Αμφίπολη-Βεργίνα: Αμφι-βολίες!
Μπορεί να μην ξέρουμε ποιος είναι ο νεκρός της Αμφίπολης, αλλά μήπως είμαστε βέβαιοι ακόμα και για τον νεκρό του περίφημου τάφου ΙΙ της Βεργίνας;Στην Αμφίπολη δεν ξέρουμε ποιος είναι θαμμένος, αλλά στη Βεργίνα ξέρουμε, σωστά; Χμ, όχι ακριβώς. Παρ' ότι 11.000.000 Έλληνες θεωρούμε δεδομένο πως εκεί ήταν ο τάφος του Φιλίππου Β΄, η διεθνής (και ελληνική) αρχαιολογική κοινότητα δεν είναι διόλου σίγουρη.
Μεγαλώσαμε με τη βεβαιότητα ότι στη Βεργίνα ο περίφημος Τάφος ΙΙ είναι ο βασιλικός τάφος του Φιλίππου Β΄. Το ίδιο πιστεύουν και τα παιδιά μας ή οι γονείς μας, το σχολείο μας ή τα MME και όλοι οι υπόλοιποι πομποί ή δέκτες γνώσης. Έτσι το μάθαμε, έτσι το λέμε όλοι μας, εθνικόφρονες και κοσμοπολίτες. Ο Μανόλης Ανδρόνικος ήταν ένας από τους παιδικούς ήρωές μας, με αίγλη που καμία αμφιβολία δεν μπορούσε να σκιάσει. Δε μας είπαν ποτέ ότι αυτό που ξέραμε για τη Βεργίνα απείχε αρκετά από το να είναι βέβαιο.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς βαθύς γνώστης περί τα αρχαιολογικά για να διαπιστώσει πως η αρχαιολογική κοινότητα διχάζεται στο ζήτημα του νεκρού τού Τάφου ΙΙ, με πολλούς αρχαιολόγους (μεταξύ άλλων και Έλληνες) να θεωρούν ότι δεν πρόκειται για τον Φίλιππο Β΄.
Τόσο η ελληνική όσο και η αγγλική εκδοχή του λήμματος «Βεργίνα» στη Wikipedia αναφέρουν ότι απέναντι στη θεωρία του Ανδρόνικου υπάρχουν επιφυλάξεις από άλλους επιστήμονες. Ανάμεσά τους η καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας Όλγα Παλαγγιά, η οποία το 1998, σε συνέδριο στο Σικάγο, υποστήριξε πως ο τάφος ΙΙ ανήκει στον Φίλιππο τον Αριδαίο. ΜΜΕ όπως η ιστοσελίδα του National Geographic αναφέρθηκαν στην άποψή της, αλλά στην Ελλάδα ξεσηκώθηκε άγριος μιντιακός διωγμός εναντίον της. Ο συνεργάτης της, καθηγητής Μπόρζα, καταγγέλθηκε ως Σκοπιανός, ενώ είναι Αμερικανός με ρουμανικές ρίζες...
Με πιο κόσμιο τρόπο, στους Έλληνες και ξένους αμφισβητίες (Παλαγγιά, Φάκλαρη, Λίμαν, Μάσγκρεϊβ κ.ά.) απάντησε με μακροσκελέστατη τεχνική αρχαιολογική ανάλυση ο Νίκος Μάρτης. Μόνο που δεν είναι αρχαιολόγος, αλλά πρώην υπουργός Μακεδονίας-Θράκης...
Οι παλιές έριδες επανήλθαν με την Αμφίπολη, όταν η Παλαγγιά αμφισβήτησε πως ο τάφος είναι μακεδονικός. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι οι υβριστές της Παλαγγιά δεν πρόσεξαν ότι η δική της θεωρία είναι πως ο Φίλιππος πράγματι ετάφη στη Βεργίνα, αλλά στον Τάφο Ι, ο οποίος έχει συληθεί...
