Nissan Silvia 200 SX: Από το μπάκετ

Ήταν το 1987. Νέοι κανονισμοί, με τα γκρουπ Ν και Α πλέον στη ζωή μας, και στην περίπτωσή μας, στην ομάδα μας, νέα τάξη πραγμάτων. Την ώρα που αποχωρούσε ο Γιώργος Μοσχούς με τους οκτώ τίτλους, σε εκδήλωση για το «αντίο Φίλε», ο πονοκέφαλος χτυπούσε κόκκινο.

Το άγνωστο ήταν συνδεδεμένο με την 3λιτρη Silvia, ως επιλογή του εργοστασίου για τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο, οπότε και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, και βέβαια ο «Τζίγγερ». Ο κ. Γιάννης είχε βρει πλέον τα πατήματά του, ο Κωστής Στεφανής είχε την εμπιστοσύνη του και για εκτός μπάκετ επιλογές και, σε συνδυασμό με τη Lancia Delta, ήταν πλέον ένα αξιόπιστο σύνολο ικανό για το «νταμπλ» σε τίτλους. Είχε και τη γοητεία του όλο αυτό, αφού από τη μία εμείς, οι «Νissanαίοι», με 240 RS και τη Silvia που ήρθε από το Ακρόπολις, και από την άλλη οι Αvin-ΗΒ με Αudi Α2 και Delta 4WD.

Η θεραπεία προσαρμογής είχε ονοματεπώνυμο: Νίκος Κελεσάκος, και ήταν συγκλονιστικά ανθρώπινο πώς αυτή η ομάδα λειτούργησε τότε για να με στηρίξει και να νικήσω φαντάσματα ανθρώπων και μηχανών. Η Τώνια Παυλή προσέθεσε τα θετικά στοιχεία της σε κάτι που πραγματικά την ενδιέφερε, και αποδειχθήκαμε τουλάχιστον αξιόπιστοι. «Μότο» μας: «εμείς τη δουλειά μας, και να μην προκύψουν “αν” και “εάν” στον τελικό απολογισμό».

Τότε, με boost το χαμόγελο του Τάκη Θεοχαράκη να αναβαθμίζει την αυτοπεποίθησή μου. Ο Τάκης, ο Boss πλέον, όλο και πιο κοντά μας τότε, μέσα σε μια γενικότερη ανανέωση, όπως π.χ. και ο σύγχρονος εξοπλισμός μας σε ρούχα σχεδιασμένα από Ιταλό για Ιάπωνες στη διεθνή σκηνή.

Τίποτα τυχαίο, και η αλλαγή είχε να κάνει και με την προσθήκη στην ομάδα μας του Τάκη Χατζηαγγελή, ενός σπάνιου ανθρώπου. Ικανός στη διαχείριση κρίσεων συνδεδεμένων με τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Τάκης Χ., ήρεμη δύναμη σε μια τέλεια ρυθμισμένη μηχανή.

Ήρθε, έδεσε και μας διατήρησε σε ήρεμη πτήση, προλαβαίνοντας κρίσεις. Για τον Ανδρέα και τον Μηνά θα σας γράψω όταν οδηγήσουμε «μαζί» το Micra, όντας δικό τους έργο, και με τον Χατζηαγγελή θα περιγράψω ένα ενσταντανέ ζωής στο τέλος της Κινέτας στο ΡΑ το 1991. Όταν και αν αναφερθούμε στο GTiR. Είπαμε, οι άνθρωποι το δυνατό στοιχείο, έχοντας όμως και το τέλειο σε αξιοπιστία αυτοκίνητο.

Nissan Silvia 200 SX group A (1987-1990)

Όμορφη, ως ένα κουπέ που σχεδιαστικά αντέχει στο χρόνο, και σήμερα θα το ήθελες για Regularity, ώστε να τσακίσεις τα Celica. Αστειεύομαι· ήταν ο αντικαταστάτης του 240 RS, όπως εμείς του Γιώργου Μοσχού, οπότε η διαχείριση είχε διάφορες διαστάσεις. Τυχεροί, επιβιώσαμε στο ΡΑ παρά τις δυσκολίες προσαρμογής στο βάρος της και στην ιδιαίτερη συμπεριφορά της, με την ανάρτηση να θέλει εξέλιξη. Κιβώτιο από «240», και μάλιστα εξελιγμένο ώστε να μην μπλοκάρει ποτέ, και όλα τα άλλα αλλιώς.

