Παύλος Μοσχούτης
Έφυγε ο Παύλος στα 57 του, «εγκαταλείποντας» έπειτα από σκληρή, πολύχρονη και επίπονη μάχη, στην πιο δύσκολη, στην πιο άδικη διαδρομή της ζωής του.«Χεράς» εντός και εκτός ειδικών διαδρομών, είχε ειδικότητα στα δύσκολα και τα αντιμετώπιζε με άνεση, υπομονή, αρχοντιά και χαρακτηριστική αξιοπρέπεια. Δε ρισκάριζε «γιατί έτσι» και δεν «πίεζε» επειδή ήθελε κάτι να αποδείξει, αλλά είχε τη μαεστρία να ξεπερνάει τα δύσκολα, όπου και αν προέκυπταν, με ένα μοναδικό, δικό του τρόπο. Δεν επρόκειτο για συνηθισμένο πείσμα, αλλά για μια άλλη, διαφορετική και ψαγμένη δύναμη, το στοιχείο που άλλωστε τον χαρακτήριζε στην προσωπική του ζωή, στην επιχειρηματική του πορεία, όπου συχνά η τύχη έκλεινε την πόρτα, και στους αγώνες αυτοκινήτου, όπου έλαμψε σε κάθε επίπεδο. ¶λλωστε, ο Παύλος Μοσχούτης τα συνέδεε, τα συνδύαζε όλα, ως έναν αγώνα μεγάλης διάρκειας που θέλει τον τρόπο, την ειδική συμπεριφορά, ώστε με υπομονή, επιμονή και συνέπεια σε αρχές να επιβιώσεις και να διακριθείς.
Η ζωή έδειχνε, αλλά δεν ήταν «καλαμπούρι» για αυτόν το σπάνιο άνθρωπο, που «έγραφε» μέχρι την τελευταία στιγμή, διδάσκοντας τους δικούς του ανθρώπους (σ.σ.: τη σύζυγό του, κ. Ρούλα Μοσχούτη, τα τρία παιδιά του και τα δύο παιδιά της, που εξελίχθηκαν ως δικά του, και ακόμα και αυτούς τους γονείς του), αλλά και εμάς, τους φίλους του, που ίσως μάλιστα κάποιοι αργήσαμε να καταλάβουμε την πραγματική διάσταση του μεγαλείου της ψυχής του, όπως το κατέθετε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του.
¶λλωστε, πάντα έτσι ήταν. Από τότε που τον γνωρίσαμε, στα περίχωρα της Σαρωνίδας, αρχές της δεκαετίας του ’70, να «σβουρίζει» με τη «2-2» και το ΤΤ, πάντα με ένα σοβαρό χαμόγελο, που έδειχνε ικανοποίηση, αλλά δεν άφηνε και περιθώρια για πολλά σε όσους (σ.σ.: και όσες, κακά τα ψέματα...) δεν ήθελε να διαθέσει το χρόνο του και την προσοχή του. Δε φλυαρούσε, δεν «κακάριζε», σιχαινόταν τις κατινιές, κατέθετε την άποψή του, και ας γινόταν δυσάρεστος, και έκανε πάντα focus στο ζητούμενο, είτε τον αφορούσε είτε είχε να κάνει με ανθρώπους που τον ενδιέφερε η πορεία τους.
Συνειδητά πολιτικοποιημένος και αληθινά ευαίσθητος, ζούσε ως γνήσιος «αριστερός» πολίτης, συνδυάζοντας το ορθό με το όμορφο, και στενοχωριόταν ιδιαίτερα όταν χανόταν η ισορροπία. Αν η ζωή γενικά και οι αγώνες ειδικά ήταν η τρέλα του, τα παιδιά του ήταν η ίδια του η ζωή, και βέβαια καμάρωνε και καμαρώνει με την εξέλιξή τους, αφού και τα τρία, τα αγόρια του, ο Σπύρος Jr και ο Μιχάλης, και η 20χρονη πλέον ¶ννα Ρόζα, είναι στο σωστό, στο δύσκολο δρόμο, χάρη και στις μητέρες τους.