Δεν προσπαθούμε να πείσουμε ότι ο τάφος δεν ανήκει στον Φίλιππο Β΄. Απεναντίας, νεότερες προσεγγίσεις γέρνουν την πλάστιγγα υπέρ της θεωρίας του Ανδρόνικου. Αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για θεωρία, και όχι για αδιαπραγμάτευτη γνώση. Ποιο λοιπόν το νόημα γενιές ολόκληρες Ελλήνων να μεγαλώνουν με αυτήν την πλάνη; Σε τι θα έπληττε την ελληνικότητά μας αν πλάι στο όνομα του Φιλίππου Β΄ ως ενοίκου του τάφου βάζαμε ένα ερωτηματικό; Ποιο το νόημα οι πινακίδες στη Βεργίνα να επιμένουν ότι ο τάφος είναι του Φίλιππου Β΄; Δεν είναι κωμικοτραγικό οι Έλληνες να έχουν ελλιπέστερη ενημέρωση για ένα θέμα τόσο ελληνικό από ό,τι οι υπόλοιποι λαοί;_ Ν. Λ.
ΓΕΝΙΑ ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Εφηβεία τον καιρό της ύφεσης
Μια άλλη ματιά στο τοπίο της κρίσης, από τη σκοπιά όχι του πιο αδύναμου, αλλά σίγουρα του πιο ευαίσθητου κρίκου.
Πώς νιώθουν η έφηβη και ο έφηβος τον καιρό της κρίσης; Δεν ξέρω. Δεν ξέρουμε. Ψυχανεμιζόμαστε βέβαια διάφορα, πολλά από αυτά όμως προκύπτουν μέσα από τη ματιά των «μεγάλων», μέσα από το φίλτρο του χάσματος των γενεών, μέσα από στερεότυπα και εμμονές. Πολλά από αυτά είναι προϊόντα του αυτιστικού και εγωκεντρικού τρόπου σκέψης που μας επιβάλλουν η ίδια η κρίση και η επακόλουθη κατάθλιψη, μέσα από τις δικές μας ανασφάλειες, που τις μεταθέτουμε νοερά στα νέα παιδιά, που τις φορτώνουμε στις πλάτες τους, χωρίς εξ αυτού του λόγου να ελαφραίνουμε τουλάχιστον το βάρος που σηκώνουμε στις δικές μας.
Υποψιαζόμαστε, λοιπόν, τι μπορεί να νιώθουν οι έφηβοι, αλλά δεν το γνωρίζουμε, όπως δε γνώριζαν οι δικοί μας γονείς τι νιώθαμε εμείς. Με τη διαφορά ότι τότε η φάση ήταν ανοδική και όλα αυτά δεν έπαιζαν τόσο μεγάλο ρόλο, αφού υπήρχε η αυταπάτη ότι το σπιράλ της ανόδου ήταν δεδομένο και αυταπόδεικτο. Και μέσα από αυτό το σπιράλ έβλεπαν οι μεγάλοι τους εφήβους και καμάρωναν. Φοβάμαι, βέβαια, ότι δεν καμάρωναν τόσο τους εφήβους, που τους θεωρούσαν ανώριμους και επαναστατημένους ή αργότερα νωθρούς και βολεμένους, φοβάμαι ότι απλώς οι «μεγάλοι» καμάρωναν τους ίδιους τους εαυτούς τους και τα «επιτεύγματά τους», αλλά όλο αυτό έκρυβε μέσα του μακάριο εφησυχασμό και αυτοματισμούς υπεραισιοδοξίας.
Αδρεναλίνη στο αίμα
Οι έφηβοι, λοιπόν, είναι πάντα έφηβοι. Νιώθουν κάποια στιγμή παρακινημένοι από την αδρεναλίνη και τις ορμόνες τους, ότι είναι υποχρεωμένοι να επαναστατήσουν απέναντι στους γονείς τους, να αποδομήσουν τα οικογενειακά πρότυπα, προκειμένου να οργανώσουν σιγά σιγά το δικό τους, που είναι βέβαια δέσμιο έως ένα βαθμό του γονεϊκού, αλλά ταυτοχρόνως και άρνησή του.
