top icon
Blog

Το μέγεθος μετράει

Μόλις διάβασα ένα Γερμανικό blog κι έπαθα, αναφέρεται σε sedan εν ονόματι C63 AMG Black Series με μια φωτογραφία ενός παραφουσκωμένου, καλλίγραμμου σχεδίου. Black είναι οι πιο «καυτές» Mercedes-Benz δρόμου! Μιλάμε για πολλά άλογα, πάρα πολλά, οι τυχεροί οδηγοί της δεν θα ξέρουν που να τα αφήνουν να ξεθυμαίνουν. Σε δημόσιο δρόμο; Στις μοντέρνες κοινωνίες μας δεν γίνεται πια εύκολα αυτό και γρήγορα καταλήγω στο επίκαιρο ερώτημα: τί να κάνεις τα τόσα άλογα σε ένα καθημερινό αμάξι; Αλλά πάντα έτσι ήταν, θα προσθέσω, ανέκαθεν τα δυνατά αυτοκίνητα, έστω κι αν η νεολαία δεν το «θυμάται», ήταν υπερβολικά δυνατά για τους δρόμους της αντίστοιχης εποχής που παρουσιαζόντουσαν.

Τα παραδείγματα αμέτρητα, ειδικά στα βαριά και τρελά δυνατά sedan όπως αυτό που έφερε την κουβέντα μας εδώ. Δείτε τις δεκαετίες του ’80 και ΄90, αμάξια που άγγιξαν τότε οι μάγοι της Porsche όπως το φημισμένο Audi RS2 αλλά και η διάσημη Mercedes-Benz Ε500. Η ομόσταυλη 190E 2,5 16v Evolution, οι Lotus Carlton και Maserati Quattroporte. ‘Έβγαινες στην Autobahn μαζί τους κι έγραφες τραγούδια πιο γερμανικά από τους Kraftwerk και πιο ιταλικά από την υστερία μιας Ferrari το Σαββατόβραδο. Κόντραρες άνετα υπεραυτοκίνητα της εποχής ενώ καθόσουν σε θέση οδήγησης νορμάλ με όλα τα κομφόρ.

Έτσι και σήμερα λοιπόν, έχουν εμφανιστεί οι «Γολιάθ» οικογενειάρχες των δρόμων, από όλους τους στάβλους, Ιταλικούς, Βρετανικούς, Γερμανικούς, ακόμη και τους Αμερικάνικους, οι οποίοι έχουν ξυπνήσει τόσο καλά που τα μεσαία τους επιβατικά θυμίζουν περισσότερο dragster παρά αυτοκίνητα πόλεως. Κι αναρωτιέται κανείς… Φανάρια κάνουμε; Κάνουμε! Κόντρες σε βούτες κάνουμε; Κάνουμε, κάνουμε αλαλιάζει το κοινό! Στροφές παίρνουμε; Μωρέ τις παίρνουμε με χίλια έστω κι αν φοβόμαστε. Βενζίνες έχουμε να πληρώνουμε; Έχουμε! Απαντάνε οι βόριοι πλούσιοι λαοί. Γιατί για εμάς, ούτε βάρκα πια. Τώρα έρχεται η ερώτηση κρίσης, και πόσο συχνά τα κάνουμε όλα αυτά; Σχεδόν ποτέ! Άρα δικαιολογείται η αγορά τέτοιων τεράτων καθημερινής χρήσης; Απόλυτα! Μα και βέβαια δικαιολογείται γιατί πέρα από τις επιδόσεις παίρνει κανείς ένα σορό άλλο πράγματα που πάνε πακέτο, την τόνωση όλων των αισθήσεων και λίγο του εγωισμού, την οφθαλμολαγνεία των ατελείωτων επιφανειών τους, την μοναδικότητα και συλλεκτική τους αξία, τα παιδιά και την γυναίκα, μερικές φορές και τα σκυλιά με τα ψώνια χώρια ώστε να φτάσουν σπίτι και τα δύο αρτιμελή και άλλα πολλά όμορφα στοιχεία που μόνο σε τέτοια μοντέλα δίνουν απλόχερα οι κατασκευαστές.

