Πέντε εκρηκτικά δίδυμα πιλότων της Formula 1

Στην ιστορία της F1 δεν ήταν λίγες οι φορές που δύο μεγάλοι οδηγοί, δύο εκ των κορυφαίων των γενεών τους, είχαν μία προσωπική μάχη που ξεπερνούσε τις πίστες, αλλά εκφραζόταν κυρίως σε αυτές. Σίγουρα, η πρώτη σκέψη στο άκουσμα της «μεγάλης κόντρας» είναι –ακόμα και για τους αμύητους- το δίπολο Ayrton Senna και Alain Prost. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο αυτοί που μας χάρισαν εκπληκτικές μονομαχίες στο πέρασμα μίας (ή και παραπάνω) σεζόν.

Σημαντικό να τονίσουμε πως η σειρά που τηρείται είναι χρονολογική.

Niki Lauda vs James Hunt

Το έτος είναι 1976. Ένα πολύ βροχερό μεσημέρι στους πρόποδες του όρους Fuji στην Ιαπωνία δίνεται το φινάλε σε μία επική μάχη που κράτησε όλη τη χρονιά, στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, τον πρώτο που θα μεταδιδόταν παγκοσμίως από την τηλεόραση. Αλλά, πώς έφτασαν ως εκεί τα πράγματα;

Ο Niki Lauda, πρωταθλητής του 1975 με τη Ferrari, θα έβρισκε απέναντί του τον James Hunt με τη McLaren M23 του να κάνει αυτό που έμοιαζε αδιανόητο: να διεκδικεί τον τίτλο απέναντι στον απόλυτο κυρίαρχο της εποχής.

Ο Αυστριακός ξεκίνησε πολύ δυνατά τη χρονιά, με 4 νίκες ως το Μονακό, ενώ 1 μετρούσε ο αντίπαλός του. Μάλιστα, στην Ισπανία, 5^ο αγώνα του πρωταθλήματος, ο Hunt ήταν ο νικητής, όμως αποβλήθηκε για τεχνικές παραβάσεις, καθώς το πίσω μέρος του μονοθέσιου ήταν πιο φαρδύ από ό,τι ορίζουν οι κανονισμοί. Παρόλα αυτά, δύο μήνες μετά, ο Βρετανός επανέκτησε την πρωτιά στον αγώνα και μαζί τους πολύτιμους βαθμούς.

Οι δύο τους θα αντάλλαζαν νίκες μέχρι τον αγώνα της Δ. Γερμανίας στο Nurburgring. Εκεί έλαβε χώρα και το μεγάλο ατύχημα του Lauda, που λίγο ήθελε να του στοιχίσει τη ζωή. Πάλεψε, άφησε μόνιμα σημάδια πάνω του που θα τον άλλαζαν για πάντα στην όψη, αλλά δεν θα τον άλλαζαν στην ψυχή. Επέστρεψε μόλις 40 μέρες μετά το ατυχές συμβάν για το GP της Ιταλίας, κατακτώντας την 4^η θέση, με τον ιδρώτα να πέφτει στα μάτια του καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Στην πίστα του Fuji θα έληγε η κόντρα για πάντα. Η καταρρακτώδης βροχή έκανε τον Lauda να εγκαταλείψει για λόγους ασφαλείας στο τέλος του 2^ου γύρου. Ο Hunt χρειαζόταν την 3^η θέση για να πάρει τον τίτλο. Τα κατάφερε και πήρε το μοναδικό πρωτάθλημα της καριέρας του.

Gilles Villeneuve vs Didier Pironi

Αυτή είναι κι η πρώτη μεγάλη μάχη της λίστας μας ανάμεσα σε δύο teammates. Ο Didier Pironi βρέθηκε στην Ferrari το 1981, όταν ο Gilles Villeneuve ήταν ήδη εκεί από το τέλος του 1977. Μάλιστα, ο Γάλλος είχε τονίσει τότε πως, όταν έφτασε στη Scuderia, ο Villeneuve τον υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, θέλοντας να τον κάνει κομμάτι της ομάδας, ενώ τον αντιμετώπιζε ως ίσο του.

