Στο Λε Μαν το μυαλό, με αφορμή τον αγώνα μεθαύριο. Αγώνας-πόλεμος μεταξύ Porsche, Audi και Toyota. Πολύπειροι αλλά με φρέσκο όπλο οι μεν, το φαβορί τα αδέλφια τους (εντάξει, περίπου έτσι…), και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι μπορεί και πρέπει να κερδίσει η Toyota, η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Το «πρέπει» θέλει πολλή κουβέντα, και δεν είναι της στιγμής. Άλλωστε, για το φετινό αγώνα θα επανέλθουμε την επόμενη ημέρα…
Μέχρι τότε, και σε πρώτο πρόσωπο, δεν ξεχνώ τον αγώνα του 1991, αναμέτρηση που παρακολουθήσαμε ζωντανά με τον Νίκο Μήτσουρα, και όχι μόνο. Προσκεκλημένοι της Peugeot τότε, στο ντεμπούτο του «905», με Κέκε Ρόζμπεργκ, Τιερί Μπουτσέν κ.ά., διανυκτερεύσαμε στο σταθμό της πόλης, όπου οι Γάλλοι είχαν σταθμεύσει ένα τρένο-ξενοδοχείο! Το πηγαινέλα πίστα-σταθμό-πίστα με ένα Peugeot της εποχής, αλλά εμείς πού διάθεση για ύπνο. Η νύχτα ήταν συγκλονιστική. Κυκλοφορούσες ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς στα pits ανάμεσα σε μάνατζερ, μηχανικούς και πιλότους, και ζούσες μαζί τους της νύχτας τα καμώματα. Η ηλεκτρονική ενημέρωση στο μηδέν, το γραφείο Τύπου δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από το δικό μας του Ράλλυ Ακρόπολις της εποχής του αείμνηστου Ηλία Σπορίδη και των συνεργατών του, οπότε έψαχνες, ρωτούσες και μάθαινες ζωντανά και από πρώτο χέρι. Τον Στουκ, για παράδειγμα, παραλίγο να τον σκουντήξουμε ώστε να τον ξυπνήσουμε για να μας πει γιατί οι αγαπημένες μας Porsche χάνουν από αυτούς τους τύπους με τα μαύρα, όπως τους Σουμάχερ, Βέντλιγκερ κ.ά., με τον Λούντβιχ να είναι ο σταρ της συντροφιάς.
Σε επίπεδο συναγωνισμού, οι Mercedes ήταν σε άλλο αγώνα και, αν τα Peugeot δεν έκρυψαν την ταχύτητά τους στις δοκιμές και στους πρώτους γύρους, ήταν αδύνατον να αποδειχθούν με το «καλημέρα Λε Μαν» και αξιόπιστα.
Οι ιδιωτικές Porsche με βαριά ονόματα στο κόκπιτ είχαν μείνει πίσω σε εξέλιξη, το μόνο Mazda ακουγόταν υπέροχα, αλλά μέχρις εκεί, και με τις «Merc» σε διάταξη «1-2-3» αποφασίσαμε με τον Νίκο να φύγουμε νωρίς. Εκείνος ώστε να επιστρέψει το ίδιο βράδυ στην Αθήνα για να εμφανίσει-προωθήσει το υλικό, και ο υπογράφων για ένα ήσυχο βράδυ στο Παρίσι, αφού για την επόμενη ημέρα δεν έλειπαν οι υποχρεώσεις…
Θυμάμαι αφήσαμε τον Νίκο στο αεροδρόμιο, και να 'μαστε στο ξενοδοχείο Μεριντιέν, δίπλα στις κεντρικές εγκαταστάσεις της Peugeot στην Grande Armee. Γρήγορο check-in, και Eurosport (από τότε) στο δωμάτιο, για τους τελευταίους γύρους και την απονομή, που πάντα έχει πανηγυρικό χαρακτήρα.
Το σοκ από το τι είδαμε ήταν μεγάλο, και δεν είχε να κάνει με προσωπικό ενδιαφέρον, αλλά με την επαγγελματική συνέπεια, και ευτυχώς που δεν είχαμε δώσει πληροφορίες, γιατί θα γινόμασταν ακόμα περισσότερο ρεζίλι. Θα θυμάστε ότι οι «Merc» εγκατέλειψαν μία μία τις τρεις τελευταίες ώρες και κέρδισε το πολύχρωμο Mazda wankel με Χέρμπερτ, Γκασό και Βάιντλερ.
Στην αρχή, μην μπορώντας να δεχτούμε την αλλαγή του σκηνικού, σκεφτήκαμε πως αποκλείεται, και απλώς το Mazda θα κέρδισε την κατηγορία του. Το εγκεφαλικό το γλιτώσαμε, η επικοινωνία τότε ήταν πρωτόγονη και, από τη μία, πήραμε το μάθημά μας, από την άλλη, χαρήκαμε που δεν κέρδισαν τα φαβορί, αλλά το μοναδικό Mazda, σημειώνοντας και την πρώτη νίκη του wankel στον 24ωρο αγώνα-θρύλο του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Στη σύγχρονη εποχή, και ειδικά σήμερα, ο συναγωνισμός είναι ακόμα πιο έντονος, και όσοι στοιχηματίζετε αποφύγετε τις υπερβολές. Δεν πρόκειται για πίστα, αλλά για ράλλυ σε πίστα που τελειώνει στις 24 ώρες, με το πέσιμο της καρό σημαίας.
Σε κάθε περίπτωση, και οι τρεις κατασκευαστές θέλουν πολύ τη νίκη και έχουν αποδείξει ότι μπορούν να το πετύχουν και καθαρά και κάτω από τις ειδικές συνθήκες, εκεί όπου η αντοχή συνωμοτεί με την τύχη, χωρίς να κρύβεται πλέον και η ταχύτητα.
Συναρπαστικό το πακέτο στο χαρτί, και μακάρι να εξελιχθεί ως φιλμ σε συγκλονιστικό, ανεβάζοντας και την αδρεναλίνη θεατών και τηλεθεατών.
Καλή διασκέδαση και υπομονή – επικοινωνήστε τα αποτελέσματα μόνο αν έχουν επιβεβαιωθεί τα επίσημα._ Σ. Χατζηπαναγιώτου-«Στρατισίνο»
ΥΓ: Δεν ξεχνώ την απογοήτευση του Ούβε Άντερσον όταν τα Toyota έχασαν την τελευταία ώρα, τότε, το 1999.
