Ήταν ένα βράδυ στο γκαράζ του Δημήτρη Βαζάκα, όπου γνωριστήκαμε με τον «Huffy». Τον Δημήτρη, πιο απλά.
Προχωρημένος σε «στήσιμο» -σε τρόπο αν προτιμάτε-, απλός και δημιουργικός. Λίγα λόγια, γυαλιστερό μάτι και ουσία. Ούτε μισό-μισό Ρόλεξ, ούτε κανελί παπούτσι. Η κουβέντα κατέληξε στο Mini του και στο iPad. Με τις φωτ. της ανακατασκευής πήρε φωτιά. Μία από τα ίδια στα καλλιστεία της ΦΙΛΠΑ, με κριτές και τον Μιχάλη Λυκάκη και τον Οδυσσέα Τσαγκάρη, που δίνουν άλλωστε την απαραίτητη υπεραξία στη διαδικασία.
Από το να φωτογραφίσουμε το Μini ώστε να προβάλουμε την τρελή δουλειά του καλλιτέχνη, νά 'μαστε με τρία αστέρια εποχής και τρεις αστέρες της αυτοκίνησης στο Τατόι. Ήταν από αυτές τις περιπτώσεις που ο Μανώλης Σαλούρος κόβει και ο Θάνος Ηλιόπουλος ράβει. Ο Φαίδων ο «Πτησαίος» έδειξε το δρόμο, και ο Μ.Σαλ. με τον τρόπο του κέρδισε τους πολεμικούς της Αεροπορίας, που μας φιλοξένησαν ιδανικά σε έναν ιερό χώρο και για τους αγώνες αυτοκινήτου.
Πιτσιρίκια εκεί, για να είμαστε από την από εδώ, από την προνομιούχο πλευρά της «διαδρομής», δίπλα στους θεούς μας τότε, όπως ήταν και παραμένουν ως άνθρωποι οι Τάσοι. Ο «Ιαβέρης» και ο «ΝΑΜΝΑ». Ο Μαρκουίζος και ο Μυρογιάννης, με δεδομένη τη συμμετοχή μας στην προσπάθεια του παιδικού φίλου Κωνσταντίνου Κοντούζογλου, που ακολουθούσε τον δάσκαλό μας με τη δική του Veloce. Ωραίοι άνθρωποι, ωραίοι αγώνες, μια διαφορετική εποχή, όπου η Πάρνηθα και το Τατόι σε συνδυασμό με το Ακρόπολις σφράγιζαν τους ελληνικούς αγώνες σε όλα τα επίπεδα.
Μάχη για το πολυπόθητο πάσο τότε και, αν δεν περίσσευε, να 'μαστε μέσα στο πορτ μπαγκάζ για να ξεγελάσουμε τους αερονόμους και τους ΕΛΠΑτζήδες στην πύλη, και κανένα ενδιαφέρον για την πίσω διαδρομή, που γνωρίσαμε πολύ αργότερα, ως αγωνιζόμενοι συμμετέχοντες στους δύο τελευταίους πραγματικούς αγώνες, το '81 και το '82, πληροφορία-σχόλιο χωρίς καμία διάθεση υποβάθμισης της σημαντικής προσπάθειας της ΦΙΛΠΑ τα τελευταία χρόνια.
Προχθές, Τετάρτη, δεν είχαμε περιθώρια ούτε λόγο να ξεγελάσουμε, και αφού συνεργαστήκαμε ιδανικά με την ΠΑ, φιλοξενηθήκαμε υποδειγματικά από τα στελέχη εκεί στο Τατόι, ενώ είχαμε και την ευκαιρία να φιλοξενήσουμε στο Escort Μk1 τον διοικητή του αεροδρομίου, που μας επέδειξε εμπιστοσύνη, και κρίμα που δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε, αφού, μόνο που βλέπεις σταθμευμένα τα εργαλεία τους, αφού υποκλιθείς στο μεγαλείο των χειριστών, ανατριχιάζεις με την ιδέα και μόνο των G που αναπτύσσονται σε πτήση.
Με το Escort δεν τίθεται θέμα G. Σε απογειώνει με ένα δικό του, σπάνιο τρόπο, είτε το βλέπεις σταθμευμένο, είτε το φέρνεις στη μνήμη σου στα χέρια του Ρότζερ Κλαρκ τότε, το '70, είτε σε πλημμυρίζει συναισθήματα μέσα από τη συμμετοχή των «Ιαβέρη»-Στεφανή στα Ράλλυ Ακρόπολις το '78-'79-'80, με την έκδοση Μk2.
Αιφνιδιάστηκα ευχάριστα από το εν λευκώ του παλιόφιλου Μιχάλη Λυκάκη σε σχέση με την αγαπημένη του «μηχανή», και έβαλα πολλά κιλά ευτυχίας μέσα μου οδηγώντας εκεί, στο Τατόι, ένα καταπληκτικό αυτοκίνητο εξελιγμένο από ελληνικά χρυσά χέρια. Έχει πολλά κιλά γνώσης και πολλή αγάπη αυτό το σύνολο, όπου όλα λειτουργούν τέλεια, χάρη στην επένδυση και στο μεράκι του VML Μιχάλη Λυκάκη και στην τέχνη του Πέτρου Παπαδόπουλου. Από τη στιγμή που θα χωθείς στο φαρδύ μπάκετ και θα θέσεις σε λειτουργία το 16βάλβιδο σύνολο μέχρι να το επιστρέψεις στον ιδιοκτήτη, οδηγείς. Ακόμα και στην ευθεία είναι απολαυστικό. Τιμόνι, συμπλέκτης-κιβώτιο, κινητήρας, φρένα, ανάρτηση, όλα τέλεια. Αξιοπιστία και αποτέλεσμα, με κοινό παρονομαστή την απρόοπτη ευχαρίστηση. Σε πάει πολλά χρόνια πίσω, αλλά μέσα από μια αξιόπιστη όσο και σύγχρονη λογική, ζηλευτή σε σχέση με το τι μπορεί να κάνει ο Έλληνας εξελικτής με τα κατάλληλα όπλα, που δεν αρχίζουν και τελειώνουν στα ευρώ που θα διαθέσει. Το ζήσαμε αυτό με τη Celica του Κωνσταντίνου Πίτσου, το διαπιστώσαμε και χθες, εκεί στο Τατόι, οπότε το χαμόγελο που προέκυψε παραμένει και σήμερα ζωγραφισμένο, έπειτα από 24 ώρες.
Να ξαναπάμε στο Τατόι. Με σοβαρό και σύγχρονο, όμως, τρόπο, όπως το ζήσαμε στην εκδήλωση σε σχέση με τα αεροπλάνα, όπου ο κ. Ποδηματάς και οι συνεργάτες του δημιούργησαν το τέλειο. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Μπορούμε και εμείς, και άλλωστε το αυτοκίνητο ταιριάζει με το αεροπλάνο, και μπορεί εμείς απλώς να οδηγούμε και αυτοί να χειρίζονται με απίστευτο ρίσκο και για πενταροδεκάρες, αλλά δε λείπουν τα κοινά, συνδεδεμένα κυρίως με τις ευαισθησίες μας. Περισσότερο Τατόι, Escort, «911» και βέβαια Cooper S στους 4Τ Ιανουαρίου, αμέσως μετά τα Χριστούγεννα και πριν από την Πρωτοχρονιά._ Σ. Χατζηπαναγιώτου, «Στρατισίνο»
