Το 2020 φεύγει, και το πρωτάθλημα F1 που πέρασε είχε τους πρωταγωνιστές του, αλλά κι εκείνους που, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Κατατάσσουμε τους πέντε καλύτερους τους τρεις χειρότερους οδηγούς της σεζόν.
Στους top 5…
Lewis Hamilton
Αυταπόδεικτο, θα έλεγε κανείς, ότι ο Lewis Hamilton ήταν εκ των καλύτερων το 2020. Κι όμως, είναι απαραίτητο να συμπεριληφθεί σε αυτή τη λίστα, γιατί όσο αυτονόητη κι αν είναι η προσθήκη του ονόματός του, είναι συνάμα κι επιβεβλημένη.
Είναι προφανές ότι τα ρεκόρ που έχει σπάσει ή ισοφαρίσει κατά τη φετινή χρονιά, τον κατατάσσουν ήδη στους κορυφαίους όλων των εποχών – το πού στέκεται σε αυτή τη συζήτηση είναι ένα θέμα που μάλλον θα απασχολήσει τον κοινό νου μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.
Το γεγονός ότι διανύουμε την εποχή του Hamilton είναι -όπως με κάθε αντίστοιχο οδηγό/αθλητή- διχαστικό, από μόνο του κιόλας.
Κι ως κορυφαίος μίας γενιάς, συνέχισε να είναι ο κορυφαίος (ή, αν θέλετε, ένας εξ αυτών) και στο συρρικνωμένο 2020. Παρά το νωθρό ξεκίνημα στην πρεμιέρα, ο Βρετανός βρήκε γρήγορα τα πατήματά του και δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης. Τρεις συνεχόμενες νίκες, στο σύνολο 11 σε 17 Grand Prix, κι ένας τίτλος που άξιζε πέρα για πέρα, η συγκομιδή του. Αν δεν είχε νοσήσει με τον κορωνοϊό, ίσως έφτανε και τις 100 pole positions.
Max Verstappen
Από το 2018 και μετά, ο Max Verstappen καταφέρνει να αποτινάζει όλο και περισσότερο τον χαρακτηρισμό του απερίσκεπτου, στο όριο του επικίνδυνου, οδηγού, που παίρνει αχρείαστα ρίσκα και διακινδυνεύει πολλά περισσότερα από αυτά που θα κερδίσει ρισκάροντας. Κοινώς, γνωρίζει πότε να κάνει πίσω, πότε να αφήσει το πόδι από το γκάζι – στην πλειονότητα των περιπτώσεων.
Ήταν εκείνος που στις αρχές της σεζόν, όταν η RB16 ήταν ακόμη ένα μονοθέσιο που στερείτο ισορροπίας και σταθερότητας, έπαιρνε τους βαθμούς, τη νίκη στο Silverstone. Κι όταν το μονοθέσιο βελτιώθηκε, έκανε «σπίτι» του το βάθρο (εκτός απ’ τα τρία GP στην Ιταλία, ο Ολλανδός έχασε μόλις σε έναν ακόμα αγώνα μία θέση στην πρώτη τριάδα).
Δεν είναι τυχαίο ότι βρέθηκε μόλις 8 βαθμούς πίσω απ’ τον δεύτερο στη βαθμολογία Bottas, κι αφού είχε 3 εγκαταλείψεις (έναντι των δύο του Φινλανδού).
Sergio Perez
Για έναν οδηγό που η σταθερή παρουσία στη δεκάδα ήταν από μόνη της επίτευγμα (ή και ένα άτυπο «ταβάνι»), ο Sergio Perez έκανε με διαφορά την καλύτερη σεζόν της καριέρας του – και για τη μισή απ’ αυτήν, ήταν και… άνεργος.
