Χρήστος Αμβράζης
Ανέκαθεν ο μηχανικός ήταν ένα από τα κύρια συστατικά της επιτυχίας στο χώρο των αγώνων. Σήμερα ο νεαρός Χρήστος Αμβράζης εργάζεται πάνω στη... συντήρηση αυτής της πραγματικότητας.Η εικόνα ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου που επιστρέφει στο σέρβις μετά τη μάχη με το χρονόμετρο είναι αρκετά συνηθισμένη. Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στον οδηγό, την ώρα που κάποιος, επίσης με φόρμα, αλλά πολύ πιο... λερωμένη, σκύβει κάτω από το αυτοκίνητο, μένοντας μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ο λόγος για τους μηχανικούς, τους ανθρώπους οι οποίοι αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια πριν από τον αγώνα, αλλά και το κλειδί στην αντιμετώπιση προβλημάτων κατά τη διάρκεια αυτού. Και, αν στο εξωτερικό αυτή η δουλειά είναι αρκετά διαδεδομένη -με την ύπαρξη αρκετών ομάδων-, στη χώρα μας τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πάντα ο μηχανικός αγωνιστικών αυτοκινήτων αποτελούσε παρεξηγημένη έννοια, με την εργασιακή σχέση να έχει πολύ περισσότερα προσωπικά στοιχεία ανάμεσα στις εμπλεκόμενες πλευρές.
Ο Χρήστος Αμβράζης, αν και μόλις 30 ετών, προσπαθεί και έχει καταφέρει να δημιουργήσει τη δική του αγωνιστική ομάδα, και μάλιστα στα πρότυπα του εξωτερικού, διατηρώντας όμως, λόγω χαρακτήρα, και το προσωπικό στοιχείο.
«Χειρουργείο»!
Όπως κάθε αγωνιστική ομάδα, έτσι και η Colin Rallying & Racing Preparations έχει τη δική της έδρα, όπου στεγάζονται τα αυτοκίνητα που δέχονται τις φροντίδες του Χρήστου Αμβράζη και των συνεργατών του. Βρεθήκαμε στη βάση της στη Νέα Κηφισιά, όπου και είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον αποκαλούμενο... «Κόλιν». Μην μπερδεύεστε. Αυτό είναι το ψευδώνυμο του νεαρού μηχανικού, το οποίο «κόλλησε» από τον Βρετανό Colin, που τον προμήθευε με κινητήρες όταν ο Έλληνας μηχανικός ασχολούνταν με Mini Cooper - στα πρώτα του βήματα. Μπαίνοντας στο... χειρουργείο του, αρχικά εντυπωσιάζεσαι με την τάξη. Η καθαριότητα και η γενικότερη εικόνα του συνεργείου θυμίζουν περισσότερο ιατρείο, παρά μέρος όπου προετοιμάζονται αγωνιστικά αυτοκίνητα.
Χαμογελαστός όπως πάντα, μας υποδέχθηκε με εγκαρδιότητα, με την κουβέντα, όπως ήταν αναμενόμενο, να περιστρέφεται γύρω από τους αγώνες, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος σήμερα. Βέβαια, η εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ του Χρήστου βοηθά τα μέγιστα ώστε να μη βαρύνει η ατμόσφαιρα, όσο δύσκολη και αν είναι η συζήτηση. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την κουβέντα από τον ίδιο και τη σχέση του με το χώρο. «Από μικρό παιδί μου άρεσε η τεχνολογία και το μηχανικό μέρος αυτής. Λάτρευα να λύνω και να δένω μηχανικά μέρη. Ό,τι και αν ήταν αυτό! Απλά, στο Γυμνάσιο αποφασίσαμε με τον ξάδελφό μου να αγοράσουμε ένα καρτ και να ασχοληθούμε με τους αγώνες. Εκείνος αγωνιζόταν και εγώ ήμουν ο μηχανικός. Όλα, όμως, άρχισαν όταν σε ηλικία 16 ετών είχα ένα Mini Cooper και επισκεπτόμουν το συνεργείο του Λούρμπα για να το ανακατασκευάσω. Πήγαινα στο συνεργείο και στη συνέχεια με κράτησε στη δουλειά. Ο Λούρμπας ήταν αυτός που με βοήθησε πάρα πολύ, αφού εκεί πήρα τις βάσεις για να γίνω μηχανικός. Και, το σημαντικότερο, έμαθα με το σωστό τρόπο. Από εκεί κι έπειτα, όταν τελείωσα το σχολείο, πήρα μια υποτροφία της Toyota και φοίτησα σε μια σχολή, αλλά παράλληλα εργαζόμουν στο συνεργείο του Λούρμπα. Εκείνη την εποχή στο χώρο βρισκόταν και ο Γιώργος Σιφναίος, ο οποίος αγωνιζόταν, και μαζί του άρχισα να πηγαίνω στους αγώνες. Έτσι μπήκα στον κύκλο των αγώνων.»
