Nέα Ελλάδα: Δύο κυρίες με βαρύ βιογραφικό
Τι κρύβεται πίσω από το νέο πρόσωπο της χώρας, όπως το προσδιορίζει διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο ταυτίζοντάς το με δύο ισχυρές γυναίκες.Το ελληνικό success story, σαν κάθε καλό δράμα με happy end, χρειάζεται χαρακτήρες ήρωες. Και τους βρήκε. Κατά το πρακτορείο Bloomberg, το νέο πρόσωπο της Ελλάδας είναι δύο γυναίκες, η Αικατερίνη Σαββαΐδου, γενική γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, και η Αναστασία Σακελλαρίου, πρόεδρος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Μέσα στο καλοκαίρι, το αμερικανικό μέσο δημοσίευσε δύο διθυραμβικά προφίλ για τις δύο Ελληνίδες. Ανώτατο στέλεχος της PriceWaterhouseCoopers (PwC) η μία, πρώην τραπεζίτης στην Credit Suisse η άλλη.
Η κ. Σαββαΐδου, μόλις ανέλαβε τη νέα της θέση, έκανε σαφές πως στόχος της είναι η φοροαποφυγή, το κλείσιμο των παραθυρακίων. Πρόκειται για δήλωση με υψηλή αίσθηση της ειρωνείας, καθώς προέρχεται από μία ειδικό της... φοροαποφυγής.
H PwC, από όπου μεταγράφηκε η κ. Σαββαΐδου στο Υπουργείο Οικονομικών, είναι μία από τις λεγόμενες Big Four, τις μεγάλες εταιρείες λογιστών. Το βασικό τους έργο, όπως ακόμα και οι ίδιες παραδέχονται, είναι να βοηθούν τους πελάτες τους να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Το αν αυτό εκτός από ανήθικο είναι και νόμιμο είναι άλλη ιστορία. (Σύμφωνα με στατιστικές, οι φορολογικές λύσεις που προσφέρουν αντιβαίνουν στο νόμο σε ποσοστό από 50% έως 75%, με το υπόλοιπο να είναι... παραθυράκια.)
Χαρακτηριστικό περιστατικό: Βρετανοί βουλευτές ανακάλυψαν το 2013 πως η PwC είχε στήσει ένα υπερεθνικό σύστημα με επτά(!) επίπεδα, ώστε το πιο ακριβό συγκρότημα γραφείων στο Λονδίνο, αξίας 600 εκατ. λιρών (κοντά στο 1 δισ. ευρώ), να μην πληρώνει φόρους από ενοίκια!
Η ροή του χρήματος περνούσε από τους συνήθεις κόμβους. Κακώς πήγε το μυαλό σας στα PIGS, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία. Εδώ μιλάμε για επιστημονική διαφθορά, και όχι για τις αποδείξεις που δε δίνει ο υδραυλικός. Οι κόμβοι που η PwC χρησιμοποίησε στην προσπάθειά της να κρύψει το χρήμα ήταν στο Λουξεμβούργο, στο Ντελαγουέρ (δηλαδή ΗΠΑ), στο Τζέρσεϊ (δηλαδή Βρετανία)...
Η τοποθέτηση της κ. Σαββαΐδου δημιουργεί και άλλο παράδοξο: από την πιο σημαντική θέση διοίκησης του ελληνικού φοροεισπρακτικού μηχανισμού, έχει πρόσβαση στα πιο μύχια κρατικά μυστικά. Πόσο συμβατή είναι αυτή η επιλογή για ένα πρόσωπο που μέχρι πρότινος εργαζόταν σε εταιρεία με ευθέως ανταγωνιστικά προς το ελληνικό Δημόσιο συμφέροντα;
Ο αντίλογος, βέβαια, είναι ότι, όπως μεγάλες εταιρείες προσλαμβάνουν χάκερς για να διορθώσουν τα κενά στην ασφάλεια των συστημάτων τους, έτσι και μια κυβέρνηση μπορεί να προσλάβει κάποιον ή κάποια από το αντίπαλο στρατόπεδο, για να της ανοίξει τα μάτια. Ωστόσο, στο Βήμα διαβάζουμε ότι «κομβικό ρόλο στην επιλογή έχει παίξει ο υφυπουργός Οικονομικών, Γιώργος Μαυραγάνης», ο οποίος «είχε θητεύσει με επιτυχία στην KPMG», μία από τις υπόλοιπες Big Four. Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα η μάχη κατά της φοροδιαφυγής είναι στα χέρια δύο πρώην στελεχών των εταιρειών με ειδικότητα τη... φοροαποφυγή.