Όλα αυτά άλλαξαν το 1982. Μπορεί η διαμάχη τους να μην κράτησε τόσο όσων άλλων δίδυμων, όμως ήταν έντονη και καταστροφική. Αποκορύφωμα της κόντρας τους το GP του San Marino. Ο Villeneuve προηγείτο, έχοντας πίσω του τον Pironi, με τους δυο τους να έχουν μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους. Ως εκ τούτου, δόθηκε team order να ελαττώσουν ταχύτητα, ώστε να μην μείνουν από καύσιμα μέχρι το τέλος του αγώνα. Κι ενώ ο Villeneuve υπάκουσε, ο Pironi επιτάχυνε, προσπέρασε τον Καναδό και πήρε τη νίκη. Ο Gilles ορκίστηκε εκείνη τη μέρα πως δεν θα του ξαναμιλούσε ποτέ.

Δύο εβδομάδες μετά, ο –κατά πολλούς- πιο θεαματικός οδηγός που πέρασε από τη Formula 1 θα έχανε τη ζωή του στο Zolder, στις κατατακτήριες, στην προσπάθειά του να βελτιώσει την επίδοση που είχε μέχρι τότε. Ήταν μόλις 32 ετών.

Έκτοτε, ο Pironi άλλαξε σαν άνθρωπος και σαν οδηγός. Δεν ήταν ο ίδιος πια, γιατί, παρά τις εσωτερικές διαμάχες και τα όσα συνέβησαν στην Imola, ο Pironi θαύμαζε τον Villeneuve. Ο χαμός του τον ώθησε εκτός F1 πριν καν ολοκληρωθεί η σεζόν του 1982. Ο ίδιος θα σκοτωνόταν σε ατύχημα ανοιχτά του Isle of Wight, σε έναν αγώνα powerboat, όταν το πλοιάριό του αναποδογύριζε έχοντας χτυπήσει σε ένα δυνατό κύμα.

Ayrton Senna vs Alain Prost

Η πιο εμβληματική κόντρα μεταξύ δύο οδηγών στην F1 δεν είναι άλλη παρά αυτή του Ayrton Senna με τον Alain Prost. Οι δύο καλύτεροι της εποχής τους είχαν τα κρεσέντα στην –όπως και να ‘χε- έντονη σχέση τους: το 1988 και το 1989.

Το 1988, ο Senna καταφτάνει στη McLaren, εκεί όπου ο Prost θεωρείτο το μεγάλο όνομα, το «βαρύ χαρτί» της ομάδας – και του σπορ εν γένει. Ο πάντα ανταγωνιστικός Senna ήθελε να υπερτερήσει του teammate του, και σύμμαχο σε αυτό είχε την εκπληκτική MP4/4. Οχτώ νίκες εκείνος, επτά ο teammate του κι ο τίτλος πήγε στον νέο της ομάδας.

Αυτό που μπορεί κανείς να κρατήσει από εκείνη την πρώτη κοινή τους σεζόν είναι η εκπληκτική, ώριμη οδήγηση του Senna, ειδικά στην βροχερή Suzuka, εκεί όπου πήρε τη νίκη μπροστά από τον Prost.

Ωστόσο, το 1989 θα ήταν το αποκορύφωμα της μάχης τους. Σε ακόμα μία χρονιά που οι δυο τους έδωσαν τα πάντα για το στέμμα του πρωταθλητή, όλα κρίθηκαν στη Suzuka. Στην pole βρισκόταν ο Senna, όμως ο Prost έφυγε καλύτερα και ανέπτυξε μία διαφορά 1,4 δλ. μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου. Με 7 γύρους να απομένουν, ο Βραζιλιάνος είχε κλείσει μία διαφορά που έφτασε ακόμα και στα 8 δευτερόλεπτα σε κάτι λιγότερα από 1 και στο τελευταίο σικέιν, φρέναρε αργά, προσπαθώντας να μπει στην εσωτερική. Εκεί χτύπησε με τον Prost, κι ενώ ο Γάλλος ήταν ανήμπορος να συνεχίσει, ο Senna πέρασε από την έξοδο διαφυγής και συνέχισε τον αγώνα του, κατακτώντας (για λίγο) το πρωτάθλημα.

