Τάκης Καϊτατζής
Εκπρόσωπος της «χρυσής» γενιάς των '00s, ένας από τους ταχύτερους οδηγούς των τελευταίων δέκα ετών, ο Τάκης Καϊτατζής μας μιλά για τη σκληρή σημερινή πραγματικότητα στους αγώνες αυτοκινήτου και καρτ...ΣΤΟ Αυτοκινητοδρόμιο Μεγάρων μερικές χιλιάδες θεατών παρακολουθούν στις μύτες των ποδιών τους αγώνες Ενιαίου με Seat, Nissan, Toyota και Peugeot, με συναρπαστικές μάχες να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια τους. Την ίδια ώρα, στις ειδικές διαδρομές των αγώνων ράλλυ οι συμμετοχές ξεπερνούν τις 80, με τα τουλάχιστον 20 αυτοκίνητα να ανήκουν στην κλάση Ν/4, όταν και στις υπόλοιπες κατηγορίες, όπως στις F2 και A/5, οι μάχες είναι εξίσου συναρπαστικές με αυτές που δίνονται στην κορυφή για την κατάκτηση της 1ης θέσης. Παράλληλα, στις Αναβάσεις, αν οι αγωνιζόμενοι δεν ξεπερνούν τους 100, κάνουμε λόγο για μειωμένη προσέλευση και συμμετοχή!
Όχι, δεν ονειρευόμαστε, απλώς αναπολούμε την εικόνα των ελληνικών αγώνων στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Κοινός παρονομαστής σε όλα τα παραπάνω οι οδηγοί. Τότε είχε κάνει την εμφάνισή της στους αγώνες πίστας και στα ράλλυ η «χρυσή» γενιά που προήλθε από το χώρο του καρτ, αναβαθμίζοντας το επίπεδο του συναγωνισμού και του θεάματος. Νίκος και Βασίλης Ζάχος, Νίκος Γκίκας, Δημήτρης Κύρκος και, φυσικά, Τάκης Καϊτατζής είναι μερικά από τα ονόματα που προήλθαν από το φυτώριο των καρτ και, μαζί με αρκετούς ακόμα ταλαντούχους οδηγούς, έδωσαν νέο αέρα στους ελληνικούς αγώνες. Σήμερα ελάχιστοι από τους προαναφερθέντες συμμετέχουν στους αγώνες, ανάμεσά τους κανένας με πλήρη εμπλοκή.
Ένας από αυτούς, που σε κάθε του εμφάνιση συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των θεατών και, κακά τα ψέμματα, αποτελεί κίνητρο για να... ανέβεις στο βουνό, είναι ο Τάκης Καϊτατζής. Ένας από τους ταχύτερους οδηγούς που έβγαλε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, ο οποίος όπου και με ό,τι έχει αγωνιστεί έχει διακριθεί. Είτε πρόκειται για πίστα είτε για ειδικές διαδρομές, ο Τάκης θα διεκδικήσει τη νίκη, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει αυτό που λέμε «ατόφιο» ταλέντο. Σήμερα τον βρίσκουμε να διατηρεί τη δική του αγωνιστική ομάδα καρτ, έχοντας στις τάξεις της μερικούς από τους κορυφαίους οδηγούς του πρωταθλήματος, ενώ παράλληλα, όταν του δίνεται η ευκαιρία, επιστρέφει στο μπάκετ του μαύρου Lancer EVO IX για να «ξεσκουριάσει» σε κάποια ειδική διαδρομή, όπως προσφάτως στο Ελληνικό. Τον βρήκαμε στο χώρο που προετοιμάζει και φροντίζει τόσο τα αγωνιστικά καρτ όσο και το δικό του EVO, όπου και είχαμε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση εφ' όλης της ύλης.
Ας ξεκινήσουμε με την αγωνιστική σου ομάδα στο χώρο του καρτ. Πόσα χρόνια ασχολείσαι και σε τι επίπεδο βρίσκεται αυτήν τη στιγμή;
Η ομάδα συστάθηκε το 2004. Αρχικά την είχαμε από κοινού με τον Νίκο Ζάχο και εν συνεχεία μόνος μου. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν περάσει από τα χέρια μου σχεδόν σαράντα παιδιά, με τα οποία και έχουμε κατακτήσει δεκαπέντε πρωταθλήματα.