Όπλα του στους αγώνες το μυαλό του, που το χρησιμοποιούσε ορθά εντός και εκτός ε.δ., και τα βελούδινα χέρια του, που τα συνδύαζε τέλεια, ξέροντας πάντα, μα πάντα και για πάντα, τι ζητάει, τι ακριβώς θέλει. Όταν φορτίστηκε και ένιωσε ότι δεν πάει στο δικό του δρόμο, παράτησε το μπάκετ της Renault και «έμπλεξε» με τα Escort, τότε, το ’78, που εκκινούσαν δέκα και τερμάτιζε μόνο το δικό του, παίρνοντας πάντα τα σωστά πατήματα από το δάσκαλό του και πιστό του φίλο «Ιαβέρη». ¶λλωστε, τον Παύλο τον χαρακτήριζαν το άνετο, το αρχοντικό πάτημα, η ποιότητα σε καθετί. Έτρεξε με απλά αυτοκίνητα, με συμβατικά λάστιχα και φίλους του «συνοδηγούς-επιβάτες», όπως τον Νίκο και τον Δούκα, έτρεξε και έκανε πρωταθλητισμό κυρίως με τον Σταμάτη-«Σίλεφ»-Βελλή, έτρεξε και για εταιρείες, όντας συνεπής και με συμπεριφορά επαγγελματία, όσο βέβαια τα «θέλω» και τα «πρέπει» κάθε πλευράς είχαν κοινό παρονομαστή. Σε κάθε περίπτωση, ο σεβασμός του για τους συνοδηγούς του όπως -και- τους Τίμο Τζάννες, Νίκο Μουζάκη, Ευθύμη Σάσαλο, Γιώργο Πετρόπουλο και τον αείμνηστο Κώστα Φερτάκη ήταν δεδομένος. Η ευαισθησία για τους χορηγούς του ήταν χαρακτηριστική, ακόμα και αν ήταν καλοί του φίλοι, όπως ο αείμνηστος Χρήστος Δαμάσκος της Λάμδα, που πίστευε -και το απέδειξε- στον άνθρωπο και αθλητή Παύλο Μοσχούτη.
Στη ζωή του η εικόνα ήταν αντίστοιχη, και επέλεγε με μαεστρία το στενό του περιβάλλον, το οποίο και φρουρούσε με αυστηρή συνέπεια, επιλέγοντας λίγους φίλους, χωρίς να προδίδει και τους πολλούς γνωστούς του, που δεν ήταν πάντα αντίστοιχα τίμιοι μαζί του. Αξιολάτρευτος άνθρωπος με λόγο, μισούσε το δούναι και λαβείν και περίμενε από τον άλλον να καταλάβει και να κάνει τις σωστές επιλογές, ώστε να προκύπτει μια υγιής σχέση με διαχρονικό ορίζοντα.
Έτσι μπορούμε και οφείλουμε να χαρακτηρίσουμε τη σχέση του με τη «συνοδηγό του» τα τελευταία 15 χρόνια στα εύκολα, με «περιπάτους» πολλών μιλίων στη θάλασσα με το φουσκωτό τους, και στα δύσκολα, στο χώρο της δουλειάς τους, τη σύζυγό του, κυρία Ρούλα Αποστολοπούλου-Μοσχούτη, έναν άνθρωπο με δύναμη και ευαισθησία, που έμεινε δίπλα του μέχρι το τελευταίο μέτρο της πιο δύσκολης διαδρομής τους, ένα μονοπάτι όπου η ατυχία με την αδικία έπαιξαν κρυφτό με τη δύναμη και το πάθος για τη ζωή.
Δεν τίθεται θέμα. Δε θα προλάβουμε να τον ξεχάσουμε, ακόμα και αν φτάσουμε τα 100, έχοντας να θυμόμαστε μόνο σπάνια και μοναδικά, τα περισσότερα δικά του και λίγα -δυστυχώς- και δικά «μας», αφού κάπου χαθήκαμε τα τελευταία χρόνια, με ευθύνη του γράφοντα.
Πάντως, Φίλε, Παύλε, που έλεγε και ο Τζέκος, αν το λιώναμε το κόκκινο RS, το «μάγκα», εκείνο το βράδυ στο βρεγμένο Διόνυσο με 4η και εσύ, την ώρα που άνετος μάζευες και διόρθωνες, φρόντιζες και να με καθησυχάζεις, τουλάχιστον η δική μου πορεία στις ε.δ. θα ήταν διαφορετική. Αλλά πάντα έτσι το έκανες. Γενικώς και Ειδικώς με τρόπο μαγικό. Επί του προκειμένου, το «μοναδικό» δε δίνει την πραγματική διάσταση.
Ο σεβασμός μας προς τη σύζυγό του, τα παιδιά του και τους γονείς του είναι δεδομένος, και μακάρι όλοι να πορευτούμε και να θυμόμαστε τις επιλογές του στη μία ή στην άλλη περίπτωση, και κυρίως όταν ξεχνιόμαστε, όταν την αισιοδοξία και αυτήν ακόμα την αξιοπρέπεια κερδίζει η μιζέρια, κάτι άγνωστο για τον Παύλο Σπύρου Μοσχούτη. Τον Paolo Caesar των ελληνικών αγώνων - και όχι μόνο._ Στρατισίνο
Πρεμιέρα: Με τον Παύλο Βαλεντή παραπλεύρως στο προσωπικό του ΤΤ, στην εκκίνηση του Γύρου Πελοποννήσου. Χορηγοί οι καλοί του φίλοι, «Ιαβέρης», Νίκος Βήχος, Στράτης Χατζηπαναγιώτου.