Λίγες μέρες αργότερα, το Bloomberg δημοσίευε κι άλλο διθυραμβικό προφίλ, αυτήν τη φορά για την επικεφαλής του ΤΧΣ, Αικατερίνη Σακελλαρίου. Η κ. Σακελλαρίου προμοτάρεται ως «πρώην τραπεζίτης της Credit Suisse». Πώς μπορεί να λογίζεται ως κομπλιμέντο για έναν δημόσιο λειτουργό η προϋπηρεσία σε μια τράπεζα που μόλις μερικούς μήνες πριν τιμωρήθηκε από τις αμερικανικές αρχές με πρόστιμο 2,6 δισεκατομμυρίων(!) δολαρίων για φοροδιαφυγή;
Κατά τα λοιπά, το προφίλ του Bloomberg θεωρεί τριτεύουσας σημασίας το γεγονός πως η κ. Σακελλαρίου είναι υπόδικη για κακούργημα στην υπόθεση του ΤΤ... Η λεπτομέρεια αυτή καλύπτεται σε μία παράγραφο 71 λέξεων (επί συνόλου 1.500), στην οποία παραλείπεται το γεγονός ότι η κ. Σακελλαρίου διώκεται για κακούργημα και ότι τις διώξεις έχουν ασκήσει οι εισαγγελείς κατά της διαφθοράς. Αναφέρεται, όμως, η δήλωση του Γιάννη Στουρνάρα ότι έχει «πλήρη εμπιστοσύνη στην κ. Σακελλαρίου, στην ηθική της, στην επαγγελματική της επάρκεια και στο έργο που έχει προσφέρει έως τώρα»._ Ν. Λ.
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ
¶νεμοι της Ιστορίας και της ανάγκης
Μια απρόσμενη συλλογή μαρτυριών που έρχονται από μακρινές δεκαετίες, από την κατοχική Χίο, να φωτίσουν με αντίστροφη φορά τη ροπή της διακίνησης παράνομων μεταναστών στο Αιγαίο, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.
«Πραγματικά πείνασα τις δέκα μέρες που κάμαμε μέσα στο καΐκι. Το ταξίδι ήτανε για τρεις μέρες. Τη μέρα εκαθούμαστε και τη νύχτα εβαδίζαμε, διακόσιες δέκα έξι ψυχές μέσα και σκεπασμένο με ένα καραβόπανο. Ψείρες, βρόμα, άστα... Πέθανε ένα μωρό και το 'βαλε η ίδια η μάνα του σε ένα τσουβάλι και το 'ριξε στη θάλασσα. Μας δώκανε πατάτες βραστές, ελιές και σύκα και νερό από βαρέλια που είχαν πετρέλαιο μέσα, ήτανε κόκκινο και βρομούσε πετρέλαιο (...) Ήτανε και Μεγάλη Βδομάδα. Τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ τους έψαλα τον Επιτάφιο μες στο καΐκι. Αυτοί είχανε σκοπό να μας πνίξουνε, γιατί είχανε πνίξει ορισμένα καΐκια...».
Θα μπορούσε να είναι διήγηση μιας γυναίκας από τη Συρία ή από το Ιράκ, που βρέθηκε να βολοδέρνει μέσα σ' ένα σαπιοκάικο στη Μεσόγειο, όχι γιατί ήθελε σώνει και καλά να έρθει να μπλεχτεί μέσα στα πόδια μας, ημών των Δυτικών, αλλά γιατί την έσπρωξαν οι άνεμοι της Ιστορίας, της βίας και του φανατισμού. (Και, εδώ που τα λέμε, έχουμε βάλει κι εμείς οι Δυτικοί το χεράκι μας ώστε να γίνουν τα πράγματα όπως έχουν γίνει στη Συρία και στο Ιράκ.)
