Η έλευση του Yuki Tsunoda στο κορυφαίο επίπεδο αγώνων δύναται να αναγεννήσει το ενδιαφέρον για τη Formula 1 στην Ιαπωνία. Πριν από εκείνον, πέντε σπουδαίοι συμπατριώτες του βρέθηκαν στο grid, ανοίγοντάς του τον δρόμο.
Satoru Nakajima
Ο Satoru Nakajima αποτελεί αρχέτυπο Ιάπωνα οδηγού: εξαιρετικός στις εγχώριες κατηγορίες, ήρθε αργά στην Ευρώπη και τη Formula 1, και είχε την απόλυτη στήριξη της Honda.
Ο Nakajima έκανε το ντεμπούτο του με τη Lotus (φέρνοντας τα κινητήρια σύνολα της Honda στο πίσω μέρος των μονοθεσίων της) το 1987, σε ηλικία 34 ετών. Θα μπορούσε να είχε αρχίσει την καριέρα του στο πρωτάθλημα από το 1986, αν το αίτημα της Honda προς τη Williams για την πρόσληψή του έφτανε σε υπάκουα αυτιά.
Αγωνίστηκε συνολικά σε 80 Grand Prix, μένοντας τρεις σεζόν με τη Lotus, προτού μεταβεί στην Tyrrell το 1990, ενώ στην τελευταία του χρονιά στο σπορ κατάφερε να τερματίσει σε μόλις 6 αγώνες, παίρνοντας 2 βαθμούς στην πρεμιέρα.
Από τους Ιάπωνες που αγωνίστηκαν στην F1 κατά τον 20ο αιώνα, ο Satoru Nakajima ήταν ενδεχομένως ο πρώτος που διέγραψε μία αξιοπρεπή πορεία στο άθλημα, κι ας μην κατάφερε να κάνει κάτι παραπάνω από το να γράψει έναν ταχύτερο γύρο και να συλλέξει 16 βαθμούς.
Ukyo Katayama
Ο έτερος Ιάπωνας πριν το 2000 που διένυσε μία αξιοσέβαστη καριέρα σε αυτό το επίπεδο ήταν ο Ukyo Katayama.
Μετά τις ενθαρρυντικές παρουσίες τους στην Ιαπωνική F3000, στην οποία κατέκτησε τον τίτλο το 1991, ο χορηγός του, Japan Tobacco, βοήθησε στην άνοδό του στη Formula 1, με την ομάδα της Larrousse το 1992.
Το 1993 μετέβη στη Tyrrell, και θα έπρεπε να περιμένει ως το 1994 για τους πρώτους του βαθμούς – θα μπορούσε κάλλιστα να είχε βρεθεί στις βαθμολογούμενες θέσεις πολύ νωρίτερα, αν δεν τον πρόδιδε η αξιοπιστία των αυτοκινήτων που οδηγούσε.
Εκείνη τη χρονιά διενγώσθη με καρκίνο, κάτι που έκανε γνωστό μόνο αφού αποχώρησε από το σπορ με το τέλος του 1997, κι ενώ είχε επιβιώσει ενός τρομακτικού ατυχήματος στο Πορτογαλικό GP του 1995.
Γρήγορος, αψύς, τολμηρός, ο Ukyo Katayama άφησε το στίγμα του στο σπορ, κι ας μην έλαμψε όπως οι αστέρες του.
Takuma Sato
Ο Takuma Sato ξεχώρισε από νωρίς στο motorsport, όταν κατέκτησε τη νίκη στον αγώνα του Μακάο, αλλά και το πρωτάθλημα στη Βρετανική F3.
Αυτές του οι επιτυχίες έκαναν τη Honda να τον προσέξει και να θελήσει να τον στηρίξει, φέρνοντάς τον στη Formula 1 και τη Jordan, η οποία τότε χρησιμοποιούσε κινητήρες της ιαπωνικής φίρμας.
Η 5η θέση που κατέλαβε στην πρώτη του χρονιά στο σπορ, το 2002, μέσα στην πατρίδα του, τον έκανε εθνικό ήρωα στα μάτια των Ιαπώνων, και έναν εκ των πιο αγαπητών στο grid από το σύνολο του κοινού.
Με τη μετάβασή του στη BAR-Honda, ο Sato είχε στα χέρια του ένα μονοθέσιο ικανό για βάθρα, και με το επιθετικό στιλ οδήγησης που τον χαρακτήριζε, ήταν εκεί για να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία που θα προέκυπτε.
Με το βάθρο του στις ΗΠΑ το 2004 στην Ινδιανάπολη, έγινε ο πρώτος Ιάπωνας στην πρώτη τριάδα μετά τον Aguri Suzuki, ενώ παράλληλα ενδυνάμωσε τη θέση του μέσα στο grid.