Ανατριχίλα: Με το 5TS της αντιπροσωπίας και τον καλό του φίλο Τίμο-«Σόμιτ»-Τζάννες δίπλα του, σφράγισαν αλάνθαστα και «πάνω από τα όρια» όλα τα χωμάτινα κατηφόρια των ε.δ.
Σοφία: ¶μεση προσαρμογή σε «Μικτό-Ενιαίο Πρωτάθλημα», με Αναβάσεις και ασφάλτινα ράλλυ και τίτλο με το Autobianchi Abarth.
Μαγκιά: Με κεφάλαιο το έπαθλο από τον τίτλο του Ενιαίου αγοράστηκε το Escort 2000 RS, το αυτοκίνητό «του». Έλαμψε σε Πρωτάθλημα και Ράλλυ Ακρόπολις με «Σόμιτ» και Χάρη Λιονή, έχοντας «δίπλα του», στα «pits», τον κ. Βασίλη Κοντόπουλο και τον κ. Γιάννη Λουκόπουλο. Κοινός παρονομαστής τα σήματα του περιοδικού μας. Το ίδιο αυτοκίνητο το παραχώρησε στον Λεωνίδα Κύρκο, που με το «καλημέρα» το οδήγησε σε νίκες στις Αναβάσεις! ¶λλες εποχές...
Ρίσκο: Το Γκρουπ 1 έγινε από τα χέρια των Κυρκαίων Γκρουπ 2, στο άλλο μπάκετ ο Σταμάτης-«Σίλεφ»-Βελλής, και το έβαλαν στην 8άδα στο ΡΑ του ’81, κερδίζοντας και αγώνες στο Παν.Π.Ρ.!
Ο Παύλος: Mε το δικό του, «ειδικό τρόπο» (πείσμα ουσίας περίσσευμα), το ’82 εξασφάλισε ένα εργοστασιακό Fiat 131 Abarth («έτσι, για να χαρούμε με τον “Στάμω” ένα ΡΑ») και «έγραψαν» στο Πρωτάθλημα αλλά και στο διεθνή αγώνα μας, όπου είχαν κοινή υποστήριξη με τον Τόνι Καρέλο. Δεν έβαλαν φωτιά στα ελληνικά βουνά, αλλά έμειναν στην ιστορία ως συμμετοχή-ήρεμη δύναμη, έχοντας να «κουλαντρίσουν» ένα δύσκολο και απαιτητικό αυτοκίνητο, προετοιμασμένο για επαγγελματίες.
Μαγεία: Το VW Golf Group Α έγινε παιχνίδι στα χέρια του και, έπειτα από ένα εντυπωσιακό σε ταχύτητα και αξιοπιστία ΡΑ, κέρδισαν με τον «Σίλεφ» και το αντίστοιχο Πρωτάθλημα. Συνδυασμός χάρμα οφθαλμών.
Ελληνάρες: «Διάλειμμα» μηνών ή ετών, αν προτιμάτε, με διάφορες επιλογές, μέχρι το ’87 να προκύψει η εξαιρετική Lancia 4WD-N, που ετοιμάστηκε στον Conrero και οδηγήθηκε στο όριο, με τον Σίλεφ παραπλεύρως. Αν στο ΡΑ ήταν λεπτά μπροστά από τον Φιόριο, σε αγώνες του Παν.Π.Ρ. έδειχναν το δρόμο στα καλά Γκρουπ Α 2WD!
Επαγγελματίες: Το 1990 ήρθαν με τον Ευθύμη Σάσαλο στη Nissan και οδήγησαν την 3λιτρη Silvia. Κουρασμένο το ιαπωνικό κουπέ, αλλά δεν τους εμπόδισε να διακριθούν στο ΡΑ - και όχι μόνο.
Πρωταθλητής: Σημαντικός ο ρόλος του Παύλου Μοσχούτη στην παρουσία της Mazda στους ελληνικούς αγώνες. Η ικανότητά του στην εξέλιξη-προσαρμογή του 323 GT-R τού χάρισε νίκες και πρωταθλήματα στη δύσκολη, ιδιαίτερα ανταγωνιστική κατηγορία Ν. Δίπλα του ο αείμνηστος Κώστας Φερτάκης, ο Νίκος Μουζάκης και ο Γιώργος Πετρόπουλος.
Επίλογος: Από το 2004 μέχρι και το 2007 αγωνίστηκε με συνέπεια στο αγαπημένο του Ράλλυ Ακρόπολις, στο τιμόνι διάφορων Mitsubishi Lancer EVO, έχοντας δίπλα του τον Γιώργο Καΐρη και την τεχνική υποστήριξη -και όχι μόνο- του Μαρίνου Κακουράτου.