Λίγοι και τυχεροί όσοι φεύγουν πλήρεις ημερών. Κάθε μέρα μετράμε απουσίες, είτε έτσι ξαφνικά είτε έπειτα από μάχη, αφού δε λείπουν τα σκληρά καρύδια.
Δύο οι απώλειες στο χώρο μας τον περασμένο μήνα, και δεν κρύβεται ο κοινός παρονομαστής, που εν προκειμένω δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη αμέλεια μέσα από την ατυχία, που παίζει το ρόλο της.
Ο 60χρονος Νότης Γιαγνίσης εγκατέλειψε, παραμέλησε τη ζωή του, δεν ασχολήθηκε με τα χρόνια προβλήματα υγείας και «έφυγε» στο Υγεία, έχοντας δίπλα του κοσμήματα. Την καλύτερη από τους συνοδηγούς του, τη σύζυγό του, τους γιους του και τα εγγόνια του. Η ζωή του ήταν αγώνες, με ή χωρίς αυτοκίνητο και οικογένεια. Δεν έδωσε τη σημασία που έπρεπε στον Νότη. Πετούσε στους αγώνες, έγραψε ιστορία στις ειδικές διαδρομές, κατέθεσε την ψυχή του για τα παιδιά του, όντας υπόδειγμα οικογενειάρχη, αλλά γύρισε την πλάτη στην υγεία του, παρά τα μηνύματα-προειδοποιητικές βολές. Δεν πρόκειται για φόβο. Όταν έχεις κατέβει για πολύ τα 11 λεπτά στα Σήμαντρα με αυτοκίνητο-παράγκα, ε δε μασάς, δε φοβάσαι τον γιατρό. Κάθε άλλο, θα πείτε – και όμως, ο φίλος, ο συναθλητής, γύρισε την πλάτη στο αυτονόητο και έφυγε, χάθηκε και δε θα ζήσει με ό,τι σπάνιο, πολύ όμορφο δημιούργησε. Σε αδίκησες, Νότη μου.
Αντίστοιχη «συμπεριφορά» την επόμενη ημέρα από τον 47χρόνο Μιχάλη Τεξακαλίδη, που το βράδυ της Κυριακής 18 Σεπτεμβρίου δε γύρισε σπίτι, στη σύζυγό του και στους γιους του, και την επομένη το βιβλιοπωλείο τους ήταν κλειστό. Πήγε να παρακολουθήσει το Ράλλυ Δ.Ε.Θ., επέλεξε το λάθος σημείο, εκτιμώντας από την εμπειρία του ότι δεν κινδυνεύει, αλλά η επιλογή του αποδείχθηκε μοιραία. Η έξοδος του λευκού Mitsubishi των Γιώργου Φιλιππίδη-Λεωνίδα Μαχαίρα σε πολύ δύσκολο σημείο, με παρελθόν, είχε τραγική εξέλιξη. Ο Μιχάλης ήταν σημαντικός. Όπως και όλοι οι θεατές των ελληνικών αγώνων, έχουν ή δεν έχουν εμπειρία, καθώς και ο ίδιος, όντας και συνοδηγός στο παρελθόν, και δεν τους ξεχωρίζεις από την οικογένεια του χώρου.
Αγωνιζόμενοι, οργανωτές, κριτές, τεχνικοί, θεατές και οι λίγοι ειδικοί δημοσιογράφοι, με όσους εκλεγμένους έχουν την ευθύνη διοίκησης-συντονισμού, δημιουργούν το περιβάλλον που χαρακτηρίζει η ευαισθησία για το μηχανοκίνητο αθλητισμό. Μόνο τυχαία εκείνο το βράδυ δεν πέθανε η μιζέρια, αφήνοντας στην άκρη γραφικά κατάλοιπα. Ο χώρος επέδειξε σύμπνοια, παραθέτοντας ατσάλι μέσα και από τα εξαιρετικά αντανακλαστικά ανθρώπων και θεσμών. Σε προσωπικό και τεχνικό επίπεδο, με επιλογές WRC – και βέβαια κάτι τέτοιο δεν επαναφέρει τον Μιχάλη πίσω μαζί μας, ούτε ανακουφίζει τη σύζυγό του που τη δύσκολη στιγμή παρέμεινε μοναδικά αξιοπρεπής, αλλά δείχνει το μονόδρομο, ώστε να μη συμβεί ξανά αντίστοιχο δυστύχημα-τραγωδία.
Εκτιμώ πως μπορούμε να το πετύχουμε για τον Μιχάλη, αλλά και για τους υπέροχους ανθρώπους Γιώργο-Λεωνίδα, και άλλες, αντίστοιχα τραγικές φιγούρες, που είχαν την ίδια εμπειρία στο παρελθόν. Όταν το αυτονόητο φαίνεται ακατόρθωτο, υποχρέωσή μας είναι να πείσουμε με μέθοδο, υπομονή, τρόπο και κόστος ότι το απαγορευμένο στοιχίζει τη ζωή μας όλη._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
