Με το χέρι στην καρδιά: 10+1 αγαπημένες ειδικές διαδρομές (μέρος 2ο)

Συλλογική προσπάθεια τα ράλλυ. Οι άνθρωποι, οδηγός-συνοδηγός, τεχνικοί, οργανωτές και το περιβάλλον που κρίνει την παράσταση…

Μετά το αφιέρωμα στις βραβευμένες Καρούτες και ακόμη 5 χωμάτινες ειδικές διαδρομές, σήμερα επιλέγουμε με το χέρι στην καρδιά, 5 ασφάλτινες ειδικές διαδρομές, μέσα από τις αναμνήσεις μας.

Διαδρομές όπου οι πρωταγωνιστές-αθλητές δίνουν χώρο στο περιβάλλον, με άποψη που σφραγίζει το μέγεθός τους. Για τον θεατή… ρε γαμώτο.

Άγιος Μερκούριος – Λεωνίδας Κύρκος

Διάλεξε φορά. Με ενδιαφέρον λοιπόν ο «Άγιος» και έτσι, από τα βασιλικά κτήματα, και αλλιώς, από τη Μαλακάσα. Αντίστοιχα και ημέρα και νύχτα.

Το σημείο αναφοράς όσον αφορά τις περίφημες ασφάλτινες ειδικές διαδρομές της Αττικής και όχι μόνο. Μικρή ε.δ. σε χιλιόμετρα, με το «μέγεθός» της να καθορίζεται από τις εναλλαγές στην ποιότητα του οδοστρώματος και από το ύφος, που απαιτεί ταλέντο. Διαδρομή που επέστρεψε… στα εγκόσμια μετά από πολύ καιρό στα περίπου απαγορευμένα, από μια παρέα που ξέρει να δημιουργεί και να μη βολεύεται-διεκπεραιώνει. Ό,τι εκφράζει τα στελέχη του ΕΛ.Λ.Α.Δ.Α. και του ΑΣΟΑΑ. Επιλογή μας αυτή η «ετάπ» για πολλούς λόγους. Ήταν η μεγαλύτερη σε σχέση με τις άλλες ασφάλτινες ειδικές της περιοχής. Σχεδίαση-χάραξη αγώνα εποχής τέλος 1970, αρχές 1980, που χάρη στην ΠΑΛΑΣ-Start Line με το Παλάδιο και στην ΑΛΑ με το Αττικό, προέκυψαν τα ασφάλτινα ράλλυ. Ανένταχτα αρχικά, σε έπαθλο-κύπελλο αργότερα και συχνά και κατά περιόδους στο Πρωτάθλημα. Ξεχώριζε ανάμεσα σε μικρές διαδρομές τύπου ανάβαση ως η μεγαλύτερη και εκεί οι ειδικοί της ασφάλτου έπαιρναν το πτυχίο τους. Προσοχή στις μπούκες, τσαγανό στην κατηφόρα και άντε να βρεις «δεύτερα» στα στενά. Κατηφόρα για στομάχι και καλά φρένα προς την Εθνική, αλλά κατηφόρα για τεχνίτες με περάσματα «μια επάνω και αργή είσοδο», με την άλλη φορά. Διαδρομή όπου επιβίωναν και οι περισσότερο rallymen, γνωστοί ως χωμάτινοι, όπως οι Τσάδαρης και Πλατής, σε σχέση με τους tarmac specialists.

