WRC: Analyze Turkey

Πυρετός ή καλύτερα πονοκέφαλος! Την τελευταία εβδομάδα οι πληροφορίες, αλλά και οι ειδήσεις γύρω από τον κόσμο του WRC πληθαίνουν και είναι καθημερινές. Από τη μία η μεταγραφολογία, από την άλλη το Ράλλυ Τουρκίας, το οποίο έβαλε… “κανονική φωτιά” στις μάχες και των δύο τίτλων. Ξεκινώντας από το αγωνιστικό μέρος, ο τουρκικός γύρος του θεσμού θύμισε αγώνα άλλων εποχών. Καμία ομάδα δεν μπορούσε να είναι προετοιμασμένη για τις συνθήκες στις χωμάτινες ειδικές διαδρομές. Δεν είναι τυχαίο ότι το Ράλλυ Τουρκίας ήταν ο αγώνας με τη χαμηλότερη μέση ωριαία ταχύτητα τα τελευταία εννιά χρόνια. Και όχι μόνο επειδή ήταν “αργός” ως αγώνας, αλλά κυρίως λόγω του ότι η μορφολογία του εδάφους ήταν τόσο σκληρή που οι οδηγοί κατά βάση προσπαθούσαν να επιβιώσουν στις ειδικές διαδρομές. Ήδη κάποιοι έχουν αρχίσει να ρωτούν αν το WRC χρειάζεται έναν αγώνα σαν αυτόν, ειδικά από τη στιγμή που το 2020 αναμένεται η επιστροφή του Ράλλυ Σαφάρι. Σε κάθε περίπτωση, το Ράλλυ Τουρκίας έχει χαρακτήρα, είναι διαφορετικό από τα Ράλλυ Πορτογαλίας και Σαρδηνίας, όντας πιο σκληρό. Και ο θεσμός χρειάζεται έναν αγώνα του είδους. Με το Ακρόπολις στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αλλά και εταιρείες όπως η Toyota, η Hyundai ακόμα και η Pirelli να έχουν εργοστάσια παραγωγής στη γειτονική χώρα, οι Τούρκοι φαίνεται να έχουν εξασφαλίσει τη θέση τους για τα επόμενα -τουλάχιστον- δύο χρόνια. Αν προσθέσουμε και τα τεράστια χορηγικά πακέτα που έχει στη διάθεσή της η τουρκική οργανωτική επιτροπή, συμπληρώνεται το παζλ. Κομμάτια του οποίου εμείς δε διαθέτουμε, οπότε και… δεν ελπίζουμε σε επιστροφή του εθνικού μας αγώνα στην αφρόκρεμα των αγώνων Ράλλυ.

Πίσω στη Μαρμαρίδα, το Ράλλυ Τουρκίας άλλαξε τις ισορροπίες αναφορικά με τις μάχες των τίτλων Οδηγών και Κατασκευαστών. Ο Ott Tanak δεν μπορούσε να πιστέψει πως σε έναν αγώνα που ήθελε να τελειώσει όσο το δυνατόν νωρίτερα, βρέθηκε να πανηγυρίζει από το ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Η 3η συνεχόμενη νίκη του Εσθονού τον έφερε στη 2η θέση της βαθμολογίας και σε απόσταση βολής από τον Neuville. Σημειώστε πως η τελευταία φορά που είδαμε οδηγό να επικρατεί σε τρεις συνεχόμενους αγώνες ήταν το 2016. Τότε ήταν ο Ogier που είχε κερδίσει με το VW Polo τα Ράλλυ Γαλλίας, Καταλονίας και Μ. Βρετανίας. Ο Tanak σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο ταχύτερος του αγώνα. Ούτε καν… ταχύς, αφού δεν μπορούσε να ακολουθήσει το ρυθμό των Neuville και Ogier. Όμως, παρά την απογοήτευσή του, δεν παρασύρθηκε, έκανε υπομονή και στο τέλος ανταμείφθηκε με την 3η συνεχόμενη νίκη του.

Στο τέλος, άσος στο μανίκι του αποδείχθηκε το Toyota Yaris! Ό,τι του έλειπε σε ταχύτητα, το διέθετε σε αξιοπιστία! Μέχρι και τη Σαρδηνία οι τεχνικοί της ομάδας αντιμετώπιζαν σημαντικά προβλήματα υπερθέρμανσης του κινητήρα, τα οποία προέκυψαν στη Τουρκία, όπου χάρη στη γενικότερη αποφυγή προβλημάτων η ομάδα του Makinen πανηγύρισε ένα εμφατικό 1-2. Ο Jari-Matti Latvala έπαιξε το ρόλο του δεύτερου οδηγού. Δεν πίεσε τον Tanak όταν του δόθηκε η ευκαιρία, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος δεν κυνηγάει τίποτα. Περισσότερη σημασία για τον ίδιο έχουν πλέον οι βαθμοί και η γενικότερη παρουσία του, ώστε να εξασφαλίσει τη θέση του στην ομάδα και τη νέα χρονιά. Η οποία και μοιάζει δεδομένη. Πάντως, αυτός που χαμογελάει περισσότερο σήμερα είναι μάλλον ο Tomi Makinen. Ο Φινλανδός που εδώ και δύο χρόνια αρκετοί λοιδορούν για τις επιλογές του, είναι πολύ πιθανό στο τέλος της χρονιάς να πανηγυρίζει τον τίτλο των Κατασκευαστών, αποστομώνοντας τους επικριτές του.

