Οδοιπορικό στην Τσεχία με 3 Skoda
SNADNO(*)Μπορείς να διανύσεις 1.000 χλμ. με ένα ρεζερβουάρ;
(*)Εύκολα στα τσέχικα
Τελικά δεν υπάρχουν θαύματα, αλλά εξέλιξη, συνεχής εξέλιξη. Ποιος θα το φανταζόταν πριν από μόλις μερικά χρόνια ότι ένα μεσαίο αυτοκίνητο με ένα συμβατικό κινητήρα πετρελαίου, με δύο επιβάτες και τις αποσκευές τους, με κλιματισμό και καθημερινή οδήγηση θα μπορούσε να καλύψει περισσότερα από 1.000 χλμ. με ένα και μόνο γέμισμα...
ΕΝΑ από τα πλεονεκτήματα του ανθρώπου είναι η δυσπιστία! Εάν δεν το δει με τα μάτια του, αν δεν το βιώσει, δεν το πιστεύει! Και, εδώ που τα λέμε, όταν η Skoda διαφήμισε ότι ο νέος κινητήρας της μπορεί να διανύσει 1.200 χλμ. πριν αναγκαστεί να ανοίξει κανείς την τάπα καυσίμου, μειδιάσαμε - ακόμα ένα διαφημιστικό κόλπο, σκεφτήκαμε.
Ντριν-ντριν, λοιπόν, τηλέφωνο, και διακτινιζόμαστε στο πάρκινγκ του αεροδρομίου της Πράγας όχι με ένα, αλλά με τρία κλειδιά στην τσέπη. Το ένα είναι αυτό που θέλουμε, ένα Octavia 5 με το νέο κινητήρα πετρελαίου των 1,6 λίτρων και των 105 ίππων. Το άλλο κλειδί ανήκει σε ένα Fabia με το νέο 3κύλινδρο κινητήρα πετρελαίου στα 1,2 λίτρα, και το τρίτο σε ένα 2λιτρο πετρελαιοκίνητο Yeti.
Μέρα πρώτη: Είναι πολύ νωρίς ακόμη, ευκαιρία να προλάβουμε τις μυριάδες τουριστών που κατακλύζουν την Πράγα καλοκαιριάτικα, για να γεμίσουμε μερικές ψηφιακές κάρτες. Εντούτοις, αν και η ζέστη είναι σχεδόν αποπνικτική, με τα επίπεδα της υγρασίας να χτυπούν κόκκινα, ο τουρίστας φαίνεται ότι είναι ένα πολύ ανθεκτικό είδος. Δεν καταλαβαίνει τίποτα, πρωί πρωί στο δρόμο, με γκρουπ, με ποδήλατα ή και μοναχικά ακόμα, έχουν εφορμήσει για τον καθημερινό τους Γολγοθά. Επί υπαρκτού σοσιαλισμού, οι μόνοι τουρίστες που έβλεπες στην Πράγα ήταν έμποροι όπλων από το Αφγανιστάν και τη Συρία - σήμερα πολύχρωμα μπουλούκια με σορτσάκια τρώνε παγωτά εκεί όπου οι Τσέχοι όρθωναν το στήθος τους στα σοβιετικά άρματα.
Αρχικά όλοι μαζεύονται μπροστά στο αστρονομικό ρολόι Ορλόι (το κατασκεύασε ο Χάνους το 1490), περιμένοντας να χτυπήσει ακριβώς και να δουν τους αγίους να... παρελαύνουν από τα μικρά παραθυράκια του Δημαρχείου της παλιάς πόλης. Περιβάλλεται από κτίρια σε στιλ μπαρόκ, ρομανικής και γοτθικής αρχιτεκτονικής, ενώ στην κεντρική πλατεία Στάρε Μέστο, όπου δεσπόζει το άγαλμα του ρεφορμιστή κληρικού Γιαν Χους, που κάηκε στην πυρά ως αιρετικός το 1415, τα βράδια σερβίρουν ζεστά ψωμάκια καλυμμένα με ζάχαρη και -φυσικά- κάθε τύπου λουκάνικο μαζί με μπούτια χοιρινού που περιστρέφονται πάνω σε υπαίθριες φωτιές. Θαυμάστε τα μεγαλοπρεπή κτίρια και το θέατρο, αλλά το στριμωξίδι των άσχετων τουριστών πάντα θα είναι κουραστικό. Συμβουλή μας, λοιπόν, να επισκεφθείτε αυτήν τη μοναδική πόλη χειμώνα. Το κρύο είναι τσουχτερό, αλλά στο περιβάλλον αυτό δεν αρέσει το φως, η Πράγα θέλει σκοτεινιά, λευκά ποτά και μυστήριο. Θέλει Κάφκα, πολύ Κάφκα, που το φως δεν του ταιριάζει, θέλει καταραμένες ψυχές που δεν έχουν δει ποτέ θάλασσα.