Λίγα χρόνια αργότερα, ο «Κόλιν» αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και να ανοίξει το μαγαζί του. «Το 2005 έφυγα από τον Λούρμπα και άνοιξα το δικό μου μαγαζί σε ένα μικρό χώρο στον ¶γιο Στέφανο. Όταν ξεκίνησα δεν είχα δραχμή στην τσέπη μου, και ήξερα ότι έπρεπε να στήσω όλη την επιχείρηση από την αρχή. Έτσι, ανέλαβα την προετοιμασία αρκετών αυτοκινήτων, όπως της Porsche του κ. Μανιατόπουλου, αλλά και των C2 του Χρήστου Ξουργιά και του Σωτήρη Οικονόμου. Όταν ο Χρήστος έφερε το Citroen στην Ελλάδα, δεν υπήρχε αντίστοιχο αυτοκίνητο. Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε, αφού ήθελα να ασχολούμαι με αγωνιστικά τα οποία, εκτός από προσεγμένα, είναι καινούργια και διαφοροποιούνται σε σχέση με όσα βλέπουμε συνήθως στη χώρα μας.»
Παράλληλα, όμως, ο Χρήστος δούλευε και στο εξωτερικό, βοηθώντας οδηγούς... και του WRC! «Έχω αναλάβει πολλές φορές την υποστήριξη οδηγών κατά τη διάρκεια δοκιμών, όπως για παράδειγμα του Γιάρι-Μάτι Λάτβαλα, αλλά και στους αγώνες! Για παράδειγμα, είχαμε αναλάβει την ευθύνη υποστήριξης του Εβγκένι Νόβικοφ στο Ράλλυ Μ. Βρετανίας, όταν συμμετείχε στο Πρωτάθλημα Παραγωγής.» Βέβαια, ούτε τότε ούτε και τώρα ο δρόμος του ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. «Σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Ξεκινήσαμε με ένα φορτηγό, το οποίο με την πάροδο του χρόνου αντικαταστήσαμε με καλύτερο, ενώ τώρα βρισκόμαστε και σε έναν πολύ νεότερο και πιο άνετο χώρο. Όμως, είναι πολύ δύσκολο να κάνει κάποιος σήμερα αυτήν τη δουλειά στη χώρα μας. Πρέπει να έχει τεράστια θέληση και να του αρέσει πάρα πολύ. Θέλει πολλές θυσίες. Εγώ δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ, και ό,τι χρήματα κέρδιζα τα έδινα για νέα εργαλεία, στη συνέχεια για φορτηγά και γενικά για ό,τι χρειαζόταν για να φτιάξω την ομάδα όπως την ήθελα. Θα μπορούσα να είχα κινηθεί τελείως διαφορετικά και να μην είχα χαλάσει χρήματα, ούτε να είχα κάνει τέτοιες θυσίες, αλλά δε θα είχα αντίστοιχη ομάδα. Ήθελα σε κάθε περίπτωση ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά, είτε πρόκειται για εργαλεία, τρέιλερ ή ακόμα και για φορτηγά. Ήθελα να βάλω μια σωστή βάση και να κάνω στην Ελλάδα αυτά που έβλεπα και θαύμαζα στο εξωτερικό.»
