“Έκαστος στο είδος του” και πρόκειται για 11αδα με πρωταθλητές που διακρίθηκαν στοχευμένα και δικαιώθηκαν. Με σεβασμό, ξεχωρίζουμε τον Παναγιώτη Φαμπιάτο, ως… επίτιμο καθηγητή, κοσμήτορα του Ελληνικού Κάρτινγκ, χωρίς αντικαταστάτη.
Καταγράφουμε αναλυτικά:
Παναγιώτης Φαμπιάτος
Κάπου εδώ… βραχυκυκλώνουν τα πλήκτρα. Χάνεις τις λέξεις, δεν προκύπτει πρόταση. Πρόκειται για τον άνθρωπο “Ελληνικό Κάρτινγκ”, όντας τεράστιος εντός και εκτός κόκπιτ. Εξέλιξε την υπόθεση “καρτ” από ψυχαγωγία, στον Άγιο Κοσμά με ενοικιαζόμενα, σε θεσμό, με διεθνείς προδιαγραφές και προοπτική. Το κυριότερο, σε θεσμό-σχολείο για παιδιά και εφήβους, που έχουν κάτι πολύ όμορφο να διαχειριστούν, προοδεύοντας γενικότερα στη ζωή τους. Κέρδιζε εύκολα και το χαιρόταν, χωρίς να έχει ποτέ το καλύτερο μονοθέσιο, ενώ σίγουρα είχε τη χειρότερη F3 της εποχής του, με την οποία όμως… άθροιζε καρό σημαίες. Την απόλυτη αφοσίωση την κατέθεσε δημιουργώντας την πίστα καρτ στον Ασπρόπυργο, όπου έγιναν αγώνες, ενώ εκεί σήμερα λειτουργεί “νηπιαγωγείο” για μωρά- καρτίστες, ασχέτως με το αν θέλουν να εμπλακούν αγωνιστικά.
Ισχυρή προσωπικότητα, με ταλέντο κλάσης Γιώργου Ραπτόπουλου και τσαγανό επιπέδου Φίλιππου Αντωνιάδη, διεκδίκησε έντιμα και με πάθος ένα καλύτερο Ελληνικό Κάρτινγκ, κάτι που ουδείς από τους διοικούντες σεβάστηκε. Ο ίδιος υπήρξε ο πιλότος που μίσησε τις δημόσιες σχέσεις. Πατέρας του Διονύση και της Ισμήνης, η οποία αποδείχτηκε η καλύτερη μαθήτριά του, οδηγώντας στο όριο και αυτοκίνητο, ενώ, πλέον, οδηγεί δημιουργικά και έντιμα με ωραίες ιδέες και το site της (autoholix.gr), απέχοντας συνειδητά και με πείσμα από τη θολή πραγματικότητα της μάχης με τα κλικ.
Νίκος Αγγλούπας
Sir Nicholas. Πρωταθλητής, με μέταλλο και εκτός μπάκετ. Γεννημένος νικητής, με το πείσμα του να αποτελεί σημείο αναφοράς σε κάθε του δραστηριότητα. Έκανε αναγνωρίσεις με την Cobra και αγώνες με τη Lancia 037 και τα Ford Sierra και Escort. Λάτρης του “σόλο” σε αναβάσεις και αγώνες ταχύτητας, όπου οδήγησε και Nissan Skyline πρώτης γενιάς, συμμετείχε και σε ασφάλτινα ράλλυ με τη Lancia. Με τον Μίλτο Ανδριόπουλο και τον Γιώργο Καρανικόλα του Car Center, που είχε διαχρονικά την τεχνική υποστήριξη της προσπάθειάς του.
Ο Νίκος Αγγλούπας ξεχωρίζει στο κέντρο της φωτογραφίας, κατά την απονομή επάθλων του 13ου Αττικού Ράλλυ, που διοργανώθηκε από την Α.Λ.Α.
