση είναι αρκετά συνηθισμένη, αλλά στην προκειμένη περίπτωση άκρως αντιπροσωπευτική. Ζώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας στις σύγχρονες σημερινές πολιτείες, κάτι τόσο διαφορετικό, αμόλυντο και βγαλμένο από άλλη εποχή είναι φυσικό να μας κάνει εντύπωση. Το Μπόροβετς μάς ταξίδεψε πίσω στο χρόνο μόνο μερικές δεκαετίες. Η συγκεκριμένη πόλη αποτελεί το αρχαιότερο χειμερινό θέρετρο στη Βουλγαρία, το οποίο μάλιστα χρονολογείται από το 1896. Τότε ο Βασιλιάς της Βουλγαρίας και όλοι οι γαλαζοαίματοι της εποχής κατέφθαναν στην περιοχή για διακοπές και κυνήγι. Στη συνέχεια, και συγκεκριμένα τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, μετατράπηκε σε υψηλού τουρισμού θέρετρο, με ακριβή, εκλεπτυσμένη κουζίνα και ό,τι άλλο συνεπάγεται η φράση: «High Class»! Μάλιστα, δύο φορές, το 1981 και το 1984, εκεί φιλοξενήθηκε το Παγκόσμιο Κύπελλο Σκι, με την πίστα του διάθλου να θεωρείται μία εκ των κορυφαίων στον κόσμο! Σήμερα; Η εικόνα είναι ακριβώς ίδια! Νομίζεις ότι ξαφνικά έχεις βρεθεί πίσω στη δεκαετία του ’80, με τα ξενοδοχεία και τα μαγαζιά να θυμίζουν εκείνη την εποχή. Κάπου εκεί αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμασταν σε περιοχή όπου πραγματοποιούνταν αγώνας του WRC. Αρχικά προβληματιστήκαμε με την προσπάθεια προβολής των Βουλγάρων, αλλά, όταν είδαμε τα αφιερώματα στην τηλεόραση, τις ζωντανές συνδέσεις και τα event στη Σόφια (όπως εκείνο με τον Λεμπ, που έδωσε ένα μοναδικό σόου στο κέντρο της πόλης με τη Citroen C4), κατάπιαμε τη γλώσσα μας και προχωρήσαμε παρακάτω, μπαίνοντας πλέον σε ρυθμούς Π.Π.Ρ.
Τι σημαίνει αυτό; Χάρτες και road book για την αναζήτηση των καλύτερων προσβάσεων για τις ειδικές διαδρομές. Στοιχείο που διαφοροποιεί το θεατή των αγώνων ράλλυ από οποιονδήποτε άλλο. Σε καμία άλλη μορφή αθλητισμού, γενικότερα, ο θεατής δεν έχει τόσο μεγάλη συμμετοχή στον αγώνα. Αυτή είναι μία από τις ομορφιές των ράλλυ, αφού με αυτόν τον τρόπο γνωρίζεις και την περιοχή γενικότερα. Και, πράγματι, σε χώρες όπως είναι η Βουλγαρία αυτό είναι κάτι που αξίζει τον κόπο. Μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου αλλά και σε διάφορα μικρά μαγαζιά ή και σε συζητήσεις με ντόπιους μπορείς και διακρίνεις ένα μέρος της καθημερινότητάς τους. Οι επιπτώσεις του κομμουνισμού, σε συνδυασμό με την άμεση και «βίαιη» αλλαγή στο μοντέλο του καπιταλισμού, είχαν άσχημα αποτελέσματα. Βλέπετε, στη Βουλγαρία η κοινωνία είναι δύο ταχυτήτων. Υπάρχουν οι «έχοντες» και οι «μη έχοντες». Αυτό που εμείς ονομάζουμε «μεσαία τάξη» στη χώρα μας δεν υφίσταται. Την ίδια ώρα, η εικόνα των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων και σπιτιών είναι συνηθισμένη σε όποια πόλη και αν βρεθείς (πάντα εκτός Σόφιας). Ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπων στις κωμοπόλεις και στα χωριά δεν πέφτει κάτω από τα 45, την ώρα που στα πρόσωπα αλλά και στα χέρια των ανθρώπων μπορείς να διακρίνεις ότι η ζωή δεν είναι ευγενική και εύκολη. Η έκφρασή τους, όμως, σε γεμίζει αισιοδοξία. Ζώντας με τον πλέον απλό τρόπο και χωρίς να έχουν γευτεί ή να γνωρίζουν καν τα «γλυκά δέλεαρ» του Δυτικού πολιτισμού, στα οποία και εμείς έχουμε υποκύψει, απλώς συμβιβάζονται με τα λίγα και έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν. Η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο...