Προς το παρόν, στα σοκάκια, εκτός από τους τουρίστες και τους πορτοφολάδες, ο Χατζηγιάννης κυριαρχεί ως μουσική πρόταση, και τόση θα πρέπει να ήταν η ελληνική εισβολή, που οι καφετέριες σερβίρουν κάτι που ονομάζουν «frappe», αλλά που δεν πίνεται!
Αφού, λοιπόν, δουν το ρολόι (που δε μας εντυπωσίασε) και το χειροκροτήσουν (τι ξενέρωμα να χειροκροτάς ένα ρολόι!), περπατούν στα μικρά γραφικά δρομάκια και αγοράζουν κουκλάκια παντομίμας, στα οποία έχουν μεγάλη παράδοση οι Τσέχοι, όπως άλλωστε και στο «μαύρο θέατρο».
Μετά διασχίζουν τη γέφυρα του Καρόλου Δ΄ στο Μάλα Στράνα (δηλαδή στο στενότερο σημείο), που έχει μήκος 520 μ. πάνω από τον μουσικό Μολδάβα και που κατασκευάστηκε το 1357. Η γέφυρα από μόνη της είναι ένα μουσείο, αλλά τα μαυρισμένα αγάλματα Χριστών, αγίων και λοιπών... παραγόντων της πόλης δεν είναι τα αυθεντικά, τα οποία έχουν μεταφερθεί για να σωθούν από πολέμους και λεηλασίες. Μη νομίζετε, πάντως, ότι η γέφυρα είναι και τόσο αθώα, αφού αποτελούσε ένα συνηθισμένο τόπο μαρτυρίου και τιμωρίας - τι πιο εύκολο από το να σε πετάξουν στα παγωμένα νερά;
Εκεί πέφτουμε πάνω στο δεύτερο στοιχείο ακόμα μίας εντυπωσιακής παράδοσης που διαθέτουν οι Τσέχοι και που είμαστε σίγουροι ότι δεν το περιμένατε: τη μουσική τζαζ! Αν έχετε την τύχη να συναντήσετε την Old Bridge Jazz Band να παίζει πάνω στη γέφυρα, αξίζει να της αφιερώσετε το χρόνο σας και μερικά ευρώ. Παρά τη χαρούμενη τζαζ, πάντως, η χώρα βρίσκεται σε ύφεση, και πολύγλωσσες αφίσες καλούν τους μετανάστες να εγκαταλείψουν την Τσεχία και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, με δωρεάν εισιτήριο και 500 ευρώ στην τσέπη.
Μαζί μας το Fabia, που προσπαθούμε ματαίως να φωτογραφίσουμε στα στενά δρομάκια, και βρίσκουμε παρηγοριά μόνο δίπλα στο ποτάμι και στο επιβλητικό θέατρο. Μάλιστα, ανακαλύπτουμε και τη μόνη αμμουδερή παραλία στο ποτάμι - αν είναι δυνατόν. Φαγητό; Λένε ότι στην Πράγα τρως καλά, αλλά πού χρόνος για τέτοια. Τίποτα το διαφορετικό από τα γνωστά λουκάνικα, την καραμελωμένη πάπια, το απαραίτητο γκούλας καθώς και τα γλυκά βατόμουρα στο πιάτο μας να περιτριγυρίζουν το κρέας. Μην περιμένετε φτήνια, η πόλη είναι τουριστική και προσπαθούν να σου τα πάρουν με το παραπάνω.