Όμορφη σταθμευμένη, αλλά σε απογοήτευε αν προσπαθούσες να τη δαμάσεις. Όσο πίεζες, τόσο σε εξέθετε. Το αρνιόταν. Ήθελε τρόπο. Τον είχαν οι Μετά και Κέρκλαντ στο σπαστήρι, τον είχε ο Ζανούσι στο καλό χώμα, που ακόμη απορούσε πώς πετούν οι “Σαφαρίσιοι” στα βράχια. Τότε το βρήκαμε στα «Γαρδίκια» στη λάσπη, αξιοποιώντας και τις επιλογές ελαστικών, με τα κομάντο να τα αλλάζουν σε χρόνους που είχες προβλέψει από μηδέν έως δύο λεπτά προπορεία.

«Σας καπελώσαμε, Στράτη!», ούρλιαξε ο Πάκης, ο Γιώργος Τρύπος, σε ένα δικό τους σόου ανάμεσα σε “Ραχούλα-Νεράιδα”, όταν γλίστρησε ένα μπουλόνι. Με την Τώνια ήρεμη να σβήνει το Καρελάκι της στο προσαρμοσμένο για εκείνη τασάκι πάνω στη χειρολαβή της βαριάς πόρτας και να ψιθυρίζει: «Είμαστε ΟΚ». Λίγα μέτρα μετά, πριν από το «Go» του κριτή για μια νεράιδα του ονείρου, η ίδια συμπλήρωσε: «Οδήγα και για αυτούς».

Σε πρώτο πρόσωπο

Με ακολουθούσε αυτό για πολλά χρόνια. Ίσως και αργότερα στη δουλειά, αλλά διαφέρει αυτό που πιστεύεις εσύ από ό,τι εισπράττουν οι συνεργάτες σου, αν κρίνω από συμπεριφορές ξεχασιάρηδων που πληθαίνουν…

Η Τώνια, λοιπόν, που τη λάτρευαν αφού δε χωνόταν στα πόδια τους και δε σχολίαζε ανούσια. Η Τώνια που είχε δέσει με τον Χατζηαγγελή και κερδίζαμε χρόνο σε συνεννοήσεις και χρόνια σε διάφορα της ψυχοθεραπείας.

Η Silvia, που δεν πήρε τότε τίτλο, αλλά τον επόμενο χρόνο, με την ομάδα μας να διατηρεί το άρωμά της χάρη στη Μίση Κελεσάκου και την ποιότητά της, με ατού τον Μανώλη Μακρινό, μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε με τον Φέρτακα εξαιρετικούς αγώνες.

Κατά τη γνώμη μου, το 1988 ζήσαμε το καλύτερό μας ΡΑ. Τέρμα γκάζι για τέσσερις ημέρες, από την αφετηρία μέχρι τη σύγκρουση στο Λιδωρίκι, που έσπασα το χέρι μου. Εισπράττοντας τότε την απόλυτη αγάπη του Νίκου Κελεσάκου, και μέχρις εκεί. Αλλά τα εν οίκω μη εν δήμω, που λένε, και δε θα μεταφράσουμε τα πάντα σε παραλειπόμενα ώστε να θυμηθούμε πικρίες που άλλωστε ξεπεράστηκαν. Εξάλλου, ο Κελεσάκος, δίπλα μου σε κάθε στραβή, με την αρχοντιά του έκανε τις σημαντικές απουσίες να φαίνονται αμελητέες.

Η Silvia του ’88 είναι το αυτοκίνητο που θα ήθελες να έχεις μεθαύριο, στο Historic RA, σε Σκούρτα και Καρούτες. Με το ίδιο σασί, με φορτωμένα τα τέσσερα ΡΑ και τα αντίστοιχα Χαλκιδικής. Αγωνιστικά χιλιόμετρα στα κόκκινα, μεγέθη που μόνο ένα σασί Nissan μπορεί, σε συνδυασμό βέβαια με τα κομάντο που συντηρούν.

Η δική μας Silvia, που οδήγησε και ο Στάθης Γιωργάκης στο ΡΑ το 1989 και ο Παύλος Μοσχούτης στο Πρωτάθλημα το 1990, με τον Ευθύμη Σάσσαλο μαζί τους. Ο Ευθύμης που γνωρίζω. Η ψυχάρα, που τραγούδησε όπως κανείς άλλος νύχτα στο Σχίνο κατηφόρα, στην άλλη, στη λευκή, τη 2λιτρη Silvia.

Το 1988

Η Silvia σε προδιαγραφές 1988, είχε πιο γεμάτο κινητήρα σε όλο το φάσμα των στροφών και οι 10 ίπποι της διαφοράς (από τους 240 στους 250) ήταν η μισή αλήθεια. Αυτήν τη φορά, ο χαρακτηριστικός της θόρυβος συνδυαζόταν με ουσία. Πολλά τα κιλά της ροπής και δύναμη από 3.500 μέχρι και 6.000 σ.α.λ. και -το κυριότερο- είχες τη σωστή ανάρτηση.