Από την άλλη, το… χαρακίρι μάλλον θα πρέπει να το κάνουν στη Hyundai! Η πρωτοπορία στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών χάθηκε και αν συγκρίνουμε τους οδηγούς της ομάδας με αυτούς της Toyota, δύσκολα θα την επανακτήσουν. Στην Τουρκία τα i20 ήταν ταχύτερα από τον ανταγωνισμό, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Ο Neuville στάθηκε άτυχος, αφού μία σπασμένη ανάρτηση τον έθεσε εκτός και παρά τις προσπάθειές του (άλλαξαν το σπασμένο εμπρός αμορτισέρ με το πίσω για να συνεχίσουν – χωρίς επιτυχία) βρέθηκε θεατής. Οι πέντε βαθμοί στην Power Stage ήταν απόδειξη της ταχύτητάς του στην Τουρκία και είναι πιθανό να αποδειχθούν ιδιαίτερα σημαντικοί στη συνέχεια.

Ο Mikkelsen από την πλευρά του μετά από καιρό ήταν ανταγωνιστικός, αλλά αυτήν τη φορά η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Ο πονοκέφαλος των μηχανικών προβλημάτων ξεκίνησε από το shakedown και ολοκληρώθηκε τη δεύτερη μέρα, όταν το διαφορικό του i20 παρέδωσε πνεύμα ενώ ο ίδιος ήταν επικεφαλής. Αντίθετα, ο Hayden Paddon ακολούθησε μία τελείως διαφορετική από όλους στρατηγική, η οποία εν τέλει απέδωσε. Ο Νεοζηλανδός άφησε τους προπορευόμενους να ρισκάρουν ανάμεσα στα βράχια, την ώρα που εκείνος τα απέφευγε. Και χωρίς να καταλάβει κανείς πώς και πότε, ο Paddon βρέθηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου, απόλυτα δικαιωμένος για τη στρατηγική του.

Στο στρατόπεδο της Ford έχουν ήδη αρχίσει να μαζεύονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα. Η μάχη για το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών δείχνει να χάνεται, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι όπως όλα δείχνουν ο Ogier είναι με το ένα πόδι στη Citroen. Στην Τουρκία τα Fiesta για ακόμα μία φορά θύμιζαν τανκ, ενώ ο Γάλλος με την εμπειρία του είχε στοχεύσει στις δύο μεγάλες ε.δ. του αγώνα για να κάνει τη διαφορά. Ο Ogier έδωσε μία απίστευτη μάχη τη δεύτερη μέρα, όταν και επισκεύασε το σπασμένο ακρόμπαρο του Fiesta χάρη και στη βοήθεια (λεκτικά) του Elfyn Evans, καταφέρνοντας να κερδίσει την επόμενη ε.δ. και να επιστρέψει στο σέρβις. Λίγη ώρα μετά, με τον Neuville εκτός αγώνα και το Ford επισκευασμένο, ο Γάλλος έκανε ένα από τα σπάνια λάθη του και βγήκε από το δρόμο. Ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει πώς έγινε αυτό, αλλά ίσως είναι δείγμα της πίεσης που πλέον αισθάνεται γύρω του σε κάθε επίπεδο. Μπορεί να έπεσε 3ος στη βαθμολογία πίσω από τον Tanak, αλλά σίγουρα τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Αναμφίβολα, αυτό που θα βοηθούσε τον ίδιο, αλλά και την ομάδα του, είναι να ξεκαθαρίσει το μέλλον του και να συγκεντρωθεί στη συνέχεια στην κατάκτηση του τίτλου. Διεκδικώντας τις όποιες ευκαιρίες έχει στη διάθεσή του.

Για τον Elfyn Evans ούτε λόγος, αφού ο Βρετανός για ακόμα μία φορά ήταν κατώτερος των περιστάσεων και το μόνο που κατάφερε ήταν κάποιες μεμονωμένες επιδόσεις σε ε.δ. που οι αντίπαλοί του είχαν προβλήματα. Ο υποβιβασμός του στο WRC2 μοιάζει να έρχεται όλο και πιο κοντά. Κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία περίπτωση στον Teemu Suninen. Ο Φινλανδός τερμάτισε 4ος και αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες που θα τον βοηθήσουν τη νέα χρονιά. Τι μας αρέσει στον 24χρονο; Ότι παρόλο που σημείωσε ένα αποτέλεσμα το οποίο κάποιοι άλλοι θα πανηγύριζαν, εκείνος έδειχνε απογοητευμένος, αφού δε θεωρούσε ότι κινήθηκε γρήγορα. Ο Suninen έχει στόφα Πρωταθλητή και με τη συμπεριφορά του αρχίζουμε και βλέπουμε τα στοιχεία που μας είχε αναφέρει ότι διακρίνει σε αυτόν ο Malcolm Wilson.

