Το “γκρούπο”, όπως το έζησα από το '82 στην πρώτη μου αποστολή στο Τορίνο για την τελευταία έκδοση του Autobianchi με τους προβολείς στον προφυλακτήρα.
Σημαδιακό το ότι στην πρώτη μου, οικοδεσπότης ήταν ο κύριος “Λάμδα”, ο φίλος-συμμαθητής Χρήστος Δαμάσκος, αφεντικό αληθινό της Lancia στην Ελλάδα;
Τότε πίστευα πως ήταν σύμπτωση, μετά κατάλαβα πως με τίποτα να μη γίνεται τυχαία, ο Καββαθάς με έστειλε στην πρεμιέρα σε ένα μαγαζί που θα το έλεγες και σπίτι μας. Η συνέχεια γράφτηκε στα ιταλικά σε τόνους Fiat, Alfa και Lancia, διαφορετικών αποχρώσεων. Με έδρα το Τορίνο και διαφορετικούς ανθρώπους, στελέχη-κολοσσούς όπως οι Τζιράουντι για τη Fiat και Πελισιέ για τη Lancia. Τεράστιοι δίπλα τους, όπως η Πάολα Γκαντόλφο που ξεχώριζε μέσα από τη διαχρονική της αξία, την ώρα που στο Μιλάνο πάλευαν για τη διαφοροποίηση, όταν στην Ελλάδα είχες να συνεργαστείς με στελέχη που κοσμούν ακόμα την αγορά.
Στην επικοινωνία, τύποι-ατσάλι, όπως η Αμαλία Γιανακοπούλου (σήμερα ζωγραφίζει στη GM σε ένα διαφορετικό περιβάλλον) και ο Νίκος Ταγκούλης (σήμερα διεθνής, γράφει ιστορία στην ΒΜW), οι οποίοι ξεπερνούσαν Έλληνες και ξένους καριερίστες. Έκανες τόσο σωστά τη δουλειά σου με τους “δικούς σου”, που ούτε τους γνώριζες τους αρχηγούς τους.
Με τη Lancia ήταν αλλιώς, αφού ο capo έδινε τεράστια σημασία στην επικοινωνία και όταν η Alitalia μέσω Ρώμης, ή η Swiss μέσω Ζυρίχης έπιανε Τορίνο, κουνιόταν η πόλη. Ο σεβασμός στη μεγίστη για τον Χρήστο Δαμάσκο. Ευγενής, μορφωμένος και ευφυέστατος, με τον καλό του φίλο και κούμπα του, Άλεξ Κορέση (δημοσιογράφος σήμερα από ότι αντιλαμβάνομαι), να κινείται διακριτικά, αποτελεσματικά και με χαρακτηριστική ευγένεια. Κανένα αίτημα σε γραφείο Τύπου του γκρούπο δεν ξεχνιόταν και είχες θετικό αποτέλεσμα 9/10, οπότε και προέκυψαν συγκλονιστικές αποστολές που επηρέασαν την πορεία των Ιταλών σε αυτήν τη χώρα. Αποστολές με βάση το Τορίνο και όχι μόνο. “Σπίτι μας” το ξενοδοχείο Principe di Piemonte, το φαγητό της γιαγιάς στο εστιατόριο Urbani, ενώ συχνά-πυκνά άφηνες-έπαιρνες μέταλλο στα Jet Hotel, στα αεροδρόμια της πόλης. Την εικόνα τους στον τόπο μας την οφείλουν και στον Κ.Κ., που μάλιστα κατακρίθηκε θεωρούμενος Ιταλόφιλος. Τότε, με τους Γάλλους σε φάση σκωτσέζικου ντους και τους Βρετανούς σε κατήφορο, άρχιζε η γερμανική κυριαρχία, η ιαπωνική απόβαση και κάποιοι υποβάθμιζαν ότι ναι, μας άρεσε η φιλοσοφία τους αλλά και ο τρόπος τους, ενώ ουδέποτε χαϊδέψαμε όποτε προέκυπταν κατασκευές-εκτρώματα.
Σε κάθε περίπτωση, η επικοινωνία ήταν η επίσημη σημαντική στρατηγική του γκρούπο, αρχικά για δυο και στη συνέχεια για τις τρεις μάρκες, όταν μια μέρα στο Τορίνο απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από το Δαμάσκο και επέλεξαν την κοινή εργοστασιακή εκπροσώπηση. Απόφαση που στην πορεία άλλαξε, οπότε σήμερα τη Lancia εκπροσωπεί ο όμιλος Συγγελίδη με το τακτ και την ποιότητα που απαιτεί αυτή η μάρκα που υφίσταται ακόμα και όταν το αρνούνται και οι ίδιοι οι Ιταλοί.