Οι τελευταίοι, τύποι όπως ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Γιώργος Καϊτατζής, είχαν εκεί λόγους ώστε να μην παπαγαλίζουν και να ακούν τους συνοδηγούς τους, όπως οι Γαρυφαλής, Σταυρόπουλος, Πολυζώης για τον Λέα και Κάπελας για τον Γιώργη. Ήθελε και ρυθμό ο «Άγιος». Όπως λέει ο σοφός Ιαβέρης, άλλο ξέρω το δρόμο και άλλο γνωρίζω αγωνιστικά μια ε.δ. Το διαπίστωνες καλά αυτό εκεί ως θεατής, έχοντας απολαύσει Γιάννη Τσαλαματά και Βασίλη Βελάνη, αλλά και επικές κόντρες. Όπως, Νίκο Ζάχο vs Λευτέρη Μανιαδάκη με τα Yaris και βέβαια τον Γιάννη Αυγερόπουλο με κατεύθυνση προς τα κτήματα ή τον Πάνο Κύρκο με Γιώργη Πολυζώη και τον Βασίλη Ζάχο με τον αείμνηστο Βαγγέλη Ασπρόμουγγο σε αντίθετη φορά, να κατηφορίζουν με ομίχλη. Είπαμε, μικρή αλλά γοητευτική διαδρομή σε σχέση με την ουσία της. Έκρινε οδηγούς, ανατρίχιαζες πρόσφατα με τους Ν2, όπως οι Αμαξόπουλος και Μαλακτάρης κ.ά. να ακουμπάνε με εμπιστοσύνη στο γαλλικό σασί και ό,τι γίνει. Ο Γρηγόρης Πιερουτσάκος δίδαξε και ο Μάκης Θεργιάκης ακολούθησε αυτή την τεχνική, που οι νεότεροι αναβάθμισαν. Μόνο τυχαία δε συγκέντρωνε θεατές με γνώση και καθαρό, αντικειμενικό μάτι. Τους αποζημίωναν οι ικανοί, όπως ο Σάκης Ευσταθίου και ο Νίκος Γκίκας, ενώ εκεί διαπίστωσες ξανά και το μέγεθος του Άρη Βωβού, με S1600.

Το όνομά της; «Λεωνίδας Κύρκος» για εκείνη τη νύχτα απέναντι στον Τζίγγερ, στο «Σπύρος Λούης». Ήταν 1987. Απλά, ο Τζέκος της καρδιάς μας. Ο πυροβολάρχης από το Περιστέρι, φονιάς κολοσσών, και εδώ μετράει η μάχη. Λεπτομέρεια οι τίτλοι, άλλωστε γραμμένοι στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.

Καράβωμα – Γιάννης Πλάγος

Στο Βόλο, στο πολύ σημαντικό Ράλλυ Κένταυρος. Γνώμη μας, ο κορυφαίος ασφάλτινος αγώνας της χώρας. Θεσμός που καθιερώθηκε σε αναβαθμισμένο επίπεδο από τον αείμνηστο Δημήτρη Γαρουφαλιά. Μιλούσε λίγο, τιμούσε τις φιλίες του με τον ανδρικό του λόγο και το κυριότερο, δημιουργούσε, αηδιάζοντας με την πολιτική και τη διαπλοκή. Ουδέποτε είδε μπροστά του ο δρόμο διεκδίκησης ρηχής καρέκλας ύπουλα ή με ανίερες συμμαχίες. Σε άλλη χώρα ο αγώνας της ΛΑΒ θα είχε διεθνή απόχρωση. Κοσμήματα η Πορταριά και η Αλυκόπετρα, αλλά στο Καράβωμα δίνεις εξετάσεις. Κατηφόρα, με τα γλιστερά κομμάτια να αποτελούν πλειονότητα, ενώ είναι αδύνατον να πας γρήγορα στις δοκιμές και να μην εκτεθείς. Σε αποσυντονίζει η διαφορά στην ποιότητα του οδοστρώματος, αλλά και η αλλοπρόσαλλη σχεδίαση. Δε μπορείς να τη χωρίσεις, δεν αρκεί η ιπποδύναμη και οι σωστές σχέσεις, ενώ θέλουν τρόπο τα εξελιγμένα φρένα. Απαιτείται ισορροπία οδηγού-συνοδηγού και σασί, με απαγορευμένα τα -ενίοτε- απαραίτητα γυρίσματα. Όχι για να μη χάσεις τη στιγμή, αλλά για να μην χάσεις την ε.δ που απαιτεί ρυθμό.