Αλλά η διήγηση δεν είναι μιας τέτοιας γυναίκας. Μιλάει η Χιώτισσα Ζαχαρένια Γεώργαλου, που οι άνεμοι της Ιστορίας, η βία και ο ναζισμός την είχαν σπρώξει, μαζί με την οικογένειά της, στα δώδεκά της, να βολοδέρνει μέσα σ' ένα σαπιοκάικο στη Μεσόγειο. Πρόκειται για μία από τις πολλές μαρτυρίες που συγκέντρωσε ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης από το 2001 έως το 2006, μιλώντας με ηλικιωμένες γυναίκες και άντρες που έφυγαν το '42 από τη γερμανοκρατούμενη Χίο για να ξεφύγουν από την πείνα, την Κατοχή και τη φημολογούμενη γερμανική επιστράτευση. Οι μαρτυρίες αυτές συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο του «Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι - όλοι» (Εκδόσεις Εστία).
Κατά χιλιάδες οι Χιώτες, κυρίως οι κάτοικοι της πόλης και του Βροντάδου, έφευγαν τις νύχτες από όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές της ανατολικής ακτής του νησιού. Παντουκιός, Μηλιγκάς, Μερσινίδι, Ταμπάκικα, Κοντάρι, Αγία Ελένη, Καρφάς, Αγία Ερμιόνη, ¶γιος Αιμιλιανός, Καταρράκτης, Βοκαριά, ακόμα και η Κώμη, ήταν τα σημεία της μεγάλης εξόδου.
«Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μάζεψα αυτές και πολλές ακόμη μαρτυρίες Ελλήνων προσφύγων στη Μέση Ανατολή το 1941-42, οι οποίες δημοσιεύονται στο βιβλίο “Συρματένιοι ξεσυρματένιοι - όλοι”. Και μέσα σε μισόν αιώνα γίναμε όπως γίναμε, Ευρωπαίοι που πνίγουν Μεσανατολίτες πρόσφυγες για να μην εισέλθουν στη χώρα τους...», έχει γράψει ο ίδιος ο Μακριδάκης (thepressproject.gr / 26.1.2014).
Πράγματι, το βιβλίο γίνεται όλο και πιο επίκαιρο, καθώς η φτώχεια και οι πολεμικές αναταράξεις στην Ασία και την Αφρική σπρώχνουν όλο και περισσότερο κόσμο, άντρες αλλά και γυναικόπαιδα, προς την Ευρώπη, παρά τις φουρτούνες, την ακτοφυλακή της Frontex και τη δολιότητα των διακομιστών. «Έφευγαν οι Χιώτες με βάρκες να γλυτώσουν από την πείνα και την Κατοχή. Κάποιοι βαρκάρηδες, ενώ τους είχαν πάρει τα χρυσαφικά, βούλιαζαν τα καΐκια και τους έπνιγαν. Οι Τούρκοι τους έπιαναν, τους έδερναν και τους γύριζαν πίσω. Όλα ίδια, σαν ρεπορτάζ σημερινό, με μόνη διαφορά στην κατεύθυνση», γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης.