Οι αγωνοδίκες έκριναν πως το συμβάν έχρηζε εξέτασης, με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από τον αγώνα, δίνοντας τον τίτλο στον Prost. Ο τότε πρόεδρος της FISA, Jean Marie Balestre, δικαιολόγησε την απόφαση, τονίζοντας ότι ο Senna δεν ολοκλήρωσε κανονικά τον γύρο του.

Από τη μεριά του, ο Βραζιλιάνος μίλησε για μία συνομωσία εις βάρος του, μιας και δεν ήταν μυστικό ότι Prost και Balestre διατηρούσαν μία φιλική σχέση.

Οι δυο οδηγοί δεν θα ξαναβρίσκονταν ποτέ στην ίδια ομάδα, ενώ το 1990, ο Senna δεν έστριψε ποτέ στην πρώτη στροφή της Suzuka, χτυπώντας με τη Ferrari του Prost, κατακτώντας μαθηματικά τον τρίτο και τελευταίου τίτλο του.

Μέχρι και μερικούς μήνες πριν τον χαμό του Senna, οι δύο άντρες είχαν βελτιώσει τις σχέσεις του.

Michael Schumacher vs Mika Hakkinen

Στα τέλη του περασμένου αιώνα, δύο εκ των κορυφαίων οδηγών της ιστορίας της F1 θα αναζωπύρωναν τη μάχη μεταξύ της Ferrari και της McLaren.

Η ομάδα του Woking είχε βρει ξανά τους ρυθμούς της μετά από μία δύσκολη τετραετία, αφού με σύμμαχο τη Mercedes μπόρεσε να κατασκευάσει ένα μονοθέσιο-πρωταθλητή, την MP4/14. Από την άλλη μεριά, η Ferrari είχε ήδη από το 1997 ανοδική πορεία, με τον Schumacher να παλεύει για τον τίτλο με τον Jacques Villeneuve ως το τέλος. Επομένως, το δίδυμο που θα πρωταγωνιστούσε είχε τους δικούς του λόγους για να γευτεί την χαρά της επιτυχίας.

Το 1998 σήμανε την αρχή της διαμάχης τους. Οι δύο McLaren, με πρωτοπόρο τον Hakkinen, ξεκίνησαν δυναμικά και έδειχναν να μην έχουν αντίπαλο. Στον τρίτο αγώνα, ο Schumacher θα πανηγύριζε την πρώτη του νίκη, μπαίνοντας κι αυτός δυναμικά στη μάχη του πρωταθλήματος. Τελική συγκομιδή: 8 νίκες για τον Mika, 6 για τον Schumi, κι αυτό τα λέει όλα. Με υποδεέστερο μονοθέσιο, ο Γερμανός πάλεψε, ανακτώντας το χαμένο μομέντουμ με την πανηγυρική του νίκη στη Monza, αλλά δεν κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο. Έδωσε τα πάντα μέχρι και το τελευταίο GP, στην Ιαπωνία, αλλά εκεί είχε πρόβλημα στην εκκίνηση, ενώ εγκατάλειψε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Φινλανδός αντίπαλός του πήρε τη νίκη και μαζί το πρωτάθλημα.

Την επόμενη χρονιά, η δυναμική των δύο παρέμενε η ίδια, με τη διαφορά ότι η Scuderia είχε ένα πιο ανταγωνιστικό μονοθέσιο, κλείνοντας σημαντικά τη διαφορά από την κυρίαρχη McLaren. Μέχρι τον 7^ο αγώνα, στη Γαλλία, ο Hakkinen είχε κατακτήσει τρεις νίκες, ενώ δύο φορές πανηγύρισε ο Γερμανός, με τον Eddie Irvine, teammate του τελευταίου, να κάνει κι αυτός αισθητή την παρουσία του.

