Κυρίαρχο μονοθέσιο και δύο κορυφαίοι, άκρως ανταγωνιστικοί οδηγοί. Συνταγή επιτυχίας ή εγγύηση μπελάδων για μια ομάδα;
Ακούγεται γνωστή κατάσταση; Η Mercedes έχει καταφέρει -ως επί το πλείστον- να διατηρήσει τις ισορροπίες μεταξύ των οδηγών της στις τελευταίες δύο σεζόν. Δε συνέβαινε όμως πάντοτε το ίδιο. Μερικές από τις πιο δραματικές μονομαχίες στην ιστορία της F1 έχουν προκύψει υπό αντίστοιχες συνθήκες. Ιδού ορισμένες από τις πιο συναρπαστικές…
Άιρτον Σένα – Αλέν Προστ, McLaren 1988-1989
Πιθανότατα πρόκειται για την πιο αδυσώπητη μονομαχία στην ιστορία της F1. Άλλωστε, δύο τίτλοι μεταξύ τους κρίθηκαν μέσω συγκρούσεων. O Βραζιλιάνος κατέφθασε στη McLaren με έναν και μόνο στόχο. Να εξολοθρεύσει τον Προστ, σημείο αναφοράς για όλους τους οδηγούς μέχρι τότε. Όταν σύντομα ο Προστ διαπίστωσε ότι ο Σένα είναι πρόθυμος να ρισκάρει πολύ περισσότερο από τον ίδιο, κατέφυγε σε ψυχολογικά παιχνίδια. Όπως να παρασύρει τον team mate σε λάθη με «τηλεπαθητικό» τρόπο, χρησιμοποιώντας αυξομειώσεις ρυθμού στις οποίες ο Σένα «τσιμπούσε», αφήνοντας τον εαυτό του εκτεθειμένο, πετώντας δύο νίκες (Μονακό, Ιταλία) στα σκουπίδια. Στην Πορτογαλία ο Γάλλος ώθησε τον Σένα προς το γρασίδι σε δύο από τις τρεις εκκινήσεις. Όταν ο Προστ προσπάθησε να προσπεράσει τον Βραζιλιάνο, δέχθηκε ένα πολύ επικίνδυνο σπρώξιμο προς τον τοίχο. Ήταν η πρώτη σαφής ένδειξη των άκρων στα οποία ήταν διατεθειμένος να φτάσει ο Σένα. Ο τίτλος του 1988 κρίθηκε στην Ιαπωνία, όπου ο Βραζιλιάνος, έπειτα από λάθος στην εκκίνηση που τον έριξε 14ο, ανέκαμψε για να προσπεράσει τον Προστ (που είχε προβλήματα στο κιβώτιο) και να επικρατήσει. Την επόμενη σεζόν, ο Προστ ήταν ήδη εξοργισμένος στο δεύτερο GP του 1989 (Ίμολα), ισχυριζόμενος ότι ο Σένα παρέβη τη συμφωνία τους να μην προσπεράσουν ο ένας τον άλλον πριν από την Tosa, στον πρώτο γύρο. Ο Γάλλος απείλησε τον Ρον Ντένις ότι θα αποχωρήσει από την ομάδα και ο Βρετανός ζήτησε από τον Σένα να απολογηθεί «κεκλεισμένων των θυρών». Ο Προστ όμως διέρρευσε την ιστορία στον Τύπο, όπου ο Ντένις παρουσιάστηκε «να τις βρέχει» στον απολογούμενο με κλάματα Σένα. Έκτοτε, ο Βραζιλιάνος σταμάτησε να αναφέρει το όνομα του Προστ. Ο Γάλλος, από την πλευρά του, δήλωσε ότι η ομάδα ευνοούσε τον Σένα και η Honda έδινε στον Βραζιλιάνο ισχυρότερους κινητήρες. Ο Προστ είχε ήδη αποξενωθεί εντός των κόλπων της McLaren και θα αναχωρούσε στο τέλος της σεζόν. Λόγω προβλημάτων αξιοπιστίας και μερικών προσωπικών λαθών του Σένα (Αγγλία, Ιταλία), ο Προστ είχε προβάδισμα στο GP Ιαπωνίας, όπου κρίθηκαν όλα για μία ακόμα φορά. O Προστ προκάλεσε σύγκρουση μεταξύ τους κλείνοντας την πόρτα στον Σένα, όταν αυτός βούτηξε για να προσπεράσει στα φρένα πριν από το chicane. Όταν ο Σένα συνέχισε, ο Προστ φέρεται να απευθύνθηκε στον τότε πρόεδρο της FI(S)A, Ζαν-Μαρί Μπαλέστρ, που αποφάσισε να ακυρώσει τη νίκη του Βραζιλιάνου και του απαγόρευσε να ανέβει στο βάθρο. Ο Σένα δέχθηκε πρόστιμο 100.000 δολαρίων και ποινή εξάμηνου αποκλεισμού με εξάμηνη αναστολή για έξι προηγούμενα παραπτώματα. Ο Μπαλέστρ αρνούνταν επίσης να εκδώσει αγωνιστική άδεια στον Βραζιλιάνο για το 1990, αν ο τελευταίος δεν κατέθετε δημόσια συγγνώμη για τις δυσφημιστικές προς τη FIA δηλώσεις του. Αυτές οι πράξεις πιθανότατα οδήγησαν στο τέλος του Μπαλέστρ (πρώην μέλος των Ες-Ες…) στην προεδρία της FIA. Η μάχη που θα έκρινε τον τίτλο του 1990 (με τον Προστ στη Ferrari) διήρκεσε μόλις 9 δλ. πριν ο Σένα λάβει εκδίκηση στη Σουζούκα, προκαλώντας σύγκρουση μεταξύ τους και πληρώνοντας τον Γάλλο με το ίδιο νόμισμα.