Εκεί, λοιπόν, γνωρίσαμε τοπικούς ήρωες με ποιότητα, όπως ο Σταύρος Κουμπλάκης και ο Γιώργος Μπαλντούνης. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε τρομάξει με τα περάσματα και έχουμε πληγωθεί από τους χρόνους των Γιάννη Ψηφίδη-Γρηγόρη Κανακίδη με το κόκκινο-λευκό Kadett το ‘83, όπως και από τα πατήματα του Νίκου Μακρυγιάννη με το Escort του Νίκου Κουτσογιάννη στον ίδιο αγώνα. Όπου έλαμψε ο πρωτάρης τότε Λεωνίδας Κύρκος με τον Διαμαντή Πετρόπουλο δίπλα του στην Ascona. Αργότερα, όμορφες μάχες με Peugeot, υπέροχα περάσματα από Γιώργο Κοσμοπούλο, με χρόνους γενικής, αλλά και σκληρά man to man με Λεωνίδα vs Γιώργο και Τάκη vs Λάμπρο. Επικές κόντρες που λάτρεψε ο θεατής και είναι η δική του αυστηρή ψήφος που επιβάλει την άτυπη ονομασία της ε.δ. σε «Γιάννης Πλάγος». Πάντα δίπλα του ο signore localino Άλκης Ρέντης, ψυχή του Type-R και της συμμετοχής ο Χρήστος Χριστακίδης, όπως ήταν και για τους Βαλεντή και Μιχελακάκη – όλοι τους τεχνίτες, μελετηροί, πεισματάρηδες και με ψυχή. Όπως ήταν και για τον Πλάγου ο οποίος επίσης έδειχνε την τέχνη του, με ή χωρίς φρένα, στη δυσκολότερη ειδική του Πρωταθλήματος. 

Στεφάνη  – Ιαβέρης

Αντί για… Μόντε Μπράλος, ειδική του Πάνου Χατζητσοπάνη (συνήθως με Νικόλα Πετρόπουλο) και του Γιάννη Χ. Πανουργιά με Γιώργο Πολυζώη. Διαδρομή που όμως δε ζήσαμε, δεν είχαμε την τιμή.

Η Στεφάνη αποτελεί επιλογή, ως ακόμα μία ειδική με τη σφραγίδα του Ιαβέρη. Είτε την κατέβαινε ακόμα ως χώμα το 1978 με το Escort Gr 1 και τον Κωστή Στεφανή, πιέζοντας τη Stratos και εκθέτοντας τα Violet, είτε την ανέβαινε το 1984. Ασφάλτινη πλέον, με τον ΕΛ-ΕΜ δίπλα του, στο 131. Απαιτούσε ποιότητα, ενώ την ευφυία του υποστήριζε με έργο, καθώς ήταν πονηρή και γλιστερή. Διαδρομή που αν την υποτιμούσες μπορούσε να σε τσακίσει στην κατηφορική της εκδοχή ή εξαιτίας λάθος πατήματος στα κομμάτια με τα αλλεπάλληλα S στο ανέβασμα. Ο Τάσος ήξερε τι υπαγόρευε, οι κολοσσοί δίπλα του γνώριζαν καλά πώς, πότε και τι θέλει να ακούσει, ενώ εκείνος, εκτός από την εκτέλεση είχε και την ευθύνη ώστε να στήσει τη μηχανή του για την περίσταση. Ο άνθρωπος που λάτρεψαν οι μηχανικοί του γιατί ήξερε τι ήθελε, μετρ και στην επιλογή ελαστικών. Ο μοναδικός σκεπτόμενος την εποχή του αυθόρμητου «αέρα-πατέρα». Τυχεροί τότε ως θεατές, με Γιάννη Αλβανό ζήσαμε το κατέβασμα και οπισθοχωρήσαμε με αγωνία, έχοντας για πάντα στη μνήμη το λευκό Escort με την κοντή μούρη να περνάει από το «χάνεται σανίδα» και να ζωγραφίζει στη δεξιά, όπου το εργοστάσιο, λίγο πριν το τέλος. Ελαφρύ αυτοκίνητο, μαγικό χέρι, ψυχή που δε βρίσκεις πλέον στο WRC, o καλυτερότερος στο πλάι του και ήταν το σύνολο που νίκησε και το γαρμπίλι παρά εκείνα τα θλιβερά 13άρια ultra-grip, στην προ Michelin εποχή. Οπότε ο Γιάννης Παπαναγιώτου άλλαξε το επίπεδο μας.