Όλοι τώρα ανηφορίζουν για το κάστρο της Πράγας, αλλά εμείς έχουμε άλλες, πιο επείγουσες εργασίες. Πρέπει να οδηγήσουμε το μικρό Skoda με το νέο 3κύλινδρο κινητήρα. Ανοιγόμαστε, λοιπόν, στους επαρχιακούς δρόμους. Το πράσινο γεμίζει τα πάντα και οι δευτερεύοντες δρόμοι που επιλέγουμε μάλλον μέτριοι μπορούν να χαρακτηριστούν. Το τοπίο θυμίζει έντονα Γερμανία (άλλωστε, δίπλα είναι), αλλά δεν είναι όλα τόσο περιποιημένα και καθαρά. Η φτώχεια του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού δεν καλύπτεται από τις νέες οικιστικές περιοχές, και τα σούπερ μάρκετ που έχουν ξεφυτρώσει δεν μπορούν να διαγράψουν το μίζερο παρελθόν. Και, αν μιλήσαμε για ακρίβεια στην «ό,τι αρπάξουμε» τουριστική Πράγα, εδώ στην επαρχία οι τιμές πέφτουν στο μισό και ακόμα πιο κάτω! Εκτός βέβαια από τη βενζίνη, η οποία κυμαίνεται από 31 έως 33 κορώνες, με το πετρέλαιο στις 31 και το αέριο στις 16.
Αναμφίβολα, το Fabia διαθέτει πολλά καλά στοιχεία -όπως είναι οι χώροι του-, όμως ο νέος 3κύλινδρος κινητήρας πετρελαίου δεν το κολακεύει. Πρώτα ο θόρυβός του, πολύς, και έπειτα η ροπή κάτω από τις 1.500 σ.α.λ., σχεδόν ανύπαρκτη. Προσθέστε σε αυτά την... προς το σκληρό ανάρτηση, και το όλο πακέτο μάς άφησε μπερδεμένους. Και αυτό γιατί στα χαρτιά υπάρχουν όλα τα σωστά συστατικά. Έτσι, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι για όλα φταίει το 5άρι κιβώτιο με τις μακριές σχέσεις. Ένα σειριακό κιβώτιο με μία σχέση (ή δύο) παραπάνω θα έλυνε το πρόβλημα των πρώτων 1.500 στροφών και θα μεταμόρφωνε το αυτοκίνητο.
Μέρα δεύτερη: Ξεκινάμε και πάλι νωρίς και παίρνουμε το δρόμο για τη Βιέννη. Θέλουμε να γράψουμε χιλιόμετρα στο οδόμετρο του Octavia. Τα χιλιόμετρα, όμως, δε βγαίνουν - λίγο τα χαμηλά όρια ταχύτητας και τα αμέτρητα φορτηγά, λίγο ο χρόνος που αφιερώσαμε στη φωτογράφιση, και ο δείκτης του καυσίμου δε λέει να κουνηθεί. Οδηγούμε για ώρα, με τη μέση κατανάλωση να βρίσκεται κάτω από τα 5 λίτρα, και πολύ... φοβόμαστε ότι η διαφήμιση της Skoda για 1.000 χλμ. θα βγει αληθινή. Και αυτό χωρίς να κάνουμε την οποιαδήποτε προσπάθεια να οδηγήσουμε οικονομικά. Και τον κλιματισμό είχαμε ανοιχτό, και προσπεράσεις κάναμε, και τον κινητήρα αφήναμε να δουλεύει όταν φωτογραφίζαμε.
Για αυτόν το νέο κινητήρα των 1,6 λίτρων, που με τη βοήθεια υπερσυμπιεστή αποδίδει 105 ίππους, μόνο θετικά λόγια έχουμε να πούμε. Πρώτα από όλα, δεν έκανε θόρυβο και η όλη συμπεριφορά του ήταν υποδειγματική. Προσθέστε σε αυτά το καταπληκτικό 7άρι DSG που συνεργάζεται άψογα με τον κινητήρα, και ειλικρινά δεν ξέρουμε ποιο αναδεικνύει ποιο: το κιβώτιο ο κινητήρας ή το αντίστροφο; Και, σαν να μην έφτανε αυτό, για ακόμα μία φορά ανακαλύπτουμε πόσο καλό αυτοκίνητο είναι το Octavia. Βασισμένο πάνω στο δάπεδο του Golf, διαθέτει τα πάντα: τεράστιο χώρο φόρτωσης, αρκετούς χώρους για επιβάτες, ποιότητα και πολύ καλή αίσθηση με σφιχτές αναρτήσεις και αξιόλογη οδική συμπεριφορά.