Ζιλ Βιλνέβ – Ντιντιέ Πιρονί, Ferrari 1981-1982
Ίσως αυτή είναι η πιο τραγική ιστορία team mates. Ο Πιρονί κατέφθασε στο Μαρανέλο από τη Ligier το 1981, που η Scuderia χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τούρμπο κινητήρα. Ο ιταλικός V6 ήταν κορυφαίος, ωστόσο το πλαίσιο της 126CK ήταν απαράδεκτο, και μόνο ο Βιλνέβ μπορούσε να το τιθασεύσει για να ξεκλέψει με κάποιο μαγικό τρόπο δύο νίκες (Μονακό, Ισπανία). Τα πράγματα άλλαξαν όμως για το 1982 με την 126C2 του Χάρβεϊ Πόστλθγουεϊτ. Εν μέσω του πολέμου FISA-FOCA, πραγματοποιήθηκε απεργία οδηγών, μποϊκοτάζ αγώνων από ομάδες, και προέκυψαν κραυγαλέες τεχνικές παρατυπίες και αντιπαραθέσεις. Η Ferrari έφτασε στην Ίμολα -αγώνα έδρας ουσιαστικά- χωρίς βαθμούς. Προς τους τελευταίους γύρους, οι Ferrari βρίσκονταν στις θέσεις 1-2 με τον Βιλνέβ επικεφαλής. Το pit wall της Ferrari έβγαλε την ταμπέλα «αργά». Ο Πιρονί όμως επιτέθηκε στον Καναδό και εντέλει έκλεψε τη νίκη, παρά τις εντολές. Μέχρι εκείνη την ημέρα, ο Βιλνέβ θεωρούσε τον Γάλλο φίλο του. Επίσης, ο Καναδός είχε παραμείνει πιστός στη Ferrari σε δύσκολους καιρούς, αλλά ήθελε να αναχωρήσει στο τέλος της σεζόν. Ο Βιλνέβ ένιωσε προδομένος από τον Έντσο Φεράρι, που άκουσε τα παράπονά του, αλλά δεν τον υποστήριξε. Στις δοκιμές του επόμενου αγώνα, στο Ζόλντερ, ο Βιλνέβ βάλθηκε να γελοιοποιήσει τον team mate του, και δυστυχώς προκάλεσε το ατύχημα που επέφερε το θάνατό του. Μερικούς αγώνες αργότερα τελείωσε η καριέρα του Πιρονί στην F1, όταν υπέστη πολλαπλούς τραυματισμούς στα πόδια, έχοντας προσκρούσει στο πίσω μέρος της Renault του Προστ, στις βρεγμένες δοκιμές του Χοκενχάιμ.