Ήρθαν κάτι μωρά, γόνατα της Κayaba σε γκρι χρώμα, όπως και τα πίσω αμορτισέρ, και ξαφνικά το θηρίο των 1.350 κιλών έδειχνε ελαφρύ. Είτε στο κακό είτε στο καλό, ακόμα και στην άσφαλτο όπου, προσαρμόζοντας την αντιστρεπτική πίσω, αποδείχθηκε ανταγωνιστική με τα σωστά λάστιχα. Έδεσε μαζί μας αυτή η «μηχανή» και προέκυψε σύνολο με την ομοιογένεια που στους αγώνες μπορεί να κάνει ζημιά.

Έχεις άμυνα μπετόν, χάρη στην αξιοπιστία που μόνο σε Nissan θα βρεις και, αφού σε εμπιστεύονται, μπορείς πλέον να πας παραπέρα. Στο παιχνίδι με τα όρια, όπου θέλεις την ομάδα σου μαζί, και βέβαια τον συνοδηγό που πιστεύει στο ακατόρθωτο, όπως είναι ο Κώστας Φέρτακας. Ο αείμνηστος, ο μεγάλος μου αδελφός -μαζί με Κελεσάκο-, δεν αναβάθμισε άλλο την τέχνη στην οδήγηση όπως το έκανε το 1984, αφού είχα μεγαλώσει πλέον, αλλά εξέλιξε την ευκαιριακή αυτοπεποίθηση σε συνήθεια, παρασύροντας όλους μας.

Ο τρόπος της…

Να στρίβει και να μην τη στρίβεις, και να φρενάρεις λίγο και νωρίς, ώστε να μην της κόβεις τη φόρα. Ήταν του ονείρου στα “σπαστήρια”, και θα μαλώναμε τότε με τον Τάσο Αθανασίου αν μας τον χαλούσε, ισιώνοντας τον «Ταρζάν» κ. ά.

Εξαιρετική η κυρία και στα καλά χώματα, αν και μας ταλαιπώρησαν στη Χαλκιδική ο Σέρβια με το Golf και κυρίως ο Ντρόγκμανς με το Sierra. Θυμάμαι, σε μικτά Σκούρτα με χαραγμένα σλικ, να την οδηγείς ίσια, να την αφήνεις να γυροβολάει και να κάνει χρονάρα.

Στην άσφαλτο, ανέβηκε-κατέβηκε γρήγορα στον Άγιο, κατέβαινε σβέλτα στη Φτέρη και ήταν ανταγωνιστική στο Χολομώντα, παρά τους τεράστιους των Βόρειων της σχολής με τα όπλα τους. Πετούσαμε και, επειδή ο Παππούς λείπει, θα παρεξηγηθώ, αλλά χαλάλι. «Με ίδιο με το δικό μας, δε μας κερδίζει κανείς, παλιότεκνo», το σχόλιό του. Το βράδυ που κερδίσαμε το Μαύρο Ρόδο, τότε που παραλίγο να χτυπήσω την Τώνια από ενθουσιασμό στο σέρβις μας.

Ίδιο όμως με το δικό μας, κανένα Nissan στον κόσμο, αγαπητοί. Απλώς, γιατί τα Nissan της Νικ. Ι. Θεοχαράκης είχαν την αγάπη όσων τα συντηρούσαν με ευλάβεια και μαεστρία και την ευαισθησία ακόμα και των ανθρώπων στο λογιστήριο, με τα τμήματα Μάρκετινγκ και Πωλήσεων να πανηγυρίζουν για κάθε μας επίδοση. Άλλη εποχή, άλλοι άνθρωποι. Του σεβασμού…

Το 1987 με τη Silvia το νέο κεφάλαιο, το 1988 η απόλυτη προσαρμογή και σε επίπεδο ευθύνης. Κείμενο με αφιέρωση στον Κελεσάκο, στα κομάντο μηχανικούς μας, στους δύο συνοδηγούς μας με την κ. Silvia και στον Boss, που ακόμη τον αντέχει τον πονοκέφαλο._ S. X. για την περίσταση

ΥΓ.: Αυτή η Silvia του Σ.Χ. δεν κέρδισε πρωτάθλημα, δε ζωγράφιζε όπως το «240», ενώ δεν υπήρξα Μοσχούς, όταν δεν έχω καμία σχέση με το μέγεθος του «Ιαβέρη», τη στιγμή που με ξεπέρασε το παιδί «μας». Όμως αγαπήθηκε από τον θεατή ως ένα διαφορετικό Escort, για την αξιοπιστία της κ.ά.