Άλλωστε, εμπορικά δεν έχουν λείψει οι λάθος επιλογές και μόνο τυχαία δεν έχει ξεκληριστεί όλη η παλιά φρουρά των αντιπροσώπων που υποστήριξαν με το αίμα τους τον ιταλικό χαρακτήρα (το λες και DNA), αλλά αυτά δεν είναι της στιγμής. Δε θα αδικήσουμε με συνοπτική αναφορά κολοσσούς που έπαιξαν και έχασαν. Άλλωστε η συναισθηματική φόρτιση και η σχέση μας με τον Γιώργο Μόσχου που δεν πέθανε, αλλά σκοτώθηκε, δεν αφήνει περιθώρια για αντικειμενικό ρεπορτάζ που όταν πάντως γίνει θα ξεπερνάει τις σελίδες ενός τεύχους της καλής εποχής. Όπως… τα βαρίδια του Βρόντου, τότε που ένας μήνας ξεπερνούσε μια σημερινή χρονιά σε διαφημιστικό έσοδο.
Επικοινωνία, λοιπόν, και όχι μόνο, με δοκιμές και αποστολές και διαφήμιση, αλλά και υποστήριξη καθαρά αυτοκινητική εκδηλώσεων όπως οι αγώνες, με ταυτόχρονη εμπλοκή των 3 Ιταλών κατασκευαστών ή κατά περίπτωση. Μην κουράζουμε με παρελθόν. Πάντως, συνιστούμε σε όσους σκέπτονται την οργάνωση όποιας μορφής ενιαίου να βρουν τα στοιχεία, να μιλήσουν με Ταγκούλη και Στεφανή και να δημιουργήσουν αντιγράφοντας ουσιαστικά το Trofeo της Fiat με τα Cinquecento, χωρίς να υποτιμούμε την αγωνιστική ομάδα με τα Seicento και πληρώματα κορυφής όπως ο Πάνος Χατζητσοπάνης και ο Κωνσταντίνος Ιαβέρης.
Τη συνέχεια δε θα την αδικήσουμε εμείς, την αδικεί η κατάσταση σήμερα. Έχουμε σεβασμό και εκτίμηση στην Κορίνα Πατέλη που τρέχει την ιταλική επικοινωνία εδώ και 15 χρόνια, όντας αποτελεσματική και πεισματάρα, τύπος που δεν διεκπεραιώνει και ακολουθεί, αλλά δημιουργεί και ακολουθούν. Με ό,τι λοιπόν ζήσαμε 40 χρόνια και με σεβασμό στο ότι οι άνθρωποι έμειναν ίδιοι τα τελευταία χρόνια, μείναμε ψύχραιμοι και δε σχολιάσαμε τη μιζέρια που διακρίνει τα τελευταία 2-3 χρόνια το εργοστάσιο και τα γραφεία του στην Ελλάδα. Αλλοπρόσαλλες επιλογές στα ιταλικά, που μεταφράζονται σε "Σουαχίλι" όταν πρόκειται για τα δικά μας. Εισέπραττες όμως ότι γίνεται προσπάθεια μέσα από στρατηγική, με οδηγό το νοικοκύρεμα, αφού θα έπρεπε το μαγαζί να επιστρέψει στην κερδοφορία και να μην μπει λουκέτο σε κάτι που λάτρεψες, σε ενέπνευσε και σε οδήγησε.
Διαβάζοντας, λοιπόν, τα δελτία Τύπου για την Giulia που οδηγήσαμε, εκπλαγήκαμε και δεν κρυφτήκαμε. Έχοντας μάλιστα κάτω από τα μάτια και το άρθρο του Γιάννη Κακούρη στους 4Τ για το Spider, αναρωτιέμαι αν το χρυσάφι είναι σε σωστά χέρια.
Οφείλουμε όμως, είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε ψύχραιμοι και ευγενείς, λόγω του παρελθόντος και κυρίως λόγω του ότι αισθανόμαστε… αντ' αυτού. Οι ίδιος πάντως θα σας απαντούσε αλλιώς αγαπητοί… Κάποιοι άλλωστε ξέρουν.
Τελικά χθες και για 40 χρόνια παραήταν όμορφα και ευτυχώς που σήμερα Έλληνες και διεθνείς σε Audi, BMW, Mercedes, Volvo, Jaguar το πάνε αλλιώς και μεταφέρουμε το όνειρο ιδανικά. Με συνέπεια και εντιμότητα.
Η Giulia και το Spider λοιπόν αποτελούν όνειρο για κάποιους, μπορεί και απατηλό, αλλά προδίδουν και μια στροφή στο αύριο μέσα από το χθες, μέσα από τις ρίζες που έφτιαξαν τη ράτσα. Οφείλουμε σεβασμό, αλλά και τον απαιτούμε όμως. Την καλημέρα μας._ ΣΧ, 4Τ-ΑΒ
