Εμπειρία η συμμετοχή μας στο Μαραθώνιο της Αθήνας ή, για να είμαι ακριβής, στη super stage των 5 χιλιομέτρων. Κάτι σαν τον πρόλογο στο Paris-Dakar της τότε εποχής.
Ούτε που θα το φανταζόμουν τότε, το '86 και το '87, ότι θα ξαναμπώ στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με τα πόδια και καταϊδρωμένος και κάπου στο τέλος της κατάταξης. Τότε νικητής με την Ντατσούνα, σήμερα απλά συμμετέχων, αλλά δεν είναι υπερβολή να σημειώσω πως ήταν αντίστοιχα όμορφα.
Γιόρταζε η πόλη μας σήμερα, η Αθήνα, που έβγαζε ένα διαφορετικό, ένα φιλικό χαρακτήρα, καθρέπτη όλων όσων πιστών συμμετεχόντων και κριτών που δεν έχασαν στιγμή το χαμόγελό τους.
Σε πρώτο πρόσωπο, από μικρός είμαι μαλωμένος με τα γυμναστήρια και την προσπάθεια βελτίωσης της φυσικής κατάστασης. Τα χρόνια της Nissan και της Seat, λίγο ποδήλατο, ασκήσεις με βαράκια και λίγα χιλιόμετρα με τα πόδια, άλλοτε στο διάδρομο, άλλοτε στο δρόμο.
Τελευταία, με την απώλεια των 60 κιλών, το περπάτημα έγινε συνήθεια και για να είμαι ακριβής τρόπος ζωής, χάρη και στη συντρόφό μου, που ακολουθεί με συνέπεια. Άλλωστε, δική της ιδέα ήταν η συμμετοχή μας στο Μαραθώνιο στις Σπέτσες, στα χρώματα της Λάμδα Star, της φίλης μας Ελένης Δαμάσκου, δική της και η έμπνευση να πάμε στο 5άρι, στο περιθώριο του Μαραθωνίου. Αρχικά, η ανταπόκριση δεν ήταν… υπερθετική, αλλά το τμήμα μάρκετινγκ της ΒΜW επέμενε. Στην ομάδα τους έχουν και συντάκτες του ειδικού Τύπου, οπότε, να 'μαστε, σε, δυστυχώς, μόνο μία προπόνηση με την εξπέρ, κ. Μαρία Πολύζου, που μεταδίδει υποδειγματικά την τέχνη της.
Στον αγώνα; Αφήνεις τα όποια συμπλέγματά σου στο σπίτι και απολαμβάνεις τη συγκλονιστική ατμόσφαιρα που μόνο Έλληνες μπορούν να δημιουργήσουν. Περπατάς στην Πανεπιστημίου, ανηφορίζεις σβέλτα στην Ακαδημίας, μένεις ψύχραιμος μέχρι τη διασταύρωση με την Ηρώδου Αττικού και μετά τρέχεις. Σε παρασύρουν οι συνθήκες και νιώθεις πολύ όμορφα, σκεπτόμενος μάλιστα ποσό καλή δουλειά κάνουν στη Biofit του Γιώργη Βαβέτση. Το μυαλό καθαρίζει, δεν ακούς ούτε τη μουσική μέσα από τα σύγχρονα ακουστικά (σημερινό δώρο της λόγω της ονομαστικής μου γιορτής) και το βλέμμα πάει στο χέρι, στο ρολόι, αφού ξυπνάει και ο ανταγωνιστικός Στράτης. «Να κατέβουμε τα 50 λεπτά, θα είμαι αξιοπρεπής με 45», γκαζώνω στην κατηφόρα μπροστά από το παλάτι, σήμερα σπίτι του Πάκη. Πεισμώνω και ξεπερνώ τη λογική του «ναι μεν αλλά», αφού είναι σαφές πως βγαίνει σε 40 και λιγότερα…
Νιώθεις αμηχανία στον τερματισμό, όλοι χειροκροτούν, ο δικός σου άνθρωπος έχει προηγηθεί και σε περιμένει να ολοκληρώσεις με ανάμικτα συναισθήματα, σφραγισμένα από το χαμόγελό της- τρόπο ζωής και νιώθεις πως και εσύ κάτι κέρδισες εκεί σήμερα, απλά και μόνο συμμετέχοντας και ολοκληρώνοντας,
Θα ξαναπάμε. Στοχεύοντας στο 10άρι την επόμενη φορά, όπως ο Κώστας Μήτσου, που θέλει να σπάσει τα 20 λεπτά για τα 5 χλμ., ή ο Δημήτρης Ταγκούλης, που θέλει να μπει στη 10άδα στην ίδια δοκιμασία, ο Τάκης Πουρναράκης που πιστεύει και είναι έτοιμος για τη μεγάλη διαδρομή, βάζοντας σε σκέψεις τον οικοδεσπότη μας, τον Κωνσταντίνο Διαμαντή. Όλοι χαρήκαμε με την επίδοση των Ελλήνων αθλητών που έκαναν το 1-2 εκεί στα 41+ χλμ. και εμείς του αυτοκινήτου αισθανθήκαμε όμορφα με την προσπάθεια του Σταμάτη Κατσίμη, που δεν οδηγεί απλά υπέροχα και σχολιάζει έγκυρα, αλλά και τρέχει αντίστοιχα. Έξυπνα και με άποψη.
Εμάς όλους τους παραπάνω, όπως και τον Αργύρη, τον Σπύρο, τον Βασίλη, τη Ρένα κ.ά., θα μας κοουτσάρει η κ. Πολύζου, ώστε να ζήσουμε το όνειρο κάτω από ιδανικές συνθήκες σε δώδεκα μήνες.
Κάν' το κι εσύ. Ξεκίνα έτσι αυθόρμητα και χαλαρά και στη συνέχεια κάν' το μεθοδευμένα – κάτι άλλωστε γενικότερα σημαντικό στις δύσκολες ημέρες της καθημερινότητάς μας.
Απλά, ευχαριστούμε, πολύ._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