Παρόλα αυτά, με το τέλος του 2005 και την εξαγορά της ομάδας της BAR από τη Honda, ο Sato βρέθηκε στη δεύτερη ομάδα της εταιρείας, τη Super Aguri, που ήταν με διαφορά η χειρότερη του grid για την τριετία που άντεξε (2006-2008).
Με την αποχώρηση της Honda από την F1, ολοκληρώθηκε και η καριέρα του ‘Taku’ στο σπορ, αν κι έκτοτε έχει αναγεννηθεί με τη συμμετοχή του στο IndyCar και τις δύο νίκες στο Indy 500.
Kazuki Nakajima
Ο υιός Nakajima βρέθηκε στο σπορ χάρη όχι στη Honda αυτή τη φορά, αλλά στην Toyota, που την τριετία 2007-2009 προμήθευε με κινητήρες τη Williams.
Η πρόωρη αποχώρηση από την F1 για τον Alex Wurz προς το τέλος του 2007, έφερε τον Kazuki να οδηγεί για την ομάδα του Grove στο φινάλε της χρονιάς, στη Βραζιλία.
Λίγες μέρες μετά έγινε γνωστό πως ο Ιάπωνας θα οδηγούσε για την ομάδα το 2008, στο πλευρό του Nico Rosberg – πεσκέσι από το Τόκυο, αν κι ο νεαρός Nakajima είχε ταλέντο και ταχύτητα, και στην καλή του μέρα ήταν ικανός για βαθμούς.
Αυτό συνέβη στην πρεμιέρα στην Αυστραλία, καθώς και στην Ισπανία, το Μονακό, την Αγγλία και τη Σιγκαπούρη.
Με τη συνέχιση της συνεργασίας της ομάδας με την Toyota, ανανέωσε κι ο Nakajima για το 2009, αλλά μία σειρά εγκαταλείψεων από μηχανικά προβλήματα, και η όχι και τόσο ανταγωνιστική FW31, τον άφησαν στην 20η θέση της κατάταξης. Με το τέλος της σεζόν, έμεινε εκτός ομάδας και εκτός F1.
Έκτοτε, απολαμβάνει επιτυχίας στο WEC, όντας μέλος ενός εκ των δύο πληρωμάτων της Toyota.
Kamui Kobayashi
Μετά τον Takuma Sato, ο Kamui Kobayashi υπήρξε ο πιο δημοφιλής οδηγός από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, και όχι άδικα.
Χαμογελαστός, επικοινωνιακός, γεμάτος ενέργεια, ο Kobayashi είχε όλο το εξωαγωνιστικό πακέτο – και στην πίστα, πάντα τα έδινε όλα.
Ξεκίνησε την πορεία του στη Formula 1 ως δοκιμαστής για την ομάδα της Toyota, μετά την αποχώρηση του Franck Montagny από την εν λόγω θέση.
Το 2009, έκανε το μεγάλο βήμα στην θέση του πρώτου οδηγού της ομάδας, όταν οδήγησε στο Grand Prix Βραζιλίας, ενώ προοριζόταν για μόνιμος οδηγός των Ιαπώνων το 2010.
Η αποχώρησή της άφησε μετέωρο τον Kobayashi, που τελικά κατάφερε να μείνει στο grid χάρη στη Sauber, που μόλις είχε χάσει την BMW από προμηθεύτρια κινητήων και βασική πηγή εσόδων, και είδε στις χορηγίες του Ιάπωνα τη σωτηρία της.
Μαζί με τα χρήματά του, όμως, πήρε και έναν εξαιρετικό οδηγό, που το 2012 έμελε να κάνει την καλύτερη χρονιά του.
Η C31 ήταν άκρως ανταγωνιστική, κι ο ‘Koba’ την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, με αποκορύφωμα το βάθρο στην Ιαπωνία, μπροστά σε χιλιάδες συμπατριώτες του, που ζητωκραύγαζαν το όνομά του – άλλωστε, ήταν και παραμένει ο τελευταίος Ιάπωνας που ανέβηκε στο βάθρο στον αγώνα της πατρίδας του.
Το 2013, αποφάσισε να αποχωρήσει από την F1 με την ελπίδα να βρει θέση σε μία πιο ανταγωνιστική ομάδα για το 2014. Δεν τα κατάφερε, και κατέληξε στην ουραγό Caterham, η οποία διένυε τη χειρότερη περίοδό της, μήνες πριν την χρεωκοπία και την οριστική αποχώρηση από το σπορ. Μαζί με αυτή, έφυγε κι ο Kobayashi, που συνεχίζει (όπως κι ο Nakajima) στους αγώνες αντοχής, οδηγώντας στη μεγάλη κατηγορία για λογαριασμό της Toyota.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