Κι ενώ όλοι περίμεναν μία αντίστοιχη συνέχεια στη μάχη του τίτλου, στο Silverstone ο Schumi είχε πρόβλημα με τα φρένα του και χτύπησε με πολλά χιλιόμετρα στις μπαριέρες της Stowe, με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι του και να χάσει κάθε ελπίδα για το πρωτάθλημα. Ωστόσο, η αποφασιστικότητα του Γερμανού τον έφερε πίσω στη δράση για το πρώτο Μαλαισιανό GP. Και μπορεί να ήταν εκτός διεκδίκησης, όμως θα είχε μια τελευταία ευκαιρία να κερδίσει τον μεγαλύτερο (μέχρι τότε) αντίπαλό του: το 2000.

Με την αυγή της νέας χιλιετίας, ο Schumacher θα έπαιρνε την εκδίκησή του. Μετά από μία κλειστή μάχη καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, ο Γερμανός θα κατακτούσε τον τρίτο του προσωπικό τίτλο και τον 1^ο της Ferrari σε επίπεδο οδηγών μετά από 21 χρόνια.

Michael Schumacher vs Fernando Alonso

Ο ένας ήταν ήδη 7 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Ο έτερος ένας νέος, γρήγορος και σταθερός οδηγός, με μεγάλες βλέψεις.

Το 2005, ο Fernando Alonso θα επικρατούσε του άμεσου αντιπάλου του, Kimi Raikkonen, σε μία χρονιά κατά την οποία ο Michael Schumacher δεν θα έπαιρνε ούτε μία νίκη. Η F2005 ήταν ένα μονοθέσιο μακριά από τον ανταγωνισμό, κι ως εκ τούτου η Renault του Ισπανού θα σάρωνε τα πάντα, δίνοντας ένα τέλος στο σερί του Γερμανού. Highlight της σεζόν, η μάχη των δύο στο San Marino, με τον Ισπανό να κρατά πίσω τον αντίπαλό του για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, παρά τις προσπάθειες του Schumi να βρει έστω και ένα μικρό κενό και να το διεκδικήσει.

Το 2006 όμως ήταν μία διαφορετική χρονιά, στην οποία φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο η αντιπαλότητα των δύο οδηγών. Η Scuderia έδωσε ένα μονοθέσιο ικανό για νίκες στον Schumacher, ενώ η Renault δεν ήταν πλέον τόσο κυρίαρχη, κάτι που έγινε φανερό όταν στους πρώτους πέντε αγώνες, οι δύο τους μετρούσαν από δύο νίκες.

Στη συνέχεια, ένα σερί 4 νικών ως τον Καναδά από τον Alonso ακολουθήθηκε από ένα αντίστοιχο 3 νικών από τον Schumacher ως τη Γερμανία, ενώ άλλες δύο νίκες σε Ιταλία και Κίνα θα αναζωπύρωναν για τα καλά τις ελπίδες του οδηγού της Ferrari για ένα 8^ο τίτλο. Στη Monza ήταν που ανακοίνωσε ότι θα έδινε ένα τέλος στην καριέρα του με το τέλος της χρονιάς, κι ήθελε να την κλείσει ιδανικά.

Ωστόσο, η τύχη έπαιξε άσχημο παιχνίδι κι ο κινητήρας της 248 F1 κατέρρευσε με 17 γύρους να απομένουν στη Suzuka. Ο Alonso πήρε τη νίκη κι έθεσε γερές βάσεις για τον 2^ο συνεχόμενο τίτλο. Αυτόν τον κατέκτησε στη Βραζιλία, στον τελευταίο αγώνα, με τη 2^η θέση που πήρε, κι εκμεταλλευόμενος το κλατάρισμα του Schumacher στην αρχή του αγώνα, που τον έφερε πίσω. Μπορεί ο Γερμανός να τερμάτισε 5^ος, αλλά δεν ήταν αρκετό.

Κι οι πέντε αντιπαλότητες χαρακτηρίστηκαν από έντονες μάχες, στιγμές χαράς και λύπης, ατυχήματα, πίεση και ήταν πάντα συνοδευμένες από έναν «μύθο» που τις κυνηγούσε. Και θα της κυνηγά, για όσο τρέχουν αυτοί οι άνθρωποι στο όριο.

Θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους οι Vettel-Hamilton; Μόνο ο χρόνος θα το δείξει._Δ.Μ.