Υπάρχει, όμως, ανταπόκριση και τελικά κατά πόσο αξίζει τον κόπο; Ο Χρήστος είναι κατηγορηματικός: «Ποτέ δε σκέφτηκα ότι θέλω να αγωνιστώ για να βγάλω πολλά χρήματα. Ήθελα να έχω ένα ή δύο καλά και προσεγμένα αυτοκίνητα, και ανθρώπους να με πλαισιώνουν με διαφορετικές γνώσεις από εμένα (ηλεκτρολόγος ή φανοποιός), έτσι ώστε η ομάδα να είναι πλήρης και να μπορεί να παρέχει υψηλού επιπέδου υποστήριξη». Ο ίδιος θεωρεί ακόμα και σήμερα ότι είμαστε πολύ πίσω: «Απέχουμε αρκετά από αντίστοιχες ομάδες του εξωτερικού. Κάνουμε κάποια βήματα, αλλά στην πράξη αποτελούν... πυροτεχνήματα. Γενικά, η κοινωνία μας είναι πίσω σε τόσους τομείς, όπως είναι η παιδεία και η περίθαλψη, που είναι ουτοπικό να ζητάμε να γίνεται σύγκριση σε αυτόν το χώρο με το εξωτερικό».
Πόσο μάλλον, σε μια περίοδο που η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει τόσες επιχειρήσεις στην Ελλάδα: «Σίγουρα, η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει και εμάς, και έχει επηρεάσει τη δουλειά μας. Βέβαια, σε ένα βαθμό αυτό δεν είναι πολύ λογικό στη χώρα μας, αφού οι αγώνες εδώ πάντα αποτελούσαν χόμπι. Οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι ουσιαστικά δεν πάλευαν για επιβίωση. Είχαν κάποια άνεση για να το κάνουν αυτό. Παρ’ όλα αυτά, έχουν επηρεαστεί όλοι πάρα πολύ, και μαζί η δική μας η δουλειά». Κάτι που σε ένα βαθμό (όπως ανέφερε και ο Χρήστος) ισχύει: «Εγώ, από την πλευρά μου, απλώς κάνω αυτό που με ευχαριστεί, και μάλιστα με τον τρόπο που θέλω εγώ και με κέφι. Και αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζει ο κόσμος. Προσπαθώ να είμαι πραγματικός και φίλος με όλο τον κόσμο. Τα χρήματα δεν είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους είναι αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως». Και αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνει εύκολα κανείς, αν βρεθεί στο σέρβις παρκ κάποιου ελληνικού αγώνα, με τους περισσότερους αγωνιζόμενους, και ιδιαίτερα τη νέα γενιά, να βρίσκονται στο χώρο της ομάδας του, φροντίζοντας όλοι τους με τα γέλια και την εξαιρετική ατμόσφαιρα που επικρατεί να ξεσηκώνουν όσους βρίσκονται τριγύρω. Είπαμε, σύγχρονη αγωνιστική ομάδα, αλλά με επικεφαλής μηχανικό... παλαιάς κοπής._ Π. Τ.
Ενοικιάζοντας...
Ο Χρήστος Αμβράζης διαθέτει προς ενοικίαση δύο αυτοκίνητα, τα οποία οι φίλοι των αγώνων έχουν δει αρκετές φορές στις ε.δ. των ελληνικών αγώνων. Το MG ZR 105 της κατηγορίας Α και το λευκό Citroen C2 R2. Και στις δύο περιπτώσεις, η τιμή εξαρτάται από τη συμφωνία με τον «Κόλιν». Πάντως, ο νεαρός μηχανικός προσφέρει ένα πλήρες πακέτο, που περιλαμβάνει τη μεταφορά ανθρώπων και αυτοκινήτου, τη διαμονή, τη βενζίνη, τα ελαστικά και, φυσικά, την υποστήριξη κατά τη διάρκεια του αγώνα καθώς και τη δυνατότητα για shakedown πριν από τον αγώνα. Το μόνο που έχει να πληρώσει ο ενδιαφερόμενος οδηγός, πέρα από την τιμή του πακέτου, είναι η συμμετοχή. Η τιμή σε περίπτωση αποκλειστικής χρήσης της ομάδας, κάτι που αφορά και τα δύο αυτοκίνητα, αγγίζει τα 3.500 ευρώ για ένα μονοήμερο αγώνα. Ελάχιστη είναι η διαφοροποίηση σε περίπτωση που πρόκειται για αγώνα σπριντ, την ώρα που η παροχή ασφάλειας είναι εφικτή, αν και αυτή επίσης είναι κάτι που μπορεί να διαφοροποιηθεί, ανάλογα με τη συμφωνία που θα γίνει.