Πώς προέκυψε η ομάδα καρτ αφού τότε ήσουν και ενεργά αγωνιζόμενος;
Μου άρεσε πάρα πολύ ο χώρος του καρτ. Προήλθα από αυτόν και ήθελα να παραμείνω εκεί. Επιθυμία μου ήταν να βοηθήσω να αναδειχθούν και άλλα παιδιά από τα καρτ, όπως έγινε και με εμάς, τους οδηγούς της δικής μου εποχής. Δηλαδή να έρθουν στους αγώνες καλοί, γρήγοροι οδηγοί και γνώστες του αντικειμένου. Βλέπεις, ένα από τα προβλήματα του χώρου σήμερα είναι ότι λείπουν άνθρωποι που να γνωρίζουν το μηχανοκίνητο αθλητισμό στο 100% και να ξεφεύγουν από τη λογική «τρέχω για την πλάκα μου». Εμείς από το χώρο του καρτ ποτέ δε σκεφτόμασταν έτσι, διότι θεωρώ ότι είμαστε πιο καταρτισμένοι. Είχαμε πιο βαθιά εμπλοκή στο μηχανικό και το τεχνικό μέρος. Γενικότερα αυτό ήθελα, αφού, εκτός από δουλειά, επί προσωπικού η ενασχόληση με το καρτ μου δίνει ευχαρίστηση.
Ο ρόλος σου όμως δεν είναι απλώς αυτός του μηχανικού, αλλά και του καθηγητή-δασκάλου! Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Από τα χέρια μου έχουν περάσει παιδιά όπως ο Γιώργος Κατσίνης παλιότερα και ο Δημήτρης Βασιλέρης σήμερα. Αυτός ο ρόλος και, ουσιαστικά, το να καταφέρεις να μεταφέρεις αυτό που θέλεις σε κάποιον είναι πολύ πιο δύσκολα από το να μπεις απλώς και να οδηγήσεις. Για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχει συνδυασμός αρκετών παραμέτρων. Καταρχήν, πρέπει να πιάσεις τον παλμό του παιδιού και τον τρόπο που θα του μεταφέρεις αυτά που θέλεις. Στη συνέχεια, να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του, αφού δεν είναι εύκολο να κάνει αμέσως αυτό που θα του πεις. Πρέπει μετά να αντιληφθείς τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του και να βρεις τον τρόπο που θα το βοηθήσει να οδηγήσει γρήγορα, αφού το οδηγικό στιλ του καθενός είναι τελείως διαφορετικό. Και φυσικά, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, σημαντικός είναι και ο τρόπος που θα αντιμετωπίσεις το θέμα των γονέων. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μπορεί να αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα, αλλά ευτυχώς δεν το έχω αντιμετωπίσει. Ίσως επειδή κάνω ξεκάθαρες συζητήσεις από την αρχή και οι άνθρωποι που θέλουν να δουν βελτίωση στα παιδιά τους μου παραχωρούν το δικαίωμα να έχω το ρόλο του καθηγητή. Από την πλευρά μου το βλέπω με την προσέγγιση του αθλητή. Θέλω να κερδίσω όσο και αυτοί, και ίσως και περισσότερο! Αισθάνομαι σαν να αγωνίζομαι κι εγώ, και ας μην τρέχω, και θέλω να κερδίζω. Είναι σαν να βρίσκομαι εγώ στη θέση τους και θεωρώ ότι αυτό τους βοηθάει αρκετά.
Αυτήν τη στιγμή τι κατάσταση επικρατεί στο χώρο του καρτ, αναφορικά τόσο με την κρίση όσο και με την ανάληψη της διαχείρισης του σπορ από την ΟΜΑΕ;
Θεωρώ ότι στο καρτ η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη από ό,τι στο αυτοκίνητο. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει απανωτά λάθη στη διαχείριση του σπορ, τα οποία έχουν διογκωθεί σε συνδυασμό με την κρίση. Δεν ασχολήθηκαν όσο έπρεπε ούτε με τους κανονισμούς ούτε με τις διοργανώσεις. Ουσιαστικά όλα γίνονταν πολύ πρόχειρα. Και όλα αυτά, την ώρα που το καρτ αποτελεί παγκοσμίως το φυτώριο των αγώνων. Δε δόθηκε η πρέπουσα προσοχή, με αποτέλεσμα αυτήν τη στιγμή να μην υπάρχει πρωτάθλημα. Οι συμμετοχές την τελευταία πενταετία έχουν μειωθεί κατά 70%-80%! Πριν από πέντε χρόνια στην Καλαμάτα είχαμε 80 με 90 συμμετοχές και πριν από μερικές ημέρες αγγίξαμε τις 30, και ήταν επιτυχία! Οι προηγούμενες συναντήσεις στην Αθήνα είχαν 12 με 14 συμμετοχές σε όλες τις κατηγορίες, όταν παλιότερα ξεπερνούσαν τις 100. Σκεφτείτε ότι στην κατηγορία Mini έχουν περιοριστεί στις έξι!