Φτάνουμε στα σύνορα, που πλέον δεν έχουν ως φύλακες σκυθρωπούς φρουρούς με καλάσνικοφ, η διέλευση είναι ελεύθερη και ως κατάλοιπο άλλων εποχών έχουν παραμείνει τα τσιμεντένια κτίρια και τα άνευ ουσίας πλέον duty free. Επιστρέφουμε, και στο δρόμο μας πέφτουμε πάνω στο Τρέμπον, όπου μένουμε άφωνοι. Η πόλη είναι υπό την προστασία της UNESCO, ως παραδοσιακό μεσαιωνικό χωριό, και μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Ποτέ δε φανταζόμασταν ότι ανάμεσα στα καταπράσινα λιβάδια και τις λίμνες θα ξεφύτρωνε άθικτος και ολοζώντανος ο μεσαίωνας! Αλλά, επειδή τη φυλή του δεν μπορεί να την αποφύγει κανείς, η πείνα μάς πιάνει από τη μύτη και μας οδηγεί σε κιόσκι που πουλά γύρο σε πίτα αραβική, κι έτσι η γεύση από το τζατζίκι αναπάντεχα ανακατεύεται με εικόνες που παραπέμπουν σε ιππότες και δεσποσύνες!
Επιστρέφοντας αργά το βράδυ, το οδόμετρο έχει γράψει μόλις 500 χλμ. και το ρολόι έχει περάσει τις δώδεκα. Απελπισία, γιατί τελικά δεν είναι μεγάλο το ρεζερβουάρ των 55 λίτρων (συν 9 λίτρα ρεζέρβα), αλλά η χώρα είναι μικρή!
Μέρα τρίτη: Μας έχει πιάσει άγχος. Είναι μέρα επιστροφής (ευτυχώς με τη βραδινή πτήση), αλλά έχουμε ένα ολόκληρο αυτοκίνητο να φωτογραφίσουμε και μια μισοτελειωμένη δουλειά. Μηδέν εις το πηλίκον, αν δεν καταφέρουμε τα διανύσουμε τα 1.000 χλμ., για τα οποία άλλωστε φτάσαμε εδώ... in the first place!
Πρωί πρωί πάλι στην πόλη, αυτήν τη φορά με το Yeti, για μια γρήγορη φωτογράφιση στο κάστρο της Πράγας. Όχι ακριβώς κάστρο, αλλά παλάτι, καθεδρικός και οι λοιπές εξουσίες αυτού του κόσμου, πάνω σε ένα λόφο που κατοικήθηκε από τη νεολιθική εποχή, για να πάρει τη σημερινή εικόνα μετά τον 6ο αιώνα. Περάστε την είσοδο των Τιτάνων, για να βυθιστείτε στο μπαρόκ. Και εδώ χιλιάδες οι τουρίστες και δεκάδες οι νύφες! Τι γυρεύουν εδώ τα νιόπαντρα ζευγάρια με τα ολόλευκα νυφικά... Τι έθιμο και αυτό, να φωτογραφίζονται πίνοντας σαμπάνια μπροστά στα παλάτια;
Αλλά πού μυαλό για το Yeti, που με το 2λιτρο κινητήρα των 150 ίππων και το 6άρι χειροκίνητο κιβώτιο έχει αποκτήσει πραγματική δύναμη. Το μυαλό μας είναι στο ημιτελές Octavia. Παίρνουμε τη μεγάλη απόφαση: Θα προσπαθήσουμε να διανύσουμε τα 1.000 χλμ., και ας χάσουμε το αεροπλάνο! Απλώνουμε το χάρτη, μετράμε τα χιλιόμετρα και αποφασίζομε να... πεταχτούμε μέχρι την πίστα του Μπρνο. Στον αυτοκινητόδρομο, που δεν είναι και γερμανικών προδιαγραφών, έπειτα από ένα μποτιλιάρισμα μισής ώρας λόγω έργων, που μας αγχώνει ακόμα περισσότερο, βάζουμε το πόδι στο πάτωμα (πάνω από τα όρια), οπότε η κίνηση το επιτρέπει για να βγάλουμε χιλιόμετρα.
Νά ’μαστε, λοιπόν, κολλημένοι στα κάγκελα της πίστας του Μπρνο, να προσπαθούμε να πάρουμε μυρωδιά από τις εξατμίσεις όλων όσοι έκαναν δοκιμαστικά. Ο ένας τραβούσε τον άλλο να φύγουμε και όλοι σφίγγαμε τις γροθιές μας στα κάγκελα. Λες και όλο το ταξίδι άξιζε μόνο και μόνο για αυτές τις βαθιές εισπνοές καμένου λαδιού! Ναι, προλάβαμε το αεροπλάνο, ναι, η κατανάλωση κρατήθηκε κάτω από τα 5,0 λίτρα ανά 100 χλμ., ναι, τελικά γράψαμε τα 1.000 χιλιόμετρα... snadno!_ Κ. Λ.