Καμία σχέση!
Από τη στιγμή που ακούσαμε ότι η Βουλγαρία θα περιλαμβανόταν στο καλαντάρι του θεσμού για το 2010 αναρωτιόμασταν τι το ιδιαίτερο θα μπορούσαν να έχουν οι ασφάλτινες ε.δ. της περιοχής. Σε σχέση με των άλλων, αντίστοιχων αγώνων του προγράμματος; Τίποτα κοινό! Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιρλανδία είναι τελείως διαφορετικής φιλοσοφίας αγώνες σε σχέση με τη Βουλγαρία. Η τελευταία μοιάζει με αντίστοιχο ελληνικό αγώνα, αλλά σε σαφώς πιο όμορφο φυσικό περιβάλλον, χωρίς καμένα δέντρα, όπως στη Φτέρη, και με ε.δ. γύρω από λίμνες. Οι ειδικές έχουν χαρακτήρα, και σε αυτό έπαιξε το ρόλο του και ο «δικός μας» Αντώνης Χατζημιχάλης, που με το μαγικό του τρόπο, που μόνο αυτός γνωρίζει, σχεδίασε ένα ράλλυ για «φίλημα». Βέβαια, τα οργανωτικά προβλήματα δεν έλειψαν, αλλά αυτό δεν απέτρεψε τους οδηγούς να μιλήσουν με τα πλέον κολακευτικά σχόλια για τις ε.δ. Μέχρι εκεί, όμως, αφού, όπως όλα δείχνουν, ο συγκεκριμένος αγώνας αποτελεί τη μία και μοναδική εμφάνιση της Βουλγαρίας στο θεσμό. Τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον. Βλέπετε, η εικόνα των αυτοκινήτων να έχουν σέρβις παρκ σε ένα χωριό μακριά από κάποια πόλη μπορεί να άρεσε σε εμάς, τους ρομαντικούς, που, παρασυρμένοι από την ατμόσφαιρα, περιμέναμε να δούμε σέρβις στο τέλος των ειδικών, όπως τότε, αλλά τα αφεντικά και τα τμήματα Μάρκετινγκ των ομάδων δε συνάντησαν ενδιαφέρουσα για τους ίδιους αγορά.
Τι είδαμε σε αγωνιστικό επίπεδο; Καταρχήν τον Σεμπαστιάν Λεμπ να διασύρει για ακόμα έναν ασφάλτινο αγώνα τους αντιπάλους του, κερδίζοντας με χαρακτηριστική άνεση τον αγώνα. Παράλληλα, τη Citroen να κάνει το ίδιο στη Ford κατακτώντας τις τέσσερις (!) πρώτες θέσεις της κατάταξης, με τους Σόρντο, Σόλμπεργκ και Οζιέ να ακολουθούν τον εξάκις Πρωταθλητή. Μάλιστα, αν ο Κίμι Ράικονεν δεν είχε μία έξοδο την πρώτη ημέρα, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει και να επιστρέψει υπό καθεστώς superally, ίσως να κάναμε σήμερα λόγο για «1-2-3-4-5»! Ο πρώην Πρωταθλητής της Formula 1 έδειξε ότι στην άσφαλτο μπορεί να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω, αρκεί να βρει τρόπο να μείνει μέχρι το τέλος στο δρόμο. Βέβαια, όπως όλα δείχνουν θα έχει καιρό μπροστά του. Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι και τη νέα χρονιά θα τον έχουμε στο WRC, αφού μάλλον θα γυρίσει και πάλι την πλάτη στην F1. Ωστόσο, όλες οι συζητήσεις στο σέρβις περιστρέφονταν γύρω από την πρόταση που έκανε η Ford στον Σεμπαστιάν Οζιέ! Ο Μάλκολμ Γουίλσον το πήρε απόφαση ότι, αν θέλει να διεκδικήσει τίτλους, χρειάζεται να ενισχύσει την ομάδα του, και προσπάθησε να προσελκύσει το «μελλοντικό», όπως τον αποκαλούν όλοι, Πρωταθλητή. Τελικά, ο νεαρός Γάλλος δε φάνηκε αχάριστος στην ομάδα που τον ανέδειξε, και λίγες μέρες μετά τον αγώνα ανακοινώθηκε η συνεργασία του με τη Citroen για τρία χρόνια, μαζί με αυτήν του Λεμπ, η οποία θα έχει διάρκεια μόλις ένα. Τι θα γίνει ο Σόρντο; Καλό ερώτημα, το οποίο έχουμε καιρό να αναλύσουμε. Μέχρι τότε στη Ford πρέπει να καλύψουν το χαμένο έδαφος, αφού στη Βουλγαρία τα Focus έδειχναν και πάλι υποδεέστερα έναντι των C4. Η επίσημη δικαιολογία ήταν, όπως στο Μεξικό, το μεγάλο υψόμετρο, με αποτέλεσμα οι κινητήρες των Ford να έχουν μειωμένη ισχύ, αλλά η ουσία είναι ότι και οι δύο τίτλοι μοιάζουν να έχουν κάνει ήδη φτερά.
