Ο αγαπητός σε όλους «Ειπώρχ» και κατά κόσμον Σωτήρης Σοφιανόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες οδηγούς αγώνων της δεκαετίας του ’60, σπουδαίος χημικός επιστήμονας, αλλά και επιτυχημένος επιχειρηματίας επί σειρά ετών, έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 82 χρόνων.
Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος, γιός του ιδρυτή της βιομηχανίας ΧΡΩΠΕΙ με έδρα το Νέο Φάληρο, γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα. Τελείωσε το Γυμνάσιο Αναβρύτων και στη συνέχεια σπούδασε χημικός στα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης και του Ντάρμστατ. Κατόπιν αφοσιώθηκε στην επαγγελματική του σταδιοδρομία στα πλαίσια της οικογενειακής επιχείρησης, τα ηνία της οποίας κράτησε επιτυχημένα για πολλά χρόνια. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 προσπάθησε να βγάλει πετρέλαιο στο Κερί της Ζακύνθου, έχοντας όλες τις απαραίτητες άδειες, ωστόσο η ελληνική γραφειοκρατία δεν τον άφησε να συνεχίσει. Έκανε πολλά σπουδαία πράγματα ως χημικός και κατοχύρωσε πολλές πατέντες, τις οποίες ο χώρος και η στιγμή δεν μας επιτρέπει να απαριθμήσουμε. Σπουδαία πράγματα όμως έκανε και τους αγώνες αυτοκινήτου, όπου ενεπλάκη για δέκα περίπου χρόνια, καταφέρνοντας να συνδέσει το όνομά του με την δεκαετία του ’60 και τα χαμένα σήμερα σιρκουί πόλης της Ρόδου και της Κέρκυρας, καθώς επίσης με το Τατόι και με το Ράλλυ Ακρόπολις. Το «Ειπώρχ» που χρησιμοποιούσε στους αγώνες ως ψευδώνυμο, δεν ήταν παρά ο αναγραμματισμός του ονόματος της επιχείρησής του (ΧΡΩΠΕΙ).
Από πλευράς αυτοκινήτων, οι περισσότεροι τον έχουν συνδέσει με την BMW 1800 TI, ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο την εποχή εκείνη, που εκείνος οδηγούσε με ταχύτητα και μαεστρία. Στον Εθνικό μας Αγώνα με το αγωνιστικό αυτό έχει τερματίσει πρώτος Έλληνας, το 1966 στη δωδέκατη θέση της γενικής κατάταξης, με συνοδηγό τον «Ναυτίλο» (Παύλος Κανελάκης). Την ίδια χρονιά και με τον ίδιο συνοδηγό νίκησε το Εαρινό Ράλλυ, που ήταν η πρώτη του μεγάλη επιτυχία σε επίπεδο γενικής κατάταξης. Τα δύο επόμενα χρόνια ήταν τα καλύτερα της σταδιοδρομίας του, αφού κατέκτησε δύο εθνικούς τίτλους, το 1967 το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ράλλυ και το 1968 το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας. Πιο μεγάλη στιγμή του ήταν η νίκη στο τρίωρο Τατόι του 1967 με την BMW 1800 TI, με την οποία λίγο νωρίτερα είχε κερδίσει και τον μοναδικό αγώνα ταχύτητας στα χρονικά που διεξήχθη στο νέο τότε αεροδρόμιο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη.
Το 1967 με συνοδηγό τον Μάριο Ζενέτο είδε πρώτος τη σημαία και στο Φθινοπωρινό Ράλλυ, ενώ κέρδισε δύο συνεχόμενες φορές (1967 και 1968) το πολύ σκληρό Ράλλυ Σκρά-Κιλκίς-Λαχανά, πάντα με την αγαπημένη του 1800 ΤΙ (την πρώτη φορά με συνοδηγό τον Ν. Ανανίδη, τη δεύτερη με το Νίκο Zoυμπρούλη). Με τον Ζουμπρούλη στο δεξί μπάκετ σημείωσε την τελευταία του νίκη, το 1969 στο Εαρινό Ράλλυ, αυτή τη φορά με BMW 2002 ti. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 αποσύρθηκε από τους αγώνες αυτοκινήτου, αφού η ενασχόλησή του με την ΧΡΩΠΕΙ δεν του άφηνε χρόνο για να τους συνεχίσει, όμως εκείνοι δεν τον ξέχασαν ποτέ…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