Άτυχοι εμείς ως αποτέλεσμα, τυχεροί ως μάθημα από το δάσκαλο, όταν με τον Κώστα Φερτάκη δεχτήκαμε πλήγμα βαρύ το 1984 στο Μαύρο Ρόδο. Εμείς, με το καλό, το 240 RS της Γιωργάρας, που μας το εμπιστεύτηκαν νωρίς και δεν τους δικαιώσαμε όταν το καταστρέψαμε αργότερα στο Πλατανάκι. Άλλοθι τα Pirelli τους, ουσία η απειρία, συνδεδεμένη με την υπερεκτίμηση που προκύπτει όταν βγάζεις εκ του ασφαλούς συμπεράσματα για τις δυνατότητές σου. Ακόμα έκπληκτος από το χρόνο τους, με γνώση για τον κακό δικό μας – χαμένος από άσκοπα γυρίσματα.

Έκπληκτοι και ως θεατές αργότερα εκεί, από το ρεσιτάλ με το πάτημα του Γάκη Καλεμτζάκη με τη Manta 400 στο τέλος της ε.δ. Στίχοι, μουσική Ακύλας Μαυρίδης και ο καλλιτέχνης το έκανε όπως το ονειρευόσουν. Ειδική που γενικότερα κολάκευε τους ψυχωμένους, όπως ο Γκιόκας, αλλά και τους τεχνίτες όπως ο Αλέκος Κατζούρης, ένας rallyman με τη φιλοσοφία καρτίστα στη λεπτομέρεια, αλλά και ο Γιώργος Γκίκας, πατέρας του Νικόλα. Τα εύσημα και στους συνοδηγούς τους.

Ο… τίτλος στον Ιαβέρη και αν αναρωτιέστε γιατί ασφάλτινη για τον Τάσο, απαντάμε πως η Στεφάνη δεν ήταν ποτέ -και ειδικά με το παλιό οδόστρωμα- μια κλασική ασφάλτινη ε.δ.

Φτέρη – Γιώργος Καϊτατζής

Εδώ δε χωράει κουβέντα. Από Πετσάκους για Σελινούντα με την παιδική χαρά στο δεξί χέρι. Αν είχες επιλέξει σωστά λάστιχα και δε σε είχε προδώσει ο καιρός, είχες να αντιμετωπίσεις και εξαιρετικούς τοπικούς οδηγούς. Ο Πάνος Σπυρόπουλος, ό,τι ο Λουμπέ στην Κορσική. Ό,τι σήμερα, συνολικά στην άσφαλτο, οι ΑΟΠ guys, Αυγερόπουλος Jr.-Στράτης Γιαβάσης, οι Γιάννης Πλάγος-Άλκης Ρέντης (ο Αλκέτας). Σε απόλυτο κρεσέντο με την ποιότητα των ιπτάμενων κυρίων Βασίλη Αναδιώτη-Μανώλη Μακρινού με το Clio τους. Πήραν τη σκυτάλη από τον κ. Χρήστο Παπαχρηστόπουλο με το Golf και δημιουργούν, μοιράζοντας προσκλήσεις στους θεατές. Χωρίς υποσχέσεις, αλλά με ουσία. Οπισθοχωρείς στο πέρασμά τους, έχεις να μιλήσεις ελληνικά μαζί τους στο σέρβις, όπου θα πας για να συναντήσεις και τους Τάκη Καμπύλη-Σταύρο Σταμέλο με το δύστροπο Skoda S2000, με τα σήματά μας. 

