Μερικές φορές τα παθήματα στην ζωή έρχονται απότομα, ίσως και λίγο καθυστερημένα για να έχουν κάποια μελλοντική αξία, άλλες φορές πάλι έρχονται πολύ νωρίς, ίσως για λίγο καιρό κόβοντας την δυνατή επιθυμία να συνεχίσουμε αισιόδοξοι… Συμβαίνει σε πολλά που μας αγγίζουν βαθιά και δυστυχώς τα μαθήματα αυτά είναι τόσο σοβαρά που σχεδόν πάντοτε η ευαίσθητη πλευρά μας τα εισπράττει ως σκληρά. Όμως θέλουμε να σκεφτόμαστε θετικά, γιατί όλα τα μαθήματα τελικά βοηθούν σε ένα καλλίτερο μέλλον.
Θυμάμαι λοιπόν από παιδί πόσες φόρες ήμουν ανυπόμονος να τρέξω, να ζήσω όσο πιο έντονα μπορούσα, να νιώσω, να αγαπήσω, να σκεφτώ πλατιά, αλλά και βαθιά, να ωριμάσω, να γνωρίσω, να ξεφύγω. Από μικρός πάντα πλήγωνα τα γόνατά μου, είτε με το παιχνίδι στους δρόμους της γειτονιάς μας, ή γονατίζοντας στα πατώματα και παίζοντας με κάθε λογής αυτοκινητάκια, τυχερά δώρα φίλων και συγγενών. Η αγαπημένη μου γιαγιούλα τότε φώναζε και μου έβαζε ένα μαξιλάρι στα γόνατα! Εμένα το μόνο που με απασχολούσε εκείνες τις στιγμές χαράς κι ανεμελιάς ήταν οι φανταστικές βόλτες που έπλαθα στο μυαλό, κουνώντας πέρα δώθε τα αγαπημένα μου μοντέλα matchbox. Μερικοί ίσως δεν τα γνωρίζετε, ένα Google search θα σας συγκινήσει, trust me.
Άκακα παιδιαρίσματα θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Έλα που όμως στην ώριμη ηλικία το παιχνίδι αποκτάει άλλη βαρύτητα. Τα matchbox αυτοκινητάκια αποκτούν αληθινές διαστάσεις, οι δρόμοι ορίζουν το "παιχνίδι" πιο αυστηρά, με αληθινό κόστος μιας σύγκρουσης ή ενός χαζού ελιγμού. Όλα αυτά, εμείς οι ρομαντικοί λάτρεις της αυτοκίνησης, τα έχουμε αναλογιστεί πάμπολλες φορές, καταλήγοντας τις περισσότερες εξ αυτών στο εξής: θέλει μικρά βήματα και μεγάλα μαθήματα η οδήγηση, όχι απότομα σκαλοπάτια, όχι μεγάλες ιπποδυνάμεις σε μικρές ηλικίες, έτσι, ξαφνικά, επειδή υπάρχει η οικονομική δυνατότητα. Το πρώτο μου ουσιαστικά δυνατό αυτοκίνητο, ένα μπλε S3 πρώτης γενιάς με τα 225 ήρεμα άλογα, το απέκτησα το 2003 όταν ήδη ήμουν 30 ετών. Προχθές ένα γκρι, μεταχειρισμένο αλλά καλοφτιαγμένο Clio RS, φορώντας όλα τα Renault Sport καλούδια, προσπαθούσε να επιζήσει της προσπάθειας ενός 18άχρονου νεαρού να το παρκάρει παράλληλα με το πεζοδρόμιο. Το άγχος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, η βασική εμπειρία απούσα! Πριν δύο εβδομάδες πάλι, σε μία από τις πιο αγαπημένες πόλεις στην Ευρώπη, πάλι το ίδιο σκηνικό αλλά σε άλλη οικονομική κλίμακα. Δύο νεαροί φοιτητές μέσα σε μια Buggatti πατούσαν ξερόγκαζα σπινάροντας, κάνοντας την πλατεία γύρω γύρω με τα καφέ γεμάτα από κόσμο…
Όπως ανέφερα ήδη στην αρχή, τα μαθήματα ζωής καλό είναι να έρχονται στον "σωστό" χρόνο οπότε οργίζομαι όταν βλέπω κουτσούβελα με αυτοκίνητα που όχι μόνο πως θα πατήσουν το γκάζι δεν ξέρουν αλλά πώς να διασχίσουν τον δρόμο ακόμη! Η αυτοκινητιστική ζωή θέλει βήματα, στάδια που ο νεαρός ιδιοκτήτης θα συνειδητοποιήσει τί έχει κάτω απ’ τα πόδια του, θα συνηθίσει τις δυνατότητες του εκάστοτε δώρου του μπαμπά και της μαμάς, θα κάνει master τις τεχνικές απαραίτητες για το κάθε είδος αυτοκινήτου, σπορ ή τζιπ, χαμηλού ή τεράστιου και δυνατού, ώστε να βγει στον δρόμο με ασφάλεια, για τον ίδιο αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους συμπολίτες. Επίσης έτσι θα μπορέσει αυτός ο νέος άνθρωπος να εκτιμήσει αλλά και να χορτάσει καλύτερα όλα τα ενδιάμεσα στάδια πριν την Ferrari που όλοι ίσως ονειρευόμαστε να τρέχουμε στην Francorchamps…
Ξεκίνησα με ένα ταπεινό μεταχειρισμένο Opel Corsa ως δικό μου πρώτο φοιτητικό αυτοκίνητο και άλλαξα πολλά πριν φτάσω να οδηγήσω επιθετικά την McLaren φέτος. Έχει τεράστια σημασία τα μαθήματα να γίνονται προγραμματισμένα, μεθοδικά και να μην έρχονται βεβιασμένα μέσω ενός ατυχήματος, με ίσως καταστροφικές συνέπειες, όχι μόνο υλικές αλλά και συνείδησης, εσωτερικού κόσμου του "άτυχου" οδηγού που πήρε μαζί του ζωή. Για αυτό κάνω έκκληση, ΦΩΝΑΧΤΑ, ειδικά στους εύρωστους οικονομικά γονείς, μην αγοράζετε στα παιδιά σας το μέγιστο εξ αρχής, είναι πιο σοφό πιο όμορφο κι απολαυστικό στην ζωή να γίνονται όλα βήμα βήμα, χωρίς βιασύνες και στεναχώριες ύστερα. Να τους γράψετε σε σεμινάρια ασφαλούς οδήγησης, να τους βάζετε από μικρά σε καρτ, κορίτσια αγόρια! Κι αν κάποτε αποκτήσουν κάτι πολύ ζόρικο, να τους παροτρύνετε να κάνουν μαθήματα σπορ οδήγησης, ακόμη κι αν χρειαστεί να πάνε εξωτερικό, αφού λεφτά θα υπάρχουν αν σας φτάνουν για την ολοκαίνουργια Porsche τους. Αγαπάμε το αυτοκίνητο, ναι, αλλά να το σεβόμαστε και να μάθουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας πρωτίστως ώστε με κάθε επόμενο βήμα να κερδίζουμε όσα όμορφα μπορούμε με ασφάλεια και σύνεση. Σας παρακαλώ λοιπόν γονείς, σκεφτείτε το καλά, την επόμενη φορά που θα θελήσετε να spoil το καμάρι σας, πατήστε φρένο στις επιθυμίες του πριν τον πατήσει η ίδια η ζωή…