Ας δούμε όμως μερικές ακόμα μαρτυρίες που, παρά τη γοητευτική χιώτικη ντοπιολαλιά, μοιάζουν τόσο σημερινές και συνάμα τόσο οικουμενικές:
«Το 1942, από τη μια υπήρχε κρίση εργασίας, από την άλλη είχαμε ξεσηκωθεί που φεύγανε οι πρόσφυγες για τη Μέση Ανατολή, για το άγνωστο, δεν ξέρανε τι γίνεται και πού πάνε, και στις 22 Μαρτίου πήγαμε εδώ στην παλιά ηλεκτρική εγώ με κάτι άλλους, μπήκαμε μέσα σε μια βάρκα 28-30 άτομα, την οποία από την προηγούμενη μέρα είχαμε βουλίσει για να μην τη δούνε οι Γερμανοί και για να στανιάρει, και το βράδυ μπήκαμε μέσα και φύγαμε.» (Γιάννης Συρβίτης)
«Εκεί ήτανε από τον Καταρράκτη κάποιοι και κουβαλούσαν τον κόσμο. Πήγαμε, συμφωνήσαμε, του λέμε “τούτα δω είναι όλα, πάρε τα”. Και φύγαμε και πήγαμε απέναντι στην Τουρκία, στην Κάτω Παναγιά. Πολύς κόσμος μες στη βάρκα, ήμαστε δεκαεφτά-δεκαοχτώ ανομάτοι και είχε και μωρά μέσα... Καμιά εικοσαριά πόντους ήθελε να πάρει νερά. Πάμε λοιπόν απέναντι στην Κάτω Παναγιά... Εκεί ήτανε, όπως βλέπεις τον Καρφά... Ρηχά τα νερά. Και ήκατσεν η βάρκα. Εφύγαμεν απ' εδώ, από τη Χίο, 13 Απριλίου του 1942, ημέρα Μεγάλη Τετάρτη. Βγήκαμε έξω... Βροχή... Είχενε κάτι μεγάλους πρίνους και πήγαμε εκεί από κάτω...» (Κώστας Μπαχάς)
«Ξεκινήσαμε να φύγομε, σιγά σιγά επηγαίναμε. Η αδερφή μου ήτανε έντεκα χρονώ, έβγαζε νερά από τη βάρκα, από εδώ που ξεκινήσαμε μέχρι την Τουρκία. Στο δρόμο που πηγαίναμε και φτάσαμε στα μισά πια, άκουε ο βαρκάρης ένα ντούκου ντούκου, ντούκου ντούκου, λέει έρχεται η Καταδίωξη. Αν έρθει πιο κοντά και δούμε ότι είναι η Καταδίωξη, θα βγάλω το φελλό. Το φελλό θα βγάλεις; Έτσι και σε δω και σκύψεις να βγάλεις το φελλό θα σε πετάξω στη θάλασσα και θα την πάω εγώ τη βάρκα, του λέει ο πατέρας μου. Στο τέλος, κούτσα κούτσα, τα ξημερώματα, φτάνομε στα ¶σπρα Χώματα, απέναντι...» (Γιάννης Ξυντάρης)
«Εν τω μεταξύ η αδελφή μου, μωρό, το 'χε τυλιγμένο σε ένα χράμι η μαμά μου, και αυτό ζαλίστηκε, φαίνεται, με τη θάλασσα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει γοερά, και να φωνάζουνε μες στη βάρκα: “Πετάξτε το παιδί στη θάλασσα... Θα μας πιάσουνε οι Γερμανοί”...» (Εύχαρις Κοκκάλη-Ακαβάλου)
Κάπως έτσι καταρρέουν όλες οι θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες οι μετανάστες θα έπαυαν να έρχονται στην Ελλάδα κατά κύματα αν οι ελληνικές αρχές τους έκαναν τη ζωή κόλαση, γιατί τάχα θα το μάθαιναν οι άλλοι πίσω στις χώρες τους και θα αποθαρρύνονταν. Κάπως έτσι αποδεικνύεται πως δεν μπορείς να ανακόψεις τα μεταναστευτικά θέματα με το έτσι θέλω, με περιπόλους και με ακτοφυλακές. Γι' αυτό αξίζει να σκύψουμε στις μαρτυρίες που συγκέντρωσε ο Μακριδάκης, μήπως και αντιληφθούμε τη φύση του προβλήματος. Να ένα καλό σεμινάριο για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, που μόλις ανέλαβε με τόσο μεγάλη άδεια κινδύνου το δύσκολο χαρτοφυλάκιο του Μεταναστευτικού στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αν και ο ίδιος ο Μακριδάκης το πάει το θέμα ακόμα πιο μακριά, με τον οξύ πολιτικό/προφητικό του λόγο: «Κοντοζυγώνει όμως και πάλι η ώρα μας. Η ώρα που θα φεύγουν τις νύχτες με βάρκες οι εξαθλιωμένοι Έλληνες και θα πηγαίνουν απέναντι, εκτός της ΕΕ, για να μπορέσουν να ζήσουν. Η Ιστορία δεν σταματάει στο σήμερα, ούτε καν καθυστερεί»._ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ
ISIS
Πώς κατασκευάζονται ένας ιερός στρατός και ένα χαλιφάτο
Ο δυναμισμός, η οργάνωση και ο πλούτος των τζιχαντιστών γεννούν εύλογα ερωτήματα ως προς την προέλευση της ισχύος και της αποτελεσματικότητάς τους.