Αλλά πώς να στραφεί σήμερα ο έφηβος εναντίον του γονιού του; Όσο κι αν αυτό που θα πω μοιάζει οξύμωρο, ήταν πολύ πιο εύκολο να αποδομήσει κανείς το πρότυπο του επιτυχημένου, εκείνου του φαφλατά που πρόβαλλε τη μεζονέτα, το εξοχικό ή το δίλιτρο αυτοκίνητό του ως τεκμήριο επιτυχίας, παρά τον σημερινό, γονατισμένο από την ανεργία, από τις περικοπές και τα χαράτσια γονιό. Αυτόν που μοχθεί να κρύψει την αγωνία του, αλλά δεν μπορεί, γιατί το παιδί του την αναγνωρίζει στα μάτια του και στις σκυμμένες πλάτες του. Που τον βλέπει επιστρέφοντας από το σχολείο να κάθεται στο σπίτι άπραγος, ενώ νωρίτερα τον συναντούσε μόνο τα βράδια. Που κρύβει τον αναστεναγμό του όταν του δίνει το χαρτζιλίκι που του ζήτησε. Που τον συλλαμβάνει να στέκεται πάνω από λογαριασμούς, ειδοποιήσεις της εφορίας ή του ασφαλιστικού ταμείου, που αποφεύγει να απαντάει στα τηλεφωνήματα γιατί ξέρει ότι, αν δεν πρόκειται για το call center εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, πρόκειται για το call center εισπρακτικής εταιρείας. Που νιώθει ανακούφιση αν το τηλεφώνημα είναι απλώς από μια εταιρεία σφυγμομετρήσεων, οπότε τους τα ρίχνει κι από πάνω, ψηφίζει προκαταβολικά και τους τρίβει στα μούτρα τις περικοπές και τους φόρους, τις διαθεσιμότητες και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την ανεργία και την τηλεοπτική τρομοκρατία - και τότε είναι σχεδόν η μοναδική φορά που κατεβάζει το ακουστικό, με μία δόση ικανοποίησης στο βλέμμα.
Θυμός ανάμικτος με οίκτο
Αυτόν τον γονιό τον καθημαγμένο, λοιπόν, καλείται σήμερα από τις ορμόνες του ο έφηβος να αμφισβητήσει, και ίσως να μην του είναι και τόσο εύκολο να το κάνει, γιατί μπορεί ο πρώτος να αποσιωπά τα προβλήματά του, αλλά δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά - τα παιδιά έχουν δικές τους κεραίες και πιάνουν στον αέρα όσα εμείς είμαστε αποφασισμένοι να τους αποκρύψουμε, και μερικά παραπάνω ίσως. Ναι, ίσως εσύ να θέλεις απλώς να τα προστατεύσεις. Αλλά εκείνα δεν το βλέπουν έτσι, και το μόνο που τους απομένει είναι η αίσθηση ότι ούτε καν αυτό δεν μπορείς να κάνεις, να τους καταστήσεις κοινωνούς των προβλημάτων της οικογένειας και της ζωής, οπότε έχουν και πάλι την ευκαιρία να σε αμφισβητήσουν και να σε αποδομήσουν από έναν άλλο δρόμο, μόνο που και πάλι δεν είναι εύκολο, γιατί αυτή η αποδόμηση και η αμφισβήτηση είναι ανάμικτες με οίκτο και με μια ισχυρή δόση ανασφάλειας και φόβου για το μέλλον, κι έτσι νοθεύονται.
Και είναι έπειτα όλη αυτή η φιλολογία της τηλεόρασης και των «μεγάλων» σχετικά με «τις γενιές που για πρώτη φορά θα ζήσουν χειρότερα από τις προηγούμενες». Είναι όλη αυτή η περιρρέουσα συζήτηση, και η πραγματικότητα βέβαια, που ακυρώνει κάθε προτροπή για καλές επιδόσεις στα μαθήματα, όλη αυτή η ματαίωση της ιδέας ότι αν κάνεις καλές σπουδές θα πας μπροστά - ποιες σπουδές, αφού όλοι ξέρουν ότι δουλειές δεν υπάρχουν και όλοι αντιλαμβάνονται ότι ένας σερβιτόρος με ντοκτορά δεν έχει το παραμικρό πλεονέκτημα σε σχέση με έναν σερβιτόρο που έχει απλώς βγάλει το λύκειο, για να μη σου πω ότι για πάρα πολλούς λόγους ο δεύτερος είναι εκείνος που διαθέτει το πλεονέκτημα.
Το χειρότερο είναι ότι ο σημερινός δεκαεξάρης έχει ζήσει καλύτερες μέρες και, εκτός από όλα τα άλλα προβλήματά του, τα προβλήματα της ηλικίας του, της οικογένειας και της εποχής, ζει επίσης τη διαδικασία της έκπτωσης από τον παράδεισο και, ακόμα περισσότερο, ζει τον απόηχό της, με τον ίδιο περίπου τρόπο που η δική μου η γενιά ζούσε τον απόηχο της κατοχής (επειδή δεν έτρωγε όλο της το φαγητό) και του εμφυλίου (επειδή είχε «παράλογες απαιτήσεις»).