Ο Μεξικανός κατάλαβε ότι αν έκανε το καλύτερο που μπορούσε τις Κυριακές, θα είχε μία ευκαιρία για την θέση στη Red Bull δίπλα στον Verstappen. Το κατάλαβε νωρίς, από τη στιγμή που η Racing Point (προσεχώς Aston Martin) τον αντικατέστησε για το 2021 με τον Sebastian Vettel. Βλέποντας, λοιπόν, τον Alex Albon να μην αποδίδει τα αναμενόμενα και τον Christian Horner να κοιτάζει στο paddock για πιθανό αντικαταστάτη, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του στην πίστα για να δικαιολογήσει τη συζήτηση γύρω από το όνομά του.
Ξεκίνησε αρκετά απογοητευτική τη σεζόν, αλλά από το Ισπανικό GP στα μέσα Αυγούστου μέχρι και το φινάλε στο Άμπου Ντάμπι, έχασε βαθμούς μόνο στο Μπαχρέιν και στη Yas Marina, όπου και δεν τερμάτισε.
Η νίκη του στο Σακχίρ θα μνημονεύεται για χρόνια. Θα μπουν αρκετοί αστερίσκοι: για την πίστα, για το πώς κέρδισε, για το ότι ο Russell άξιζε τη νίκη. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να του στερήσει αυτές τις στιγμές ευφορίας, κανείς δεν μπορεί να του πάρει αυτό που του στέρησε το λάθος του στη Μαλαισία το 2012: την πρώτη του νίκη στη Formula 1, και το εισιτήριό του στη Red Bull.
Charles Leclerc
Σε μία χρονιά που η Ferrari θα θέλει να ξεχάσει από την 1/1/2021, ο Charles Leclerc είναι το μοναδικό πραγματικά θετικό που μπορεί να πάρει απ’ αυτήν.
Η αξία του ως ενός ταλαντούχου, γρήγορου κι ικανού οδηγού κατέστη φανερή από το ’19, όμως φέτος απέδειξε και πάλι ότι μπορεί να παλέψει και στο midfield, να μην «πνιγεί» μέσα στο χάος του – κάτι αντίστοιχο έκανε και στη rookie season του, το 2018.
Δύο βάθρα με το έκτο καλύτερο μονοθέσιο του grid, κατά πολλούς συγκυριακά, αλλά σίγουρα όχι τυχαία. Ήταν εκεί για να εκμεταλλευτεί τις καταστάσεις και να βρεθεί 2ος στην Αυστρία και 3ος στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά και 8ος στην τελική βαθμολογία, πάνω από οδηγούς με κατά τι καλύτερα μονοθέσια στη διάθεσή τους.
Οδήγησε μεστά, βελτιώνοντας και τις όποιες αδυναμίες είχε σε ρυθμό αγώνα και στη διαχείριση των ελαστικών, ενώ σε πολλές των περιπτώσεων αρκετά πάνω από το επίπεδο-ταβάνι της SF1000, που δεν είχε κανένα δυνατό σημείο, πέρα από τον Leclerc στο τιμόνι της.
Pierre Gasly
C’est magnifique, που θα έλεγαν κι οι συμπατριώτες του.
Ο Pierre Gasly δεν είναι άγνωστη «ποσότητα» στη Formula 1. Η μισή χρονιά που διένυσε στη Red Bull λίγο έλειψε να τον καταστρέψει ψυχολογικά, όμως διαχειρίστηκε άψογα την επιστροφή στην Toro Rosso, έτοιμος να αποδείξει το ταλέντο και τις ικανότητές του ξανά.
Αυτό έπραξε φέτος. Με την AlphaTauri, και με έναν teammate του οποίου τα «μέτρα» πήρε νωρίς και τον κέρδισε σχετικά εύκολα, ο Γάλλος έγινε μία υπολογίσιμη δύναμη στο πάντα χαοτικό midfield, ένας οδηγός που με σταθερότητα προσέφερε στην ομάδα του, κι ο μόλις δεύτερος νικητής στην ιστορία της, σοκάροντας τον πλανήτη με την νίκη στη Μόντσα.