Τι είναι ο ISIS; Είναι ένας τρομακτικός στρατός που απειλεί το δυτικό κόσμο (ακόμα και την Ελλάδα, που εμφανίζεται σε χάρτες ως εσχατιά του «χαλιφάτου»), μια οργάνωση με χαρακτήρα «Αποκάλυψης», όπως ένας από τους κορυφαίους στρατηγούς του Πενταγώνου την αποκάλεσε; Ή ένα δημιούργημα των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης, που εξυπηρετεί τους γεωπολιτικούς στόχους των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως ορισμένοι αναλυτές εικάζουν; Ή μήπως είναι και τα δύο;
Στην περίπτωση του «Ισλαμικού Κράτους», ο μύθος από την πραγματικότητα είναι αδύνατον να διακριθούν, ακόμα και σε ό,τι αφορά την ίδια την ύπαρξη των προσώπων που υποτίθεται πως ίδρυσαν ή ηγούνται του ISIS.
Οι τρεις ταφές του Αμπού Μουσάφ Αλ Ζαρκάουι
Ο ιδρυτής του ISIS ήταν ο μυθικός Αλ Ζαρκάουι, ο άνθρωπος που πέθανε τρεις φορές και αναστήθηκε άλλες δύο. Παρέμεινε φυλακισμένος στην Ιορδανία για έξι χρόνια μέχρι το 1999, όταν αποφυλακίστηκε και επέστρεψε στο Αφγανιστάν, μετά στο Ιράν και τελικά στο Ιράκ. Τον Απρίλιο του 2003 πέθανε για πρώτη φορά έπειτα από βομβαρδισμό. Λίγο αργότερα αναστήθηκε και εμφανίστηκε στη μάχη της Φαλούτζα. Ξανασκοτώθηκε μαχόμενος τον Ιούνιο του 2005, αναστήθηκε για μία ακόμα φορά, ώστε να σκοτωθεί για τελευταία(;) φορά το 2006.
Με τον επόμενο αρχηγό του ISIS, τον Αμπού Ομάρ Αλ Μπαγκντάντι, ζητούμενο είναι ακόμα και το αν υπήρξε. Όταν το Μάιο του 2007 το ιρακινό υπουργείο Εσωτερικών ανακοίνωσε το θάνατό του, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις ισχυρίστηκαν ότι ο αρχηγός του ISIS δεν υπήρξε ποτέ... Κατά τους Αμερικανούς, τα ηχογραφημένα μηνύματά του εκφωνούνταν από έναν ηθοποιό που προσελήφθη για να δημιουργήσει το μύθο του...
Το 2009 ο ανύπαρκτος Αλ Μπαγκντάντι συνελήφθη, κάτι που διαψεύστηκε από την οργάνωσή του, η οποία εξακολούθησε να δημοσιοποιεί μηνύματά του έως τον Απρίλιο του 2010, οπότε ξαναπέθανε. Έκτοτε δεν έχουμε νέα του.
