top icon
Αγώνες

F1: Όταν οι ομάδες βρέθηκαν ένα βήμα πριν εγκαθιδρύσουν δικό τους πρωτάθλημα

Πώς μία οργάνωση που είχε ως σκοπό να προασπίζει τα δικαιώματα των ομάδων απέναντι στη FIA, έφτασε κοντά στο να διαλύσει τη Formula 1.

Η «πάλη» ανάμεσα στις ομάδες (και τα συμφέροντά τους) και τη διοίκηση της F1 (είτε μιλάμε για τη FIA, είτε για την FOM, που πρακτικά δρουν ως ένα σε πολλές των περιπτώσεων) είναι διαρκής, και χρονολογείται ήδη από τη δεκαετία του ’70.

Η Συμφωνία Ομονοίας που υπεγράφη ανάμεσα στις δύο πλευρές στις 19 Ιανουαρίου 1981 διασφάλισε το μέλλον της Formula 1 εις το διηνεκές, αφού κάθε πέντε χρόνια, η ίδια Συμφωνία επιδέχεται ανανέωσης – άλλοτε προς όφελος των ομάδων, κι άλλοτε προς όφελος της Ομοσπονδίας.

Ως επί το πλείστον, βέβαια, οι ομάδες είναι αυτές που βγαίνουν κερδισμένες από αυτό το σύμφωνο, αφού με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο διατηρούν τα προνόμιά τους σε ό,τι αφορά τον διαμοιρασμό των διαφημιστικών και τηλεοπτικών εσόδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «bonus ιστορικότητας» της Ferrari, που ανέρχεται στα 100 εκ. δολάρια ετησίως, συν τα αντίστοιχα bonuses των έτερων ομάδων που το δικαιούνται (McLaren, Williams, Mercedes, Red Bull).

Ίδρυση Grand Prix World Championship και πρώτες απειλές

Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν παύει να κάνει τις ομάδες ιδιαίτερα άπληστες, όταν είτε η FOM (δηλαδή ο Bernie Ecclestone) ή η FIA προσπαθούν να αλλάξουν κάπως τη Συμφωνία, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, περιορίζοντας τα έξοδα των εκάστοτε εταιρειών.

Για αυτόν τον λόγο, τον Νοέμβριο του 2001 ιδρύθηκε η «Grand Prix World Championship Holdings», από τις BMW, DaimlerChrysler, Fiat, Ford και Renault (τα εργοστάσια που συμμετείχαν τότε στην F1). Η συγκεκριμένη οργάνωση είχε ως στόχο την εξεύρεση εναλλακτικών πρωταθλημάτων για την F1, ή ακόμα και πρωταθλημάτων που θα την αντικαθιστούσαν.

Πρώτη πράξη της GPWC ήταν η επαναδιαπραγμάτευση με την Kirch Media, η οποία διαχειριζόταν μεγάλο μερίδιο των διαφημιστικών εσόδων του σπορ εκείνη την περίοδο πριν την πτώχευσή της, με στόχο την αύξηση του μεριδίου που έφτανε στα ταμεία των ομάδων, αλλιώς απειλούσαν με εγκαθίδρυση νέου πρωταθλήματος το 2008, αφού πρώτα θα αποχωρούσαν από την F1. Τελικά, η γερμανική φίρμα παραχώρησε ένα 30% των μετοχών της στις ομάδες για να ικανοποιηθεί το αίτημά τους.

Η κρίση του θέρους του 2009

Με την GPWC σε παρακμή, αφού ήδη από το 2005 η Ferrari είχε ανανεώσει με τον Ecclestone τη Συμφωνία Ομονοίας, κρυφά, οι ομάδες δεν απείλησαν έκτοτε με μαζική αποχώρηση από το άθλημα.

Αυτό, μέχρι το καλοκαίρι του 2009, όταν και οι συζητήσεις για τη νέα Συμφωνία Ομονοίας «άναψαν» για τα καλά.

Το «μήλον της Έριδος» ήταν, ως αναμενόταν, τα χρηματικά. Πιο συγκεκριμένα, για τη νέα συμφωνία, αρχής γενομένης από τη σεζόν του 2010, η FIA πρότεινε να υπάρξει ένα –κατά τη δικά της λεγόμενα- «εθελοντικό όριο στον προϋπολογισμό». Και μόνο η σκέψη ήταν αρκετή για να εξοργίσει 8 εκ των 10 ομάδων, χωρίς να γίνει γνωστό ποιες δύο ήταν αυτές που δε διαφώνησαν, αν και εικάζεται πως η μία ήταν η Sauber, που αναμενόταν να μην συμμετάσχει καν μετά την αποχώρηση της BMW στο τέλος του 2009.