Σημαντικές νίκες και τίτλοι απέναντι σε κορυφαίους, αλλά ήταν η προσωπικότητά του που τον κατατάσσει σε θέση κορυφής, σε κάθε τύπου ανασκόπηση. Σοβαρός, ειλικρινής, δε χαριζόταν για κανένα λόγο και αν σε εμπιστευόταν γινόσουν φίλος του για πάντα, όπως ο συναθλητής του, πρωταθλητής, Νικόλας Περατινός. Οδηγούσε 911, 450 SLC και Ferrari, αλλά μιλούσε απλά και φιλικά και με τους οδηγούς των Yugo, ενώ αποδέχτηκε την πρόσκληση και οδήγησε Ibiza Ενιαίου, σε αγώνα μεταξύ πρωταθλητών στην Τρίπολη το 1995, όπου και μας κέρδισε!
Φίλιππος Αντωνιάδης
Ο “μάστορας”. Απογοητευμένος από την ΕΛΠΑ, ορκίστηκε να τη γκρεμίσει, έφτιαξε ομάδα με εξαιρετικούς και τα κατάφεραν. Αξιοποιώντας βέβαια το καλά δουλεμένο έδαφος και τα ρήγματα στην άμυνά της από τον Μανώλη Χαλιβελάκη, που είχε το ΟK του Βασίλη Δεσποτόπουλου – για να είμαστε ιστορικά ακριβείς.
Το ’91, με την ίδρυση της ΕΛΟΑΜ, ακούμπησαν το πιστόλι στο κρόταφο του κατεστημένου και τα σύγχρονα χρόνια βρήκαν χώρο και “εκτέλεσαν”. Ο ίδιος διακριτικά και αθόρυβα, αφήνοντας τις υπεύθυνες καρέκλες στους συνεργάτες του, με ένα σπάνιο τρόπο για σεμινάριο. Ασυμβίβαστος, πιστός στο δίκιο του οδηγού αγώνων, δεν παρέκκλινε ποτέ και η ιστορία τον κατατάσσει στο βάθρο της εξέλιξης του χώρου. Στα δικά μας μάτια, έχει μια θέση δίπλα στους Μανώλη -Ρον- Χαλιβελάκη και Δημήτρη Μιχελακάκη, για διαφορετικούς λόγους. Αναμενόμενη η διαφωνία τους, με σεβασμό στην ψυχραιμία τους.
Σε κάθε περίπτωση, ο “μάστορας”, ένας από τους λίγους πραγματικούς φίλους του Κ.Κ., υπήρξε και εξαιρετικός οδηγός. Όπως και σοβαρός μηχανικός. Πατέρας του Γιάννη, που κοσμεί το χώρο του κάρτινγκ σε διεθνές επίπεδο και του Αντώνη, υπήρξε πρωταθλητής στο τιμόνι. Οδήγησε NSU ΤΤ και το πρωτότυπό του, ενώ απογείωνε το δύστροπο Scirocco και άναβε φώτα… με αυτό το ανορθόδοξο που λάτρευε στα Escort με την προβλέψιμη συμπεριφορά. Στο μαύρο ή το λευκό VW, με τα αυτοκόλλητα “4Τροχοί” για πάντα στα μπροστινά φτερά.
Θυμόμαστε το Τατόι του ’75, με το Audi 80 GT του Βoss να διασύρει τις Alfa με “ένα χέρι” και χαμόγελο με σημασία. Απλά ο “Φίλιππας”, που δεν κοιτούσε ποτέ στο καθρεφτάκι τους πίσω. Φρόντιζε να χάνονται.