Ο Αλ Μπαγκντάντι, πραγματικός ή ψεύτικος, αντικαταστάθηκε από τον... Αλ Μπαγκντάντι, μόνο που αυτός εδώ έχει ένα όνομα άξιο της θέσης του: Ιμπραΐμ Ιμπν Αουάντ Ιμπν Ιμπραΐμ Ιμπν Αλία Ιμπν Μουχάμαντ Αλ Μπαντρί Αλ Σαμαράι, ή με το πιο δημοσιογραφικό Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι. Για την ύπαρξή του δε φαίνεται να εκφράζονται αμφιβολίες, τα υπόλοιπα όμως βιογραφικά στοιχεία του καλύπτονται και πάλι από την αχλύ του μύθου.
Αρχηγός του ISIS από το Μάιο του 2010, «σκοτώθηκε» κι αυτός τον Ιούνιο του 2014 για μία μέρα, μέχρις ότου ένα βίντεο τον έδειξε να κάνει κήρυγμα σε τζαμί της Μοσούλης. Αυτός ήταν ο μιντιακός του τρόπος για να δείξει ότι δε σκοτώθηκε. Στις 29 Ιουνίου του 2014 ανακηρύχθηκε Χαλίφης Ιμπραΐμ και «ηγέτης των απανταχού Μουσουλμάνων»._ ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΕΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Κομμένες κεφαλές δύο ταχυτήτων
Θα περίμενε κανείς οι Αμερικανοί να μην κάνουν μετά την 11η Σεπτεμβρίου τα ίδια λάθη που έκαναν πριν απ' αυτήν. Αλλά, όχι, εκείνοι συνέχισαν με τις ίδιες στρατηγικές.
Η Δύση (και η Ανατολή) παρακολουθούν με τρόμο τα βίντεο των αποκεφαλισμών που με σαδιστική χαρά αναρτώνται στο «σύννεφο» από τον ISIS. Αναλύσεις γράφονται σχετικά με την αυθεντικότητα αυτών των βίντεο (με την κρατούσα άποψη των ειδικών να θεωρεί ότι αποτελούν αντικείμενο μοντάζ). Αναλύσεις γράφονται επίσης σχετικά με την εξοικείωση των άλλοτε πρωτόγονων ισλαμιστών όχι μόνο με την τεχνολογία, αλλά και με τις σύγχρονες τεχνικές της ενημέρωσης (χρήση των social media). Λες και η τέχνη της προπαγάνδας θα 'πρεπε να παραμείνει προνόμιο του «πολιτισμένου» κόσμου.
Γιατί όμως οι αξιωματούχοι της Δύσης εξανίστανται με τη βαρβαρότητα των αποκεφαλισμών; Ξεχνούν πως τα καθεστώτα τα οποία η Δύση με φανατισμό υποστηρίζει -συμπτωματικά και ειρωνικά, τα ίδια καθεστώτα που κατά τα φαινόμενα χρηματοδοτούν τον ISIS και εν γένει την ισλαμική τρομοκρατία- είναι αυτά που χρησιμοποιούν τον αποκεφαλισμό ως τετριμμένη μορφή ποινής;
Μόνο μέσα στον Αύγουστο, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, οκτώ άνθρωποι στη Σαουδική Αραβία αποκεφαλίστηκαν, επί συνόλου 22 που εκτελέστηκαν. Τέσσερα μέλη μίας οικογένειας αποκεφαλίστηκαν για «λήψη ναρκωτικών».
Εδώ έγκειται μάλλον η πραγματική ευθύνη της Δύσης. Όχι ότι κατασκεύασε την πιο δολοφονική μηχανή στον κόσμο, όπως διατείνονται οι συνωμοσιολόγοι, αλλά ότι με τη σχιζοφρενή της πολιτική δημιούργησε το σημερινό στάτους κβο: η επικράτεια στην οποία ο ISIS έχει κυριαρχήσει, και στην οποία ήδη εγκαθιδρύει ένα πρωτόλειο «χαλιφάτο», είναι σε έκταση μεγάλη όση η Τουρκία. Εκτείνεται από τις βόρειες και ανατολικές περιοχές του Ιράκ έως τη βόρεια Συρία.