Η Φτέρη κατηφόρα, ο σοβαρός λόγος ώστε να ταξιδέψεις προς Πάτρα, να βγεις στην έξοδο προς Αίγιο και να αποζημιωθείς ως θεατής. Δύσκολη στην περιγραφή της, σε ψάρωνε η διαδρομή από Πετσάκους. Είχε χασίματα, ήθελε τρόπο πριν και μέχρι το Πυργάκι, ώστε να μη χάσεις το ρυθμό με πάτα-άσε και ψάξε εδώ μήπως το βρεις εκεί, αλλά και τελική ταχύτητα στην ευθεία για την παιδική χαρά ώστε να «κλέψεις» χρόνο. Μακρύ διαφορικό το κλειδί τότε στην άσφαλτο και μόνο τυχαία δεν επέλεγε 4.1 ο μετρ Νίκος Μακρυγιάννης. Καλυτερότερος με 2000 RS, πάντα με Γιάννο Αλβανό δίπλα του και Γιώργο Γάτο μαζί τους. Στη συνέχεια, ρυθμό με καθαρές επιλογές μέχρι τα πολύ δύσκολα, τα πολύ γρήγορα στα αμπέλια, με δρόμο κατήφορο, προσοχή στη δεξιά όπου δε φαίνεται η οροφή του σπιτιού (αν τη βάλεις σημάδι την ψάχνεις, οπότε η βγήκες ή έκοψες πολύ) και κυρίως μετά, για την ύπουλη διπλή δεξιά στη στάση. Η στροφή του Γιώργου Καϊτατζή και αμέσως μετά η δεξιά του Γιώργου Μοσχού. Με την ευκαιρία, ο Γιώργης Καϊτατζής ιστορικά ήταν ο μόνος που αμφισβήτησε αποτελεσματικά τον Αυτοκράτορα Λεωνίδα Κύρκο σε ασφάλτινο Ράλλυ. Τεράστια ψυχή ο Γ.Κ. είχε τίγρη δίπλα του, τον άλλον Γ.Κ. και οι μάχες τους με τον Λέα έδωσαν αίγλη και κύρος σε ένα θεσμό τέρμα γκάζι. Ρυθμός συνήθεια, που δεν την έβρισκες στο χώμα. Διαφορετικό το στυλ τους, αντίστοιχη η προσέγγιση. Εκρηκτικός ο Γιώργης, λάτρευε τις ανατροπές, του ταίριαζε το κυνήγι, διαχειριζόταν το πάθος του ως πηγή έμπνευσης του ταλέντου του. Ήρεμη δύναμη, σταθερή διαχρονική αξία, ουσιώδης και ακριβής με στρατηγική επιπέδου πυρηνικού επιστήμονα ο Λεωνίδας, γεννημένος νικητής.