Η ανάληψη από την ΟΜΑΕ δεν επέφερε κάποια αλλαγή; Τι πρέπει να αλλάξει εντέλει στο χώρο;
Στο καρτ δεν έχω δει μέχρι στιγμής καμία απολύτως αλλαγή. Ίσως να είναι και χειρότερα! Ακόμη το σπορ το διαχειρίζονται οι ίδιοι άνθρωποι. Αυτό που χρειάζεται είναι αλλαγή νοοτροπίας και ηγεσίας. Χρειάζεται στροφή 180 μοιρών! Πρέπει να ασχοληθούν νέοι άνθρωποι και νέα πρόσωπα, που έχουν διάθεση και δεν είναι κορεσμένοι. Κάποιοι που δε θα το αντιμετωπίζουν απλώς ως ένα χόμπι. Πρέπει να το αναλάβουν σε επαγγελματικό επίπεδο, να ζουν από αυτό, έτσι ώστε να είναι αντίστοιχη και η προσπάθειά τους. Και να μην είναι μόνο ένας αυτός που θα έχει την ευθύνη. Πρέπει να είναι ένα σχήμα τουλάχιστον πέντε ατόμων, που ο καθένας θα έχει αναλάβει από ένα κομμάτι.
Οδηγοί υπάρχουν, όπως την εποχή τη δική σας; Υπάρχουν αντίστοιχα ταλέντα;
Ταλέντα πάντα υπάρχουν! Το θέμα είναι ποιος ασχολείται με αυτά και ποιες είναι οι υποδομές που υπάρχουν ώστε να αναδειχθούν. Τότε, εμείς που τρέχαμε μπορούσαμε να ανέβουμε ένα σκαλοπάτι συμμετέχοντας σε ένα Ενιαίο ή σε κάτι αντίστοιχο. Σήμερα; Ποιος θα τους βοηθήσει να τρέξουν και, το σημαντικότερο, πού; Ποια θα είναι η συνέχειά τους στο χώρο όταν οι αγώνες ταχύτητας ουσιαστικά δεν υφίστανται; Και γι' αυτό οι περισσότεροι που ασχολούνται με το καρτ, μόλις ολοκληρώσουν την πορεία τους στο συγκεκριμένο χώρο, είτε αλλάζουν χόμπι είτε ασχολούνται με τις δουλειές τους και απομακρύνονται από το σπορ.
Η δική σου γενιά, λοιπόν, έζησε την καλή εποχή των αγώνων. Τι έφταιξε και δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια;
Ουσιαστικά πληρώνουμε λάθη άλλων. Οι περισσότεροι έβλεπαν τους αγώνες ως χόμπι, και δυστυχώς ποτέ δεν υπήρξε η υποδομή για να γίνει το σπορ 100% μέρος της δουλειάς μας. Κανείς δεν ασχολήθηκε να διατηρήσει όλους τους θεσμούς και τις εταιρείες στο χώρο γενικότερα. Κανείς δεν προσπάθησε να προβάλει αυτές τις προσπάθειες, και ουσιαστικά δεν υπήρξε καμία ανταπόδοση στην επένδυση των εταιρειών. Βλέπεις, κανείς δεν ήθελε να χάσει το θρόνο του. Παρά το γεγονός ότι εμφανίστηκαν αρκετά νέα ταλέντα, ελάχιστοι συνέχισαν στο χώρο, και αυτό χάρη στη βοήθεια από την οικογένειά τους. Όσοι συνεχίσαμε το κάναμε γιατί έτσι είχαμε μεγαλώσει μέσα στους αγώνες. Οι υπόλοιποι εξαφανίστηκαν, χάθηκαν. Και αν πάρεις σήμερα ένα δείγμα της μέσης ηλικίας των αγωνιζομένων, θα δεις ότι αγγίζει τα πενήντα χρόνια. Και καταλαβαίνεις γιατί συμβαίνει αυτό. Κανείς δε θέλει το νέο αίμα και το συναγωνισμό, επειδή θα χάσει το θρόνο του. Αλλά, όταν μένεις μόνος σου, και πρωταθλητής να αναδειχθείς, δεν έχει κανένα νόημα.