Μέχρι πριν από ένα χρόνο, αντίπαλοι της Δύσης στην περιοχή ήταν ο κακός δικτάτορας ¶σαντ και η σατανική Τεχεράνη. Σήμερα, ο ¶σαντ και η Τεχεράνη είναι η καλύτερη ελπίδα που έχει η Δύση προκειμένου να αναχαιτιστεί η απειλή του ISIS. Αντιθέτως, ο πιο αγαπημένος της σύμμαχος στην περιοχή, η Σαουδική Αραβία, για μία ακόμα φορά φαίνεται να αποτελεί βασικό χρηματοδότη των τζιχαντιστών.
Όσο για το Κατάρ, τον άλλο αγαπημένο σύμμαχο των Αμερικανών, μπορεί να αποτελεί σε περιφερειακό επίπεδο βασικό αντίπαλο της Σαουδικής Αραβίας, όμως δύσκολα κρύβεται, πρώτον, ότι χρηματοδοτεί ομάδες ανταρτών τύπου Αλ Κάιντα και, δεύτερον, ότι έχει σημαντικά ερείσματα σ' αυτές τις οργανώσεις, ώστε να μπορεί να απελευθερώνει ομήρους, όπως στην περίπτωση του Peter Theo Curtis, ο οποίος εκρατείτο από την καθαρά τζιχαντιστική Τζαμπάτ αλ Νούσρα.
Σαν να 'χε δίκιο ο Πούτιν όταν προειδοποιούσε με άρθρο του στους New York Times το 2013 πως «η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία θα προκαλούσε αύξηση της βίας και απελευθέρωση ενός νέου κύματος τρομοκρατίας»._ Ν. Λ.
Ποιος κατασκεύασε τον ISIS;
Το ερώτημα παραμένει: από πού προέρχεται η τρομοκρατία του ISIS; Και οδηγεί σε τρία υποερωτήματα: σχετικά με τη θαυμαστή τεχνογνωσία τους, το σοφιστικέ εξοπλισμό τους και τη χρηματοδότησή τους.
Το knowhow: Από τον ISIS στη CIA μέσω Τσετσενίας
Από πού προέρχεται όλη αυτή η σοφιστικέ τεχνογνωσία των τζιχαντιστών; Η απάντηση, όπως τη δίνει ένας Αμερικανός αξιωματούχος, είναι λακωνική: «Μάλλον από την Τσετσενία». Πολλά από τα πιο προβεβλημένα στελέχη του ISIS είναι Τσετσένοι. Και είναι γνωστό πως ο απελευθερωτικός ή τρομοκρατικός (μάλλον και τα δύο) αγώνας των Τσετσένων εναντίον της Ρωσίας βασίστηκε όχι μόνο στη χρηματοδότηση του Πακιστάν και της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και στην υποστήριξη ή ανοχή των Αμερικανών. Αρκετοί από τους Τσετσένους μαχητές έλαβαν εκπαίδευση από Αφγανούς μουτζαχεντίν, από ανθρώπους δηλαδή που χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ. Ανάμεσά τους και ο ίδιος ο Μπιν Λάντεν, λέει...
Θα περίμενε κανείς τα λάθη του παρελθόντος να μην επαναληφθούν μετά την 11η/9. Και όμως, την ίδια ακριβώς στρατηγική χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί στη Συρία. Από το 2011, μισθοφόροι και εταιρείες, ενεργώντας για λογαριασμό των ΗΠΑ, άρχισαν να βοηθούν τους αντάρτες. Οπλισμός που προοριζόταν για «μετριοπαθείς» δυνάμεις έφτασε να χρησιμοποιείται από οργανώσεις με ιδεολογική ή επιχειρησιακή συγγένεια με την πάλαι ποτέ Αλ Κάιντα.
Πρόσφατα, ιορδανικές επίσημες πηγές αποκάλυψαν ότι το 2012 Αμερικανοί εκπαίδευσαν αντάρτες στο πλαίσιο του στόχου ανατροπής του ¶σαντ. Οι εκπαιδευόμενοι αργότερα μεταπήδησαν στον ISIS...