Άλαν Τζόουνς – Κάρλος Ρόιτμαν, Williams 1980-1981
O Ρόιτμαν αντικατέστησε τον Κλέι Ρεγκατσόνι στη Williams το 1980 και, παρά την εμπειρία του, πέρασε τη σεζόν να σημειώνει απλώς καλά αποτελέσματα. Ο Τζόουνς, από την άλλη, κατέκτησε τον πρώτο τίτλο στην ιστορία της Williams. Ο Αυστραλός έγινε περιζήτητος και ζήτησε από την ομάδα μεταχείριση πρώτου οδηγού για να παραμείνει. Ο Ρόιτμαν όμως αμφισβήτησε το στάτους αυτό από τον πρώτο αγώνα που προσμέτρησε στο Πρωτάθλημα του 1982. Στο δεύτερο GP (Βραζιλία) κράτησε τη νίκη για τον εαυτό του, παρ’ ότι είχε προσυμφωνήσει ότι θα άφηνε τον Τζόουνς να περάσει. Μετά το τέλος του αγώνα, ο Αργεντίνος ισχυρίστηκε ότι η καρό σημαία τον αιφνιδίασε και σκόπευε να παραχωρήσει τη θέση στον επόμενο γύρο. Williams και Τζόουνς δεν πείστηκαν από τους ισχυρισμούς του «Λόλε», που είχε σημειώσει τον ταχύτερο χρόνο του στον τελικό γύρο. Ο Ρόιτμαν έκανε ένα πολύ καλό πρώτο μισό της σεζόν. Ωστόσο στο Βέλγιο δεν πανηγύρισε τη νίκη, αφού είχε χτυπήσει στα pits έναν μηχανικό της Osella, που έχασε εντέλει τη ζωή του. Πέρα από το κουραστικό πολιτικό παρασκήνιο και τη σαφή παράβαση κανονισμών από την Brabham, η Williams μετέβη από Michelin σε Goodyear στο μέσο της σεζόν. Η μετάβαση απαιτούσε επιμονή από την ομάδα στις παγίδες του στησίματος του μονοθεσίου και η Williams έριξε όλο το βάρος της στον Τζόουνς, παρ’ ότι ο Αυστραλός δεν είχε ελπίδες για τον τίτλο, έπειτα από προβλήματα αξιοπιστίας στους καλοκαιρινούς αγώνες. Ο Ρόιτμαν τερμάτισε εκτός βαθμών στα τελευταία δύο GP, ενώ ο Τζόουνς κατέκτησε τη νίκη στο εξαντλητικό φινάλε της σεζόν στο Λας Βέγκας, όπου ο Νέλσον Πικέ (Brabham) στέφθηκε πρωταθλητής με διαφορά 1 βαθμού από τον Ρόιτμαν. Ο Τζόουνς εγκατέλειψε την ενεργό δράση προσωρινά στο τέλος της σεζόν του 1981, ενώ ο Ρόιτμαν οριστικά, ύστερα από μόλις δύο GP το 1982, μετά το ξέσπασμα εχθροπραξιών στα Φόλκλαντς μεταξύ Βρετανίας και Αργεντινής. Αν και αυτή η κίνηση ίσως υποκινήθηκε από τις πολιτικές φιλοδοξίες που εκπλήρωσε μετέπειτα, ο Πάτρικ Χεντ έχει δηλώσει ότι απλώς η καρδιά του Ρόιτμαν δεν ήταν πλέον στους αγώνες.
Νάιτζελ Μάνσελ – Νέλσον Πικέ, Williams 1986-1987
Λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της σεζόν του 1986, ο Φρανκ Γουίλιαμς είχε το ατύχημα που τον κατέστησε τετραπληγικό, αφήνοντας την ομάδα χωρίς ηγεσία. Επρόκειτο για την πρώτη σεζόν των Μάνσελ-Πικέ στην ίδια ομάδα. O Βραζιλιάνος είχε πάει εκεί θεωρώντας ότι οι δύο τίτλοι του θα εξασφάλιζαν στάτους Νο 1 οδηγού. Δεν περίμενε να τον προκαλέσει ένας οδηγός -ο Μάνσελ- που χρειάστηκε 70 GP για να κατακτήσει την πρώτη του νίκη. Το ίδιο υπέθετε και η Honda, που πλήρωνε το μεγαλύτερο μέρος του μισθού (3,3 εκατ. δολαρίων) του Πικέ. Ωστόσο ο Μάνσελ έκανε… χαλάστρα στα σχέδια του Βραζιλιάνου, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει να τον ειρωνεύεται, δημιουργώντας τη ρήξη στις σχέσεις τους που θα μεγάλωνε με το πέρασμα του χρόνου. Οι μονομαχίες τους στην πίστα (μερικές από τις πιο συναρπαστικές στην ιστορία) έδειχναν το θάρρος και τις ικανότητες του Μάνσελ, που συνήθως επικρατούσε. Παρά το γεγονός ότι διέθετε το ταχύτερο μονοθέσιο, η Williams έχασε τον τίτλο Οδηγών στο φινάλε της Αυστραλίας, με τη διάσημη αστοχία ελαστικού