Στη Φτέρη, όμως και πιο χαμηλά, εκεί που βγήκε και μας τρόμαξε ο εξαιρετικός Αυγερόπουλος Sr με Peugeot κατηγορίας Ν, ήθελε διαφορετικό τρόπο, χωρίς ασάφειες και ψαξίματα. Γεγονός ότι μέχρι το τέλος είχες να διαχειριστείς την κόπωση τη δική σου και των φρένων, ενώ όφειλες και πάτημα-πήδημα στο περίπου γιαμπ. Για τους φωτογράφους μας ρε γαμώτο. Κακά τα ψέματα, εκεί στα τελευταία «S» πιστοποιούσε και ο καθένας την κλάση του. Το πόσο Ράλλυ είχε στο DNA του. Η ειδική κρινόταν πιο πάνω, αλλά έπρεπε να ολοκληρώσεις ώστε να μην πάει χαμένη η προσπάθεια. Δεν ξεχνάς, στο Αχαιός, τον Ανδρέα Σακελλαρίου με συνοδηγό τον APR Sr που πετούσαν με την τυπικά ακατάλληλη, αλλά βελτιωμένη από τον APR για άσφαλτο Delta 4WD-N και βέβαια τοn Νάσο Δασκαλόπουλο. Δυο οδηγοί με στυλ, που σε έκαναν να αναρωτιέσαι για το πώς βγαίνουν οι χρόνοι τους. Άνεση που δε διδάσκεται, με τον Νάσο, έναν αθλητή με ευαισθησίες, να αξιοποιεί έναν βαρύ συνδυασμό. Το Sierra και τον κολοσσό Κώστα Φερτάκη.

Άφωνος…

Με Πάνο Χατζητσοπάνη-Κωστή Στεφανή στο λευκό Subaru, σε απόλυτη κόντρα με Στέφανο Σπάρταλη και Γιώργη Κάπελλα στο κόκκινο Mitsubishi. Ο Σ.Σ. μετρ στον «Άγιο». H αγωνία σου στο STOP, συνδεδεμένη με το χρόνο σου και μετά με το χρόνο των άλλων, ενώ ανέβαζες σφυγμούς βλέποντας καταστροφές στο πέρασμά σου όπως στου Ερωτόκριτου.

Δεν ξεχνάς…

Το κατέβασμα των Τζίγγερ-Στεφανή με το Α2 στο Αχαιός το ‘86 και τους χρόνους Ευσταθίου (νομίζω με Αχιλλέα, μπορεί και με Στράτο) και Ιαβέρη Jr, με τα Super τους σε μάχες με επαγγελματίες στο ΕΛΠΑ. Άτυπο όνομα της ε.δ. σε σχέση με οδηγό, «Γιώργος Καϊτατζής».

Χολομώντας – Γάκης Καλεμτζάκης

Η μητέρα των μαχών. Οι Καρούτες σε ασφάλτινη εκδοχή. Εδώ τελειώνουν οι ψευδαισθήσεις. Θα σε εκθέσει η παπαγαλία, που άλλωστε δεν προκύπτει. Πόσες φορές επάνω-κάτω σε ανοικτό δρόμο; Πόσους θα «σκοτώσεις», πόσα φάσκελα θα αρπάξεις. Πρέπει να δουλέψεις με φαντασία και να αξιοποιήσεις την εμπειρία σου, αφήνοντας και το συνοδηγό ελεύθερο να δημιουργήσει διαβάζοντας. Θέλεις δίπλα σου κλάση. Θέλεις επίπεδο Στεφανή, ΕΛ-ΕΜ, Πολυζώη (top τριάδα) εκεί, από Αρναία προς Πολύγυρο. Σε διεθνές επίπεδο λόγω Χαλκιδικής ή σε εθνικό, με σφραγίδα ΑΟΘ στο ΔΕΘ των πολλών καρατίων, έργο του αείμνηστου Αντώνη Παρταλιού. Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται και ποιότητα. Για την οργάνωση, αλλά και για να αξιοποιηθεί το ταλέντο. Όπως π.χ. εκφράζεται από… το τραγούδι, του κ. Νίκου Ζακχαίου. Ο Νίκος, τεράστιος, δεξιά από τύπους όπως ο Αθανασούλας και εδώ, στην άσφαλτο, ο Λευτέρης Σωτήρχος.