Σοκ στο μεταίχμιο
Θέλω να πω με αυτό ότι ίσως οι έφηβοι της επόμενης δεκαετίας να μη βιώνουν με την αίσθηση του ακραίου σοκ τις δυσκολίες γιατί, παρά την ανέχεια, θα έχει επέλθει κάποια νέα ισορροπία και μια εξοικείωση της κοινωνίας με το νέο τοπίο, ενώ ετούτοι εδώ ζουν στο μεταίχμιο, είναι τα παιδιά που βλέπουν το εκπαιδευτικό σύστημα να ξηλώνεται μπροστά στα μάτια τους, την οικογένειά τους να μπαίνει στην καλίμπρα της βίαιης προσαρμογής, το πορτοφόλι των γονιών να αδειάζει, το βιβλιάριο της τράπεζας να πέφτει σε μόνιμη αχρηστία.
Και ακόμα, για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω καθόλου πώς η νέα γενιά βιώνει όλη αυτήν τη δημόσια συζήτηση «για την ανεργία των νέων». Δεν ξέρω, ας πούμε, αν κάποιος που έχει άνεργους και τους δύο γονείς του θα προσέβλεπε περισσότερο σε μέτρα που προορίζονται να ανακουφίσουν τη δική του γενιά, ή μήπως θα προτιμούσε μέτρα που θα ανακούφιζαν τη γενιά των γονιών του. Δεν ξέρω αν όλη αυτήν τη συζήτηση την αντιμετωπίζει, όπως εγώ, σαν μια καραμέλα στα στόματα πολιτικών που δεν ξέρουν τι συμβαίνει στην κοινωνία ή νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο χαϊδεύουν τα σωστά αυτιά. Και, πολύ περισσότερο, δεν έχω ιδέα τι γεύση έχει στο δικό τους στόμα αυτή η καραμέλα..._ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ
Πού είναι οι 70.000 θέσεις εργασίας;
Όταν το μεγαλύτερο think tank της χώρας και πολλά έγκυρα ΜΜΕ πιάνονται να λένε απίστευτες ανακρίβειες.
«¶νω των 70.000 οι θέσεις εργασίας λόγω Ελληνικού», μετέδωσαν με υπερβάλλοντα ζήλο τα ΜΜΕ. Γιατί όχι; Το νέο ότι η επένδυση του Ομίλου Λάτση στο Ελληνικό θα αποδώσει τόσες θέσεις εργασίας μόνο ενθουσιασμό μπορεί να προκαλέσει. Αρκεί να είναι ακριβές, βέβαια...
Η εκτίμηση προέρχεται από μια μελέτη του ΙΟΒΕ, την οποία πάντως, όσο και αν ψάξαμε, δε βρήκαμε! Οι εφημερίδες που αναφέρθηκαν σε αυτήν δε δίνουν κανένα σχετικό στοιχείο: Ποιος είναι ο τίτλος της; Πότε δημοσιεύτηκε; Ποιο το link για να τη διαβάσει κανείς; Ένα «κλου» που δίνουν οι εφημερίδες, το οποίο ίσως να φανεί χρήσιμο στο κυνήγι της μυστηριώδους έκθεσης, είναι πως πρόκειται -λέει- για «επικαιροποιημένα» στοιχεία. Τι σημαίνει αυτό; ¶γνωστο.
Αλλά και από τη μεριά του ΙΟΒΕ, του φορέα δηλαδή που έκανε τη μελέτη, το ίδιο μυστήριο: στο πάντα ενημερωμένο site του δεν υπάρχει κανένα ίχνος της έκθεσης (π.χ. στις ανακοινώσεις και στα δελτία Τύπου), πολύ περισσότερο η ίδια η έκθεση.