Στο αυτοκίνητο τι θεωρείς ότι πρέπει να αλλάξει;
Κάτι σημαντικό σε επίπεδο αλλαγών δεν έχω παρατηρήσει, αν και είδα κάποιες ελπιδοφόρες κινήσεις, όπως την προσπάθεια στο Ελληνικό. Θεωρώ ότι οι ελληνικοί αγώνες στερούνται νέων και σύγχρονων ιδεών, που να προέρχονται από νέους ανθρώπους που δε θα το βλέπουν σαν μια αρπαχτή, αλλά σαν επένδυση στο σπορ. Το Ελληνικό ήταν κάτι διαφορετικό! Όταν κάνουμε, για παράδειγμα, το ίδιο Ράλλυ Παλάδιο εδώ και χρόνια, δε βλέπουμε κάτι καινούργιο. Δεν έχει ενδιαφέρον για τον αγωνιζόμενο. Ακολουθούμε πάντα την έτοιμη και εύκολη λύση. Αυτό «ξενερώνει» τους αγωνιζομένους, αλλά και τους θεατές. Οι αγώνες δεν είναι απλώς να πληρώσω μία συμμετοχή, να κάνω 60 χιλιόμετρα και να φύγω. Τα ράλλυ είναι μια διαφορετική διαδικασία. Να κάνω δοκιμές με τον συνοδηγό μου, να κάνω μια βόλτα και να δω κάτι καινούργιο. Επειδή ο χώρος δεν είναι επαγγελματικός, πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό που θέλουμε είναι η δική μας ευχαρίστηση. Το να πραγματοποιήσω τυπικά ένα πέρασμα σε μια ειδική που έχω κάνει εκατό φορές και να πάω να τρέξω σε έναν αγώνα ο οποίος καταντάει ρουτίνα δε μου λέει τίποτα. Ακόμα και τώρα, που είναι περίοδος κρίσης, αυτοί που θα πάνε να τρέξουν θα ξοδέψουν από το υστέρημά τους. Αφού υπάρχει η κρίση, πρόσφερέ τους ένα λόγο παραπάνω για να το κάνουν. Επειδή όμως θεωρείται ότι ο «καψούρης» αγωνιζόμενος θα πάει να τα ξοδέψει έτσι κι αλλιώς, το σκεπτικό είναι «ας το κάνει εκεί που για εμάς είναι εύκολο». Αλλά οι καψούρηδες τελειώνουν σιγά σιγά. Είναι λογικό οι συμμετοχές να μειώνονται, αφού αυτός που έχει λίγα και θέλει να τα δώσει θα το κάνει για κάτι διαφορετικό, πιο ενδιαφέρον.
Για σένα τι είναι οι αγώνες αυτοκινήτου πλέον;
Ειλικρινά, λυπάμαι που οι αγώνες έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Όνειρό μου ήταν να τους κάνω 100% επάγγελμά μου, και το έχω καταφέρει εν μέρει από το χώρο του καρτ. Όμως και αυτό δείχνει να τελειώνει σιγά σιγά. Αυτός είναι και ο λόγος που με την ομάδα μου ταξιδεύουμε όλο και συχνότερα στο εξωτερικό. Η συμμετοχή μου στους ελληνικούς αγώνες είναι μια διέξοδος από την καθημερινότητα. Να μπορώ να παραμείνω με κάποιο τρόπο στο χώρο του αυτοκινήτου και να μην εξαφανιστώ, αφού ελπίζω σε μια καλύτερη συνέχεια. Όμως, το να μπορέσω να το δω σοβαρά και να μπω στη διαδικασία να ακολουθήσω ένα πρωτάθλημα για να πω ότι κατέκτησα έναν τίτλο δε με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν αποτελεί κίνητρο για μένα. Ένα πρωτάθλημα, όμως, με νέους οδηγούς και νέους αγώνες θα ήταν ό,τι καλύτερο. Ελπίζω με τη νέα ηγεσία, και ειδικά τώρα που οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη ελευθερία και βούληση, που παλιότερα δεν είχαν, να αλλάξει η νοοτροπία που υπάρχει και να βοηθηθούν οι αγώνες και, κατ' επέκταση, και εμείς που τους αγαπάμε..._ Π. Τ.