Όλγα Μέρμηγκα
Όλοι τη φωνάζουν «Όλι»«Δεν ξέρω τα όριά μου, γιατί πάντα έρχεται η στιγμή που... τα ξεπερνώ!»
ΕΙΝΑΙ χαμογελαστή, πολύπλευρη, δραστήρια, ιδιαίτερη, ξεχωρίζει στο πλήθος, παραμένει όμως
αυθεντική και δικός μας άνθρωπος. Η Όλι γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη,
παντρεύτηκε, έγινε μητέρα, απέκτησε δύο κόρες, χώρισε, ξεπέρασε μια περιπέτεια με την
υγεία της, διατήρησε όμως το πλατύ κοριτσίστικο χαμόγελο, το οποίο χαρίζει με ευκολία σε
φίλους και γνωστούς. Επαναστάτρια από μικρή και μέσα στα αυτοκίνητα, τόλμησε στα 14 την
πρώτη της βόλτα με το όχημα του μπαμπά. Η προδιάθεση υπήρχε, αλλά η αδρεναλίνη του ροπάτου
6λιτρου Ford Mustang έκανε τη διαφορά. Έτσι, γεννήθηκε ένας έρωτας, αυτός για την
ταχύτητα. Τις αθώες βόλτες της ημέρας σύντομα ακολούθησαν οι νυχτερινές κόντρες στους
δρόμους της Θεσσαλονίκης με ένα Peugeot 106 1.3 Rally. Όλα αυτά σταμάτησαν όμως μόλις
παντρεύτηκε και γέννησε τη Μαρία. Επτά χρόνια μετά ακολούθησε η Βίλη, οπότε και αφοσιώθηκε
εξολοκλήρου στην ανατροφή των παιδιών. Ο ιός της ταχύτητας όμως υπήρχε και ήταν απλά θέμα
χρόνου να βρει τον τόπο και την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί. Δεν υπήρξε ποτέ θεατής,
η θέση της ήταν και παραμένει μέσα στο αυτοκίνητο, είτε ως οδηγός είτε ως συνοδηγός. «Δεν
ήθελα και δε θέλω να πηγαίνω να βλέπω αγώνες αν δεν τρέχω, το έχω αυτό, είναι κουσούρι. Δε
θέλω να πάω σε μια στροφή για να δω τα αγωνιστικά, αντίθετα δεν έχω πρόβλημα να είμαι στο
σέρβις και να βοηθάω.» Το 2007 ήρθε αυτή η στιγμή, με την πρόταση του Παναγιώτη Χρυσαφίδη
να κάτσει στο δεξί μπάκετ του Opel Ascona, στο 11ο Ράλλυ Σπριντ Κοζάνης. Καταλυτική ήταν
φυσικά και η 20ετής γνωριμία της με τον Χρήστο Νάνο, ο οποίος δε σταμάτησε ποτέ να την
προτρέπει να ασχοληθεί με τους αγώνες αυτοκινήτου. Η εμπειρία των πρώτων ασφάλτινων σπριντ
ήταν δυνατή, όχι όμως αρκετή ώστε να κερδίσει αποκλειστικά την Όλι. Συνέχισε να «ψάχνεται»
και για τα επόμενα χρόνια βρήκε, μεταξύ άλλων, τη χαρά της συν-οδήγησης στους χωμάτινους
αγώνες ράλλυ, δίπλα στον Γιάννη Καραντάνα με το Opel Manta. «Με τον Γιάννη γνωριζόμασταν
καιρό και είμαι ευτυχής που “δέσαμε” ως πλήρωμα, καθώς μαζί του έμαθα πάρα πολλά.