Τέλος, στη Citroen, αν τους έλεγαν ότι η χρονιά τελειώνει σήμερα δε θα είχαν κανένα πρόβλημα. Ήδη το μυαλό του Pierre Boudar και όλων στην ομάδα είναι να αποσπάσουν το “ναι” των Ogier και Lappi, ανοίγοντας ένα νέο και σαφώς πιο λαμπερό κεφάλαιο στην ιστορία της ομάδας. Στην Τουρκία ο Craig Breen έκανε ένα από τα γνωστά του “πυροτεχνήματα” στη 2η ε.δ. και μετά άρχισε να κατρακυλάει, μέχρι τη στιγμή του κλαταρίσματος οπότε και έχασε την επαφή με την κορυφή. Ο ίδιος αντέδρασε κλαίγοντας στο STOP της ε.δ., στοιχείο της ψυχολογίας του, που δεν είναι η καλύτερη δυνατή τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την επομένη, το C3 του τυλίχθηκε στις φλόγες και ίδιος δεν μπορούσε να πιστέψει σε αυτό που έβλεπε. Ο Ιρλανδός δε θα χαθεί από το WRC και η λογική λέει ότι θα βρει μπάκετ και τη νέα χρονιά. Αλλά το ερώτημα είναι αν θα παραμείνει στη γαλλική ομάδα και αυτό δεν εξαρτάται από τον ίδιο, αλλά από τους οδηγούς με τους οποίους μιλάει η Citroen. Ένας από αυτούς είναι και ο Mads Ostberg, ο οποίος δε γοήτευσε με τις επιδόσεις του, αν και ήταν αξιοπρεπής. Μηχανικά προβλήματα δεν του επέτρεψαν να τερματίσει, ενώ το γεγονός ότι το C3 που τερμάτισε ψηλότερα (15η θέση γενικής) ήταν αυτό του Khalid Al Qassimi αποτελεί δείγμα της εικόνας της Citroen στην Τουρκία.

Η μάχη των τίτλων, λοιπόν, παίρνει φωτιά, αλλά ακόμα περισσότερο τα μεταγραφικά σενάρια. Όπως αναμενόταν ο Thierry Neuville ανανέωσε για τρία χρόνια με τη Hyundai, μπαίνοντας στο κλειστό κλαμπ των οδηγών με συμβόλαιο, μαζί με τους Tanak και Mikkelsen. Όπως είναι φυσιολογικό, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στον Ogier, ο οποίος μοιάζει σίγουρο ότι θα μεταπηδήσει στη Citroen. Ο Γάλλος θα επιστρέψει στην ομάδα που τον ανέδειξε, με τις πληροφορίες να κάνουν λόγο για συμβόλαιο με διάρκεια τριών ετών, με τον Esapekka Lappi να ακολουθεί -σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις- τον ίδιο δρόμο. Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί με τη Red Bull και το Άμπου Ντάμπι, αφού αν η αυστριακή εταιρεία επιστρέψει προς Γαλλία μεριά, τότε κερδίζει έδαφος το σενάριο που θέλει τον Al Qassimi να συνεργάζεται και πάλι με τον Malcolm Wilson. Σε αυτή την περίπτωση, ο Breen και ο Meeke θα αποτελούν υποψήφιους οδηγούς για την M-Sport, όντας αγαπημένα παιδιά του Πρίγκηπα του Άμπου Ντάμπι. Πάντως, αν συμβεί η… “καραμπόλα” της μετακίνησης των Ogier και Lappi, θα έχει ως αποτέλεσμα αλυσιδωτές αντιδράσεις. Η M-Sport θα ψάχνει για πρώτο οδηγό, ικανό να τις φέρει νίκες, ενώ η Toyota κάποιον να διατηρήσει την ομάδα ισχυρή σε επίπεδο διεκδίκησης τίτλου Κατασκευαστών. Την ίδια ώρα, η Citroen αν αποφασίσει να λάβει μέρος με τρία αυτοκίνητα θα εξετάσει το ενδεχόμενο να διατηρήσει έναν εκ των Breen και Ostberg, αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Dani Sordo δεν έχει συμβόλαιο και επιπλέον διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με τη γαλλική ομάδα – από το παρελθόν. Την ίδια ώρα, στη Hyundai εξασφάλισαν τον πρώτο τους οδηγό, αλλά με τον Mikkelsen να έχει μεταπτώσεις στην απόδοσή του δεν αποκλείεται να υπάρξει αλλαγή στο status στο εσωτερικό της ομάδας. Δύσκολα θα αναβαθμιστεί ο Paddon, αν και ο Michele Nandan λογικά θα τον διατηρήσει στο δυναμικό της Hyundai. Σε κάθε περίπτωση, πλέον μοιάζει δεδομένο ότι θα δούμε αλλαγές στις ομάδες. Απομένει να ρίξει την πρώτη… μπίλια ο Ogier ώστε να δούμε πού θα κάτσει στο τέλος._Π.Τ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: RALLYPIXELS