Τι άλλο μας έμεινε από τις ειδικές της Βουλγαρίας; Το ελληνικό στοιχείο! Με δεδομένο ότι φέτος στη χώρα μας δε θα ερχόταν ο θίασος του WRC, πολλοί (μα πάρα πολλοί) συμπατριώτες μας έκαναν το μακρύ ταξίδι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κέντρο του Μπόροβετς, μετά τα βουλγάρικα, η κυρίαρχη γλώσσα ήταν τα ελληνικά! Φυσικά, σε αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος δεν έχουμε δει ποτέ τόσο κόσμο... Κρίμα!
Στο δρόμο για την Ιθάκη...
Δε γνωρίζουμε το λόγο, αλλά επί προσωπικού η επιστροφή μάς φαίνεται πάντα πιο σύντομη. Αφήνουμε για λίγο τα πηδάλια και παρατηρούμε τις εικόνες από το παράθυρο του συνοδηγού να αλλάζουν με ταχύτητα δίπλα μας. Γυρνάμε ελάχιστα το χρόνο πίσω και αναλογιζόμαστε όσα είδαν τα μάτια μας και όσες εμπειρίες ζήσαμε μέσα σε λίγες ημέρες. Η μοναδική εικόνα που κυριαρχεί στο μυαλό είναι εκείνη ενός 8χρονου φτωχού κοριτσιού που σε μια «κοπάνα» μας έβλεπε να περνάμε από την αυλή της και μας χαμογελούσε. Αυτό το αθώο και αγνό χαμόγελο είναι εντέλει η ουσία. Οτιδήποτε άλλο μοιάζει λίγο και μικρό. Πόσο μάλλον ακραίες πολιτικές και πεποιθήσεις, αλλά και εντέλει ο τρόπος ζωής που μας επιβάλλουν. Είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη. Εξάλλου, είναι γνωστό πως οτιδήποτε των άκρων μόνο αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει. Η χρυσή τομή πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση..._ Π. Τ.
ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
1 Λεμπ-Ελενά Citroen C4 WRC A/8 3:02:39.2
2 Σόρντο-Μαρτί Citroen C4 WRC A/8 3:03:08.7
3 Π. Σόλμπεργκ-Πάτερσον Citroen C4 WRC A/8 3:03:15.5
4 Οζιέ-Ινγκρασία Citroen C4 WRC A/8 3:04:34.2
5 Χίρβονεν-Λέχτινεν Ford Focus RS WRC ’09 A/8 3:05:57.0
6 Λάτβαλα-Αντίλα Ford Focus RS WRC ’09 A/8 3:07:07.7
7 Π. ¶ντερσον-Γ. ¶ντερσον Ford Focus RS WRC ’09 A/8 3:08:04.4
8 Τουράν-Ελσίρος Peugeot 307 WRC A/8 3:09:43.2
9 Γουίλσον-Μάρτιν Ford Focus RS WRC ’08 A/8 3:12:07.8
10 Χ. Σόλμπεργκ-Μάινορ Ford Fiesta S2000 N/4 3:15:45.2