Ταυτόχρονα με τα χωμάτινα ράλλυ αγωνιζόμουν όπου έβρισκα ευκαιρία. Σε ασφάλτινους αγώνες
συνοδηγός στο Citroen Saxo VTS του Μήτρακα, στο Peugeot 106 του Ευθυμιάδη, στο Toyota
Yaris του Πάζη, στο Ford Escort του Μπαλτούνη αλλά και ως οδηγός στην Ανάβαση Ζαγκλιβερίου
με Ford Escort MK II, στο Σπριντ Δράμας με το θεϊκό Fiat Cinquecento του Βασίλη Μίχογλου,
στο 45ο Ράλλυ ΔΕΘ με ένα νοικιασμένο Citroen Saxo VTS, σε δεξιοτεχνίες και χρονομετρημένα
με την “κροτίδα” μου, ήτοι ένα Peugeot 206 Cabrio. Μόνο σε drift δεν έχω συμμετάσχει, αλλά
θα γίνει κι αυτό. Προπονούμαι, αλλά ετοιμάζω και δικό μου αγωνιστικό, το οποίο, αν και
“ντριφτάμαξο”, έχω σκοπό να το τρέξω και σε άλλους αγώνες. Βασικά μου αρέσει να κάνω όλες
τις μορφές αγώνων, δηλαδή ό,τι οδηγείται.» Το ιδιαίτερο στη σχέση Όλι-αγώνες είναι πως δεν
μπορείς να της αποσπάσεις την οποιαδήποτε προτίμηση για μια μορφή αγώνα ή κάποιο ευχάριστο
χαρακτηριστικό στιγμιότυπο. «Όλοι οι αγώνες είναι καλοί και προσωπικά δεν ξεχωρίζω
κάποιον, αφού φροντίζω να περνάω καλά σε όλους όσους συμμετέχω. Όσο για τους συναθλητές
μου, αρχικά ήταν λογικό να αντιμετωπίσω μια άρνηση αποδοχής, αφού διείσδυσα, και μάλιστα
με τσαμπουκά, σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Ήμουν όμως προετοιμασμένη, ίσως όχι σε αυτόν
το βαθμό και σε τόσο προσωπικό επίπεδο.»
Οι συγκρούσεις με συναθλητές την έκαναν πιο δυνατή, η στάση της απέναντι σε όσους
καλόβουλους ήταν και είναι πάντα θετική, αντιδρά όμως πολύ πιο σκληρά σε όσους της
επιτίθενται. Σε προσωπικό επίπεδο, διατηρεί τη θηλυκότητά της και δεν είναι διόλου απίθανο
να τη συναντήσει κανείς με εντυπωσιακή περιβολή σε νυχτερινή έξοδο. Με τις κόρες της η
σχέση παραμένει στοργικά μητρική, αλλά ταυτόχρονα βαθιά φιλική. «Με τις κόρες μου είμαι
μητέρα και φίλη. Η 13χρονη Βίλη παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά με μένα. Τη βλέπω όπως
έβλεπαν εμένα στην ηλικία της οι γονείς μου. Είναι πάντα μαζί μου και με βοηθάει στους
αγώνες που συμμετέχω. Την αφήνω να αποφασίσει μόνη της, δεν την προτρέπω ούτε την
εμποδίζω, χαίρομαι όμως που της αρέσουν οι αγώνες αυτοκινήτου. Η 20χρονη Μαρία είναι
περισσότερο άνθρωπος των γραμμάτων. Τελειώνει του χρόνου βοηθός φαρμακοποιού και θέλει
μετά το πτυχίο να συνεχίσει τις σπουδές της ως φυσιοθεραπεύτρια. Αυτό όμως που έχω
υποσχεθεί και στις δύο είναι να κάνω τουλάχιστον από έναν αγώνα με την καθεμιά τους.» Η
Όλι δεν οραματίζεται το μέλλον, βάζει απτούς στόχους, τους οποίους και πραγματοποιεί. Το
ρητό που τη συνοδεύει από όταν θυμάται τον εαυτό της και που τη χαρακτηρίζει απόλυτα είναι
το εξής: «Η ζωή δεν είναι απαραίτητο να είναι τέλεια για να είναι υπέροχη. Είναι στο χέρι
σου να τη φτιάξεις όπως εσύ θέλεις.»_Γ.Π.
Τα τατουάζ
Στα αριστερά πλευρά: Τα αρχικά «Όλγα», «Μαρία», «Βίλη»
Στο σβέρκο: «Καλή Τύχη - Πάντα τα καλύτερα - Οικογένεια»
Στα δεξιά πλευρά στη γραφή των ξωτικών όταν βγήκε από το νοσοκομείο: «Ό,τι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο δυνατό και πιο τρελό»
Αριστερός καρπός: «Μαρία, Φρίξος, Πασχάλης» (μητέρα, πατέρας, αδερφός)
Στον αφαλό: Ένα σχέδιο που απεικονίζει δύο πιστόνια και συμβολίζει την αγάπη της για το
αυτοκίνητο.