Αστερίξ
Οι φίλοι του εκτός πιστών τον γνωρίζουμε με το όνομά του – συνδεδεμένο με τον καλύτερο καφέ στον πλανήτη. Επί προσωπικού, ο Φίλος μου ο Άρης. Αν σε εμπιστευθεί και σε τιμήσει με τη φιλία του, διδάσκει πολιτισμένη επιβίωση και ευγένεια και ας μη γνωρίζει ότι το κάνει. Ο Αστερίξ στα εφηβικά μας μάτια, ο μάγκας με την Porsche στο Τατόι. Τον γνωρίσαμε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού και τον ζήσαμε με την ex-Larousse 911 να δημιουργεί απλά και πολύ γρήγορα. Με το δικό του στυλ, συνδεδεμένο με τη σκέψη του, που ψάξε και δε θα βρεις. Απολαυστικός και με την Alfasud σε αγώνες Ενιαίου, αλλά και στο ΡΑ (!), απογείωσε και το Seat Leon σε αγώνα βετεράνων με αφορμή τα 35 χρόνια του περιοδικού. Πιστός στον ΣΒΟΑΑ, λάτρης του Γιώργου Ραπτόπουλου, απογοητεύεται από τη συμπεριφορά των διοικούντων (;) που αποφεύγουν να παραδώσουν τη σφραγίδα προδίδοντας την κληρονομιά του ιδρυτή. Αντίστοιχα, συνειδητά πιστός στη ΦΙΛΠΑ, αρνείται να δεχτεί, τον ξεπερνάει ότι το Κλασικό αυτοκίνητο χρησιμοποιείται για καρέκλες και έσοδα αντί να αξιοποιείται πολιτισμικά. Έχει άποψη, την εκφράζει, δεν αρέσει σε διάφορους βολεμένους ή σε διεκδικητές της καρέκλας και το διασκεδάζει, χαμογελώντας προς κάθε κατεύθυνση. Ο ίδιος, μαλωμένος με τίτλους, παραμένει λάτρης του μπάκετ σε κάθε τύπου κόκπιτ.
Απλά, όταν έχεις περάσει τάπα με ελαφριά 911 στο Τατόι στα πίσω κομμάτια σε κόντρα με Τσινιβίδη και Μοσχού και σε τρυφερό φλερτ με τα πεζοδρόμια μέχρι το crash, και έχεις οδηγήσει το Bell σε καταιγίδα, ενώ μαστορεύεις χωρίς βαστάζους τα κλασικά σου, προσεγγίζεις αλλιώς την πραγματικότητα. Λογικά, διασκεδάζεις με τις απρέπειες… κοινών θνητών με ανύπαρκτο παλμαρέ. Τύπων που αυτό-χρονομετρούνται και πανηγυρίζουν.
Ο ίδιος, μαλωμένος με την προβολή, έχει υποσχεθεί ότι θα αθετήσει τις αρχές του και θα μας μιλήσει στο “4Τροχοί-50 χρόνια” τον Οκτώβριο. Και ο Λουμίδης δεν προδίδει το λόγο του… Αξίζει να γνωρίσουμε έναν ψαγμένο 70άρη χερά, υπόδειγμα οικογενειάρχη, με άποψη εφ’ όλης της ύλης.
Γιώργος Ζυμαρίδης
Ο Mr Dirt Games και δεν αναφερόμαστε στο σημαντικό του ρόλο στη δημιουργία του θεσμού. Ως αθλητής, πίστεψε, εργάστηκε με σκληρή προπόνηση, δούλεψε στο στήσιμο του μονοθεσίου και ανταγωνίσθηκε σε επίπεδο κορυφής. Εξελίχθηκε με το δικό του τρόπο και η βελτίωση του έγινε με άλματα αιφνιδιάζοντας τους πετυχημένους σε άλλους χώρους του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Απλά ο ΓΖ που χαμογελάει όταν χάνει, αλλά θυμώνει όταν τον αδικούν, έκανε εισαγωγή στη φιλοσοφία οδήγησης του καρτ στο χώμα, ξέχασε ότι πίστευε πως ήξερε και δικαιώθηκε. Ολοκληρώνοντας αυτό τον κύκλο, ετοιμάζεται για τη συμμετοχή του με Skoda Fabia R5. Φύλακας Άγγελος του, άσσος στο μανίκι του, ο Λάμπρος Αθανασούλας. Ο καλυτερότερος σε κάθε ρόλο. Σημαντικό να μην απογοητευθεί από συμπεριφορές και να μείνει πιστός και στην οργάνωση-εξέλιξη των Dirt Games που έχουν ανάγκη την κλάση του, συνδεδεμένη με την αγωγή του.
Γιώργος Καϊτατζής
Ταλιμπάν; Καμία σχέση. Απλά Πρωταθλητής! Με το δικό του αποτελεσματικό στυλ και κρίμα που δεν ήρθε στο χώμα. Η ψυχή του οδηγώντας είναι αντίστοιχη με ό,τι εκφράζει εκτός μπάκετ – διδάσκοντας ειλικρίνεια. Οδήγησε σε αναβάσεις και κυρίως ασφάλτινα ράλλυ αμφισβητώντας ισχυρότερα αυτοκίνητα, έχοντας δίπλα του ατού τον Γιώργο Κάπελλα και ό,τι δημιούργησαν με την Ascona ξεπερνάει τα ελληνικά σύνορα. Πήγαν γρήγορα και με Sierra και με Escort, αλλά με το Opel έκαψαν καρδιές, δημιούργησαν οσφυαλγίες, αλλά και προκάλεσαν εφιάλτες σε ανταγωνιστές.