Αλλά ας υποθέσουμε πως η έκθεση υπάρχει. Ας λάβουμε ως βάση της συζήτησης τα όσα δημοσιεύθηκαν, αρχίζοντας μάλιστα από το βασικότερο: τις 70.000 θέσεις εργασίας. Οι εφημερίδες δημοσίευσαν περιχαρείς την πρόβλεψη αυτήν, ξέχασαν όμως μία λεπτομέρεια: πως αυτές οι 70.000 θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν «με ορίζοντα το 2031, δηλαδή σε δεκαεπτά χρόνια από τώρα! Αρκετά βολικός ορίζοντας. Δεκαέξι χρόνια μετά, ποιος θα θυμάται τι έλεγε το ΙΟΒΕ;
Η άλλη αξιοσημείωτη πρόβλεψη είναι η αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,5% ή 2% - η απόκλιση είναι ανεξήγητη. Αλλού αναφέρεται το ένα ποσοστό, αλλού το άλλο. Η πρόβλεψη του ΙΟΒΕ μάς θυμίζει πως λίγα χρόνια πριν ο ίδιος φορέας (με συνέντευξή Τύπου, μάλιστα, του τότε επικεφαλής του, Γιάννη Στουρνάρα) προέβλεπε πως το άνοιγμα του επαγγέλματος των μεταφορέων θα ωφελούσε το ΑΕΠ κατά 15% μέσα σε πέντε χρόνια. Η πρόβλεψη έγινε το 2010. Τέσσερα και κάτι χρόνια μετά, και ενώ το επάγγελμα άνοιξε, η πρόβλεψη ηχεί ως κακόγουστο αστείο.
Σύμφωνα με το Έθνος, στη μελέτη για το Ελληνικό «αναφέρεται ότι με τη μεταβίβαση του 100% των μετοχών του Ελληνικού στον ανάδοχο, όταν υπογραφεί η σύμβαση, αποφεύγεται η απώλεια περίπου 16.000 θέσεων εργασίας, λόγω των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής που θα έπρεπε να ληφθούν για να υποκαταστήσουν το δημοσιονομικό όφελος της μεταβίβασης».Δηλαδή, η έκθεση λέει όχι ότι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, αλλά ότι, λόγω της πώλησης του Ελληνικού, η κυβέρνηση δε θα χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα λιτότητας.
Η αναφορά στο 100% των μετοχών του Ελληνικού δεν είναι τυχαία. Αποτελεί έναν από τους βασικότερους λόγους που κατά πολλούς σχολιαστές ο διαγωνισμός υπέρ της Lamda Development είναι διάτρητος. Υπενθυμίζουμε το χρονικό:
1. Αρχικά, το Δημόσιο είχε αποφασίσει να πουλήσει το 30% στον ιδιώτη και να κρατήσει το υπόλοιπο 70%, κάτι που «έδιωξε» ή, έστω, αποθάρρυνε τους επίδοξους επενδυτές.
2. Στη συνέχεια, το Δημόσιο άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να διαθέσει την πλειονότητα των μετοχών, αλλά -προσοχή!- όχι το 100%.
3. Τελικά το ΤΑΙΠΕΔ, ενώ ο διαγωνισμός έτρεχε(!), αποφάσισε να πουλήσει το 100% των μετοχών.
Με άλλα λόγια, το ΤΑΙΠΕΔ άλλαξε εν ψυχρώ έναν από τους πιο σημαντικούς όρους του διαγωνισμού, ενώ αυτός έτρεχε! Το έκανε μάλιστα χωρίς αναπροσαρμογή του επιδιωκόμενου τιμήματος, όπως ακόμα και ο (διορισμένος από την τότε κυβέρνηση) Σπύρος Πολλάλης είχε δηλώσει ότι θα ήταν το εύλογο. (Ο Πολλάλης, υπέρμαχος της ιδιωτικοποίησης του Ελληνικού, καθηγητής στο Χάρβαρντ, εξωθήθηκε τελικά σε έξοδο από την Ελληνικό ΑΕ, την οποία ως ειδικός είχε αναλάβει να τρέξει.)
Και πάλι, όμως, ο παραπάνω συλλογισμός (περί κέρδους, ή μάλλον περί μη απώλειας 16.000 θέσεων εργασίας) παρουσιάζει ένα σοβαρό πρόβλημα: είναι ψευδής! Μέχρι σήμερα, παραπάνω από έξι μήνες μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού, το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ. Και ούτε πρόκειται να εισπράξει, για πολύ ακόμα, όπως και οι δύο πλευρές (ΤΑΙΠΕΔ και Lamda) έχουν δημοσίως παραδεχτεί: το κράτος δε θα πάρει ούτε ευρώ προτού αρθούν όλα τα (δεκάδες) νομικά εμπόδια και ολοκληρωθεί η μεταβίβαση των μετοχών. Τόσο το ΤΑΙΠΕΔ όσο και η Lamda έχουν τοποθετήσει αυτό το διάστημα στα δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού, δηλαδή το... 2016.