Ενώ όλα αυτά στριφογυρίζουν μες το μυαλό μου αντικρίζω κάτι σε μπλε ηλεκτρίκ και σταματάω σε αντιπροσωπεία επί της Κηφισίας να χαζέψω ακόμα μια φορά κάτι πιο ταπεινό αλλά συνάμα πιο προσιτό σε εμάς τους Έλληνες, το τελευταίο δημιούργημα της Subaru Tecnica International, κλασικά στο γνωστό χρώμα αλλά αυτή την φορά με μαύρες ζάντες αντί για τις χρυσές σήμα κατατεθέν. Άλλαξαν οι καιροί σκέφτομαι, ακόμη κι εδώ τηρούνται χαμηλότεροι τόνοι. Μπαίνω μέσα στην Subaru, ζητάω test drive απροκάλυπτα, μου λένε: «ααα, κύριε μου ένα και μοναδικό είναι, αν δώσει το BRZ ο ιδιοκτήτης του καταστήματος τότε μπορεί να γίνει αυτό test drive car» …μιας και δεν φαίνεται να κινείται στην αγορά προσθέτω εγώ από μέσα μου. «Έχουμε όμως το BRZ αν σας ενδιαφέρει!» Αν με ενδιαφέρει λέει!

Κάθομαι χαμηλά, σχεδόν κανονικά, σαν πολυθρόνα, τιμόνι στην ευθεία, κοιτάω καθρέπτες, κανονίζω θέση οδήγησης επιθετικής, βγάζω τα ηλεκτρονικά και δευτερόλεπτα μετά τα ξαναβάζω! Δεν επιθυμώ στα σαράντα μου χρόνια τέτοια ρεζιλίκια, να λένε οι παρέες μου ότι τράκαρα πισωκούνα σε δεκάλεπτη βόλτα. Αφήνω προοδευτικά τον συμπλέκτη και… ξεκινάμε αργά και σταθερά να ανεβαίνουμε την λεωφόρο. Ρωτάω ευγενικά τον πωλητή για την βόλτα-διαδρομή μου και έτσι γίνεται, δεν έχει θέμα χρόνου λέει. Πολύ σωστό αυτό. Το άγχος φεύγει. Ξέρετε, εκείνο το άγχος που έχουμε όλοι οι λάτρεις του αυτοκινήτου, το άγχος του κατά πόσο θα προλάβουμε να νιώσουμε όλα αυτά που θέλουμε μέσα σε μια σύντομη επαφή. Η διαδρομή είναι Κηφισίας, Αττική Οδό, Περιφερειακή Υμηττού, στενάκια, σαμαράκια και πλατείες στο Νέο και παλιό Ψυχικό, και τέλος πάλι στην Κηφισίας ώστε να το αφήσουμε σπίτι του. Εντυπώσεις; Το δίδυμο κινητήρας-κιβότιο είναι θεσπέσιο! Ένα μεγάλο BRAVO στην Subaru! Για τα λοιπά δεν θα σας κουράσω, μέτρια φρένα με πολύ καλή απόκριση πεντάλ, καλό τιμόνι που δεν φτερνίζεσαι-τρακάρεις αλλά που έχει αίσθηση ενός καλοστημένου sportster, πλαίσιο άψογο, υλικά «Toyota άλλαξε δουλειά σε παρακαλώ» και χώροι υπεραρκετοί για το είδος. Ορατότητα σχετικά καλή για να γλιστράς με το πλάι σε στενά επαρχιακά δρομάκια, ήχος μοτέρ ενδιαφέρων και θέρμο-ήχο-μόνωση οριακά ανύπαρκτη, ελαφρύ γαρ το αμάξι. Το χάρηκα τόσο μα τόσο που έβγαλα προσωρινά απ’ το μυαλό μου τα παραπάνω τέρατα-μεταφορείς, ξέχασα κάτι ανούσιες κατηγορίες που του έσυραν περί ανυπαρξίας ροπής, φίλοι μου ροπή υπάρχει παντού και γεμίζει προοδευτικά με το σήκωμα των στροφών χωρίς τουρμπογεμίσματα κι ανούσια ξεσπάσματα, οπότε κατέληξα αβίαστα στο εξής: ΤΟ ΘΕΛΩ. Ή μάλλον ΤΑ θέλω, αυτό και το Mazda Miata και το Suzuki Swift GTi και τ’ αντίστοιχο γαλλικό RS, όλα αυτά τα μικρά, μανιτζέβελα, προσγειωμένα και απόλυτα χρηστικά υπέρ-γρήγορα αμαξάκια! Δίνουν χαρά, σχεδόν πάντα και παντού, χωρίς να έχεις έγνοιες μεγέθους, πληρότητας ντεπόζιτου και ασφάλισης σπιτιού, κάτι που στην τελική μετράει παραπάνω από όποια τρελή ιπποδύναμη ή τελική ταχύτητα, λες και τα 250χλμ/ώρα δεν μας είναι αρκετά ξαφνικά.

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