Ευαίσθητος με τα κοινά, συμμετείχε με συνέπεια στο ΔΣ του ΣΟΑΑ, ενώ ποτέ δεν πρόβαλε τη δουλειά του, τα “ελαστικά Καϊτατζής” σε βάρος των συναθλητών του. H εντιμότητά του, σε απόλυτη ισορροπία με την προσφορά, χαρακτηρίζει και τον γιο του, Τάκη, έναν από τους τρεις κορυφαίους ενεργούς Έλληνες οδηγούς αγώνων. Σήμερα, τον Γιώργη, που είναι και παππούς, θα τον βρεις στον Κορυδαλλό, στις “Μνήμες”, στο εξαιρετικό του εστιατόριο, όπου διδάσκει φιλοξενία και περιγράφει το χθες με υποδειγματική ακρίβεια και σεβασμό στους συναθλητές του. Μια εξαιρετική συντροφιά, από έναν πολεμιστή της ζωής.
Δημήτρης Μιχελακάκης
Ο Πρόεδρος! Για τους συνεργάτες και τους φίλους του ο “θείος”, αντικειμενικά ο “Καλυτερότερος Ενιαίος” – όπως προδίδουν τα βιβλία. Καρτίστας δουλευταράς και αν δεν τον ξέρεις, ώστε να τον καταλάβεις, τον χαρακτηρίζεις σπασίκλα. Καμία σχέση. Απλά, όντας ευφυής γνωρίζει ότι σε αγώνες Ενιαίου, όπου έλαμψε, πρέπει να εργαστείς για να κερδίσεις. Όταν εμείς μετρούσαμε δεύτερα, εκείνος υπολόγιζε δέκατα, τρελαίνοντας τον Χριστακίδη και τους τεχνικούς της “Μακρής” και της “Τεχνοκάρ” σε σχέση με το στήσιμο του αυτοκινήτου. Ο πιο καλός στην επικοινωνία της τέχνης του αείμνηστου Δημήτρη Πουπάκη, ξεπέρασε στην πίστα τα όρια του ΖΧ, του Ibiza και όλων των ειδών και τύπου Peugeot 106. Τον γνωρίσαμε το ’81, ενώ συνεργαστήκαμε υποδειγματικά στο Γίνε Πρωταθλητής και στο Safetrack. Υπηρέτησε με συνέπεια τον ΣΟΑΑ, όπως όταν σπουδάζεις στο εξωτερικό, με το δημιουργικό άγχος, την αγωνία για την επόμενη μέρα. Αναμενόμενη η συνέχεια στο χώρο των αγώνων, ως Πρόεδρος της ΟΜΑΕ για σχεδόν 6 χρόνια. Αμφισβητήθηκε με πάθος που εξελίχθηκε σε μίσος από ορκισμένους εχθρούς του, που τον πρόσβαλαν και συνεχίζουν. Για το έργο του κουβεντιάζει χωρίς να πλατειάζει για το πώς και το γιατί, ενώ αλλάζει χρώμα, θυμώνει και πετάει καλώδια και ακουστικά όταν αμφισβητείται η εντιμότητα της διοίκησής του.
Το βλέμμα του σήμερα, παραμένει όπως και πριν από 30 χρόνια, όταν ψιθύρισε “με την ΕΛΠΑ δεν πάει άλλο” και απλά άλλαξε ματιά με τον Φίλιππο Αντωνιάδη, με τον οποίο και δημιούργησαν, έχοντας μαζί τους τον κ. Γιάννη Μεσημέρη. Χαρακτηριστικό του Δ.Μ., πέρα από το πείσμα του, η πίστη του στους συνεργάτες του. Σε βαθμό… κακουργήματος.