Με Τάκη Καϊτατζή, Λάμπρο Κύρκο και βέβαια Πάνο Χατζητσοπάνη το σύγχρονο καρέ του άσσου στην άσφαλτο σε επίπεδο γενικής, χωρίς να υστερούν στο χώμα. Νικητές στο αληθινό πρωτάθλημα ο Πάνος και ο Λάμπρος, με τρόπο WRC ο Τάκης, ακουμπώντας στον μπροστινό άξονα, και στη λάσπη όπως κανείς. Εδώ, λοιπόν, στο Χολομώντα, ήθελες καθαρό χέρι και ρυθμό. Τα χρόνια εκείνα ήθελες την ποιότητα του Καλεμτζάκη, τη σοφία του Λεωνίδα Κύρκου, το τσαγανό του Γ. Καϊτατζή, το ταμπεραμέντο του Ψηφίδη και τη φυσική κατάσταση του Τσολακίδη. Του Σώκρατες, με κ. Χάρη Δήμο δεξιά του. Σήμερα, Σούπερ Πρόεδρος, (σε ΑΟΘ και ΕΠΑ), Πρωταθλητής με τα στοιχεία τα σωστά και για τη σύγχρονη, τη δύσκολη εποχή της λεπτομέρειας, με το «αυτοσχεδιάζω» υπό διωγμό. Το κυριότερο; Μικτός! Παντός καιρού. Δάσκαλος και για τον Βαγγέλη Ζάχο και τον Φώτη Μπρόντζο. Η νεότερη γενιά, που δεν καθιερώθηκε ελλείψει χορηγών.

Τυπικά, σήμερα η άσφαλτος έχει αρχηγό τον Γιώργη Αναπολιωτάκη, με σταθερή αξία δίπλα του τον Θανάση Τσιούκα. Οι παραπάνω κ.ά. ήξεραν, όπως και οι ενεργοί ξέρουν ότι εκεί, από την Αρναία, πρέπει να ανηφορίσουν έξυπνα, χωρίς λάθη, να μείνουν ψύχραιμοι μέχρι τις ταβέρνες και στη συνέχεια να αφήσουν και τη φαντασία τους να λειτουργήσει δημιουργικά, ανακαλύπτοντας περάσματα που δεν μπορείς να επαληθεύσεις στις αναγνωρίσεις, ακόμα και… βλαμμένος. Σημάδευες τη διασταύρωση για τα Βράσταμα ως μία ακόμα ενδιάμεση χρονομέτρηση, άκουγες το “οδήγα δεν τελειώσαμε ακόμα” και άφηνες το γκάζι στο «στοπ». Όσες παραπάνω οι λαχτάρες και όσα λιγότερα τα κενά σε γκάζι και φρένο, τόσο καλύτερος ο χρόνος. Αυτό ειδικά το ζούσαν όσοι βρίσκονταν εκεί με μικρά αυτοκίνητα, όπως ο Σωτήρης Σκαλτσάς – σημείο αναφοράς σε Ν1 και Α5 και σε κάθε έδαφος. Στο ρυθμό του αρκετοί εξαιρετικοί και ξεχωρίζουμε τον Δημήτρη Μίχο, αφήνοντας για το χώμα την αναφορά μας στον ποιοτικό Παντελή Τοψή και στον ιπτάμενο Κώστα Τανούση.

Αν είχε αγωνιστικό όνομα η ε.δ., αυτό θα ήταν «Γάκης Καλεμτζάκης», με τιμή και σεβασμό σε αυτόν το μάγο του βολάν, με κινήσεις έως 45 μοίρες. Καλυτερότερος ανάμεσα σε σημαντικούς. Τύποι παντός καιρού, με ποιότητα, όπως ο Κώστας Χαμπής, με ταχύτητα, όπως ο Γιάννης Ψηφίδης και με γνώση, όπως ο Βασίλης Τσομπανόπουλος. Καρέ κυρίων, με σημαντικούς δίπλα τους, όπως ο Γιάννης Τσολάκης, χρυσάφι δίπλα στον «Τσομπάνο». _ Στρατισίνο