Καμία σχέση ο τίτλος με όλες τις υπερβολές εκ των υστέρων του δυστυχήματος, όπου ένας νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του στο δρόμο. Όπως συχνά συμβαίνει σε αδέσποτα τετράποδα που συναντάς εγκαταλελειμμένα καταμεσής του δρόμου. Κάποιοι μάλιστα σχολιάζουν για τον ασυνείδητο που το εκτέλεσε το ζωντανό ή τους ενοχλεί που ουδείς ενδιαφέρεται να το απομακρύνει.
Αν δεχτούμε πως είναι σχεδόν αδύνατον να προστατεύσεις όποιον είναι αποφασισμένος να αυτοκτονήσει, είναι αδιανόητο το 2016, όποιος και αν κυβερνάει αυτόν τον τόπο, να αδιαφορούμε σε πλήρη σύνθεση για όσους αυτοκτονούν καθημερινά στους δρόμους. Χωρίς εισαγωγικά. Γιατί τρομάζετε; Αυτοκτονούν οι άνθρωποι όταν χάνουν τη ζωή τους στο δρόμο, είτε οδηγούν αυτοκίνητο είτε μοτοσυκλέτα, είτε είναι επιβάτες, είτε πεζοί. Ανθρώπινα λάθη συνδεδεμένα με τη νοημοσύνη καθενός μας, αλλά και με την έλλειψη παιδείας, που άλλωστε δεν απέχει πολύ από την κλασική βλακεία, που συνδέεται και με το πόσο και πώς είναι δουλεμένο το μυαλό μας.
Χορτάσαμε από λόγια μεγάλα, από επιτροπές και προτάσεις, από σχολές και πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής, και ευτυχώς που έχουμε καλά νοσοκομεία και οι τραυματίες επιστρέφουν αργά ή γρήγορα σπίτι τους, με ή χωρίς τραύματα, σωματικά η ψυχικά.
Ο Σταθάκης πάλεψε αλλά «έφυγε», ο Καββαθάς και ο Τσάδαρης δημιούργησαν αλλά υποχώρησαν απογοητευμένοι, το ίδρυμα «Πάνος Μυλωνάς» παλεύει, τα ΜΜΕ σε οδηγούν στο ψυχιατρείο -αξιοποιώντας και πρωταγωνιστές από το σινάφι μας-, και έμεινε ο «Ιαβέρης» να ξεπερνάει τον εαυτό του και να τρέχει πάνω-κάτω προειδοποιώντας και προσδιορίζοντας το πρόβλημα, αλλά στου κουφού την πόρτα…
Πάρ’ το επάνω σου, λοιπόν. Δείξε στο παιδί σου ότι δεν πας ούτε για εφημερίδα-τσιγάρα χωρίς ζώνη, δέξου ότι και ένα ποτήρι κρασί «για το καλό» μπορεί να φέρει το κακό, βάλε το κινητό στο off, χαμήλωσε τη μουσική και μην ακούς ιστορίες στα ερτζιανά όταν οδηγείς, ζήτα από τους συνεπιβάτες σου να δεθούν και να το βουλώσουν.
Κάν’ το απολαυστικά και με αρχοντιά. Κάν’ το ευχάριστα και φρόντισε το πώς θα γίνει τρόπος ζωής για όλους όσοι στο περιβάλλον σου αλλά και έξω από αυτό.
Αδελφέ, ρίξε ένα μπινελίκι στον άνετο χωρίς ζώνη εκεί στο φανάρι στο διπλανό αυτοκίνητο και μια φάπα στο φιλαράκι σου που έχει πιει, αλλά «ξέρει και είναι μια χαρά και δε μασάει». Ο λυτός, ο ζαλισμένος και ο αφηρημένος αυτοκτονεί και δεν το ξέρει, αλλά και σκοτώνει, και μπορεί και να μην το μάθει ποτέ.
Αν κάνουμε «κλικ» και το πάμε έτσι, το πάμε αμυντικά, με άλλη νοοτροπία, και μάλιστα το περάσουμε στα παιδιά μας, τότε θα είμαστε περισσότεροι και θα έχουμε υλικό αλλά και ενδιαφέρον ώστε να σχολιάζουμε την αστοχία της πολιτείας σε ακόμα έναν τομέα, ενώ θα δικαιούμαστε και να ομιλούμε για κακούς δρόμους, για φονικές μπαριέρες και για κακά στημένα αυτοκίνητα που θέλουν εξειδίκευση. Μιας που το διαβάσαμε κι αυτό και δεν επεμβαίνει ο εισαγγελέας, επιμένουμε: «παρ’ το πάνω σου», για να σωθείς και να σώσεις.
Τότε, μάλιστα, ίσως συνεννοηθούμε και κατανοήσουμε ότι έχει ενδιαφέρον και το όποιο σεμινάριο ασφαλούς οδήγησης, και αποτελεί λεπτομέρεια το αν αυτό το έργο προέρχεται από τα παιδιά του Τάσου ή του Θωμά ή των δικών μας ανθρώπων-συνεργατών, άλλοτε και τώρα. Μέχρι τότε σκεφτείτε και κυρίως θυμώστε. Με τον εαυτό σας πρώτα απ’ όλα. Είναι σαν τον αυτοσεβασμό, που άλλωστε προαπαιτείται επί του προκειμένου.
Ο σεβασμός στη μέγιστη τιμή, και μάλιστα συνδεδεμένος όχι με δικαιώματα και αξιοπρέπεια, αλλά με την ίδια μας τη ζωή. Τι δεν καταλαβαίνεις;_ Σ. Χατζηπαναγιώτου