ΝΙΝΟ (RIP)
Ο αείμνηστος Κώστας Σαμαρόπουλος. Συμβολαιογράφος με υψηλού επιπέδου μόρφωση και άποψη συνδεδεμένη με την κουλτούρα του και μόνο τυχαία δε ζούσε για τους αγώνες με μονοθέσια. Υποστήριζε μάλιστα την άποψή του με πάθος, ενώ σε κάθε του δραστηριότητα κατέθετε και πείσμα, χωρίς να ξεπερνάει τα όρια. Τη δεκαετία του 1970, νωρίς, έκοψαν-έραψαν με τους Μπούμπη και Μπουλούζο την Giulia και προέκυψε το πρώτο τους πρωτότυπο. Ακολούθησαν και άλλες εκδοχές μέχρι να έρθει η Λόλα και αργότερα μια πιο εξελιγμένη, που χρησιμοποίησε και κινητήρα Nissan!
Από τον ΣΟΑΑ πέρασε στην ΕΛΠΑ και συμμετέχοντας στην ΕΘΕΑ και στις επιτροπές της, πάντα με σεβασμό στον Σύνδεσμο και στους συναθλητές του, καθιέρωσε τη F3 στην Ελλάδα. Λεπτομέρεια οι επιδόσεις του, σημαντική η συνέπεια που χαρακτήριζε τον προσανατολισμό του για το ελληνικό motorsport. Άτυχος, έφυγε σε δυστύχημα στο δρόμο, οδηγώντας μία από τις αγαπημένες του Alfa παραγωγής. Ο ΣΟΑΑ τότε, με πρωτοβουλία Αντωνιάδη, Παπασταθόπουλου, Χρ. Αναγνωστόπουλου, Πλατή, Ριζικάρη κ.ά., οργάνωνε για αρκετά χρόνια το Memorial Νίνο προς τιμή του και όχι μόνο. Κρίμα που οι θεσμικές αλλαγές πλήγωσαν αυτήν τη σημαντική εκδήλωση σεβασμού, αντί να την αναβαθμίσουν.
Ευκαιρία για συναίνεση με σημαντική αφορμή, απούσα όμως από το μπλοκάκι των διοικούντων από την ίδρυση της Ομοσπονδίας. H διαπλοκή του χώρου σκότωσε και την εξαιρετική εκδήλωση του APR Jr, το πετυχημένο GRS στο ΟΑΚΑ το 2014.
Μάριος Ξανθάκος
Λεβέντης. Ένας κύριος του χώρου. Οδηγάρα, λάτρης των Αναβάσεων, με πίστη στο σημαντικό τους ρόλο στο motorsport. Τον συνδέεις με το Civic Type-R ως οδηγό κορυφής, αλλά τον κατατάσσεις για τις θεσμικές του επιδόσεις εκτός μπάκετ. Ευγενής και πολιτισμένος, έδωσε το χέρι του στον Νίκο Πλέσσα και ορκίστηκαν να αναβαθμίσουν το Πρωτάθλημα Αναβάσεων. Συμμετείχαν σε αγώνες στην Ιταλία, μετέφεραν την τεχνογνωσία και έδωσαν με πάθος τη μάχη της προσαρμογής στην ελληνική πραγματικότητα. Το κυριότερο, αντιμετώπισαν με αρχοντιά και επιμονή την άρνηση των ειδικών (άλλοτε γιατί τα ήξεραν όλα και συχνά γιατί όλα αυτά που θεωρούνται υπερβολές αναβάθμιζαν το κόστος και… “αφού οι αγώνες μπαίνουν μέσα”…).
Αυτή η λογική κρατάει χρόνια, οπότε φεύγεις ή μένεις και κάνεις παρέα με όσους καταλαβαίνουν και θέλουν να προσφέρουν. Με αντίστοιχο πάθος, με μεράκι και εντιμότητα, και η ιστορία θα κρίνει αν ο Μάριος και ο Νικόλας βρήκαν ή ενδεχομένως να βρουν συνοδοιπόρους. Απλά, για να καταθέσεις ψυχή πρέπει να τη διαθέτεις, όπως ο κ. Μάριος Ξανθάκος, αρχηγός της αποστολής της Εθνικής ομάδας των αναβάσεων στο εξωτερικό – έργο ΟΜΑΕ.