Εξοπλισμός made in USA
Από πού προέρχονται ο high tech οπλισμός και οι υποδομές, για παράδειγμα τα κονβόι από Humvees ή Toyota που επελαύνουν σε Συρία και Ιράκ; Δε χρειάζεται να προσφύγει κανείς σε θεωρίες συνωμοσίας. Στο Ιράκ οι Αμερικανοί, μετά την αποχώρησή τους, παρείχαν εξοπλισμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων στο νεοσύστατο στρατό, τον οποίο εκπαίδευσαν με τη φιλοδοξία να τους αντικαταστήσει. Η σταδιακή του αποσύνθεση έριξε αυτά τα πανάκριβα όπλα στην αγκαλιά του ISIS. Έτσι, όταν σήμερα ο Ομπάμα υπόσχεται βομβαρδισμούς κατά του ISIS, ουσιαστικά πρόκειται για μια προσπάθεια καταστροφής οπλισμού και εξαέρωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων που πλήρωσαν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι για να φέρουν την ειρήνη στην περιοχή...
Η τράπεζα του ISIS
Το τρίτο ερώτημα είναι, φυσικά, η χρηματοδότηση. Διότι ο ISIS είναι δύο πράγματα ταυτοχρόνως: ένας στρατός που πολεμά οργανωμένους κρατικούς στρατούς και ένα καθεστώς που εγκαθιδρύεται σε όσες περιοχές κατακτά, με τη φιλοδοξία της κοινωνικής και κρατικής οργάνωσης. Πού βρίσκει τα κεφάλαια για κάτι τέτοιο;
Κατ' αρχάς, υπάρχει η πανθομολογούμενη αλλά υπόγεια χρηματοδότηση που ο ISIS πρέπει να έλαβε από Σαουδάραβες και πιθανώς Καταριανούς παράγοντες. Δεύτερον, ο ISIS, εισβάλλοντας σε περιοχές, απαλλοτριώνει τράπεζες, με πιο διάσημο το παράδειγμα της Μοσούλης, όπου οι μαχητές του προέβησαν σε... ανάληψη από την τοπική κεντρική τράπεζα 500 εκατομμυρίων δηναρίων, δηλαδή 429 εκατ. δολαρίων. Τρίτον, στο λιγοστό διάστημα που οι δυνάμεις του ISIS έχουν εγκαθιδρύσει την εξουσία τους σε εκτεταμένες περιοχές, έχουν οργανώσει ένα πρωτόλειο αλλά αποτελεσματικό (συχνά με τη χρήση ακραίας βίας) σύστημα φορολόγησης των κατοίκων. Τέταρτον, και κυριότερο: σύμφωνα με διαφορετικές εκτιμήσεις, ο ISIS έχει σε καθημερινή βάση έσοδα από τη λαθραία εμπορία πετρελαίου μεταξύ 1 και 3 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο στρατός επιλέγει στρατηγικά τοποθεσίες με διυλιστήρια ή λιμάνια, ώστε να μπορεί να εξάγει πετρέλαιο, και δημιουργεί έτσι ένα cash flow που θα ζήλευαν ακόμα και κρατικές οντότητες. Το πετρέλαιο εξάγεται, φυσικά, παράνομα (και στη μισή του αξία), για αυτό και γνωρίζουμε ελάχιστα για το ποιος το αγοράζει. Όσο για το ποιος το μεταφέρει, θα μπορούσε κάποιος να εικάσει πως τη δουλειά ίσως αναλαμβάνουν αυτοί που το έκαναν ανέκαθεν. Στοιχεία δεν υπάρχουν. Πάντως πρόσφατα, όταν οι κουρδικές αυτόνομες περιοχές του Ιράκ, εκμεταλλευόμενες το κενό εξουσίας, προσπάθησαν λαθραία να εξαγάγουν πετρέλαιο, εμπιστεύτηκαν έναν συμπατριώτη μας: τον εφοπλιστή Καλλιμανόπουλο και το τάνκερ του United Kalavryta._ Ν. Λ.