Αλλά και τότε ακόμα, πρόκειται να καταβληθεί μόνο η πρώτη δόση του τιμήματος. Το συνολικό τίμημα, ενώ υπήρχαν προσδοκίες ότι θα ήταν μερικά δισ., τελικά θα είναι 915 εκατομμύρια, που όμως σε σημερινές αξίες (σύμφωνα με τον επίσημο μαθηματικό τύπο) είναι 577 εκατομμύρια. Αν, ωστόσο, συνυπολογιστεί το μεταβατικό διάστημα των δύο ετών, πέφτουν στα 426 εκατομμύρια... Πώς λοιπόν το ΙΟΒΕ υποστηρίζει πως η είσπραξη του τιμήματος γλιτώνει το Δημόσιο από νέα δημοσιονομικά μέτρα;_ Ν. Λ.
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ
Τάνκερ στα χρόνια του ISIS
Ένα ελληνικό πλοίο αυτοεξόριστο, αγκυροβολημένο ανοιχτά του Τέξας, σε ένα διεθνές πετρελαϊκο-πολιτικο-διπλωματικό θρίλερ, όπου Κούρδοι, Τούρκοι, Ισραηλινοί, Αμερικανοί και... Έλληνες είναι όλοι από την ίδια πλευρά.
Στις 23 Ιουλίου 2014, το τάνκερ United Kalavryta εξαφανίστηκε στα ανοιχτά του Τέξας. Είναι ελληνικών συμφερόντων και ανήκει στον Γρηγόρη Καλλιμανόπουλο, έναν από τους μεγάλους Έλληνες εφοπλιστές, παρ' ότι σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα.
Το τάνκερ εμφανίστηκε ξανά λίγο μετά, όταν επανέφερε τον αναμεταδότη γεωγραφικού προσδιορισμού του. Το Kalavryta μετέφερε πετρέλαιο που προερχόταν από το αυτόνομο ιρακινό Κουρδιστάν.
Από τότε έχουν περάσει τέσσερις μήνες, και το Kalavryta είναι ακόμη αγκυροβολημένο στον Κόλπο του Μεξικού, σε ένα στάτους που θυμίζει ψυχροπολεμικό θρίλερ ή ίσως το ποταμόπλοιο στον Έρωτα Στα Χρόνια της Χολέρας, που δεν μπορούσε να πιάσει σε κανένα λιμάνι.
Το ελληνικό πλοίο, φορτωμένο με 1.032.212 βαρέλια πετρελαίου, είναι στο επίκεντρο μιας διαμάχης που λαμβάνει χώρα χιλιάδες μίλια μακριά, μεταξύ Βαγδάτης και Ερμπίλ, μεταξύ δηλαδή της κεντρικής κυβέρνησης του Ιράκ και του (αυτόνομου) ιρακινού Κουρδιστάν. Από την έκβασή της κρίνονται όχι μόνο οι ενεργειακές ισορροπίες στην περιοχή, αλλά και η πολιτική ενότητα του Ιράκ.
Η Βαγδάτη έχει προσφύγει σε δικαστήριο του Χιούστον για να ζητήσει την κατάσχεση του φορτίου, με τον ισχυρισμό ότι της ανήκει. Σε πρώτο βαθμό, η Βαγδάτη δικαιώθηκε. Αλλά λίγο μετά, στις 25 Αυγούστου, ένας άλλος δικαστής δήλωσε αναρμόδιος να αποφασίσει. Το Σύνταγμα του Ιράκ προβλέπει ότι το κουρδικό πετρέλαιο πρέπει να παραδίδεται στην κεντρική κυβέρνηση, και σε αντάλλαγμα οι κουρδικές περιοχές λαμβάνουν το 17% των συνολικών πετρελαϊκών εσόδων της χώρας.
«Η υπόθεση θα κριθεί από τα δικαστήρια», λένε επισήμως οι Αμερικανοί. Όμως, με την ουδετερότητά της η Ουάσινγκτον ουσιαστικά ευνοεί τους Κούρδους, αφού αποφεύγει να επικαλεστεί, όπως θα ήθελε η Βαγδάτη, το έως τώρα επίσημο νομικό καθεστώς.