Μάκης Σαλιάρης (RIP)
Ο Έλληνας κυρίαρχος των βουνών, λάτρης και των αγώνων ταχύτητας. Διοπτροφόρος, από πολύ νέος στο μπάκετ, μέλος μιας παρέας με Λάκη Φωτιάδη και Μαύρο, αλλά και με Στέλιο Καραγεωργίου κ.ά.. Οδηγούσε γρήγορα τη Berlina Group 1 και αργότερα τη δίλιτρη GTA, αλλά όντας ανήσυχος και επικοινωνιακός έψαχνε το διαφορετικό. Για την ευχαρίστηση, αλλά και για την προσέγγιση χορηγών. Έτσι, χάρη και στον αείμνηστο Ανδρέα Χριστόπουλο που ήταν δίπλα του, ήρθε το GRD, το οποίο αργότερα οδήγησε ο εξαιρετικός Χρήστος Πλεξίδας. Κατά τη διάρκεια της προσαρμογής δεν έλειψαν οι αστοχίες, αλλά ο Μάκης, που ήταν ταχύς, αποδείχθηκε και ατρόμητος.
Κάθε έξοδος τον έκανε καλύτερο, ενώ εκείνη στη Ριτσώνα, με τη F3 (στο “εκκλησάκι του Σαλιάρη” όπως έμεινε να λέγεται), τον έκανε σοφότερο. Ωραίος, γενναιόδωρος άνθρωπος, οδηγούσε τέρμα γκάζι και σε δύσκολες διαδρομές, ακόμα και όταν δεν είχε αντίπαλο. Σεβόταν τους θεατές και τους συναθλητές του και όταν τον έβλεπες να ανηφορίζει στην Πάρνηθα βελτιώνοντας το χρόνο, ήξερες πως έχει ανεβάσει ψηλά τον πήχη και πολύ δύσκολα θα τον κερδίσεις, ακόμα και με καλύτερο μονοθέσιο.
Η τέλεια εικόνα νωρίτερα στα πιτς, με τον Ανδρέα και τον Ηλία Βούδρη να συζητούν λεπτομέρειες για το τέλειο ανέβασμα. Επιστήμονες.
Χρήστος Χαντζαράς
Διεθνής με αποδείξεις αυτός ο σημαντικός αθλητής, ντρίφτερ πολύ υψηλού επιπέδου. Έφερε το drift στις σελίδες μας μαζί με τον Θωμά Παπαπάσχο, τον “δικό” μας Τάκη Σκαλτσά και τον Στάθη Παπαργυρόπουλο.
Στο μπάκετ, η δική μας Αγία Τριάδα, ο Χρήστος, ο Ηρακλής και ο Αποστόλης Κυριακούδης. Με ψυχή μικρού παιδιού που διασκεδάζει τη στιγμή, κύριοι και οι τρεις, με τον Χρήστο να λειτουργεί και ως πρέσβης του θεσμού, όντας και γενικά αποδεκτός.
Την τέχνη του την κρίνουν οι ειδικοί που βαθμολογούν με άριστα κάθε πέρασμά του. Κρατάμε τον τρόπο του, με σημαία το σεβασμό. Στους κανόνες, στους συναθλητές του και στο θεατή, ενώ διδάσκει και σε σχέση με την ανταποδοτικότητα στους χορηγούς του, με τρόπο “Αθανασούλα”. Με ευγένεια, χωρίς ύφος και με ήθος. Ο θεσμός του drift εξελίχθηκε από τα σωστά μυαλά στην ΟΜΑΕ, που έπεισαν ότι πρόκειται για ορθόδοξη αγωνιστική έκφραση υψηλής τεχνικής, με εξελιγμένα όπλα που αναβαθμίζουν την ποιότητα του θεάματος. Ο Ρον το είδε και ως έσοδο στη δύσκολη φάση της σύστασης, ο Δ.Μ. είδε την προοπτική και στήριξε τις ιδέες και τον κόπο του Θωμά Παπαπάσχου, και σήμερα, τη συνέχεια εγγυάται ο Νικόλας Διακάκης. Ποιος θα το έλεγε; Το drift πάει καλά και δεν απειλείται από τη μιζέρια. Άλλωστε, το οφείλουμε όλο αυτό με το θετικό πρόσημο στον Spinerako μας, για διάφορους λόγους. Respect.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