Στις 18 Ιουνίου, μία μέρα πριν την έναρξη του GP στη Μεγάλη Βρετανία, η FOTA (Formula OneTeams’ Association) συναντήθηκε με τη FIA, και μετά από μία 4ωρη συζήτηση, οι δύο πλευρές δεν κατέληξαν σε κάποιον συμβιβασμό, με την ένωση των ομάδων να ανακοινώνει ευθαρσώς πως το 2010 θα ιδρυθεί μία νέα κατηγορία, αντί της F1, θέτοντας σε ισχύ το πρόγραμμα της GPWC.

Σε σχετική ανακοίνωσή τους, οι ομάδες ανέφεραν:

«Οι ομάδες έχουν αρνηθεί να αλλάξουν του όρους για τη συμμετοχή τους στο πρωτάθλημα του 2010. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ξεκινήσουμε τις προετοιμασίες για ένα νέο πρωτάθλημα.»

Πράγματι, πέντε μέρες μετά, στις 23 Ιουνίου, η FOTA είχε ήδη έτοιμο ένα προσχέδιο του προγράμματος της νέας κατηγορίας, που περιελάμβανε παλιούς αγώνες της F1, όπως την Αργεντινή, το Μεξικό και τη Χερέθ, αλλά και πίστες που δεν είχε επισκεφθεί ποτέ στο παρελθόν το σπορ, όπως το Λαούσιτζρινγκ της Γερμανίας και το Πορτιμάο της Πορτογαλίας.

Το σχετικό πρόγραμμα:

  1. 3 Μαρτίου – Μπουένος Άιρες, Αργεντινή
  2. 21 Μαρτίου  – Πόλη του Μεξικού, Μεξικό
  3. 11 Απριλίου – Χερέθ, Ισπανία
  4. 25 Απριλίου – Πορτιμάο, Πορτογαλία
  5. 2 Μαΐου – Ίμολα, Σαν Μαρίνο
  6. 23 Μαΐου – Μονακό
  7. 6 Ιουνίου – Μόντρεαλ, Καναδάς
  8. 13 Ιουνίου – Ινδιανάπολη, ΗΠΑ
  9. 1Ιουλίου – Σίλβερστοουν, Μεγάλη Βρετανία
  10.  25 Ιουλίου – ΜανίΚουρ, Γαλλία
  11. 15 Αυγούστου – Λαούσιτζρινγκ, Γερμανία
  12.  29 Αυγούστου – Ελσίνκι, Φινλανδία
  13. 12 Σεπτεμβρίου – Μόντσα, Ιταλία
  14.  26 Σεπτεμβρίου – Άμπου Ντάμπι, ΗΑΕ
  15. 10 Οκτωβρίου – Μαρίνα Μπέι, Σιγκαπούρη
  16.  24 Οκτωβρίου – Σουζούκα, Ιαπωνία
  17. 8 Νοεμβρίου – Αδελαΐδα ή Surfers’ Paradise, Αυστραλία

Εννοείται πως η εν λόγω κίνηση ήταν διττής σημασίας: αφενός οι ομάδες ήθελαν να διατρανώσουν τη δύναμη που είχαν απέναντι στη FIA και, πρακτικά, το ίδιο το άθλημα, αφετέρου ήταν το απόλυτο διαπραγματευτικό χαρτί για να μπορέσει η FOTA να αποφύγει το διαφαινόμενο budget cap.

Τελικά, μία μέρα μετά, στις 24 Ιουνίου, η FIA ήρθε σε συμφωνία με τις ομάδες, και την 1η Αυγούστου, επιβεβαιώθηκε πως όλες οι πλευρές είχαν υπογράψει την ανανέωση της Συμφωνίας Ομονοίας, που θα είχε ισχύ ως τον Δεκέμβριο του 2012.

Αυτή η ιστορία, αν και ιδιαίτερα ξεχασμένη, είναι κάτι παραπάνω από διαχρονική. Για δεύτερη φορά στην 69χρονη πορεία της F1,οι ομάδες έφτασαν κοντά στο να τη διαλύσουν, για ίδιο συμφέρον.

Οι απειλές της Ferrari και της Mercedes καθ’ όλη τη διάρκεια του 2018 ήταν απλώς ένα ακόμη εργαλείο εκφοβισμού της FIA και της Liberty Media (ήτοι της FOM), για να μην υπάρξουν ριζικές αλλαγές μετά το 2020 – μετά, δηλαδή, τη λήξη της τωρινής εκδοχής της Συμφωνίας Ομονοίας.

Η ιστορία, είχε πει ο Καρλ Μαρξ, έχει την τάση να επαναλαμβάνεται._Δ.Μ.

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