του Μάνσελ, ενώ κυνηγούσε τον Προστ με 320 χλμ./ώρα. Ο Πικέ ισχυρίστηκε ότι η ομάδα είχε χάσει τον τίτλο διότι δεν είχε επικεντρώσει τις προσπάθειές της στο πρόσωπό του, και ζητούσε εγγυήσεις για την επόμενη σεζόν, ασκώντας πίεση μέσω της Honda. Έπειτα όμως από σφοδρό ατύχημα στις δοκιμές του δεύτερου GP της σεζόν (στην Ίμολα), ο Πικέ, έχοντας υποστεί διάσειση, είχε αϋπνίες και είχε χάσει το 80% της αίσθησης βάθους από την όρασή του. Παρά ταύτα, ο Βραζιλιάνος ήταν… μόνιμος κάτοικος του βάθρου, σε αντίθεση με τον Μάνσελ, που, παρ’ ότι είχε περισσότερες νίκες (έξι έναντι τριών), είχε πολλές εγκαταλείψεις. Εντέλει, ο Πικέ κατέκτησε τον τίτλο λόγω του ατυχήματος του Μάνσελ στη Σουζούκα, που έθεσε εκτός μάχης τον Βρετανό στα δύο τελευταία GP της σεζόν. Η Honda προτιμούσε Βραζιλιάνο πρωταθλητή, για να ενισχύσει τις πωλήσεις της στη Νότια Αμερική, και το γεγονός ότι η Williams δε βοήθησε τον Πικέ οδήγησε στην πρόωρη λύση της συνεργασίας μεταξύ τους στο τέλος της σεζόν. Το 1988, ο Βραζιλιάνος έκανε υποτιμητικά σχόλια για τον Μάνσελ και τη σύζυγό του, σε μια συνέντευξη που δεν του κέρδισε φίλους στα paddock.
Φερνάντο Αλόνσο – Λιούις Χάμιλτον, McLaren, 2007
Ο Αλόνσο προσχώρησε στη McLaren όντας ήδη δις πρωταθλητής και θα είχε για team mate έναν πρωτοεμφανιζόμενο τότε οδηγό, Βρετανό, του οποίου την πορεία προς την F1 είχε επιμεληθεί η ομάδα. Στο Μονακό, τον πέμπτο μόλις αγώνα της σεζόν, ο Χάμιλτον δήλωσε ότι είναι ο δεύτερος οδηγός της McLaren, επειδή του είχαν πει να μην επιτεθεί στον επικεφαλής team mate του. Στο επόμενο GP (Καναδά), o Βρετανός κατέκτησε την πρώτη του νίκη, και μία εβδομάδα αργότερα, στην Ινδιανάπολη, δεν επέτρεψε στον Αλόνσο να του αποσπάσει την πρωτοπορία. Ο Ισπανός έκανε χειρονομίες στο pit wall και διαπίστωσε ότι δεν απολαμβάνει πλεονεκτήματα Νο 1 οδηγού. Στις κατατακτήριες δοκιμές της Ουγγαρίας, ο Αλόνσο μπλόκαρε στα pits τον Χάμιλτον, στερώντας από τον Βρετανό την τελευταία ευκαιρία να σημειώσει χρόνο. Την επόμενη ημέρα, ο Ισπανός απείλησε τον Ρον Ντένις ότι θα έκανε περαιτέρω αποκαλύψεις στη FIA για το σκάνδαλο κατασκοπείας από το οποίο η McLaren είχε μόλις αθωωθεί. Η υπόθεση επανεξετάστηκε και η McLaren κρίθηκε ένοχη, μηδενίστηκε στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών και δέχθηκε πρόστιμο 100 εκατ. ευρώ. Μέχρι το τέλος της σεζόν, ο Αλόνσο είχε αποξενωθεί εντός της ομάδας και ο Ντένις ανέφερε στις δημόσιες δηλώσεις του τον Ισπανό με το επίθετό του, σε αντίθεση με τον «Λιούις»… Η FIA διόρισε επόπτη στα pits της McLaren στο φινάλε της σεζόν, για να διασφαλίσει ότι ο Αλόνσο θα έχει ίση μεταχείριση. Λόγω λανθασμένων χειρισμών (στην Κίνα) και προβλημάτων (στη Βραζιλία), ο Χάμιλτον έχασε τον τίτλο, ισοβαθμώντας στη 2η θέση με τον Αλόνσο. Αμφότεροι οι οδηγοί της McLaren είχαν χάσει τον τίτλο από τον (πρώην οδηγό της ομάδας) Ράικονεν για 1 βαθμό. Ο Αλόνσο ήταν επικριτικός στις δηλώσεις του για τον Ντένις μέχρι την -ουσιαστικά αναγκαστική, καθώς είχε ξεμείνει από επιλογές- επιστροφή του στη McLaren.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΦΑΜΠΡΙΤΣΙΟ ΛΑΖΑΚΙΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ 4Τ, ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ, WILLIAMS, HONDA, DAIMLER