Αν το United Kalavryta καταφέρει να πουλήσει το πετρέλαιο που μεταφέρει, τότε θα δημιουργήσει νομικό δεδικασμένο. Αυτό που πραγματικά φοβάται η Βαγδάτη δεν είναι τόσο τα χαμένα έσοδα, αλλά ότι με αυτόν τον τρόπο η ανεξαρτησία του Κουρδιστάν γίνεται πιο πιθανή, κάτι που θα αποσταθεροποιήσει ακόμα περισσότερο τη χώρα. (Αποτελεί ειρωνεία ότι το μόνο σταθερό κομμάτι του Ιράκ είναι αυτό που πρόκειται να αποσχιστεί: το Κουρδιστάν.)
Θα περίμενε κανείς οι Κούρδοι να βιώσουν ως ήττα την ομηρία του ελληνικού πλοίου. Και όμως, συνέβη το αντίθετο: τα United Kalavryta είναι η ιδανική τους ευκαιρία να κερδίσουν διά της νομικής οδού το δικαίωμα να παράγουν και να πωλούν μόνοι τους το πετρέλαιό τους. Δεν αποκλείεται να πρόκειται εντέλει για ένα κομμάτι της στρατηγικής των Κούρδων, σε συνεννόηση φυσικά με τον Έλληνα πλοιοκτήτη.
Μέχρι το Νοέμβριο, το Αυτόνομο Κουρδιστάν είχε καταφέρει, σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις, να πουλήσει τριάντα φορτία.
Έλληνες παντού
Σταχυολογώντας τις αναφορές στο διεθνή ναυτιλιακό Τύπο, εντοπίσαμε αρκετές περιπτώσεις όπου το πλοίο μεταφοράς του κουρδικού πετρελαίου ήταν ελληνικό: τουλάχιστον τέσσερα πλοία του Καλλιμανόπουλου (United Kalavryta, United Leadership, United Emblem, United Dynamic), ένα του Προκοπίου (Dynasty), ένα του Οικονόμου (Kamari), ένα του Μαρτίνου (Minerva Joy), ο οποίος όμως ισχυρίστηκε μέσω εκπροσώπου του ότι το φορτίο ήταν αζέρικο. Και ένα ακόμα, ενός ονόματος-έκπληξης που θα διαβάσετε παρακάτω...
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση της Τουρκίας, αφού τα αμφιλεγόμενα φορτία περνούν μέσω τουρκικών εδαφών για να φτάσουν στο λιμάνι του Τζεϊχάν, ώστε να φορτωθούν σε δεξαμενόπλοια.
Οι Κούρδοι και οι εφοπλιστές προτιμούν να μην πωλούν το φορτίο απευθείας σε λιμάνι, αλλά να το μεταφορτώνουν από τάνκερ σε τάνκερ. Τα δύο τάνκερ που μετέχουν στη φόρτωση μεσοπέλαγα σβήνουν για ένα διάστημα τον αναμεταδότη γεωγραφικού στίγματος, ώστε να χαθούν τα τεκμήρια της συναλλαγής.
Από τον περασμένο Μάιο, 13 από τα 25 τάνκερ που φόρτωσαν κουρδικό πετρέλαιο στο Τζεϊχάν της Τουρκίας κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν. Παρ' όλα αυτά, ακόμα κι αν τα πλοία έχουν απομακρυνθεί από το σημείο της μεταφόρτωσης, η θέση τους σε σχέση με την επιφάνεια της θάλασσας δείχνει πόσο βαρύτερα ή ελαφρύτερα είναι, άρα αν φόρτωσαν ή ξεφόρτωσαν πετρέλαιο.
Το όνομα-έκπληξη!
Σε μία περίπτωση που αποκάλυψε η έρευνα του Bloomberg στην ίδια περιοχή, ανοιχτά της Μάλτας, έπλεαν δύο πλοία. Στις 2 Αυγούστου το τάνκερ Agisilaos βρέθηκε κατά 200.000 τόνους ελαφρύτερο, ενώ την ίδια περίοδο το Genmar Strength ξαφνικά εμφανίστηκε βαρύτερο κατά 200.000 τόνους. Το Agisilaos είχε φορτώσει το εμπόρευμά του λίγες μέρες νωρίτερα, στο ¶σκελον του Ισραήλ. Το Genmar Strength παρέδωσε τελικά το φορτίο του στις 19 Αυγούστου στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Όσο για τo Agisilaos, ανήκει στο στόλο της Capital Product Partners, της ναυτιλιακής εταιρείας του δημοτικού συμβούλου Πειραιά και προέδρου του Ολυμπιακού, Ευάγγελου Μαρινάκη..._ ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΕΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