Στους bottom 3…
Valtteri Bottas
Ακόμα μία χρονιά που ο Valtteri Bottas ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων, ακόμα μία χρονιά που απέτυχε να κερδίσει τον teammate του. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά λίγο έλειψε να χάσει και απ’τον Verstappen.
Ο Φινλανδός έχει πιάσει το peak της καριέρας του, το 2017. Όντας μία λύση ανάγκης τότε για τη Mercedes, μετά την αιφνίδια αποχώρηση του Nico Rosberg έναν μήνα πριν, ο Bottas έκανε το καθήκον του, πλαισίωσε ιδανικά τον Hamilton, κι έκτοτε πορεύεται έτσι, παρά τις ρητές αντιρρήσεις τόσο του ίδιου, όσο και της Mercedes περί νο.1 και νο.2 οδηγού.
Η τεράστια διαφορά που έχει η Mercedes από τον ανταγωνισμό δεν αποκαλύπτει τελείως τα τρωτά του σημεία, όπως είναι η ασυνέπειά του, η έλλειψη σταθερότητας στη διάρκεια μίας σεζόν, και η αδυναμία για την άσκηση συνεχούς και σοβαρής πίεσης στον Hamilton. Ναι, δεν είναι εύκολο να είσαι ο teammate ενός πρωταθλητή, αλλά οι απαιτήσεις είναι υψηλές, και σε ενδεχόμενη μάχη τίτλου ανάμεσα σε εκείνον και τον Βρετανό, μόνο εκείνος θα έχει να κερδίσει για την υστεροφημία του (είτε κατακτήσει εκείνος το πρωτάθλημα, είτε όχι).
Alex Albon
Ο Ταϊλανδός θα έμπαινε σε αυτή τη λίστα, ακόμα κι αν κατάφερνε -με κάποιο τρόπο- να κρατήσει την θέση του στη Red Bull.
Τέτοια εποχή, πριν δύο χρόνια, ο Albon ήτα να τρέξει δοκιμές με τη Nissan e.Dams στη Formula E. Με το που έλαβε το τηλεφώνημα από τον Marko, έτρεξε να υπογράψει με την Toro Rosso.
Αυτή είναι η δεύτερη φορά που τον αποπέμπουν, επί της ουσίας αυτό συμβαίνει.
Όπως κι ο Gasly, έτσι κι εκείνος, λύγισε υπό το βάρος των προσδοκιών, με ένα μονοθέσιο ιδιαίτερο, δύσκολο. Πήρε το βάθρο στο Μουτζέλο, κι εκεί φάνηκε να βελτιώνει την θέση του εντός του Milton Keynes. Αλλά, όχι για πολύ. Ο Perez ήταν καλύτερος για αυτό που τον χρειάζεται ο Horner. Ο Albon δεν απέτυχε γιατί δεν κέρδισε τον Verstappen, αλλά γιατί δεν έπαιξε σωστά κι επαρκώς τον ρόλο του νο.2.
Sebastian Vettel
Για να χορέψει κανείς ταγκό, χρειάζονται δύο. Ο Vettel είχε από καιρό αποχωρήσει απ’ αυτήν την… χορογραφία.
Ο λόγος για τη σχέση του με τη Ferrari, που χάρη στα δικά του λάθη και τις αβλεψίες της Scuderia έγινε κακή, σχεδόν ανυπόφορη κατά το 2020.
Ο Γερμανός 4κις πρωταθλητής ήταν σκιά του εαυτού του φέτος. Ηττήθηκε κατά κράτος από τον ανεβασμένο Leclerc, έμεινε χωρίς βαθμούς στους 10 από τους 17 αγώνες της σεζόν, απλά απογοήτευσε.
Έχει ακόμα το πάθος της οδήγησης μέσα του, και για αυτό πηγαίνει να το ξαναβρεί στην Aston Martin το 2021. Κατά τη φετινή σεζόν, όμως, ήταν πολύ μακριά απ’ αυτό που τα χρόνια του στο σπορ, το ταλέντο κι η εμπειρία του θα δικαιολογούσαν ακόμα κι ως μέτρια χρονιά.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
